ตอนที่ 12 ความรู้สึกค้างคา

หลังจากที่ข้าวหอมก้าวขึ้นเบาะข้างคนขับ เธอก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศเย็นเยียบที่ปกคลุมอยู่ภายในรถ ไม่ใช่เพราะเครื่องปรับอากาศ แต่เป็นเพราะความเงียบของคนขับที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

‘เขามาได้ยังไง ทั้งที่อ่านข้อความแล้วไม่ตอบ...อยู่ ๆ ก็โผล่มา?’

คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในหัวข้าวหอมไม่หยุด เธอหันไปมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะรีบหันกลับมาอย่างรวดเร็ว 

ไม่มีแม้แต่เสียงเพลง มีเพียงเสียงเครื่องยนต์และเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของเขา

รถแล่นด้วยความเร็ว 140 กิโลเมตรต่อชั่วโมง — เร็วและแรงเหมือนกับความรู้สึกที่เดือดปุด ๆ อยู่ในใจของเขา เธอไม่เคยเห็นเขาในสภาพนี้มาก่อน...นิ่งเงียบเกินไป ราวกับเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

‘เขา...กำลังโกรธใช่ไหม?’

‘หรือ...เขาแค่เมา?’

ข้าวหอมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หัวใจเต้นระรัว ทั้งหวั่น ทั้งสับสน ทั้งกลัว

เขาไม่แม้แต่จะมองเธอ ไม่พูด ไม่ถาม ไม่อธิบาย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เขาคือคนที่ขี้เล่น อารมณ์ดี 

ความเงียบในรถหนักหน่วงจนแทบหายใจไม่ออก เธอกำลังจะเอ่ยปากถามอะไรสักอย่าง ทว่าในจังหวะนั้นเอง เสียงเบรกรถจากรถตู้คันสีดำที่ขับตามมาอย่างกระชั้นชิดทางด้านหลังดังขึ้น ทำให้เธอสะดุ้งเฮือก

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง หันไปมองทันที – รถตู้คันนั้นตามมาใกล้เกินไป...ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

มือบางรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ข้อความสั้น ๆ แล้วกดส่งทันที:

‘หยุดตามเถอะค่ะ ฉันรู้จักเขา พวกคุณกลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะบอกพี่เอง’

ไม่ถึงนาที รถตู้นั้นก็หายลับไปในโค้งถนน

เธอรู้...ว่าเขาเห็นทุกอย่างจากหางตา เขารู้ว่ามีรถตามมา และรู้ว่าเธอส่งข้อความ แต่เขากลับไม่พูดอะไรเลย

รถชะลอลงเล็กน้อย ความเร็วลดลงอย่างช้า ๆ ราวกับว่าเขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีคนอีกคนอยู่ข้าง ๆ

แล้วเสียงของเขาก็ดังขึ้น

“วันนี้ผมไม่มีงานต่อที่ไหน...”

ข้าวหอมหันไปมองหน้าเขาช้า ๆ เสียงของเขาเรียบเย็น แต่แฝงด้วยความเหนื่อยล้า รอยยิ้มบาง ๆ ที่แตะแต้มมุมปากนั้น ดูจะเต็มไปด้วยคำถามมากกว่าคำตอบ

“คะ?”

เธอตอบเบา ๆ อย่างไม่มั่นใจนัก ขณะค่อย ๆ สบตาเขา ดวงตาของเขาดูล้าและอ่อนโยนไปพร้อมกัน แต่ในความอ่อนโยนนั้น...มีบางสิ่งบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก

สายตาทั้งคู่ประสานกัน — ต่างฝ่ายต่างนิ่งงัน โลกทั้งใบดูเหมือนหยุดหมุนในวินาทีนั้น

“น่ารักจัง”

คำพูดนั้นหลุดออกมาจากริมฝีปากเขาเบา ๆ เหมือนกระซิบ แต่กลับดังชัดเจนในหัวใจเธอ

ปลายนิ้วของเขาเอื้อมมาเกลี่ยไรผมที่หล่นลงบนแก้มของเธออย่างแผ่วเบา อ่อนโยนและละมุนราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป

ข้าวหอมรู้สึกเหมือนตัวเองจะละลาย ใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นกระหน่ำ เธอรีบเบือนหน้าหนี แสร้งมองออกไปนอกรถ

“ฉันพักอยู่ที่…”

เธอเอ่ยเสียงแผ่ว บอกทางกลับอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ให้นิ่งที่สุด

แต่เขากลับพูดแทรกขึ้นมา

“ยังไม่กลับได้ไหม”

เธอชะงัก คำพูดนั้นแทงเข้ากลางอก — ทั้งอบอุ่น ทั้งอันตรายในเวลาเดียวกัน

“ผมยังอยากอยู่กับคุณ...แค่สองคน”

น้ำเสียงของเขาไม่ใช่การอ้อนวอน ไม่ใช่การคุกคาม...แต่มันนิ่งเกินไปจนเธอรู้สึกว่า ทุกคำคือความจริงที่เขาไม่กล้าพูดออกมานานแล้ว

“ไปส่งฉันเถอะค่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว” เธอพยายามเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่นที่สุด แม้เสียงจะยังสั่น

“แต่—”

“ไม่มีแต่ค่ะ”

คำตอบนั้นทำให้เขาชะงัก เธอมองเห็นเสี้ยวของความเจ็บในแววตาเขา แต่เขาก็เงียบ...เงียบอย่างคนที่ไม่อยากฝืนอีกแล้ว

เขาขับรถต่อไปเงียบ ๆ ไม่มีบทสนทนาอีก แต่ในหัวใจของทั้งสองคน...กลับดังยิ่งกว่าเสียงใด

คืนนี้ยังอีกยาวไกล และความรู้สึกที่ไม่ได้พูด...อาจกลายเป็นสิ่งที่ยากจะลบเลือน

รถหรูเลี้ยวเข้าเซฟเฮ้าส์หลังใหญ่กลางกรุงโซล ช้า ๆ อย่างเงียบงัน ประตูเลื่อนเปิดออกโดยอัตโนมัติเมื่อระบบสแกนป้ายทะเบียน ตรวจจับได้ว่าเจ้าของบ้านอนุญาตให้เข้า ข้าวหอมสูดลมหายใจเข้าลึก หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะขณะรถแล่นเข้าไปจอดตรงหน้าบ้านท่ามกลางแสงไฟสลัวที่ประดับอยู่ตามรั้วและต้นไม้โดยรอบ

บรรยากาศในรถยังคงเงียบงันจนกระทั่งเขาจอดสนิท

เสียงเครื่องยนต์ดับลงพร้อมกับความอึดอัดที่ยังค้างคาอยู่ในอากาศ

“คุณพักที่นี่เหรอ…” เขาเอ่ยขึ้นในที่สุด เสียงของเขาเบาลงราวกับกลัวจะทำลายบางสิ่งที่เปราะบางระหว่างพวกเขา

“ใช่ค่ะ บ้านของคิมมินยง เพื่อนสนิทฉันเอง...คุณน่าจะรู้จักเธอ”

ข้าวหอมพยายามยิ้มให้บรรยากาศผ่อนคลาย แม้หัวใจยังเต้นไม่หยุด

“คิมมินยง...ใช่คนชอบขอถ่านรูปกับคิมโอบ่อย ๆ ใช่ไหม?”

เขาถามอีกครั้งเหมือนกำลังหาเรื่องพูดคุยต่อ เพียงเพื่อไม่ให้เธอลงจากรถเร็วเกินไป

เธอพยักหน้าแล้วยกมือปลดเข็มขัดนิรภัย

“ใช่ค่ะ...นั่นแหละเธอ ฉันพักที่นี่ทุกครั้งที่มาทำงานในเกาหลี มันเงียบกว่าโรงแรม...แล้วก็ปลอดภัยกว่าสำหรับผู้หญิงน่ารัก ๆ อย่างฉัน”

เธอพูดพลางหัวเราะเบา ๆ พยายามหยอดให้บรรยากาศดีขึ้น

ไดออนยิ้มออกนิด ๆ เป็นครั้งแรกในรอบหลายชั่วโมง แววตาที่เคยเย็นเยียบคลายตัวลงเล็กน้อย เขาพยักหน้าเบา ๆ ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

ข้าวหอมเปิดประตูรถ ก้าวลงมาอย่างระวัง พลางสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้ง แสงไฟอุ่น ๆ จากโคมหน้าประตูบ้านทำให้เธอรู้สึกสงบลงเล็กน้อย

ไดออนเดินอ้อมรถมา แล้วเดินตามหลังขึ้นไปยังระเบียงหน้าบ้าน เธอหันกลับมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงการตามติดที่ไม่ได้เชิงรุก แต่ก็ไม่ได้ผละห่าง

“เดี๋ยวก่อน...” เขาเรียกไว้เบา ๆ

ข้าวหอมชะงัก หันกลับมามองเขาด้วยแววตาไม่แน่ใจ

“ผมขอโทษนะ...ที่ไม่ตอบข้อความ”

 “ฉันไม่โกรธ...แต่ฉันสับสน”

“ตอนเห็นคุณอยู่ในงานกับจองฮุน...ผมกลัว...กลัวว่าคุณจะเลือกเขาแทนผม”

คำพูดของเขาทำให้เธอสะอึกไปชั่ววูบ ดวงตาสั่นไหว ก่อนจะหลบตา

“คุณไม่ไว้ใจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ไม่ใช่แบบนั้น แต่_” เขาตอบทันที แต่ก็ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของเขาออกมาได้

“ผมรู้สึกว่ายังไม่รู้จักคุณจริงๆด้วยซ้ำ แค่อยากเรียนรู้...ในแบบที่เป็นคุณจริง ๆ ไม่ใช่ในแบบที่ผมคิด ” เขาก้าวเข้าไปใกล้อีกนิด

เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาคู่นั้นสบกับเขาโดยไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ

“ขอบคุณนะคะ” เธอพูดเบา ๆ แต่ชัดเจน

เงียบ...มีเพียงสายลมเบา ๆ ที่พัดผ่านใบไม้ และหัวใจสองดวงที่เหมือนจะได้เข้าใจกันมากขึ้น แม้จะยังไม่มีคำว่า 'แฟน' หรือ 'รัก' แต่ระยะห่างระหว่างหัวใจของทั้งสอง...กำลังแคบลงทีละนิด