3

สองวันผ่านไปแม่นมจางพาสองแฝดเข้ามาในเรือนใหญ่ หลี่ซินมองเด็กแฝด เสี่ยวเปากับเสี่ยวเปย แต่งกายชุดสำนักศึกษาหลวง

"เอาล่ะ แม่นมจางไปส่งพวกเขาที่สำนักศึกษาหลวงเถอะ รถม้าข้าให้คนจัดเตรียมไว้แล้ว" แม่นมจางไม่อยากจะเชื่อหู หญิงอารมณ์ร้ายผู้นี้ เป็นนางมารหรือเป็นเทพธิดา ช่างไม่น่าเชื่อจริง ๆ

"ยังไม่ขอบคุณข้าอีก" หลี่ซินมองเด็กสองคน พวกเขาหันไปมองหน้าแม่นมจาง ด้านแม่นมจางพยักให้ทั้งสองคน

"ขอบคุณพระชายา" เด็กทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน น้ำเสียงเบาหวิวด้วยความหวาดกลัว

หลี่ซินพลันถอนหายใจ

"ไม่ต้องกลัวข้าหรอก ข้าเป็นคนดีแล้ว ต่อไปเรียกข้าว่าท่านแม่ ไม่ต้องเรียกพระชายาแล้ว" หลี่ซินเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ

แม่นมจางและเด็กสองคนต่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น เด็กทั้งสองคนไม่พูดอันใด หลี่ซินสั่งให้แม่นมจางพาเด็กไปได้ เพราะทั้งสองคนคงตั้งใช้เวลาสักระยะหนึ่ง อีกทั้งหกเดือนผ่านมา เจ้าของร่างเดิมทำร้ายจิตใจเด็ก ๆ สารพัดอย่าง จะให้พวกเขาเชื่อใจนางคงจะยาก หลี่ซินได้แต่ถอนหายใจ

เพียงเวลาไม่กี่วันทำให้คนมองหลี่ซินใหม่ ทุกคนให้ความเคารพนาง ยามที่นางย่างกรายไปทางไหนของจวน 

ได้ยินมาว่า สาวใช้โรงซักผ้าในจวนอ๋อง บิดาของนางป่วยหนัก หลี่ซินมอบเบี้ยให้ไปรักษา หยางอ๋องทราบข่าวจากองครักษ์เงา ที่เขาให้จับตาดูหลี่ซิน

"นางเสแสร้งต่างหาก"

"จับตาดูนางไว้"

ยามนี้หลี่ซินนั่งในเรือนอย่างสบายใจ ใกล้จะพลบค่ำแล้ว เด็กแฝดคงจะเลิกเรียนแล้วกระมัง

"อีอี เจ้าออกไปซื้อน้ำตาลปั้นมาสองอัน"

"เจ้าค่ะ" อีอีรับคำแล้วเดินออกไป นางรู้ว่าพระชายาต้องซื้อให้ท่านหญิงน้อย กับท่านชายน้อย

นางคิดว่าเด็กสองคนจะกลับมาแล้ว กระนั้นจึงถือน้ำตาลปั้นมุ่งหน้าไปที่เรือนเล็ก พอผ่านธรณีประตูเข้าไป พบเด็กสองคนนั่งที่ตั่งเตี้ย

เสี่ยวเปานั่งก้มหน้าคัดตำราเรียน เสี่ยวเปยก็เช่นกัน

"พระชายา ท่านหญิง ท่านชาย คัดตำราอยู่เพคะ" แม่นมจางยังไม่ไว้ใจพระชายากลัวทำร้ายเด็ก ๆ

"ข้าเพียงนำน้ำตาลปั้นมาให้เท่านั้น" คำว่าน้ำตาลปั้น ทำให้เสี่ยวเปาเงยหน้าขึ้นมา สบตากับมารดาเลี้ยง 

"ขอบคุณท่านมาก" เสี่ยวเปารีบหยิบน้ำตาลปั้นทันที

"หน้าเจ้าไปโดนอะไรมา" หลี่ซีนมองใบหน้าตรงมุมปากของเสี่ยวเปา ใครทำร้ายเขา สายตานางมองไปที่แม่นมจาง

"เกิดอะไรขึ้น เล่ามา" หลี่ซินคาดคั้นถามแม่นมจาง

"ท่านแม่ เสี่ยวเปาโดน เสี่ยวเทียนชกเข้าให้ เพราะเสี่ยวเทียนว่าเสี่ยวเปา เป็นเด็กไม่มีแม่สั่งสอน เสี่ยวเปาโมโหทำร้ายเสี่ยวเทียนก่อน ทั้งสองจึงต่อยกัน" เสี่ยวเปยร่ายยาว ตามจริงเสี่ยวเปยกลัวหลี่ซินจะกลับมาเป็นคนเดิม นางไม่กล้ารายงาน แต่ในเมื่อนางถามก็ต้องตอบ

หลี่ซินถึงกับกำมือแน่น 

"แม่นมจางตามข้ามา อีอีเจ้าเฝ้าเด็ก ๆ ไว้" แม่นมจางเดินตามหลังหลี่ซินออกไปด้านนอกจึงถึงศาลาดอกบัว 

"เสี่ยวเทียนคือใคร"

"เรียนพระชายา เสี่ยวเทียนคือ ท่านชายน้อยของ ฝูอ๋อง ฝูอ๋องคือพระเชษฐาของหยางอ๋องเพคะ" ฝูอ๋องคือฉู่หยีโอรสที่เกิดจากสวีฮองเฮา หยางอ๋องคือโอรสที่เกิดกับนางสนม หยางอ๋องแม้จะเป็นโอรสที่เกิดกับสนม แต่ทว่าฝ่าบาทก็รักเขามากเช่นกัน 

"วันพรุ่งข้าจะไปส่งสองแฝดเข้าสำนักศึกษาด้วย" จากนั้นนางสั่งให้แม่นมจางกลับไปที่เรือนตามเดิม

หลี่ซินกลับมาถึงเรือนใหญ่ นอนที่ตั่งยาว โดยมีอีอีพัดให้เจ้านาย หลี่ซินกำลังคิดว่า ถ้าเกิดวันพรุ่งนี้ นางไปเจอชายาฝูอ๋อง นางจะต้องฝากบอกชายาฝูอ๋องให้สั่งสอนท่านชายน้อยให้ดี มิให้มารังแกเสี่ยวเปาเสี่ยวเปยของนางอีกต่อไป

เช้าวันถัดมาในยามที่สองแฝดขึ้นรถม้า พวกเขาตกใจมาก ไม่คิดว่ามารดาเลี้ยงจะอยู่ในรถม้าด้วย หลี่ซินฉีกยิ้มให้กับเด็กทั้งสองคน ฝาแฝดนั่งฝั่งตรงข้ามกับนาง

"ท่านแม่จะไปส่งพวกข้ารึเจ้าคะ" เสี่ยวเปยถามอย่างแผ่วเบา 

"ใช่แล้ว พวกเจ้าทำตัวตามสบายเถอะ" เพียงไม่นานแล้วรถม้าก็มุ่งหน้าไปสำนักศึกษาหลวง ใช้เวลาเพียงหนึ่งถ้วยชาเท่านั้น รถม้าหยุดที่หน้าสำนัก หลี่ซินลงรถม้าก่อน แล้วประคองเจ้าตัวเล็กทีละคนลงมา อีอีไม่เคยเห็นเจ้านายอ่อนโยนกับใครเลย

"ขอบคุณท่านแม่" เด็กทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน รอยยิ้มของหลี่ซินทำให้เด็ก ๆ ไม่กลัวนางเหมือนเมื่อก่อน

"เสี่ยวเปา เสี่ยวเปย" เจ้าเด็กอ้วนวิ่งมาหาสองแฝด เจ้าเด็กอ้วนมองหลี่ซินอย่างไม่กะพริบตา

"มารดาของข้าเอง" เสี่ยวเปาเอ่ยกับสหาย เสี่ยวเฟิงยิ้มจนตาหยี

"คารวะ ท่านแม่ เจ้ามีมารดาแล้ว ทำไมเสี่ยวเทียนถึงปากหมาว่าเจ้าได้เล่า" เสี่ยวเฟิงปากไวยิ่งนัก เสี่ยวเปยไม่คิดว่าสหายจะพูดแบบนี้

"เอาล่ะ ข้าจะส่งพวกเจ้าเข้าห้องเรียน ว่าแต่ห้องเรียนไปทางไหน" เสี่ยวเฟิงนำทางหลี่ซินเข้าไปในสำนักศึกษาหลวง

ว่ากันว่าสำนักศึกษาหลวงมีแต่บุตรหลานขุนนางกับคนในราชวงศ์เท่านั้น ถึงจะมีสิทธิ์เรียนได้ หลี่ซินมองทั้งสามคนเข้าไปในห้องเรียน

บุรุษชุดน้ำเงินดูเหมือนจะเป็นอาจารย์สำนักศึกษาหลวง

"คำนับอาจารย์ ข้ามารดาของสองแฝด" อาจารย์เหรินอี้ มองพระชายาหยางอ๋อง

"พระชายาหยางอ๋อง เรื่องเมื่อวานเป็นเรื่องของเด็ก ๆ ท่านอย่าได้ถือสาเลย"

"ข้าไม่ได้มาต่อว่าอาจารย์ ข้าเพียงอยากเจอชายาฝูอ๋องเท่านั้น นางไม่มาส่งบุตรชายนางรึ"

นี่ต่างหากที่หลี่ซินต้องการพบ ชายาฝูอ๋อง นางต้องการจะสั่งสอนคนเป็นมารดา ที่เลี้ยงดูบุตรอย่างบกพร่อง ให้ไปรังแกผู้อื่น ใช้ได้ที่ไหนกัน