Semua Bab วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Bab 21 - Bab 30

หลี่ซินยามนี้อยู่ในเรือนอย่างสบายหลังทราบข่าวว่าบิดาจะให้หลี่หลานออกเรือน สายตางามมองทองคำแท่งร้อยชั่ง แสงทองช่างแสบตายิ่งนัก "วันพรุ่งเตรียมตัวออกเดินทางไปเมืองจินกับข้า" หยางอ๋องยืนกอดอกบอกนาง มันเร็วขนาดนี้เชียวรึ"เพคะ" นางลุกขึ้นจากเก้าอี้ หยางอ๋องขมวดคิ้ว เขามีเรื่องพูดกับนาง เหตุใดนางต้องเดินหนีเขาด้วยเล่าจังหวะนั้นที่นางเดินผ่านหยางอ๋องไป หญิงสาวเกิดเท้าพลิกขึ้นมา หยางอ๋องเห็นว่านางกำลังจะหงายหลัง ชายหนุ่มคว้าร่างบางไว้ทัน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ในร่างงามกระตุ้นเขายิ่งนักชายหนุ่มสบตาหญิงสาว ราวกับจะกินนางไปทั้งตัว การแต่งกายของหลี่ซินดูดีมากกว่าเมื่อก่อนยิ่งนัก นางเน้นอาภรณ์เรียบง่าย สบายตา อีกทั้งบนศีรษะมีเพียงปิ่นหยกอันเดียว ช่างไม่สมกับชายาเอกหยางอ๋องจริง ๆ จังหวะนั้นทำให้ปิ่นหยกร่วงตกกับพื้น ผมยาวสยายลงมา งดงามยิ่งนัก อี้ชาง อี้โจรู้งานรีบปิดประตูเรือนทันที อีอีหมายจะเข้าไปหาเจ้านาย นางโดนไล่กลับเรือนนอนไปเสียแล้วหลี่ซินสบตากับดวงตาสีน้ำเงินดุจน้ำทะเลลึกในทะเลตงไห่ของหยางอ๋อง ใบหน้างามพลันแดงก่ำ อย่าบอกนะ นางจะหลงรักเจ้าคนป่าเถื่อน ไม่มีทาง ที่นางทนอยู่เพราะสองแฝดเ

อีกด้านหนึ่งค่ายทหารอยู่ไม่ห่างจากค่ายหลุมดำของโจรภูเขานัก หยางอ๋องคิดอย่างหนัก เสบียงก็สำคัญไม่น้อย ชาวทหารนักรบทางเมืองจินก็จะอดตายอยู่แล้ว"คืนนี้พวกเราจะบุกค่ายหลุมดำถล่มให้ราบ" หยางอ๋องเอ่ยขึ้น ในใจยังคงเป็นห่วงหลี่ซินมาก "ข้าจะบุกไปช่วยหลานของข้า" หนานอ๋องเป็นห่วงสองแฝดมาก ทั้งสองสบตากัน ยามค่ำคืนในค่ายหลุมดำเวลานี้ หัวหน้าโจรดีใจยิ่งนักที่เขาได้บุตรชายอย่างต้าอี้ กระนั้นคืนนี้จึงจัดงานเลี้ยงฉลองต้อนรับต้าอี้ อีกทั้งมีระบำรอบกองไฟหลี่ซินนั่งบนตั่งเตี้ย มีสองแฝดแนบทั้งซ้ายและขวา นางป้อนข้าวสองแฝดอาหารค่ำคืนนี้ดีหน่อยหมู่ย่างอบน้ำผึ้ง สองแฝดเคี้ยวอย่างอร่อย"ท่านแม่ วันไหนท่านพ่อจะมารับพวกเรา" เสี่ยวเปาถามมารดาแล้วเลียริมฝีปากที่เต็มไปด้วยมันหมูอย่างน่าเอ็นดูใบหน้างามไร้เครื่องประทินโฉมยิ้มอย่างเอ็นดูให้สองแฝด "ไม่นานหรอก ท่านพ่อจะมารับพวกเรา" หลี่ซินจะคลี่คลายเรื่องเสบียงทหารไปเมืองจิน ในยามที่หยางอ๋องมาที่ค่ายหลุมดำ หลี่ซินจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังเอง ว่าต้าเจียงมิได้อยากได้เสบียง แต่คนบงการคือฝูอ๋องต่างหากงานเลี้ยงดำเนินไปเรื่อย ๆ เหล่าสตรีในค่ายต่างออกมาเ

"ท่านแต่งงานแล้วอย่างไร อีกอย่างท่านมิได้ชอบนางมิใช่รึ ข้าได้ยินว่านางคือหญิงร้ายรังแกบุตรของท่าน ท่านจะรักนางไปไย" ฟูเหยายังคงไม่หยุดเห่า ตั้งแต่หยางอ๋องมาประจำการที่เมืองจิน ฟูเหยาบอกกับตัวเองว่านางต้องได้หยางอ๋องมาครอบครองให้ได้"ไร้ยางอายสิ้นดี" หนานอ๋องเป็นคนเอ่ยประโยคนี้ออกมา เพราะเขาไม่เคยเห็นสตรีนางใดหน้าหนายิ่งกว่าดินโคลนมาก่อนทำให้ฟูเหยาค่อย ๆ หันไปมองบุรุษอีกคน ตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาแต่งกายในอาภรณ์สีเหลืองอ่อนลายพระอาทิตย์เฉิดฉาย ใบหน้านั้นคล้ายกับหยางอ๋องยิ่งนัก แต่ทว่าดวงตาดุกว่าหยางอ๋อง สายตาเหลือบเห็นหยกห้อยตรงสายคาดเอว นางจำได้ว่าหยางอ๋องก็มีเช่นกัน "ไร้มารยาท เจ้าเป็นสตรียังไม่ออกเรือน ใช้สายตาเยี่ยงนี้มองบุรุษ ได้อย่างไรกัน"ฟูเหยาโดนเขาด่าไปสองครั้งแล้ว"ท่านกล้าด่าข้า แม้แต่บิดายังไม่กล้าด่าข้าเลย ท่านคิดว่า ท่านใหญ่มาจากไหน""ใหญ่มากถึงขนาดปลดบิดาของเจ้าให้กลายเป็นขอทานได้""ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียจริง นี่คือหนานอ๋องพระอนุชาของหยางอ๋อง" อาหวังบอกให้ฟูเหยากระจ่างใจฟูเหยาเพียงแค่คิดว่า เขาน่าจะเป็นญาติของหยางอ๋อง หมายถึงญาติห่าง ๆ ไม่ได้มียศอันใด แต่ไม่ค

หลี่ซินอยู่ในรถม้ากับสองฝาแฝด นางเปลี่ยนอาภรณ์เป็นสีชมพูลายบุปผารับอรุณยามเช้า ถักทออย่างงดงาม ก่อนออกจากจวน หยางอ๋องพอใจกับชุดนี้มาก ถ้าไม่เพราะสองแฝด นางจะไม่เปลี่ยนเป็นอันขาด"ท่านแม่ ข้าดีใจยิ่งนัก จะได้เรียนหนังสือแล้ว" เสี่ยวเปาเอ่ยขึ้นพร้อมกอดแขนมารดา เสี่ยวเปยเช่นกันตอนเช้าหลังจากที่สองแฝดรับสำรับเช้าเสร็จ มีข้ารับใช้มารายงาน พวกเขาดีใจกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขรถม้าจวนอ๋องจอดที่หน้าสำนักศึกซังหมิน หลี่ซินลงมาก่อน จากนั้นอุ้มเจ้าก้อนแป้งลงมาทีละคนสำนักศึกษาซังหมินเป็นสำนักศึกษาที่ใหญ่ในเมืองจิน อีกทั้งมีแต่บุตรหลานพ่อค้าพาณิชย์ ที่จะศึกษาเล่าเรียนได้อาจารย์หลัวซือออกมาต้อนรับนาง เพียงนางยื่นหยกพกของหยางอ๋อง อาจารย์หลัวซือพอจะเข้าใจแล้ว พานางและสองแฝดเดินชมรอบสำนัก อีกทั้งอาจารย์หลัวซือยังกล่าวอีกว่า ช่วงนี้หนาวยิ่งนัก อีกครึ่งเดือนจึงจะเปิดเรียน เพราะปิดเทอมในฤดูหนาวนั่นเอง หลี่ซินรับชุดของสำนักศึกษาของสองแฝด แล้วพาสองแฝดร่ำลาอาจารย์หลัวซืออาจารย์ยิ้มอย่างเป็นมิตร สองแฝดยิ้มจนเห็นฟันผุ ช่างน่าชังนักในรถม้าสองแฝดมองชุดสำนักศึกษาแล้วยิ้มอย่างมีความสุข พวกเขานึกถ

กลิ่นไก่ย่างช่างหอมยิ่งนัก ชายหนุ่มนับสิบคนต่างแย่งกันกินไก่ย่าง ยามนี้บรรยากาศที่เหน็บหนาวเพียงนี้"วันพรุ่งพวกเราต้องส่งนางไปเมืองฉู่ สตรีพวกนี้มีแต่หญิงงามหน้าตาดี ข้าล่ะเสียดาย" ชายอ้วนเคี้ยวเนื้อไก่ไปเล่าไป ทำให้เหล่าบุรุษต่างคิดอะไรดี ๆ ขึ้นมาได้"ข้านึกอะไรดี ๆ ได้แล้ว" ใบหน้าชายอีกคนมีแววหื่นกระหายราคะขึ้นมา"อย่าบอกนะเจ้าจะ"เพี้ย!!!พูดยังไม่ทันจบ ชายอีกคนใช้มือตบไปที่กบาลชายคนที่พูดว่า คิดอะไรดี ๆ ออกแล้ว"เจ้าบ้าไปแล้วรึ ขืนทำเยี่ยงนั้นของก็เสียราคาหมด อีกทั้งนายอำเภอบอกว่าพวกเราต้องทำงานนี้ ให้สำเร็จ จึงจะได้ค่าตอบแทนอย่างงามเหมือนที่ผ่านมา"บนหลังคาหยางอ๋องกับหนานอ๋องได้ยินเต็มสองหู นายอำเภอฟูเหิงอยู่เบื้องหลังอย่างนั้นรึ"แต่ข้าชอบนางโดยเฉพาะชายาหยางอ๋อง เรื่องนี้มีเพียงพวกเราเท่านั้น ที่รู้ จะไปบอกผู้อื่นทำไม อีกทั้งนางเป็นสตรี นางคงไม่บอกผู้อื่นหรอกกระมัง" ชายอ้วนหัวเราะอย่างชอบใจ เหล่าบุรุษพวกนี้ต่างเห็นด้วยเสียงรื้อผ้าออกจากเกวียนจากนั้นเปิดแผ่นไม้ออก พวกมันเห็นสามแม่ลูกนั่งกอดเรียงกัน กระนั้นดึงผ้าปิดปากออกให้ทั้งสามคน"นำตัวออกมา" "จะพาพวกข้าไปที่ใด" หลี่ซินโดนก