Semua Bab วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Bab 11 - Bab 20

"ยังไม่รีบเงยหน้าขึ้นอีกรึ" นางทำใจแล้วค่อยแหงนหน้ามาสบตากับอ๋องป่าเถื่อน ชายหนุ่มกระชากนางขึ้นมาอย่างแรง"ข้าเจ็บนะ ท่านทำรุนแรงกับสตรีเกินไปแล้ว" มือหนาใหญ่กระชากแขนนางอย่างแรง จนเป็นรอยแดง ร่างนี้ยิ่งบอบบางอยู่ด้วย"เกินไปรึ สตรีร้ายกาจเยี่ยงเจ้า ทั่วทั้งเมืองหลวงแคว้นชิง มีผู้ใดไม่รู้บ้าง ว่าเจ้าคือหญิงปากร้าย นิสัยเสีย"หลี่ซินเถียงไม่ออก นางโมโหจนหน้าแดง ตัวสั่นเทิ้ม เกลียดหยางอ๋องเข้าไส้ "มองหน้ารึ มานี้ ข้าจะลงโทษเจ้า" หยางอ๋องพานางมาที่เตียง ผลักนางนอนลงอย่างแรง กลางวันเสก ๆ ยังจะทำร้ายนางอีก"ท่านบ้าไปแล้ว ไหนรังเกียจข้า เหตุใดต้องมาทำเช่นนี้" หลี่ซินทั้งเจ็บตัวตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่หาย เขาก็ยังมากระทำนางอีกยามเช้า ช่างไร้มโนธรรมสิ้นดีหลี่ซินขยับไปติดผนัง เตียงด้านในสุด หยางอ๋องมองร่างบาง เหตุใดเขาเห็นหน้านางแล้วมีอารมณ์ขึ้นมานัก"ข้ามันหญิงชั่ว อีกทั้งได้เสียกับชายอื่นก่อนจะถึงมือท่าน ท่านยังอยากมีอะไรกับข้าอีกรึ" หลี่พูดเตือนสติเขา แต่ทว่าเหมือนนางยิ่งพูดกระตุ้นอารมณ์ความโกรธเขาเสียมากกว่าฉู่อวี้ดวงตาทอประกายไฟ ปลดสายคาดเอวออก กระโดดขึ้นเตียง ไปหาหลี่ซิน "ดียิ่งนัก สงส

รถม้าจอดหน้าวังหลวง หยางอ๋องลงรถม้าคนแรก หลี่ซินเปิดม่านออกเห็นชายหนุ่มยื่นมือมาให้นางจับ หลี่ซินเมินมือของเขา นางกระโดดลงเอง ไม่สนใจเขา ดียิ่งนัก ช่างอวดเก่งเหลือเกิน หลี่ซินเดินตามหยางอ๋องเข้าไปในพระราชวังหลวง สายตาของคนงามมองวังหลวงที่มีกำแพงสูงมาก ๆ คล้ายวังหลวงในภพปัจจุบันมาก นางยังคงตื่นตะลึงกับกำแพงสูง "นี่ เจ้าช่างเดินช้ายิ่งนัก" หยางอ๋องหันมามองตัวมารร้าย หลี่ซินยังเจ็บตรงนั้นอยู่เลย จะให้เดินเร็วได้อย่างไรเล่าหลี่ซินเห็นแวาตาเขาแล้ว ทำให้นางถอนหายใจ เร่งฝีเท้าเดินไปให้ทันเขา ทั้งสองเดินผ่านอุทยานหลวงที่งดงาม แต่ทว่าเห็นเจ้าคนเถื่อนรีบเดิน นางจำต้องรีบเดินตามเขาไป ไม่สามารถหยุดชมความงดงามได้ทั้งสองเดินเข้ามาในตำหนักชิงไทเฮา ช่างเงียบสงบนัก หลี่ซินมองไปโดยรอบ มันช่างวังเวงยิ่งนัก "หยางอ๋องเชิญเสด็จ พระนางรอท่านอยู่" เกากงกงคนสนิทของชิงไทเฮาผายมือเชิญ หลี่ซินเดินไปอย่างเงียบ ๆ ภายในตำหนักชิงเหมยเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกำยาน หลี่ซินเข้ามาพลันรู้สึกดีมาก ที่ได้เข้ามาในตำหนักแห่งนี้"ถวายพระพรเสด็จย่า"หยางอ๋องคุกเข่า"ถวายพระพรไทเฮาเพคะ" หลี่ซินคุกเข่า "เอาล่ะ พวกเจ้าทั้งสอ

เพียงไม่นานหนานอ๋องก็มาพบหยางอ๋องที่ห้องหนังสือ หนานอ๋องในยามนี้ เขากำลังง่วงเหตุใดพี่สี่ถึงร้อนรนใจต้องการพบเขา ถ้ามิใช่เพราะสตรีร้ายกาจนางนั้นถูกจำคุกอยู่"พี่สี่ ไหน ๆ ก็ให้นางตายไปเถอะ" หนานอ๋องพูดไปหาวไป "ข้าจะให้นางตายไม่ได้ ถ้านางตาย นางต้องตายด้วยเงื้อมมือของข้า" หยางอ๋องคิดว่า ถ้าขอร้องเสด็จพ่อมิได้ ทางเดียวคือต้องหาคนมาตายแทนนาง"พี่สี่ นางตกในหลุมพรางคนอื่น ท่านว่านางจะรอดรึ นางกำนัลของชิงไทเฮายังเป็นพยานว่านางเป็นคนลอบวางยาพิษในขนม คนอยู่เบื้องหลังคือสวีฮองเฮา ขนาดชายาฝูอ๋องและคุณหนูรองสวียังกินยาพิษของตัวเอง เพื่อให้หลี่ซินเป็นแพะรับบาป สวีฮองเฮาต้องการผลักดันฝูอ๋องเป็นรัชทายาท โดยมีนางคอยหนุนหลัง ส่วนพวกเรา เมื่อชิงไทเฮาตายไปแล้วก็ไม่มีใครมาต่อกรกับนางได้ อีกทั้งพวกเราไร้ที่พึ่ง" หนานอ๋องหยุดหายใจแล้วพูดต่อ"นับว่าสวีฮองเฮาฉลาด ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว นางทนรอไม่ไหว ตำแหน่งรัชทายาทต้องเป็นของพี่ใหญ่อยู่แล้ว แต่นางกลัวเสด็จพ่อจะมอบให้ท่าน เพราะท่านเก่งการออกรบ"ที่หนานอ๋องพูดมานั้นไม่ผิด สวีฮองเฮากลัวเขา หยางอ๋องไม่คิดว่า นางจะใจร้ายขนาดนี้ ยืมดาบฆ่าคน "วันนี้ แม้แต่เร

ตำหนักชิงเหมยยามนี้ ฉู่เฟิงมองพระมารดาใบหน้าซีดนัก ชีพจรก็อ่อนลงเรื่อย ๆ เหตุใดหยางอ๋องกับสตรีผู้นั้นยังไม่พาหมอเทวดามาอีก ถ้าชิงไทเฮาสิ้นพระชนม์จริง ๆ คนสกุลหลี่ต้องโดนประหารด้วยเช่นกัน"ฝ่าบาท หยางอ๋องกับชายามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ" หวังกงกงรายงานเจ้านาย ฉู่เฟิงหันไปมองหน้าตำหนัก สายตามองหาหมอเทวดา แต่ทว่าไม่เจอ พบเพียงชายาหยางอ๋องที่แต่งกายอย่างเรียบง่าย"พวกเจ้าโป้ปดเรารึ" ฉู่เฟิงมองลูกสะใภ้กับลูกชายสลับไปมา"ฝ่าบาทหม่อมฉันสามารถรักษาพระนางได้เพคะ" หลี่ซินพูดแล้วคุกเข่าลง "เสด็จพ่อให้นางทรงรักษาดูเถอะ เพราะพวกเราไม่มีทางเลือก""นางเป็นคนวางยาไทเฮา นางร้ายเยี่ยงนางรึจะรู้จักวิชาหมอ เจ้าอย่ามาหลอกข้า" ฉู่เฟิงไม่เชื่ออะไรทั้งนั้น"เด็ก ๆ นำตัวนางไปประหาร โทษฐานหลอกลวงเรา" "เสด็จพ่อ เชื่อใจลูกสักครั้งเถอะ" เพราะเหตุใดเขาต้องพูดช่วยนางร้ายอย่างหลี่ซินด้วยเล่า หลี่ซินมองสองพ่อลูก"ถ้าหม่อมฉันรักษาพระนางมิได้ หม่อมฉันยอมโดนประหารเพคะ"ความตายไม่น่ากลัวสำหรับนาง ในเมื่อนางเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ตายอีกสักครั้งคงไม่เป็นอะไรหรอกกระมังคำพูดของนาง ทำให้หยางอ๋องรู้สึกปวดใจ หากนางร้ายจะตา

ในตำหนักสวีฮองเฮาพระนางเสวยอาหารเช้า อย่างสบายพระทัย อาหารรสเลิศของวังหลวงแคว้นชิง ทั้งของคาวหวาน วันนี้นางจะกินให้สาแก่ใจ ฉลองที่นางแก่มันตายแล้วในระหว่างที่สวีฮองเฮา หยิบตะเกียบคีบอาหารรสเลิศเข้าปาก หน่วยราชองครักษ์ก็พลันบุกเข้ามา"นี่พวกเจ้ากล้าเข้ามาในตำหนักสวีฮองเฮาได้อย่างไร" นางกำนัลเอ่ยขึ้น ทุกคนต่างตกใจ เหล่าองครักษ์ ไม่เกรงกลัวอันใดทั้งนั้น"เรื่องนี้ ให้พระนางทูลถามฝ่าบาทเถอะพ่ะย่ะค่ะ" พระนางถูกลากตัวไปที่ห้องทรงอักษร ยามนี้ฝ่าบาทนั่งบนเก้าอี้ส่วนพระองค์ ทอดพระเนตรมองสวีฮองเฮาคุกเข่ากับพื้น ฉู่เฟิงมองสวีหรง ด้วยแววตาที่เย็นชาไร้ความรัก เหตุใดนางต้องเรื่องชั่วช้าด้วยเล่า สวีหรงไม่รู้ว่านางผิดอันใด เหตุใดฝ่าบาทจึงใช้สายตาเยี่ยงนี้มองนางเล่า"ฝ่าบาทเพคะ เหตุใด พระองค์ทำกับหม่อมฉันเช่นนี้" "เจ้ายังไม่รู้อีกรึ ว่าเจ้าผิดเรื่องใด เรื่องแรกเจ้าก็รู้ว่า ชิงไทเฮายังไม่ฟื้น แต่เจ้าสั่งให้ห้องเครื่อง ทำอาหารชั้นดี เจ้าคิดจะทำอันใด""ฝ่าบาท เข้าใจหม่อมฉันผิดแล้วเพคะ" "แล้วอีกเรื่อง ที่เจ้าต้องรู้ ชิงไทเฮาฟื้นแล้ว" เหมือนอัสนีสายฟ้าผ่าลงตรงหน้าสวีหรง "นางกำนัลที่สารภาพ