Semua Bab วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Bab 31 - Bab 40

วันที่สามของการแจกจ่ายยาและอาหาร หลี่ซินทำเช่นนี้ ทำให้ชาวบ้านพอใจมาก วันนี้ข้าวหมดกะทันหัน หลี่ซินขอให้ทหารในค่ายนำข้าวที่ร้านค้ามามอบให้ประชาชนก่อน นางใช้เงินสินเดิมเป็นค่าใช้จ่ายในครั้งนี้ แต่ทว่าโชคร้าย เมื่อรถเกวียนขนข้าว เกิดเหตุทำให้ม้าคลั่ง ทำให้ข้าวแตกกระจัดกระจาย ข้าวนั้นจึงใช้การมิได้ หลี่ซินนึกถึงเสบียงที่หยางอ๋องขนมาด้วย นางจึงขอความร่วมมือกับหยางอ๋อง ให้เขานำข้าวมามอบให้นาง หยางอ๋องตกลงภายในโรงครัวหลี่ซินเคี่ยวข้าวต้มด้วยตัวเอง เหตุใดชาวบ้านยังมิอาการบรรเทาหรือดีขึ้น ทำให้นางนึกห่วงชาวเมืองจินอย่างมาก หรือจะต้องพึ่งยาแผนปัจจุบันแล้วกระมังหลี่ซินให้สาวใช้ในจวนเคี่ยวข้าวต้มต่อ นางเดินออกมาจากโรงครัว แต่ทว่าก็หันหลังกลับไป แอบอยู่หลังประตูกับอีอี พบว่าสาวใช้นางนั้นใส่ผงอะไรบางอย่างเข้าไปในข้าวต้มสองนายบ่าวสบตากัน"เจ้าใส่ผงอันใดลงไป" สาวใช้นางนั้นรีบเก็บห่อยาลงสาบเสื้อทันที ใบหน้านางตกใจเมื่อโดนหลี่ซินจับได้"เปล่า ๆ เพคะ" หลี่ซินสาวเท้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วตบหน้าสาวใช้นางนั้นจนหน้าหันไปอีกทาง"นำตัวนางไปโบย จนกว่านางจะสารภาพ" สาวใช้นางนั้นกรีดร้อง"ไม่นะเพคะ ปล่อยบ่าวเถ

หลังจากเรื่องราวที่แสนจะวุ่นวายจบลง ชาวเมืองจินต่างหายจากโรคภัยที่เกิดขึ้น หลี่ซินนั่งอยู่ในเรือนสายตามองนอกหน้าต่าง จู่ ๆ นางเกิดไอเป็นเลือดขึ้นมา"พระชายา ท่านเป็นอันใดเพคะ" อีอีเห็นแล้วตกใจไม่น้อยเลือดเต็มกระโถน หลี่ซินหวนคิดหรือว่า ร่างกายนี้โดนพิษที่หยางอ๋องวางไว้แต่แรก มันจะเพิ่งมาออกอาการ แต่นางก็กินยาต้านไว้แล้วมิใช่รึหลี่ซินไล่อีอีไปเคี่ยวยามาให้นาง คล้อยหลังอีอี กล่องยาปรากฏขึ้นมา นางรีบคว้ายาบำรุงร่างกายออกมากิน หญิงสาวรู้สึกดีขึ้น ข่าวนี้ทราบไปถึงหูหยางอ๋องที่อ่านตำราให้ห้องหนังสือ เพราะสาวใช้ที่นำน้ำแกงมาให้เขาเล่าว่าอีอีกำลังเคี่ยวยาให้พระชายาอยู่ นางอาเจียนเป็นเลือดรึ หยางอ๋องรู้สึกผิดขึ้นมา เขารีบสาวเท้าไปหานางที่เรือนทันทีที่ก้าวเข้ามาพบว่านางนอนหลับที่ตั่งยาว อีอีเห็นหยางอ๋องเข้ามา สาวใช้ค่อย ๆ เดินออกไปจากเรือนอย่างช้า ๆใบหน้างามไร้เลือดฝาด ผมยาวสยายลงมาอย่างงดงาม ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นกำยานยาสมุนไพรหยางอ๋องรู้สึกผิดในคืนแต่งงานเขาทิ้งนางรีบมาที่เมืองจิน เหตุเพราะเมื่อก่อนนางเป็นสตรีที่น่ารังเกียจ ยามนี้นางได้เปลี่ยนไปมาก เอ็นดูรักใคร่สองแฝดด้วยความ

"นายท่านขอรับ หน้าผาขอรับ" สารถีบอกเจ้านาย นายทำเภอฟูเหิงไม่มีเวลาตัดสินใจแล้ว "อาเหยาโดด""ท่านพ่อ ข้าไม่โดด" ฟูเหยานางไม่กล้าโดดลงจากรถม้า หยางอ๋องและหนานอ๋องควบม้า นำกำลังทหารม้าไล่ตามรถม้าของนายอำเภอฟูเหิงจนออกนอกเมืองอย่างไม่หยุด นายอำเภอฟูเหิงติดสินบนแก่ทหารเฝ้าหน้าประตูเมือง จึงหนีออกมาได้ง่าย เรื่องนี้ทำให้หยางอ๋องจะจัดการทหารทรยศทีหลังเองร่างบางโดนบิดาผลักลงกับพื้นกลิ้งไปหลายตลบ ฟูเหยากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด รถม้าคันนั้นพุ่งตกหน้าผาไปแล้ว หยางอ๋องและหนานอ๋องไม่คิดว่าฟูเหิงจะใจแข็งขนาดนี้ "ท่านพ่อ" ฟูเหยานอนกองกับพื้นที่เต็มไปด้วยเศษหญ้าอย่างเจ็บปวด"นำตัวนางไปขังไว้ เจ้ากล้ามากวางยาปลุกกำหนัดข้า" หยางอ๋องมองฟูเหยาอย่างรังเกียจ นางโดนลากตัวไป "ส่วนที่เหลือ ตามลงไปดู ตายต้องพบศพ" หนานอ๋องสั่งให้หยางอ๋องกลับไปพักผ่อนที่จวน เพราะยามนี้สภาพหยางอ๋องใกล้ตายเป็นแน่แท้หลี่ซินเดินวนรอบเรือน ในใจห่วงเจ้าอ๋องป่าเถื่อน หลังจากที่เขามาส่งนางที่จวน หยางอ๋องก็มุ่งหน้าไล่ตามนายอำเภอออกนอกเมือง ทั้งที่ตัวโดนยาปลุกกำหนัดหลี่ซินได้ยินมาว่า พิษยาปลุกกำหนัดนี้แรงมาก หากไม่ได้รับการรักษา เข

ช่วงพลบค่ำข้ารับใช้นำชุดผ้าต่วนสีแดง ลายวิหคเหินฟ้าปักด้วยดิ้นทองอย่างงดงาม อีกทั้งถาดเครื่องประดับมาให้หลี่ซินเลือก นางไม่รู้ว่าเหตุใดเขาจะต้องให้นางแต่งกายงดงามด้วยเล่าหลี่ซินสวมชุดเสร็จอีกทั้ง ให้อีอีทำผมเป็นทรงเมฆเหิน หลี่ซินพลันขำผ่านคันฉ่อง ผมทรงนี้ทำให้นางหนักหัวข้างหนึ่ง ม้วนไปด้านข้างอย่างหนาแล้วเสียบปิ่นหงส์คาบมุกห้อยพู่ระย้าลงมา อีกทั้งเครื่องประดับ มีสร้อยมุกมอบให้นาง แทนอันเดิมที่นางใช้เป็นเครื่องหมายนำทาง ในการโดนลักพาตัวในครั้งนั้นยังมีอีก เครื่องประดับมุกยังไม่หมดเพียงแค่นี้ ยังมีต่างหูมุกอีก หยางอ๋องคิดจะเอาใจนางรึ เจ้าคนบ้า หลี่ซินเผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว"พระชายางดงามมากเพคะ" อีอียังอดที่จะชื่นชมเจ้านายมิได้ แม้นางจะป่วยกระเสาะกระแสะ ความงามก็ยังไม่เสื่อมคลาย"เสร็จรึยัง" หยางอ๋องรอนางที่หน้าจวนนานมาก เขาจึงรุดมาหานางที่เรือน เมื่อมาถึงต้องตะลึงกับความงดงามของนาง ชุดสีแดงนี้ ชิงไทเฮามอบให้เขาเอง เขาเลยนำมาตัดให้นาง อีกทั้งเครื่องประดับที่ทำจากไข่มุกมอบให้นางเป็นของขวัญ ได้ยินมาว่า นางชอบไข่มุกอย่างมาก"ไปเถอะ"หยางอ๋องเดินจับมือนางเดินออกจากเรือนอย่างเ

ในคุกหลวงยามนี้ฟูเหยาในสภาพไม่ต่างจากขอทาน นางมองบิดาที่นอนหลับ เสียงฝีเท้ามาทางนี้ หญิงสาวมองคนมาเยือนนั่นคือหนานอ๋องนั่นเอง พร้อมกับสตรีอีกนาง ที่มีใบหน้าเหมือนนาง"นำตัวนางออกมา" ฟูเหยาเห็นคนพวกนั้นเปิดประตูเข้ามาลากตัวนางออกไป"จะทำอันใด""หุบปากถ้าอยากมีชีวิตรอด" หนานอ๋องกระชากนาง แต่ฟูเหยามองไปที่บิดาของนาง"ท่านอ๋องช่วยบิดาข้าด้วย""ข้าช่วยได้เพียงเจ้า" เรื่องนี้เขาไม่ได้บอกหยางอ๋องด้วยซ้ำการเปลี่ยนตัวนักโทษประหาร อีกทั้งวิชาแปลงโฉม เขานำสตรีใกล้ตายมาเปลี่ยนตัวกับนาง นับว่าเป็นการเสี่ยงมากหากมีผู้ใดจับได้ฟูเหยาโดนเขาตีท้ายทอยจนสลบแล้วลากตัวออกไป เขาช่วยนางได้เท่านี้จริง ๆรถม้าสัญญาลักษณ์จวนหยางอ๋องผ่านกรมอาญา หลี่ซินพลันเปิดม่านดู นางอยากเห็นจุดจบคนชั่วจะเป็นอย่างไร เพชฌฆาตร่ายรำบนลานประหาร ไปมาสามรอบ สองพ่อลูกนั่งคุกเข่ามัดมือมัดเท้าไว้อีกทั้งยังถูกปิดตาไว้ต่างหาก จังหวะนั้นศีรษะของคนทั้งสองกลิ้งลงมาข้างล่าง ฝูงชนต่างหนีกระเจิง หลี่ซินคิดว่ายุคนี้ผู้ใดทำผิดประหารอย่างเดียว ไม่เหมือนยุคปัจจุบันต้องรอลดหย่อนโทษลดหย่อนไปมา ลดโทษ ไม่ประหารเสียด้วยซ้ำ ออกจากคุกยังกลั