เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 113: ตระกูลที่ยอมลดธง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-05 01:05:18ตระกูลที่ยอมลดธง
เมื่อตราประจำตระกูลไม่สำคัญกว่าชื่อของคนที่ไม่มีใครจดจำ
“เจ้าจะให้เรายอมลดธงตระกูลง... เพื่อฟังเสียงของเด็ก?”
เสียงของ อาซูมะ โชอุน ดังก้องในหอปรึกษากลางปราสาทหินสูงแห่งฮิโนคามิ เสียงของชายที่เคยเป็นหนึ่งในเจ็ดดาบปราบขุนนางทรราช เสียงที่เคยทำให้แม่ทัพทั้งสามแคว้นต้องก้มหน้า
แต่วันนี้ เสียงนั้นถามกับเด็กหญิงคนหนึ่ง
เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ แล้วกล่าว
ห้าปีก่อน ตระกูลอาซูมะคือแนวหน้าในการสนับสนุนศาสนจักร พวกเขาสร้างศาลาใหญ่ริมทะเล ถวายธงพิธีทั้งเจ็ดผืน ตั้งบทสวดเอง และล้างชื่อลูกบ้านที่ขัดคำสั่งออกจากทะเบียนแห่งแสง
แต่หลังเหตุการณ์ "สมุดเงา" ที่แพร่เข้ามาถึงหมู่บ้านชายฝั่งอย่างเบา ๆ แต่ต่อเนื่อง ชาวบ้านเริ่มแอบสวดชื่อของลูกที่ตาย แทนที่จะสวดตามตำรา
อาซูมะ โชอุน เองก็ได้ยินเสียงนั้นทุกค่ำ
เสียงท่องชื่อคนรักของลูกสาวเขาที่ตายโดยที่ไม่มีใครพูดถึง
วันหนึ่ง เขาพบสมุดเปื้อนดินวางอยู่ใต้ธงตระกูล
ชื่อของแม่บ้านในเรือนเล็กที่ฆ่าตัวตายเพราะไม่ผ่านพิธีสำนึก
เขาถามคนในบ้าน ไม่มีใครรู้ว่าใครเขียน
อีกฝั่งหนึ่งของแผ่นดิน ตระกูล ยามาโนะ ที่ขึ้นชื่อเรื่อง “ดาบแห่งจารีต” ก็เริ่มสั่นคลอน
ยามาโนะ เซคิริว ผู้นำรุ่นที่ 6 ยึดมั่นกับคำว่า “ศักดิ์ศรี” เหนือสิ่งอื่นใด
ในคืนหนึ่ง เธอแอบสวดชื่อ "ไทเซย์"
ชายหนุ่มจากตระกูลช่างไม้ที่ตายไปเพราะถูกลากเข้าพิธีชำระ
เสียงของมิจิหลุดลอดไปถึงเซคิริว
คืนถัดมา เขาเดินไปยังต้นเมเปิลนั้นเอง แล้วเขียนชื่อของ "น้องชาย" ของเขา — ชื่อที่หายไปจากตำราเพราะการเลือกฟังแทนสวด
ข่าวเรื่องเด็กนับพันเดินเข้าสู่เมืองหลวงพร้อมสมุดเริ่มแพร่
หมู่บ้านต่าง ๆ เริ่มไม่ยกมือขึ้นเมื่อเสียงสวดกลางวันดัง
ในที่ประชุมของ 12 ตระกูล
อาซูมะ โชอุน ยืนขึ้นแล้วประกาศว่า
“ข้าจะลดธงตระกูลหนึ่งวัน
เพื่อเข้าร่วมพิธีจำร่วมของประชาชน
ไม่ใช่เพราะข้ายอมรับทุกสิ่งที่พวกเขาทำ
แต่เพราะข้าอยากรู้... ว่าชื่อของใครที่พวกเขาจำ”
เสียงฮือทั้งห้อง
เมื่อโชอุนออกเดินทางไปยังหมู่บ้านอิคุซะโนะโมริในวันพิธี
และแทนที่ด้วยสมุดเปล่าหนึ่งเล่ม
ไม่มีชื่อ
ไม่มีตรา
มีเพียงพู่กันและหมึก
ขณะเดียวกัน ตระกูลยามาโนะที่เคยยึดจารีต ก็เชิญเด็กกลุ่มหนึ่งมาที่เรือนกลาง
เด็กหญิงมิจิเป็นคนเปิดประตูให้เอง
ไม่ได้เล่น
แต่ยื่นสมุดให้เซคิริว พร้อมคำถาม
“ท่านจำชื่อแรกที่ท่านฟังได้ไหม?”
ชายเฒ่าเงียบไปครู่หนึ่ง
ไม่ใช่ชื่อของตระกูล
ไม่ใช่ชื่อของวีรบุรุษ
แต่คือชื่อของช่างทำขนมในหมู่บ้านที่ถูกเผา เพราะเคยพูดชื่อภรรยาที่ตายจาก
วันแห่งพิธีจำร่วมในเมืองอิคุซะโนะโมริ
ไม่มีคัมภีร์
ไม่มีพระขึ้นแท่น
แต่มีที่นั่งเรียงรายกลางลานเปล่า
ทั้งหญิงชรา ช่างตีเหล็ก เด็กอนุบาล หญิงผู้มีสามีถูกลบชื่อ และชายผู้เคยเป็นนักสวดใหญ่
ตระกูลอาซูมะมาร่วมโดยไม่มีดาบ ไม่มีชุดเกราะ
ทั้งสองผู้นำถือสมุดเปล่ามา
แล้วนั่งร่วมวงเดียวกับเด็กชายผู้ถือพิณ
เสียงแรกคือชื่อของหญิงที่ตายกลางศึก
เสียงต่อไป…เป็นชื่อของชายที่เคยเป็นผู้ลบชื่อคนอื่น แต่วันนี้สวดชื่อแม่ของตนเอง
ไม่มีใครปรบมือ
แต่ลมยามเย็นพัดสมุดของทุกคนเปิดออก พร้อมกลิ่นของหมึกที่เพิ่งแห้ง
ค่ำวันนั้น
อาซูมะ โชอุนกล่าวเพียงว่า
“ข้าพบแล้วว่าอำนาจไม่ใช่สิ่งที่คนจำ
แต่คือสิ่งที่ทำให้คนลืม
หากข้าอยากให้คนจำตระกูลข้า
ข้าก็ต้องเป็นคนแรกที่จดจำคนอื่นก่อน”
เด็กกลุ่มใหม่เริ่มเดินออกจากพิธีอีกครั้ง
แต่พวกเขาไม่ได้ไปตัวเปล่าอีกต่อไป
ที่เคยไม่ยอมฟัง
แต่วันนี้...ยอมลดธง
บทล่าสุด
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” ตอนพิเศษ สมุดที่ไม่เคยเขียนจบ
ตอนพิเศษ “สมุดที่ไม่เคยเขียนจบ” — บันทึกเงาของซาโยะสมุดที่ไม่เคยเขียนจบ— บันทึกเงาของซาโยะ —ข้าไม่รู้ว่ากำลังเขียนเพื่อใครและไม่แน่ใจว่าใครจะอ่านสิ่งนี้ในภายหลังแต่หากไม่มีใครเลย...ก็ให้มันเป็นเพียงเสียงในเงา ที่ครั้งหนึ่งเคยมีอยู่ข้าเขียนในคืนที่ฮากุโร่ยังนั่งเงียบอยู่ในวิหารภายใต้โคมเพียงหนึ่งดวง ที่ไม่รู้ว่าจะแสงถึงเช้าไหมฮากุโร่ไม่ใช่คนเดิมหรือบางที...เขาเพิ่งได้เป็น “ตัวตน” จริง ๆ ครั้งแรกเขาไม่ใช่ขุนศึกอีกแล้วไม่ใช่เสียงสั่งการ ไม่ใช่เงาที่วางกลยุทธ์เขาเป็นเพียงชายคนหนึ่ง ที่นั่งลงหน้าสมุด แล้วไม่พูดอะไรเลยแต่เพราะเขาไม่พูดข้าจึงเริ่มได้ยินเสียงในใจตนเอง เสียงของข้าและเสียงของคนที่ไม่เคยถูกฟังมาก่อนครั้งหนึ่งข้าเคยเกลียดเขาด้วยทั้งเลือดของพ่อข้า และน้ำตาของแม่แต่ความเกลียดก็เป็นเงาเช่นกันมันไล่ตามแสง เมื่อข้ายิ่งใกล้เขาจนวันหนึ่งข้าเริ่มรู้สึกว่าหากเขาเป็นเงา…ข้าเองก็คือผู้ที่อยู่ใต้แสงนั้นและเงานั้น…ไม่ได้บดบังข้าแต่มันโอบล้อมข้าไว้ในคืนที่เขากลับมาข้ามองมือที่เขาสูญไปมือที่ครั้งหนึ่งข้าเคยคิดว่ามันสังหารพ่อข้ามือที่ครั้งหนึ่งแตะหลังข้าในห้องหอครั้ง
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 115: เงาที่ฟังได้
เงาที่ฟังได้เมื่อนักรบกลับมาโดยไร้ดาบและการฟังกลายเป็นชัยชนะเดียวที่ยังเหลืออยู่เสียงรองเท้าไม้แตะพื้นหินของวิหารเก่าในแคว้นอาคิซึนั้นเบาเกินจะเป็นเสียงของนักรบ แต่พอแรงพอให้หัวใจของผู้เฝ้าประตูสะดุดจังหวะฮากุโร่ — ขุนศึกเงาที่หายสาบสูญไปกว่าแปดเดือน — เดินกลับมาผ้าพันแผลปิดครึ่งใบหน้าข้างขวามือข้างหนึ่งหายไปแขนอีกข้างยังเต็มไปด้วยบาดแผลที่ไม่สมควรอยู่บนร่างของผู้ที่เคยควบคุมแผนรบหลายสิบสนามแต่เขาเดินอย่างไม่ลังเลไม่เหมือนคนบาดเจ็บไม่เหมือนแม่ทัพเหมือนผู้ชายคนหนึ่ง…ที่กลับบ้านในห้องศาลาว่างกลางวิหารไม้โต๊ะเรียบไม่มีเครื่องเซ่น ไม่มีธง ไม่มีแท่นศักดิ์สิทธิ์มีเพียงสมุดเล่มหนึ่งเปิดวางไว้“สมุดฟัง” — สมุดเล่มแรกที่ถูกสร้างขึ้นโดยผู้รอดจากพิธีล้างข้างในคือชื่อของผู้ที่ไม่มีชื่อในตำราเสียงของผู้ตายที่ไม่เคยถูกนับความทรงจำของเด็กคำพูดของคนแก่บันทึกของแม่ที่เคยพูดกับลูกเพียงครั้งเดียวก่อนจากไปฮากุโร่นั่งลงหน้าสมุดนั้นเงียบไม่พูดไม่แตะต้องไม่เอ่ยคำใดเขาแค่นั่งแล้วฟัง“เขายังมีลมหายใจจริงหรือ?”ขุนพลแห่งตระกูลยามาโนะกระซิบ“ข้าคิดว่าเขาตายไปแล้วที่อิคุซะโนะโมริ”“ไม่ใ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 114: การสวดโดยไม่มีพระ
การสวดโดยไม่มีพระเมื่อคำที่ออกจากปากคนธรรมดา กลายเป็นพิธีที่ไม่มีใครกล้าเหยียบย่ำลานหน้าศาลาไม้หลังเก่าในหมู่บ้านฮินะมิ ปกคลุมด้วยหมอกจางในยามเช้าที่ตรงนั้นเคยเป็นที่ประกอบพิธีศพของศาสนจักรพระผู้เทศน์จากศูนย์กลางจะเดินทางมาสวดบทตามตำรา พิธีจะจบภายในหนึ่งชั่วโมงไม่มีน้ำตาไม่มีเสียงอื่นเพียงคำว่า “สว่าง” ถูกเอ่ยซ้ำ ๆแต่วันนี้... ไม่มีพระมาสวดผู้คนยังยืนเรียงกันบางคนถือสมุดเล่มเล็กบางคนมีเพียงเศษกระดาษจารด้วยชื่อศพของ “อาคาเนะ” หญิงชราผู้เสียชีวิตในคืนที่ผ่านมา ถูกวางไว้กลางเสื่อหญ้าไม่มีเทียนไม่มีธูปไม่มีแท่นบูชามีเพียงหลานชายของนาง — เด็กชายวัยสิบสามชื่อ “โทริโอะ”ที่ยืนขึ้นเปิดสมุดเล่มหนึ่งและเอ่ยคำว่า“ข้าเคยฟังเธอร้องเพลงกล่อมตอนนั้นข้าไม่รู้ความหมายตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า…เธอกำลังพยายามให้ข้าจำเสียงของเธอ”ไม่มีใครขัด ไม่มีใครสวดแทรกเงียบก่อนที่หญิงอีกคน — ลูกสะใภ้ของอาคาเนะ — จะลุกขึ้นและกล่าวชื่อของสามีที่ตายไปก่อนหน้านี้แล้วตามด้วยชื่อของลูกสาวแล้วกล่าวว่า“ทุกชื่อที่เธอจำไว้ พวกเราจะจำต่อให้”และนั่นคือจุดเริ่มต้นของพิธีศพที่ไม่มีพระไม่มีบทไม่มีตราประทั
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 113: ตระกูลที่ยอมลดธง
ตระกูลที่ยอมลดธงเมื่อตราประจำตระกูลไม่สำคัญกว่าชื่อของคนที่ไม่มีใครจดจำ“เจ้าจะให้เรายอมลดธงตระกูลง... เพื่อฟังเสียงของเด็ก?”เสียงของ อาซูมะ โชอุน ดังก้องในหอปรึกษากลางปราสาทหินสูงแห่งฮิโนคามิ เสียงของชายที่เคยเป็นหนึ่งในเจ็ดดาบปราบขุนนางทรราช เสียงที่เคยทำให้แม่ทัพทั้งสามแคว้นต้องก้มหน้าแต่วันนี้ เสียงนั้นถามกับเด็กหญิงคนหนึ่งเด็กหญิงที่ตัวเปื้อนฝุ่น ขาเปล่า ผมสั้นยุ่งเหยิง และไม่มีตรา ไม่มีบทสวด ไม่มีผู้นำเธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ แล้วกล่าว“ข้าไม่ได้ขอให้ท่านลดธง... ข้าเพียงอยากให้ท่านจำชื่อของผู้ตายใต้ธงนั้น”ห้าปีก่อน ตระกูลอาซูมะคือแนวหน้าในการสนับสนุนศาสนจักร พวกเขาสร้างศาลาใหญ่ริมทะเล ถวายธงพิธีทั้งเจ็ดผืน ตั้งบทสวดเอง และล้างชื่อลูกบ้านที่ขัดคำสั่งออกจากทะเบียนแห่งแสงแต่หลังเหตุการณ์ "สมุดเงา" ที่แพร่เข้ามาถึงหมู่บ้านชายฝั่งอย่างเบา ๆ แต่ต่อเนื่อง ชาวบ้านเริ่มแอบสวดชื่อของลูกที่ตาย แทนที่จะสวดตามตำราอาซูมะ โชอุน เองก็ได้ยินเสียงนั้นทุกค่ำเสียงกระซิบใต้ต้นสนเสียงท่องชื่อคนรักของลูกสาวเขาที่ตายโดยที่ไม่มีใครพูดถึงวันหนึ่ง เขาพบสมุดเปื้อนดินวางอยู่ใต้ธงตระกูลเปิดดู พบเพียงช
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 112: เสียงที่เริ่มเดินทาง
เสียงที่เริ่มเดินทางหมอกในเช้าวันนั้น ไม่ได้คลุมแค่แผ่นดิน... แต่คลุมถึงความเงียบในใจเด็กๆ ทุกคนสายลมในหมู่บ้านอิซึนะเช้านั้นพัดเบา แต่แหลมคมพอจะตัดผ่านคำพูดที่ไม่เคยพูดออกไปเด็กหญิงตัวเล็กในชุดกิโมโนเก่าโบกมือให้หลังแม่ที่ยืนอยู่หน้าเรือนพัก สองตาแดงก่ำแต่ไม่หลั่งน้ำตา“เจ้าจะไปไกลแค่ไหน?”แม่ถามทั้งที่รู้ว่าไม่มีคำตอบเด็กหญิงก้มหน้า มัดสมุดสวดเก่าแน่นที่เอว ไม่ใช่เพื่อพกคำสวดดั้งเดิม... แต่เพื่อจดสิ่งที่ได้ยินระหว่างทางเด็กอีกเจ็ดคนยืนรออยู่ที่ปากหมู่บ้าน ใครบางคนมีพิณเก่า บางคนมีสมุดขาดกระจัดกระจาย บางคนไม่มีแม้รองเท้าแต่ทุกคนมี "ชื่อ" ที่ตั้งใจจะฟังให้ได้พวกเขาไม่ใช่คนเทศน์ ไม่ใช่นักสวด ไม่ใช่นักรบแต่คือเด็กที่เดินออกไปเพื่อนำ “การฟัง” ไปยังที่ที่ไม่มีเสียงการเดินทางไม่เริ่มด้วยเสียงตีกลองแต่มันเริ่มเมื่อขาเล็ก ๆ ย่างเหยียบถนนดินที่ไร้ผู้ต้อนรับ“หมู่บ้านโคมแดง” คือจุดหมายแรกหมู่บ้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องโรงน้ำชาศักดิ์สิทธิ์ทุกเช้าเสียงสวดจากวัดกลางจะไล่ผู้คนให้ยกมือพนม แม้ไม่ได้เข้าใจความหมายเมื่อเด็กกลุ่มนี้เดินเข้าไปโดยไม่มีบทสวด ไม่มีผ้าคลุมหัว ไม่มีพระนำ พวกเขาก็ถูกต้
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 111: เสียงที่ไม่มีใครสั่งให้หยุด
เสียงที่ไม่มีใครสั่งให้หยุด– ศาสนจักรพังทลายไม่ใช่จากการโจมตี แต่จากการฟัง**ศาลาหลวงของศาสนจักรกลางเคยเป็นสถานที่ที่เสียงต้องผ่านการอนุมัติต้องถูกรับรอง ต้องมีรูปแบบ ต้องมีที่มาแต่ในเช้าวันที่หก หลังพิธีการจำร่วมครั้งแรกเสียงหนึ่งลอดเข้ามาโดยไม่มีการร้องขอ“แม่ของข้า… ไม่เคยถูกเรียกชื่อในที่แห่งนี้”เด็กชายในชุดเก่าขาดยืนกลางศาลา“แต่ข้าจะพูดชื่อของนางตรงนี้ — นางชื่อ มิสึโนะ”พระอาวุโสบางคนลุกขึ้นบางคนยืนอึ้งแต่ไม่มีใครกล้าพูดคำว่า “หยุด”ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะไม่มีคำใดตอบได้ว่าทำไมถึงต้องหยุดหลังจากนั้นอีกหลายสิบคนเริ่มพูดชื่อชื่อของคนที่เคยถูกฆ่าคนที่เคยลืมคนที่ไม่มีใบรับรองการตายไม่มีพิธี ไม่มีหลุมศพและเมื่อเสียงเริ่มไม่หยุดศาสนจักรเริ่มพัง — จากข้างในพระหนุ่มรูปหนึ่งเคยเทศน์ตำราเดิมซ้ำพันครั้งยื่นสมุดเงาให้เด็กหญิงคนหนึ่ง“เจ้าเขียนให้ข้าได้หรือไม่… ข้าจำชื่อแม่ข้าไม่แม่นแล้ว”เด็กหญิงพยักหน้าจากนั้นจึงถามกลับเบา ๆ“เจ้าจะจำชื่อลูกข้าแทนด้วยได้ไหม ถ้าเจ้าเจอเขาในภายภาคหน้า”วันนั้น ไม่มีขบวน ไม่มีป้าย ไม่มีคมดาบมีแต่เสียงชื่อที่ไหลผ่านรอยร้าวของกำแพงซึมเข
บางทีคุณอาจจะชอบ
กฎคือห้ามรัก
ชะนีติดมันส์2.7K viewsเมื่อไหร่จะเลิกร้าย
ฮิวโก้4.5K viewsเกมกาม
วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา247 viewsรวมเรื่องสั้นสั่นสวาท | NC++
กระดิ่งจันทร์3.2K viewsวุ่นนักรักอลเวง (ฟาบริซ-แอลลี่)
ญาตาวีมินทร์154 viewsแม่ผู้โศกเศร้า จะดูแลเจ้าเอง
สิบห้ากันยา ราศีสิงห์309 viewsไม่ขอ(รัก)คนเลว
โบตั๋นสีกลีบบัว480 viewsคนเคยรัก
ฮิวโก้3.6K views
