Semua Bab เจ็บ: Bab 11 - Bab 20

“ผมมั่นใจว่าเขาไม่มีทาง อย่าหาว่าดูถูกเลยนะ ถึงเขาจะมั่ว แต่เขาก็เลือก ผู้หญิงของเขาระดับเกรดเอทั้งนั้น สำหรับคุณ ความสวยอาจจะเตะตาเขาได้ แต่โปรไฟล์และความลับของคุณ มันจะทำให้คุณกลายเป็นแค่ขยะทันที คุณจะไม่ได้เป็นแม้แต่มนุษย์คนหนึ่งด้วยซ้ำ ผมเชื่อว่าเขามีแผนอะไรสักอย่างถึงได้เรียกคุณไปหา ผมว่าคุณกลับบ้านไปก่อนดีกว่า...”“เขาอยู่ที่ห้องไหนคะ?” เธอตัดบทเพราะเบื่อจะฟังคำดูถูกจากผู้ชายคนนี้แล้ว คำดูถูกที่ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บปวดเลยสักนิด แต่กลับทำให้เธออยากลุกขึ้นมาสู้ อยากพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเธอเองก็มีค่าไม่น้อยไปกว่าผู้หญิงคนไหน ถึงเธอจะไม่ได้ร่ำรวยหรือมีหน้ามีตาทางสังคม แต่เธอก็มีคุณค่าพอที่จะได้รับการให้เกียรติในฐานะมนุษย์ด้วยกัน “ห้องวีไอพีของครอบครัวท่านประธานใช่มั้ยคะ งั้นฉันไปดีกว่า เดี๋ยวเขารอนาน”“แก้ว!”อย่าไปนะแก้ว...“ถึงเขาจะมั่ว แต่เขาก็เลือก” ประโยคนี้ของหมอมินทร์ติดอยู่ในหัวเธอ ตั้งแต่ก้าวแรกที่หันหลังจากมา กระทั่งมายืนอยู่หน้าประตูห้องวีไอพีที่ชั้นสิบสาม“ขอบคุณนะที่บอก...และจะขอบคุณมากถ้าเขาคิดอย่างนั้นจริง” ปาลิดามองป้ายห้อง 1122 แล้วรู้สึกเหนื่อยหนักใจอย่างบอกไม่ถูก เธ

“แหวะ! อ็อก! อี๋! ทุเรศที่สุดเลย!” เธอใช้นิ้วมือกวาดน้ำเหนียวออกจากใบหน้าด้วยความขยะแขยงรังเกียจ น้ำของเขาเยอะจัดจนทำให้ใบหน้าสวย ๆ เหมือนโดนครีมโปะลงไปอย่างนั้นล่ะ “อึ๋ย! อี๋! ฉันขอเข้าห้องน้ำหน่อย มันเข้าตาฉัน ฉันลืมตาไม่ขึ้นเลย”เขากรอกตามองบน “อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย ทำตัวเหมือนเด็กไปได้”“เร็วสิคะ พาฉันไปห้องน้ำเดี๋ยวนี้!”“คลานไปเองเลย”“ท่านรองประธาน!! ฉันจะกรี๊ดแล้วนะ!!!”เขาส่งเสียงจิ๊กจั๊กขัดใจ ก่อนจะช้อนร่างเธอขึ้นอุ้ม แล้วพาเข้าไปในห้องน้ำ วางร่างเธอลงตรงหน้าอ่างล้างหน้า จัดการเปิดก๊อกน้ำให้เสร็จสรรพหญิงสาวรีบกวักน้ำล้างหน้าด้วยความรวดเร็วลนลาน ถูไถเช็ดล้างคราบใคร่จนสะอาดหมดจดทุกรูขุมขน แต่พอลืมตาขึ้นมองก็ต้องตกใจผงะ เพราะได้สบตากับเขาผ่านกระจกใสแบบจัง ๆ“อุ๊ยตาย! ยังอยู่อีกเหรอคะ!”เขาครางฮึ่มฮ่ำในลำคอ มองเธอตาขวางข้น ขบกรามจนเป็นสัน “มันยังแข็งอยู่เลย!”เธอกระพริบตาปริบๆ “เอ่อ...แต่...แต่ฉันทำตามที่คุณบอกแล้วนะ ถ้ามันยังไม่สงบก็แสดงว่า...มันเกิดจากตัวคุณเอง มันคงไม่ได้...”“แถมยังร้อนเป็นไฟด้วย!!!”“หา?” เธอหลุบตามองลำแข็งโด่ของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ “แล้วเจ็บมั้ยคะ?”“ปวดคัด

“รู้มั้ยคะ นาราดีใจมากเลยที่พี่วินยังไม่ได้รักใคร” อยู่ ๆ เจ้าหล่อนก็พูดขึ้นมา “ไม่สิ พี่วินไม่เคยรักใครต่างหาก เพราะงั้น นาราจะพยายามทำให้พี่วินรักนาราให้ได้ สักวัน หัวใจของพี่วินจะเป็นของนารา คนเดียว”ขณะศศินาราพร่ำรำพันถึงความรักที่มีต่อเขา แต่เขากลับไม่ได้สนใจฟังสิ่งที่เธอพูดเลย เพราะสมองของเขาเอาแต่คิดเรื่องอื่น เรื่องเกี่ยวกับพยาบาลคนนั้น คนที่ทำให้เขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง“ถ้าได้นั่งรถไปทำงานพร้อมกันแบบนี้ทุกวันก็คงดีนะคะ”“ไหนว่าไม่อยากทำงานที่โรงพยาบาล”“แต่ถ้าได้เป็นเลขาพี่ นาราจะปลื้มมากเลยค่ะ”“แต่พี่ชาญคงไม่ปลื้มหรอก” ชัชวินหมายถึงเลขาวัยสี่สิบของเขา ที่ช่วยดูแลทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวให้เขามาตลอดสามปีเต็มที่เขาเข้ามาทำงานที่นี่“ก็ไม่ได้บอกให้ไล่คุณชาญชัยออกนี่คะ...แค่รับเพิ่มอีกสักคนจะเป็นไรไป”เขาแค่ยิ้มแต่ไม่ยอมตอบรับ เพราะไม่อยากให้ความหวังเธอ ด้วยมั่นใจว่าเขาไม่มีทางเอาเธอมาอยู่ใกล้ตัวแน่ ไม่มีทาง...“แต่ผมจะเอาคุณ ไม่เข้าใจเหรอว่าผมจะเอา!” ประโยคข่มขู่ของรองประธานตัวแสบทำให้เธอไม่ค่อยมีสมาธิในการทำงานเลย แม้เธอจะพยายามทำตัวให้ยุ่งทั้งวัน หางานให้ตัวเองตลอ

“ผู้หญิงแพศยา!” ผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุให้มารดาของเขากระโดดตึกตาย ผู้หญิงที่กุมความลับของบิดาเขาไว้มากมาย ผู้หญิงที่ร้ายกว่าที่ใครรู้“เป็นลูกบุญธรรมยัยนั่นใช่มั้ย!!” เขายิ้มร้าย หายใจฟึดฟัดราวกับกระทิงคลั่ง ขยำเอกสารในมือจนกลมดิกแล้วขว้างไปอย่างแรง “ทำแม่ไม่ได้ งั้นก็ทำลูกแล้วกัน ถึงแม้จะเป็นแค่ลูกบุญธรรม แต่เธอก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย ปาลิดา!!”ชัชวินไม่รอช้า ตัดสินใจโทรศัพท์ลงไปที่วอร์ดของแผนกเด็กทันที“ขอคุยกับพยาบาลชื่อปาลิดาครับ บอกเธอว่า ผมเป็นคนที่เธอ...กำลังคิดถึงอยู่”“โรคจิตรึเปล่าคะ” น้ำพราวถามอย่างมีอารมณ์ “ถ้าโรคจิตฉันขอวาง...”“ผมเป็นเพื่อนครับ เพื่อนสมัย...เอ่อ...สมัยมหาวิทยาลัย”“อ้อ งั้นรอสักครู่นะคะ”เขาพยายามใจเย็นแล้วรอรับสาย พอได้ยินเสียงเธอเท่านั้นแหละ หัวใจเขาเต้นรัวขึ้นมาเลย เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ที่อะดรีนาลีนหลั่ง เลือดลมสูบฉีดไปทั้งตัว แค่เพียงได้ยินเสียงของศัตรู“สวัสดีค่ะ ฉันปาลิดา...”“ขึ้นมาหาผมที่ห้องวีไอพี” เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ผมให้เวลาคุณสามสิบนาที ถ้าคุณยังไม่โผล่มา...ผมจะเล่นงาน...แม่บุญธรรมของคุณ!”พูดจบก็วางสายฉับ...คนรับได้แต่

“ก็ได้”เมื่อไฟดับลง...จนเหลือเพียงแสงสลัว ห้องทั้งห้องมองเห็นเพียงโครงร่างของสิ่งของ รวมทั้งสองเงาของหนุ่มสาวที่อยู่ในร่างเกือบเปลือยเขาเดินเข้าหาร่างสวยของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงปลายเตียงอย่างไม่ลังเล กายแกร่งตรงเข้าสวมกอดร่างนุ่มแล้วประกบปากจูบอย่างเร่าร้อน ดูดดื่ม บดขยี้บี้เบียดเรียวปากอิ่มเชยชิมความหอมหวานกลิ่นลูกพีช อย่างรุนแรง กระหืดกระหาย ราวกับคนที่อดอยากมาแสนนาน “อืม...อืมม...” มันเป็นจูบแรกของเธอ...มันเป็นจูบที่เธอไม่เคยกล้าฝันถึง...การได้จูบกับผู้ชายที่เธอเฝ้ามองจากที่ไกลๆมาตลอดชีวิต ผู้ชายที่อยู่สูงเกินฝันใฝ่ แต่ตอนนี้ เขากำลังจูบเธออย่างกระหาย ฝ่ามือแสนร้ายกำลังฟอนเฟ้นเนื้อกายของเธออย่างหยาบหยาม แรงสัมผัสอันรุนแรงแต่ชวนวาบหวิวซาบซ่านนั่นทำให้เธออ่อนระทวยได้ภายในหนึ่งวินาที “โอววว...” เธอปล่อยให้เขาตะโบมจูบอย่างบ้าคลั่ง ริมฝีปากร้อนฉ่าของเขาปรนเปรอริมฝีปากเธอจนเธอเริ่มเคลิ้มคราง....อ่า...อ่าห์...เธอเผลอครางออกมาอย่างสุขสม และเผลออ้าปากรับลิ้นอุ่นของเขาเข้าปากอย่างไม่รู้สึกขัดขืน ปล่อยให้ลิ้นสากแสนร้อนทะลวงเข้ามาแล้วโรมรันพันตู ฉกชิมดูดดื่มความหอมหวานของกันและกันอย่างไม่รู