Semua Bab SiRen เงือกสาว ผจญภัย: Bab 11 - Bab 20

ท่านแน่ใจหรือว่า...มันจะได้ผล?" ลูกเรือคนหนึ่งกระซิบถาม อีธานหรี่ตา มองไปยังกลุ่มโจรสลัดที่ยืนขวางหน้าตรอก ชายเหล่านั้นล้วนสูงใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและรอยสักบางคนมีดาบ บางคนถือปืนคาบศิลา พวกมันเป็นกลุ่มเดียวกับโรงละครสัตว์ ที่กำลังตามหานีร่าเพื่อแลกเหรียญทอง อีธานยิ้มมุมปาก แสร้งก้าวออกไป มือประสานหลัง ทำท่าเหมือนนักเจรจา > "ท่านทั้งหลาย ข้าเข้าใจว่าพวกเจ้าโกรธที่เด็กสาวนั่นหนีไป แต่ข้าได้ข่าวว่า—นางยังไม่พ้นเขตเมืองด้วยซ้ำ" โจรสลัดตัวผู้นำหรี่ตา “เจ้าหมายความว่าไง?” > "ข้าว่า…นางไปซ่อนตัวอยู่ที่โกดังเหล้าทางตะวันตก พวกท่านน่าจะลองไปค้นดู…ก่อนจะมีใครชิงตัวนางไปก่อน" คนของอีธานหลายคนเตรียมพร้อมอยู่ข้างหลัง พวกเขาขยับอย่างเงียบงันในเงามืด เหงื่อเม็ดเล็กไหลลงขมับ หัวหน้าโจรสลัดหัวเราะเสียงต่ำ “โกดังเหรอ…?” > “แน่นอนท่าน นางกำลังปลอมตัวอยู่กับกลุ่มคนในเมือง “จับมัน!!” จู่ ๆ โจรสลัดอีกคนตะโกนขึ้น “มันโกหก!!” อีธานสบถในใจ “โธ่เว้ย!” แล้วตะโกน “หนีไป!!” เสียงฝีเท้าวิ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนด่าทอ เขาและลูกเรือพุ่งพรวดเข้าไปในตรอกซึ่งเต็มไปด้วยลังไม้ หีบเก่า แล

ยามรัตติกาลกลางป่าลึกทางตอนใต้ของคอร์เซียร์ สายลมเหน็บหนาวพัดผ่านยอดไม้สูง เสียงใบไม้ไหวระริกดังเป็นระยะคล้ายเสียงกระซิบของภูตป่า ในความมืดสลัวของรัตติกาล สายตาใครบางคนยังคงจดจ้องไปยังเส้นทางเบื้องหน้า—ดวงตาสีฟ้าเย็นเยียบดั่งคลื่นทะเลลึก นั่นคือ... เรน “ทางนี้แน่ ข้าเห็นรอยน้ำหยดลงบนใบไม้” ชายหนุ่มเปล่งเสียงเบา ขณะย่อตัวลงมองพื้น เขาลูบสัมผัสรอยเปียกบนดินอย่างแนบแน่น ใบหน้านิ่งขรึมยิ่งทำให้แผ่นหลังของลูกน้องทุกคนรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล ในมือของเขา ดาบที่เคยฟาดฟันเงือกมานับไม่ถ้วนยังคงเปื้อนร่องรอยจากครั้งเก่า ดวงใจที่ครั้งหนึ่งเคยเปิดให้หญิงสาวนามว่า นีร่า บัดนี้กลับแข็งกระด้างจนไม่มีแม้ความลังเลหลงเหลือ > “ข้ายอมให้เจ้าหนีไปครั้งหนึ่ง...แต่น้ำตาเงือกเจ้าจะต้องเป็นของข้า—ทั้งหมด” เสียงฝีเท้ากลุ่มนักล่าฉุดกระชากความเงียบให้หายไป กลิ่นคาวโลหิตในอดีตกาลลอยมาแตะปลายจมูกอย่างเลือนลาง จนกระทั่ง... > พรึ่บ!! กลุ่มกอไม้ที่ดูเหมือนไม่มีอะไรพลันเปิดทาง สายลมแปรเปลี่ยนเป็นความชื้นแฉะ กลิ่นทะเลบางเบาลอยมากระทบจมูกพร้อมภาพเบื้องหน้าที่ทำเอาหัวใจทุกคนชะงัก หมู่บ้านเงือก—หมู่บ้า

แสงจันทร์สาดสีเงินลงเหนืออ่าวลับ เงาน้ำพลิ้วไหวใต้ผืนฟ้ายามค่ำคืน ท่ามกลางความเงียบงันที่แทบจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ข้าค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นจากแอ่งน้ำข้างหาด ดินเหนียวเปรอะขา เท้าของข้าเหยียบลงไปบนผืนทรายที่เย็นชื้น เท้า—ไม่ใช่หางเงือกอีกต่อไป ข้ามองปลายขาตัวเองอย่างอึ้งงัน ผิวเนื้อที่เคยเป็นเกล็ดทองสะท้อนแสงบัดนี้กลายเป็นผิวมนุษย์เรียบเนียน ซีดขาวด้วยไอเย็นของน้ำและความเหน็ดเหนื่อย ข้าไม่รู้ว่าสิ่งใดเปลี่ยนร่างข้ากับน้อง…บางที อาจเป็นเวทมนตร์ของโพรงน้ำใต้เกาะ หรือบางสิ่งที่เรายังไม่เข้าใจ > “พี่…” เสียงเบาเรียกจากข้างหลัง ข้าหันไปเห็นมาริเบลกำลังพยายามพยุงตัวลุกขึ้นเช่นกัน “ข้า…ข้าก็มีเท้าเหมือนเจ้าแล้ว” ข้าประคองนางขึ้นจากน้ำ ดวงตานางเบิกโพลง ขณะจ้องมองปลายเท้าตัวเองเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งเห็นโลกเป็นครั้งแรก ผมของนางเปียกปอนแนบแก้ม หยดน้ำยังเกาะตามขนตาคล้ายหยดน้ำตา ข้าจับมือนางไว้แน่น > “เรายังมีชีวิตอยู่ และนั่น…คือสิ่งเดียวที่สำคัญ” สายลมยามค่ำคืนพัดหอบเอากลิ่นทะเล กลิ่นดิน กลิ่นมอส และกลิ่นไม้ผุจากป่าด้านหน้าเข้ามา ด้านหลังของเราคือผืนน้ำกว้างใหญ่เบื้องหลังภูเ

แสงจันทร์ส่องลงมากระทบลานหินกลางป่าลึก เงาไม้โยกไหวตามแรงลม คืนนี้เงียบผิดปกติ—เงียบเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจของผู้ถูกจับไอล่าและรัฟเฟอร์นั่งอยู่กลางวงพิธี แขนทั้งสองข้างถูกมัดด้วยเถาวัลย์ศักดิ์สิทธิ์ที่เต็มไปด้วยอักขระโบราณ พวกเขาไม่ได้ถูกทำร้าย ไม่แม้แต่รอยขีดข่วนบนร่างกาย...แต่หัวใจกลับสั่นสะท้านด้วยสิ่งที่มองไม่เห็นเพราะรอบตัวพวกเขา...ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่เลยมีเพียง "เงา" — เงาบางเบาของสิ่งที่เคยมีชีวิตเสียงสวดมนต์ต่ำ ๆ ดังขึ้นจากทุกทิศ เสียงนั้นไม่ใช่มนุษย์ ไม่ใช่สัตว์ แต่เป็นเสียงกระซิบของลมหายใจในอดีต เสียงของวิญญาณที่เคยมีเลือดเนื้อ และบัดนี้...หลงเหลือเพียงเศษความตายที่ยังไม่สงบ"พวกมัน...ไม่มีร่าง" รัฟเฟอร์กระซิบเบาไอล่าหันมามอง สีหน้าซีดเผือด "แต่ยังมีเจตจำนง"จู่ ๆ อากาศรอบกายเย็นวาบ ลมหอบหนึ่งพัดผ่าน ก่อนที่แสงสีฟ้าหม่นจะก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างของหญิงชราโบราณ ใบหน้าซีดเผือดดั่งกระดูก ห้อยลอยอยู่เหนือพื้นเพียงนิ้วเดียว ดวงตาขาวขุ่นไร้แววชีวิต แต่มองตรงมาราวกับมองทะลุหัวใจ“เจ้าจะเป็นสะพาน...” เสียงนั้นดังกังวานโดยไม่มีปากขยับ“สะพานเพื่อพวกข้า...จะกลับมาอีกครั้ง”แท่นหิ

เมืองคอร์เซียร์...เมืองท่าขนาดใหญ่ทางฟากตะวันตกของทวีปที่เหล่าโจรสลัด นักล่าทะเล และพ่อค้าวัตถุต้องสาปต่างพากันมารวมตัว ไม่ใช่เพื่อศีลธรรม...แต่เพื่อผลประโยชน์ เงินทอง และเลือดเรือโจรสลัด “แบล็คดราฟต์” ของกัปตันแบร์กตัน จอดเทียบอย่างลับ ๆ ที่ท่าเรือหมายเลขเจ็ดของเมืองกลางยามสนธยา ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยกลุ่มเมฆแดงหม่น แววตาเจ้าของเรือก็ไม่ต่างกัน“ลากของขึ้นฝั่ง!” แบร์กตันสั่งเสียงห้วนลูกเรือสองคนลากกรงเหล็กขนาดใหญ่คลุมด้วยผ้าดำขึ้นจากเรือ แบกผ่านตรอกแคบ ๆ ไปยังด้านในของเมืองที่หมายของพวกเขาคือ — โรงละครสัตว์ใต้ดินซึ่งว่ากันว่าสะสมสิ่งมีชีวิตประหลาดไว้มากกว่ารัฐบาลราชสำนักเสียอีกภายใต้โคมไฟน้ำมันที่ส่องไหวริบ ๆ เจ้าของโรงละครออกมาต้อนรับชายวัยกลางคนตัวเตี้ย ร่างอ้วนท้วน ใบหน้าคล้ายลูกหมู ผูกผ้าพันคอแดงทับเสื้อกำมะหยี่เก่าแก่“เจ้าพาสิ่งนั้นมาหรือยัง?” เขาถามเสียงขุ่น “ข้าจ่ายเงินล่วงหน้าไปแล้ว หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ผิดหวังนะ...แบร์กตัน”แบร์กตันโบกมือผ้าคลุมกรงถูกเปิดออก...เผยให้เห็นเพียงเเค่คนเเคระคนนึงเท่านั้น“ไม่มี!?” เจ้าของโรงละครร้องเขาก้าวไปจนหน้าดำหน้าแดง “เจ้ากล้าหลอ