#2 เสียงเรียก

ใต้น้ำลึกในโพรงหินริมอ่าวมูนไวท์ นีร่านอนนิ่งอยู่บนหินเย็น

แต่หัวใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ นางไม่เข้าใจตัวเอง

ทำไมถึงว่ายเข้าไปช่วยเขา?

มนุษย์คนนั้น…เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งแต่ดวงตาของเขาในน้ำนั้น—มันสั่นไหวเหมือนกับว่า เขา กลัวความตาย เหมือนกับว่า…เขา ต้องการนาง

เงือกในท้องทะเลไม่เชื่อใจมนุษย์ ยิ่งเป็นเงือกหางทองอย่างเธอ—ที่ถูกสั่งไว้ชัดว่า "อย่าให้มนุษย์เห็นเด็ดขาด" แต่ครั้งนี้นางได้ทำลายกฎนั้นไปเรียบร้อย มือขาวของเธอ…แตะต้องมนุษย์แล้ว

อีกฝั่งหนึ่ง บนเรือ

เรนยืนห่มผ้าเปียก มองผืนน้ำเบื้องล่างอย่างอึ้ง ๆเขาไม่พูดกับใครทั้งวัน ไม่กิน ไม่ดื่ม เอาแต่นั่งที่ท้ายเรือ เฝ้าดูผิวน้ำเงียบ ๆ เหมือนรออะไรบางอย่าง

> “นางมีอยู่จริง”

เขาพึมพำอีกครั้ง และในหัว…ภาพหญิงสาวผมทองสยายยาวลงมากลางหลัง ผิวซีด หางทอง เป็นภาพเดียวที่ชัดที่สุด เขาไม่ได้กลัวนาง แต่รู้สึกเหมือน "อยากเจออีก"

เหมือนคนที่เคยจมน้ำ…แต่กลับอยากลงไปอีกครั้ง แม้รู้ว่าอาจไม่มีใครช่วยไว้ได้เหมือนเดิม

คืนนั้น

นีร่ายังไม่หลับนางว่ายขึ้นมาจากโพรงหินอีกครั้ง ดวงตาสีเทาเงยขึ้นมองแสงจากโคมเรือไกล ๆ ไม่รู้ทำไม แสงสลัวนั้นถึงดูอบอุ่นกว่าคืนไหน

ก่อนนางจะค่อย ๆ ว่ายเข้าใกล้เรือ…อีกครั้งโดยไม่รู้ตัวเลยว่า หัวใจของนาง...กำลังแล่นตามมนุษย์ที่นางไม่ควรไว้ใจ

กลางดึกอ่าวมูนไวท์สงบไร้คลื่น

แสงโคมบนเรือสลัวเรืองในความมืด เงาสะท้อนบนผิวน้ำสั่นเบา ๆ ตามสายลม นีร่าว่ายช้า ๆ ใต้น้ำ สายตานางจับจ้องไปที่หัวเรือแค่เงียบ ๆ ดูจากไกล ๆ แค่ให้แน่ใจว่าเขายังอยู่…และไม่เป็นอะไร นางควรจะหนีจากสิ่งนี้ แต่มือกลับวางแนบบนแผ่นไม้ใต้ท้องเรืออย่างลังเล

นางไม่เคยรู้ว่าหัวใจตัวเองจะเต้นแรงได้ขนาดนี้ เหมือนคลื่นในอกกำลังซัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่นางคิดถึงดวงตาของเขา

บนเรือ

เรนนั่งพิงลำเรือ ดวงตาเหม่อลอยมองทะเล เสียงทุกอย่างเงียบสนิทจนเขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง เขาคิดว่าภาพของนางคงเป็นแค่ความฝัน

แต่ในใจกลับเฝ้าภาวนา

“ถ้านางมีอยู่จริง…กลับมาอีกสักครั้งเถอะ”

แล้วในวินาทีนั้นเอง เขารู้สึกได้ถึงเงาบางอย่างใต้เรือ เหมือนอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวเเละมองขึ้นมา

เรนรีบโน้มตัวลงมอง แต่น้ำก็ยังเงียบสงบเหมือนเดิม

ไม่มีอะไรเลย…นอกจากความเงียบที่บอกไม่หมดว่า มีใครบางคนกำลังรอให้เขาเชื่อ เสียงหัวใจของชายหนุ่มยังเต้นไม่เป็นจังหวะ หลังจากเมื่อคืน…เขาแทบมั่นใจว่านางกลับมา

> ข้าไม่ได้ฝันไปแน่…” เขาพึมพำ ขณะยืนมองผิวน้ำที่เงียบเชียบ

บ่ายนั้นเขาแอบหลบจากลูกเรือเอาเบ็ดกับสมุดสเก็ตช์ไปนั่งที่ท้ายเรือ

มือเขาวาดเงาร่างนางลงกระดาษอย่างใจจดใจจ่อ

ใบหน้าเรียว ผิวขาวซีดกับหางทองแวววาว ทุกเส้นสายเกิดจากความทรงจำเพียงไม่กี่วินาทีที่เขาเห็นเธอในน้ำนั้น ราวกับถูกแกะสลักขึ้นจากหยดน้ำผึ้งและไข่มุก ผิวพรรณขาวนวล เปล่งประกายราวไข่มุกใต้แสงจันทร์ เย็นเยียบแต่น่าหลงใหล เรือนผมยาวสลวยสีทองอร่ามพลิ้วไหวไปตามกระแสน้ำ ราวกับแสงอาทิตย์ที่หล่นละลายลงใต้ทะเลลึก ดวงตากลมโตสีเทาเรื่อหม่นลึกลับราวหมอกเช้า สะท้อนทั้งความเศร้า ความเงียบงัน และความลึกลับของห้วงมหาสมุทร

“เจ้าจะหมกมุ่นกับปลานางเงือกหรือไง”

เสียงลูกเรือคนหนึ่งหัวเราะลั่นตอนเดินผ่าน แต่เขาไม่ตอบ เพราะในใจ เขารู้ดีว่า นางไม่ใช่แค่เงือก ไม่ใช่แค่เรื่องเล่า

ในใต้ทะเลลึก นีร่ายังกลับมา—ทุกคืน

นางซ่อนอยู่หลังก้อนหิน ห่างจากเรือไม่ถึงสิบเมตร แต่คืนนี้ต่างจากเดิม…นางเห็นเขานั่งเพียงลำพังนางเห็นว่าเขาเอาภาพของนางไปวาด

หัวใจนางสั่น ทั้งตกใจ…ทั้งแปลกใจมนุษย์คนนี้ไม่เหมือนมนุษย์ที่นางเคยได้ยินในนิทาน เขาไม่ล่า ไม่ไล่ตาม แต่กลับ “เฝ้ามอง” นางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย และบางอย่าง…ที่นางไม่กล้าตั้งชื่อ

นีร่าว่ายเข้าใกล้ขึ้นอีกนางอยากรู้ว่าเขาเป็นใครกันแน่

แต่เมื่อเข้าใกล้ถึงระยะที่เห็นแววตาเขาชัดเจนจากใต้น้ำ...

จู่ ๆ เรนก็เอื้อมมือไปทางเธอ

พลั่ก! เสียงสะเทือนเบา ๆ เมื่อนีร่าถอยกลับทันที

หัวใจนางกระตุก นางไม่ควรเข้ามาใกล้ขนาดนี้

เสียงของผู้เฒ่าเงือกดังขึ้นในหัว — “มนุษย์คือภัยพิบัติ”

นีร่ารู้ดี ถ้าใครรู้ว่านางฝ่าฝืนกฎ

นางอาจถูกลงโทษ หรือแย่กว่านั้น…ถูกจับขังไว้ใต้หินมืดที่ไม่มีแสงลอด

นางหันหลังจะว่ายหนี

แต่เขากลับพูดขึ้น — เสียงเบา ๆ ที่ทะลุลงมาถึงน้ำ

> “ได้โปรด…อย่าหายไปอีก”

นีร่าหยุดว่าย…เพียงชั่วครู่เดียวก่อนจะหายวับลงในเงาน้ำอีกครั้ง

คืนนั้นเรนนอนไม่หลับ เขารู้ว่านางอยู่ใกล้มาก มากเกินจะหลอกตัวเอง

และเขาก็ตัดสินใจ…

> “ถ้านางไม่กล้าขึ้นมา ข้าจะลงไปหาเจ้าเอง”

กลางดึก…ที่เงียบสงัด เขาถอดเสื้อออกทีละชิ้น เหลือเพียงกางเกงเปียกแนบลำตัว เท้าเปล่าเหยียบไม้เรือที่เย็นเฉียบ เขาไม่กลัวแล้ว มีเพียงเสียงในหัว ที่ดังวนซ้ำ…

> “ได้โปรด…แค่มาให้เห็นอีกสักครั้งก็ยังดี”

มือเขาแตะน้ำช้า ๆ แล้วก้าวลง ความเย็นกัดเนื้อ

แต่หัวใจกลับอุ่นแปลก ๆ เขาดำดิ่งลงไป ไม่มีทุ่น ไม่มีแสง

มีเพียงเงาสะท้อนจากความรู้สึกในใจที่เขาไม่เคยเข้าใจ

นีร่าเห็นเขาแล้ว

ร่างสูงสง่า บ่าแผ่กว้างได้รูป เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนแซมประกายทอง ลู่ไปตามลมราวกับเส้นไหมต้องแสง ดวงตาสีฟ้าเข้มราวท้องฟ้าก่อนพายุ สะท้อนทั้งความมุ่งมั่นและอดีตอันลึกลับ

จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากได้สัดส่วนที่หากเผลอมองนานเกินไป จะรู้ตัวอีกทีก็คือหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ รอยเคราบาง ๆ บนแนวกรามเสริมเสน่ห์ให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่และอันตรายในคราเดียวกัน

วินาทีที่เขากระโจนลงมา หัวใจเธอก็เหมือนหยุดเต้น

> "เขาบ้าไปแล้ว..."

แต่นางกลับว่ายเข้าหาเขาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้น้ำทะเลระหว่างพวกเขาค่อย ๆ บางลง จนสายตาทั้งสองประสานกันอีกครั้ง

เรนเอื้อมมือออกไป…ช้า ๆ

นางควรจะหนี ควรจะกลับลงไปในเงามืดที่ปลอดภัย

แต่ไม่รู้เพราะอะไร…นีร่ายื่นมือออกไปเช่นกัน

ปลายนิ้วของเขาแตะหลังมือนาง—เบามาก เหมือนกลัวว่าแค่แตะแล้วนางจะหายไป มือของเขาอุ่นกว่าน้ำทะเล และมือของนาง…ก็นิ่มกว่าฝันไหน ๆ ที่เขาเคยมี

> “ข้าไม่รู้ชื่อเจ้า…”

เขาพูดเสียงเบาในน้ำ “แต่เสียงเจ้ามันอยู่ในหัวข้าทั้งวัน…”

นีร่าไม่ได้ตอบ แต่สายตานางไหว

นางไม่เคยรู้เลยว่าเสียงของมนุษย์…จะทำให้ใจสั่นขนาดนี้

เรนขยับเข้ามาใกล้อีกนิด หัวใจเขาเต้นดังจนตัวสั่น

เขาไม่ได้ต้องการจูบ ไม่ได้ต้องการคำสัญญา

แต่แค่ “สัมผัส” นั้น…มันมากพอจะทำให้เขารู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่

และเมื่อปลายหน้าผากของเขาแนบกับหน้าผากนางเบา ๆ ในน้ำ

ความเงียบทั้งหมดก็หายไป เหลือแค่เสียงหัวใจสองดวง…ที่โหยหากันอย่างไม่รู้ตัวมานานเกินไป