#2 เสียงเรียกจากชายเเปลกหน้า

ใต้น้ำลึกในโพรงหินริมอ่าวมูนไวท์ นีร่านอนนิ่งอยู่บนโขดหิน แต่หัวใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ นางไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมถึงว่ายเข้าไปช่วยเขา?

มนุษย์คนนั้น…เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งแต่ดวงตาของเขาในน้ำนั้น—มันสั่นไหวเหมือนกับว่า เขา กลัวความตาย เหมือนกับว่า…เขา ต้องการนาง เงือกในท้องทะเลไม่เชื่อใจมนุษย์ ยิ่งเป็นเงือกหางทองอย่างเธอ—ที่ถูกสั่งไว้ชัดว่า "อย่าให้มนุษย์เห็นเด็ดขาด" แต่ครั้งนี้นางได้ทำลายกฎนั้นไปเรียบร้อย มือขาวของเธอ…แตะต้องมนุษย์แล้ว

อีกฝั่งหนึ่ง บนเรือ

เรนยืนห่มผ้า ตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำทะเล เขามองผืนน้ำเบื้องล่างอย่างอึ้ง ๆเขาไม่พูดกับใครทั้งวัน ไม่กิน ไม่ดื่ม เอาแต่นั่งที่ท้ายเรือ เฝ้าดูผิวน้ำอย่างเงียบ เหมือนรออะไรบางอย่าง

 “นางมีอยู่จริง”

เขาพึมพำอีกครั้ง และในหัว…ภาพหญิงสาวผมทองสยายยาวลงมากลางหลัง ผิวซีด หางทอง เป็นภาพเดียวที่ชัดที่สุด เขาไม่ได้กลัวนาง แต่รู้สึกเหมือน "อยากเจออีก" เหมือนคนที่เคยจมน้ำ…แต่กลับอยากลงไปอีกครั้ง แม้รู้ว่าอาจไม่มีใครช่วยไว้ได้เหมือนเดิม คืนนั้น นีร่ายังไม่หลับนางว่ายขึ้นมาจากโพรงหินอีกรอบ ดวงตาสีเทาเงยขึ้นมองแสงจากโคมเรือไกล ๆ ไม่รู้ทำไม แสงสลัวนั้นถึงดูอบอุ่นกว่าทุกคืน ก่อนนางจะค่อย ๆ ว่ายเข้าใกล้เรือ…อีกครั้งโดยไม่รู้ตัวเลยว่า หัวใจของนาง...กำลังแล่นตามมนุษย์ที่นางไม่ควรไว้ใจ

กลางดึกอ่าวมูนไวท์สงบไร้คลื่น

แสงโคมบนเรือสว่างในความมืด เงาสะท้อนบนผิวน้ำกระเพื่อมเบาๆ ตามเเรงลม นีร่าว่ายช้า ๆ ใต้น้ำ สายตานางจับจ้องไปที่หัวเรือ เเอบดูจากมุมไกล แค่ให้แน่ใจว่าเขายังอยู่…และไม่เป็นอะไร นางควรจะหนีจากตรงนี้ แต่มือกลับวางแนบบนแผ่นไม้ใกล้ท้องเรือ นางไม่เคยรู้ว่าหัวใจตัวเองจะเต้นแรงได้ขนาดนี้ เหมือนคลื่นในอกกำลังซัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่นางคิดถึงดวงตาของเขา

บนเรือ เรนนั่งพิงลำเรือ ดวงตาเหม่อลอยมองทะเล เสียงทุกอย่างเงียบสนิทจนเขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง เขาคิดว่าภาพของนางคงเป็นแค่ความฝัน

แต่ในใจกลับเฝ้าภาวนา

“ถ้านางมีอยู่จริง…กลับมาอีกสักครั้งเถอะ”

แล้วในวินาทีนั้นเอง เขารู้สึกได้ถึงใต้ท้องเรือ เหมือนอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว เรนรีบโน้มตัวลงมอง แต่น้ำก็ยังเงียบสงบเหมือนเดิมไม่มีอะไรเกิดขึ้น…นอกจากความเงียบที่บอกไม่หมดว่า มีใครบางคนกำลังรอให้เขาเชื่อ เสียงหัวใจของชายหนุ่มยังเต้นไม่เป็นจังหวะ หลังจากเมื่อคืน…เขาแทบมั่นใจว่านางจะกลับมา

ข้าไม่ได้ฝันไปแน่…” เขาพึมพำ ขณะยืนมองผิวน้ำที่เงียบเชียบ

 บ่ายวันนั้นเขาแอบหลบจากลูกเรือเอาเบ็ดกับสมุดสเก็ตช์ไปนั่งที่ท้ายเรือ

มือเขาวาดเงาร่างนางลงกระดาษอย่างใจจดใจจ่อ

ใบหน้าเรียว ผิวขาวซีดกับหางทองแวววาว ทุกเส้นสายเกิดจากความทรงจำเพียงไม่กี่วินาทีที่เขาเห็นเธอในน้ำ ราวกับถูกแกะสลักขึ้นมา ผิวพรรณขาวนวล เปล่งประกายราวไข่มุกใต้แสงจันทร์ เย็นเยียบแต่น่าหลงใหล เรือนผมยาวสลวยสีทองอร่ามพลิ้วไหวไปตามกระแสน้ำ ราวกับแสงอาทิตย์ที่หล่นละลายลงใต้ทะเลลึก ดวงตากลมโตสีเทาเรื่อหม่นลึกลับราวหมอกเช้า สะท้อนทั้งความเศร้า ความเงียบงัน และความลึกลับของห้วงมหาสมุทร “เจ้าจะหมกมุ่นกับนางเงือกหรือไง” เสียงลูกเรือคนหนึ่งหัวเราะลั่นตอนเดินผ่าน แต่เขาไม่ตอบ เพราะในใจ เขารู้ดีว่า นางไม่ใช่แค่เงือก ไม่ใช่แค่เรื่องเล่าในใต้ทะเลลึก

 นีร่ายังกลับมา—ทุกคืน นางซ่อนอยู่หลังก้อนหิน ห่างจากเรือไม่ถึงสิบเมตร แต่คืนนี้ต่างจากเดิม…นางเห็นเขานั่งเพียงลำพังนางเห็นว่าเขาเอาภาพของนางไปวาด หัวใจนางสั่น ทั้งตกใจ…ทั้งแปลกใจมนุษย์คนนี้ไม่เหมือนมนุษย์ที่นางเคยได้ยินในนิทาน เขาไม่ล่า ไม่ไล่ตาม แต่กลับ “เฝ้ามอง” นางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

นีร่าว่ายเข้าใกล้ขึ้นอีก นางอยากรู้ว่าเขาเป็นใครกันแน่ แต่เมื่อเข้าใกล้ถึงระยะที่เห็นแววตาเขาชัดเจนจากใต้น้ำ...จู่ ๆ เรนก็เอื้อมมือไปทางเธอ

พลั่ก! เสียงสะเทือนเบา ๆ นีร่าถอยกลับทันที

หัวใจนางเต้นเเรง นางไม่ควรเข้ามาใกล้มากกว่านี้ เสียงของผู้เฒ่าเงือกดังขึ้นในหัว

 “มนุษย์คือภัยพิบัติอันร้ายเเรงที่จะนำพาความหายนะมาสู่หมู่เงือก มนุษย์มักเป็นนักล่า”

นีร่ารู้ดี ถ้าใครรู้ว่านางฝ่าฝืนกฎ

นางอาจถูกลงโทษ หรือแย่กว่านั้น…ถูกจับขังไว้ใต้หินมืดที่ไม่มีแสงลอด นางหันหลังทำท่าจะว่ายหนี

แต่เขากลับพูดขึ้น — เสียงพูดที่ทะลุลงมาถึงใต้น้ำ

 “ได้โปรด…ข้าไม่ได้ต้องการจะทำร้ายเจ้า” นีร่าหยุดชะงัก…เพียงชั่วครู่เดียวก่อนที่จะตัดสินใจว่ายลงน้ำไป

คืนนั้นเรนนอนไม่หลับ เขารู้ว่านางอยู่ใกล้เขามาก มากเกินจะหลอกตัวเอง ว่ามันเป็นเเค่ความฝัน

และเเล้วเขาก็ตัดสินใจที่จะทำบางอย่าง…

 “ถ้านางไม่กล้าขึ้นมา ข้าจะลงไปหานางเอง”

กลางดึกคืนนั้น… เรนถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น เหลือเพียงกางเกงแนบลำตัว เท้าเปล่าเหยียบอบไม้บนเรือ เขาไม่กลัวแล้ว มีเพียงเสียงในหัว ที่ดังวนซ้ำไปมา…

 “ได้โปรด…แค่มาให้เห็นอีกสักครั้งก็ยังดี”มือเขาแตะลงน้ำรับรู้ถึงน้ำที่เย็นจัด แล้วค่อยๆก้าวขาลง ความหนาวเย็นสะท้อนถึงกระดูก

เขาเริ่มว่ายดำดิ่งลงไป  ในขณะนั้นเอง นีร่าเห็นเขาแล้ว

ร่างเขาสูงสง่า บ่าแผ่กว้างได้รูป เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนแซมประกายทอง  ดวงตาสีฟ้าเข้มราวท้องฟ้าก่อนพายุ สะท้อนทั้งความมุ่งมั่นและอดีตอันลึกลับ

จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากได้สัดส่วนที่หากเผลอมองนานเกินไป จะรู้ตัวอีกทีก็คือหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ รอยเคราบาง ๆ บนแนวกรามเสริมเสน่ห์ให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่และอันตรายในคราเดียวกัน

วินาทีที่เขากระโจนลงมา หัวใจเธอก็เหมือนหยุดเต้น  "เขาบ้าไปแล้ว..." เธอได้เเต่พึมพำกับตัวเอง

แต่นางก็ว่ายเข้าหาเขาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้เช่นกัน

 จนสายตาทั้งสองประสานกันอีกครั้ง เรนเอื้อมมือออกไป…ช้า ๆ

นางควรจะหนี ควรจะกลับลงไปในเงามืดที่ปลอดภัย

แต่ไม่รู้เพราะอะไร…นีร่ากลับยื่นมือออกไปสัมผัส

ปลายนิ้วของเขาแตะหลังมือนาง—อย่างเเผ่วเบา เหมือนกลัวว่าแค่แตะแล้วนางจะหายไป มือของเขาอุ่นกว่าน้ำที่เย็น และมือของนาง…ก็นิ่มเหลือเกิน

“ข้าไม่รู้ชื่อเจ้า…” เขาพูดเสียงเบา

 “แต่เสียงเจ้ามันอยู่ในหัวข้าทั้งวัน”นีร่าไม่ได้ตอบ แต่สายตาเเอบหวั่น นางไม่เคยรู้เลยว่าเสียงของมนุษย์…จะทำให้ใจสั่นขนาดนี้ เรนเริ่มขยับเข้าไปใกล้นางอีกนิด หัวใจเขาเต้นเเรงขึ้น เขาไม่ได้ต้องการจะทำร้ายนาง แต่แค่อยาก สัมผัสเท่านั้น…

และเมื่อปลายหน้าผากของเขาแนบกับหน้าผากนาง เหลือแค่เสียงหัวใจของทั้งสอง…ที่โหยหากันอย่างไม่รู้ตัว