#3 จูบเเรก กับชายเเปลกหน้า

หน้าผากเขาแนบกับข้าในน้ำนิ่งไม่มีคำพูดไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใต้ทะเลลึกคืนนี้

แต่มันมีบางอย่างในอก…เหมือนมันโยกไปโยกมาไม่หยุดมือของเขากุมมือนีร่าแน่นขึ้นนิดนางไม่ได้ดึงกลับ

แค่ปล่อยให้เขาจับไว้อย่างนั้น เหมือนใจมันไม่อยากขัดอะไรอีกแล้ว

เขาหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึกนางมองเขาเงียบ ๆชายหนุ่มคนนี้ไม่มีหอก ไม่มีอวน ไม่มีท่าทีล่าเขาแค่ยืนอยู่ตรงหน้านาง…เหมือนรอรอให้นางเปิดใจ

> “ข้าชื่อเรน”เขาเอ่ยเสียงเบา ๆ ในที่สุด

นีร่าไม่ได้ตอบ แต่ปากนางขยับคล้ายจะพูดนางไม่แน่ใจว่าควรจะบอกชื่อกับมนุษย์รึเปล่าแต่นางก็พยักหน้าช้า ๆ แทนคำตอบแค่เท่านั้น…เรนยิ้ม

ยิ้มจากใจจริง แบบที่นางไม่เคยเห็นบนหน้าใครมันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มเลยก็พอแล้ว

**

เวลาผ่านไปไม่นาน

แต่พวกเขายังยืนอยู่ใต้น้ำแบบนั้น

สองร่าง สองหัวใจ สองโลกที่ไม่ควรจะมาบรรจบแต่กลับแนบชิดจนไม่เหลือช่องว่างนีร่าเอื้อมมือแตะผมเขาเบา ๆเส้นผมลอยตามน้ำ สัมผัสแล้วมันนุ่ม…อุ่นนางไม่เคยแตะมนุษย์มาก่อนเลยสักครั้งแต่ตอนนี้กลับอยากรู้ว่า ตัวเขาเป็นยังไง อุณหภูมิแบบนี้…คืออุ่นของคนที่ยังอยู่ ใช่ไหม

เรนเอียงหน้าเข้าหานาง เขาไม่ได้จะจูบแต่ขยับเข้าไปให้หน้าพวกเขาแนบกันจนหายใจรินใส่กันเขากลัวว่านางจะหายไปอีก เหมือนเมื่อคืนก่อน

> “แค่อยู่ตรงนี้…ก็พอแล้ว”

เขาพูดแค่นั้นเสียงเบา แต่ลึกมันดังก้องในอกของนีร่ามากกว่าเสียงคลื่นไหนในโลกเธอไม่ตอบ แต่ขยับตัวเข้าใกล้แนบหน้ากับอกเขา เหมือนจะฟังเสียงหัวใจเขาให้ชัดกว่านี้แค่นั้นเอง…

คืนนี้ไม่มีพระจันทร์

แต่มีความเงียบที่พาให้ใจสองดวง สัมผัสกันได้…โดยไม่ต้องเอ่ยอะไรอีกเลย

เช้าวันต่อมา

เรนนั่งอยู่ที่ท้ายเรือ คนเดียวเหมือนทุกวันแต่มือเขาไม่ได้จับเบ็ดอีกต่อไปเขากำลังรอ…รอใต้น้ำนั้น ว่านางจะกลับมาไหม

ด้านล่าง…นีร่าแหวกน้ำขึ้นมาเงียบ ๆ หลังโขดหิน

นางเห็นเขาแล้ว — ชายหนุ่มคนนั้น ที่ยอมโดดลงทะเลมาหานาง

นางเคยกลัวมนุษย์แต่เขากลับไม่เหมือนใครที่นางเคยรู้มา นางว่ายเข้าไปใกล้โผล่หน้าเหนือน้ำอย่างช้า ๆ จนเรนหันมาเห็นเขายิ้มไม่พูดอะไร แค่ยื่นมือไปเหมือนเมื่อคืนก่อนนีร่าไม่ได้ลังเลอีกแล้ว

นางยื่นมือไปหาเขา มือเล็ก ๆ เย็นนิด ๆ แนบกับมือเขาที่เต็มไปด้วยรอยกร้านของลูกเรือ

วันนี้…ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก

แค่เขานั่งอยู่บนขอบเรือนางลอยอยู่ในน้ำมือสองข้างจับกันไว้แน่น ไม่อยากให้ปล่อย

> “เจ้าชื่ออะไร…” เขาถามเสียงเบา

นางหลบตาเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าแล้วชี้ที่อกตัวเอง

> “นี…ร่า” เธอออกเสียงช้า ๆ

เขาทวนเบา ๆ

> “นีร่า…”

นางยิ้ม ยิ้มครั้งแรกในรอบหลายปีรอยยิ้มที่ไม่ต้องซ่อน ไม่ต้องกลัวใครจับได้ เวลาผ่านไปเร็วพระอาทิตย์คล้อยเรนหันไปมองลูกเรือที่เริ่มเดินตามหาเขากำมือนางแน่นขึ้นก่อนจะพูด

> “ข้าต้องไปก่อน…แต่ข้าจะกลับมาทุกวัน ที่เดิม”

นีร่าพยักหน้าเบา ๆก่อนจะค่อย ๆ ถอยลงน้ำปล่อยให้มือเขาหลุดจากมือนางแต่ไม่ใช่จากใจ เรนมองตามจนหางสีทองของเธอวูบหายไปในเงาน้ำ

เขายิ้มมุมปากแล้วพูดเบา ๆ เหมือนฝากเสียงลงในทะเล

> “อย่าหายไป…อย่าทำให้ข้าลืมเจ้า”

ใต้ทะเล

นีร่าว่ายกลับรังด้วยหัวใจที่หนักอึ้งเพราะนางรู้…เรื่องพวกนี้มันอาจจะเป็นได้แค่ชั่วคราวแต่แปลกนะแม้จะรู้อย่างนั้น หัวใจนางกลับไม่อยากหยุดรู้สึกเลยสักนิดเดียว

คลื่นทะเลยังซัดเข้าหาฝั่งเหมือนทุกวัน

แต่วันนี้มันเบากว่าเดิมหรือหัวใจของเขา...มันเงียบกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

เรนย่อตัวนั่งลงข้างขอบเรือไม้มือหย่อนลงไปในน้ำเย็นนีร่าโผล่หน้าขึ้นจากผิวน้ำพอดีเธอยิ้มบาง ๆ เหมือนจะบอกว่า

> “ข้าก็คิดถึงเจ้า”

เขายื่นมือให้นางลอยตัวเข้ามาช้า ๆ เอื้อมมือแตะมือเขาเบา ๆ

มือของทั้งคู่แนบกันอยู่แบบนั้นนาน...โดยไม่มีคำพูดแต่ความรู้สึกในอกดังชัดยิ่งกว่าเสียงคลื่น

> “นีร่า”

เขาเรียกชื่อนางเบา ๆ เหมือนกลัวลมจะพัดเสียงหายไป นางไม่พูด

แต่ว่ายเข้ามาใกล้อีกนิดจนปลายผมเปียกของนางแตะต้นแขนเขา

ใบหน้าใส ๆ ขึ้นมาเกยตรงหน้าตักเรนเรนยกมือขึ้น ลูบเส้นผมสีทองยาวสลวยของนางเบา ๆน้ำเค็มติดปลายนิ้วแต่ความรู้สึกกลับอบอุ่นแปลกประหลาด

นีร่าเงยหน้าขึ้นสบตาเขาก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้อีกนิดจมูกของทั้งคู่เฉียดกันแค่ปลายลมหายใจ

...และกลายเป็นจูบ จูบที่ไม่ได้รีบร้อนไม่ได้รุนแรง แต่เนิบนาบ อบอุ่น และเต็มไปด้วยคำถามที่นางกับเขาไม่กล้าพูดริมฝีปากของพวกเขาสัมผัสกันอย่างช้า ๆเรนไม่รุกล้ำนีร่าไม่ถอยหนีมันเป็นจูบที่เหมือนคำว่า

> “ข้าพร้อมจะรู้จักเจ้าให้มากกว่านี้”

หลังจากนั้น พวกเขานั่งเงียบแค่จับมือกันไว้ใต้แสงอาทิตย์อ่อนปลายวัน

เสียงคลื่นยังซัดเข้าฝั่งแต่ตอนนี้...หัวใจทั้งสองไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป