#1 เงาสีทองใต้ท้องเรือ

ทะเลยามบ่าย เรือสินค้าลำใหญ่ลอยผ่านกลางอ่าวมูนไวท์อย่างเชื่องช้า

เสียงเชือกกระทบกับเสาเรือ ขณะเดียวกันก็มีเสียงฝีเท้าของลูกเรือประสานกับเสียงหัวเราะครึกครื้น จากเหล้ารัมที่หมุนเวียนกันดื่ม

 “ว่ากันว่ามีเงือกอยู่แถวนี้…”หนึ่งในกลุ่มลูกเรือคนหนึ่งพูดขึ้น

“ถ้ามีจริง ข้าขอจับไปขายเเบบตัวเป็นๆ ดีกว่า เนื้อพวกนางทำให้อายุยืน

“เเต่..ยายข้าเคยเล่าว่านางมีน้ำตาเป็นไข่มุก”

“ถ้านางมีจริงข้าไม่ขออะไรมาก ข้าขอแค่จูบเดียวก็พอ ฮ่าๆ”

 ลูกเรืออีกคนพูดสวนพลางยกเหล้ารัมเข้าปาก

ไม่มีใครในหมู่นักเดินเรือเชื่อว่าพวกนางเงือกมีอยู่จริงบนโลกใบนี้ พวกเขาเชื่อแค่เรื่องเงิน ทอง และของแลกเปลี่ยนแต่ไม่มีใครรู้เลยว่า ใต้ท้องเรือของพวกเขา...มีสิ่งมีชีวิตหนึ่งปรากฏตัวอยู่ภายในน้ำ

ใต้น้ำที่เย็นเยือก ร่างของหญิงสาวที่มีผิวขาวซีดดั่งไข่มุก ว่ายสวนกระแสน้ำอย่างเงียบงัน นีร่า เงือกสาวหายากแห่งท้องทะเล ทะเลที่เเทบจะไม่มีผู้คนเดินเรือผ่าน เพราะในหมู่นักล่องเรือมักจะร่ำลือกันว่า มีไซเรนหรือเงือกที่มีเสียงอันไพรเราะหลอกล่อ เเละนำพาไปสู่ความตาย

หางของนางเป็นเกล็ดสีทองวาววับดั่งเหรียญเรืองแสงในเงามืด นีร่าไม่เคยขึ้นฝั่ง ไม่รู้ว่ามนุษย์พูดภาษาไหนแต่นางรู้ว่า—มนุษย์ฆ่าทุกสิ่งมีชีวิตที่แปลกตา และหางของนาง…คือสิ่งแปลกที่สุดในมหาสมุทร

วันนี้ นางว่ายขึ้นมาดูเรือลำนี้ด้วยความระแวงปนสงสัยจมูกรับรู้ได้ถึงกลิ่นเลือดคละคลุ้งที่ไหลออกจากถุงผ้าใบที่ถูกโยนลงน้ำ นีร่าเข้าไปใกล้ แล้วจ้องมองถุงนั้น…ในน้ำมีร่องรอยการดิ้นของอะไรบางอย่างก่อนจะเงียบไป

ขณะเดียวกัน เรน กัปตันเรือหนุ่มเงยหน้าจากแผนที่แล้วหยุดมองท้องทะเลที่แปลกตา วินาทีนั้นเอง—ดวงตาของเขา เกือบจะทันเห็น หางสีทองว่ายผ่านใต้ผิวน้ำ

“เงาอะไรวะนั่น…” เขาพึมพำ

เขากะพริบตาอีกครั้ง เงาก็หายไปกับสายน้ำเหลือเพียงความสงสัยที่ค้างคาอยู่ในใจ แต่ใต้น้ำนั้น…เงือกสาวยังคงมองเขาอยู่เงียบ ๆโดยไม่รู้เลยว่าชายคนนี้—กำลังจะเปลี่ยนโชคชะตาของเธอไปตลอดกาล

คืนนั้น…เรนแทบนอนไม่หลับ

เสียงคลื่นซัดกระแทกลำเรือสม่ำเสมอ แต่ในหัวเขากลับวนเวียนแต่ภาพเดียว ภาพบางสิ่งที่เคลื่อนไหวใต้ผิวน้ำ หางแปลกตา วาววับสีทองอร่าม

 “มันไม่ใช่ปลาแน่ ๆ…” เขาพึมพำ ขณะยกรัมขึ้นจิบอีกครั้ง เรนเดินออกมาบนดาดฟ้า ยืนมองทะเลที่มีแสงสว่างจากดวงจันทร์ทอดลงมา เขาโตมากับคำว่า “ไม่มีเงือกบนโลกนี้ มีก็เเต่คนเมา”แต่ภาพนั้น...เขาไม่ไดเมาแน่ๆ ด้านล่างนั้นเอง

ในความลึกเเละหนาวเย็นของอ่าวมูนไวท์

นีร่ากำลังว่ายน้ำอย่างลังเลทั้งที่นางรู้ว่า ไม่ควรกลับมาใกล้เรือนี้อีก แต่ภาพแววตาของมนุษย์คนนั้น—ชายหนุ่มที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน กลับฝังอยู่ในหัว เขามองลงมา ไม่ใช่ด้วยสายตาของนักล่า แต่มันเต็มไปด้วยความสงสัย…และบางอย่างที่ทำให้นางไม่รู้สึกกลัว นีร่าว่ายเข้าใกล้ใต้ท้องเรืออีกครั้ง สายตานางมองหาร่างของเขาในความมืด เงาเคลื่อนผ่านอยู่เหนือผิวน้ำ ชายหนุ่มเดินไป-มา เหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่างเช่นกัน ทั้งสอง…ไม่รู้จักชื่อของกันและกันแต่ต่างก็เริ่ม "เฝ้ามอง" และ "เฝ้าสงสัย"

คืนนี้ เงาใต้ผิวน้ำเริ่มผูกพันกับสายตาแปลกหน้าบนเรือโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรสักคำแต่ใจ…กลับขยับเข้าใกล้กันไปทีละน้อย เสียงคลื่นกระทบหัวเรือเบา ๆ

ยามเช้า เรนก้าวเท้าลงบันไดแคบๆ มุ่งตรงไปยังท้ายเรือคนเดียว ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น — และเขาก็อยากให้ไม่มีใคร

 “ก็แค่ปลาธรรมดา...ใช่ไหม?” เขาพึมพำ แต่มือกลับหยิบตะขอเก่าที่เต็มไปด้วยคราบสนิม ขึ้นมาเกี่ยวเชือก แล้วค่อย ๆ โน้มตัวออกจากขอบเรือ ทันใดนั้น!!! เชือกขาด—เสียงดัง ปึ้ง! พาเขาหล่นลงสู่ทะเลทันที!

ตูม! น้ำเย็นจัดกระแทกหน้า เรนดิ้นรนอย่างตื่นตระหนก เพราะเขาว่ายน้ำไม่เก่งต่างหาก  เสื้อผ้าเปียกชุ่ม หนักรั้งตัวขึ้นเรื่อย ๆ ฟองอากาศพวยพุ่งขึ้น เขามองเห็นแสงเบลอ เหนือหัว... ก่อนทุกอย่างจะค่อย ๆดับลง

แต่ในความมืดนั้น ร่างหนึ่งว่ายสวนขึ้นมาอย่างเร็ว นางพุ่งตัวผ่านคลื่นเเละ ขยับตัวใต้ฟองอากาศ นางก็ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะทำแบบนี้

แต่ความคิดบางอย่างในหัวผลักให้นางว่ายเข้ไปใกล้ชายคนนั้น มือขาวซีดของนางคว้าแขนเขาไว้ — แล้วพยายามฉุดเขาขึ้นเหนือผิวน้ำ เรนไม่ได้หมดสติทันที เขาลืมตาอย่างเลือนลางในน้ำนั้นพอดี

และทันทีที่เห็นใบหน้าของหญิงสาว…ดวงตาโตของนีร่า จ้องเขานิ่งราวกับหยุดเวลาไว้ นางงดงามราวนางเงือกในเทพนิยาย เรนแทบเผลอหายใจ ไม่ใช่เพราะน้ำทะเลข้างใต้นี้ แต่เพราะเงือกสาวตรงหน้า มีผิวขาวดั่งหิมะ หางทองระยับตัดกับสีน้ำทะเลรอบตัว

พวกเขาจ้องกันอยู่อย่างนั้น ในน้ำที่เย็นที่สุด—กลับมีไอร้อนบางอย่างไหลผ่านเข้ามาในหัวใจ ก่อนที่นีร่าจะสะบัดหางแล้วว่ายหนีไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เรนลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ เรนหอบหายใจอย่างเเรงพร้อมสำลักน้ำทะเลที่ไหลออกมาจากปาก…เเละความสับสนที่มากกว่าครั้งไหนในชีวิต

 “นางมีอยู่จริง…”เขาพึมพำ ขณะน้ำหยดลงจากขนตาเเละเส้นผมของเขา “เงือก…”