เข้าสู่ระบบแชร์
#7 ท่านยังอยู่ในใจข้าเสมอ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-15 19:49:46หลายวันผ่านไปนับจากวันที่ข้าขึ้นมาบนพื้นดินที่ๆมนุษย์เรียกว่าบ้านเเละเมือง
ตอนนี้ ข้าเริ่มเดินได้คล่องขึ้น ใส่เสื้อผ้าได้เอง แม้บางทีก็ยังใส่ผิดบ้างแล้วก็พอจะทำอาหารง่ายๆได้บ้าง อีธานบอกว่าข้าพัฒนาเร็ว ส่วนข้าก็เริ่มชินกับการได้ยินเสียงนาฬิกา เสียงรถม้า และแม้แต่เสียงฝนที่ตกลงมากระทบหลังคา ทุกเช้าอีธานจะตื่นก่อน หยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้ข้าที่ชอบหลับฟุบอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้าน ทุกเย็นเขาจะนั่งฟังข้าเล่าเรื่องทะเล เรื่องปะการัง และเรื่องเจ้าเต่าตัวอ้วนที่ข้าเคยช่วยไว้ตอนมันติดหิน เขาฟังเงียบๆ แล้วหัวเราะบ้าง ยิ้มบ้าง บางทีก็พูดเบาๆ ว่า... “ถ้าได้เห็นโลกของเจ้าจริงๆ สักวันก็คงดีนะ” ข้าไม่เคยตอบอะไรนอกจากยิ้มให้เขา แล้วเเสร้งไปล้างจาน หรือทำท่าหาวกลบเกลื่อน จนกระทั่งวันหนึ่ง ข้าทำขวดแก้วหล่นแตกตอนกำลังเก็บของในห้อง “อ๊ะ!” ข้าร้องออกมาเพราะโดนบาดนิดหน่อย อีธานรีบวิ่งมาดูทันที เขาคุกเข่าลงข้างข้า มือจับข้อมือข้าเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงนิ่ง “ให้ตายสิ นีร่า เจ้าต้องระวังตัวมากกว่านี้สิ” “มันแค่รอยขีดนิดเดียว—” “ข้าไม่อยากเห็นเจ้าเจ็บ” เขาพูดแทรกขึ้น ก่อนจะชะงักไปเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา ข้านิ่ง เงยหน้ามองเขา สายตาอีธานอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขามองข้าเหมือนคนที่กำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง “ข้าแค่...เป็นห่วง” เขาว่าเสียงเบา สายตาหลบไปเล็กน้อย “ขอบใจนะ” ข้าส่งยิ้มบางๆ แล้ววางมือแตะหลังมือเขาเบาๆ เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงมือกลับช้าๆ ลุกขึ้นยืน “ข้าจะไปเอายาสมุนไพรมาใส่เเผลให้เจ้า” หลังจากวันนั้น อีธานก็เริ่มเงียบลงนิดหน่อย เวลาคุยกับข้าเขาชอบชะงักกลางประโยค สายตาบางครั้งก็ดูเหมือนมีอะไรอยากพูด...แต่ก็ไม่พูด เขาเริ่มมองข้านานขึ้น...บางทีแค่ข้าหัวเราะเบาๆ เขาก็ยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว ข้ารู้...เขาเริ่มเปลี่ยนไป และข้าเองก็เริ่มไม่แน่ใจ ว่าหัวใจของข้าที่เคยอยู่ใต้ทะเลลึก มันกำลังจะเต้นแรงเพราะอะไรแน่ ช่วงนี้อากาศดี อีธานเลยชวนฉันออกไปตลาดเช้า “วันนี้เราจะไปซื้อของมาทำอาหารเย็นกันเอง ลองดูมั้ย?” เขายิ้มตาหยี แล้วสวมหมวกปีกกว้างให้ข้า ข้าพยักหน้า ยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้น ข้าจะทำซุป!” “เอาแบบที่เจ้าเคยกินในทะเล?” เขาถามขำๆ เเละเเน่นอนเขารู้ว่าข้าเป็นเงือก ตั้งเเต่วันเเรกที่เขาเจอข้า เเต่เขาเลือกที่จะช่วยข้าปิดเป็นความลับเเทนการเปิดเผย “ไม่ใช่! แบบที่ข้าคิดขึ้นมาเอง” ฉันยกคางขึ้นอย่างมั่นใจ ตลาดเช้าเต็มไปด้วยสีสัน เสียงแม่ค้าหัวเราะคุยกัน เสียงเด็กๆ วิ่งเล่น ฉันเดินดูผักใบเขียวอย่างสนุก ก้มดม กดเบาๆ แล้วก็ชี้แบบมั่วๆ ไปหมด “อีธาน อันนี้เรียกอะไร?” “นั่นผักชี” “แล้วนี่?” “ต้นหอม” “แล้วนี่ล่ะ?” “อันนั้น...เอ่อ ผักกาดขาว แต่เจ้าจะเอาไปทำซุปเหรอ?” “ทำไมล่ะ ข้าว่ามันดูนุ่มน่ากอดดีออก” เขาหัวเราะออกมาเต็มเสียง “นุ่มน่ากอดเหรอ นี่เจ้าคิดว่าเราจะกอดผักแทนหมอนรึไง?” ข้าหัวเราะตาม เราเลือกของกันจนเกือบครบ แล้วเดินกลับบ้านพร้อมถุงเต็มมือ พอถึงบ้าน ข้าลงมือหั่นผักด้วยความตั้งใจมาก (แม้จะหั่นไม่เท่ากันสักชิ้น) ส่วนอีธานก็กวนซุปในหม้อไปเรื่อยๆ แล้วบางทีก็แอบชำเลืองมองข้า “อย่ามองข้าแบบนั้น ข้าอายนะ” ข้าพูดทั้งที่มือยังถือมีด “ข้าแค่มองว่า...เจ้าดูตั้งใจดี” เขายิ้มเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาข้างๆ แล้วจับมือข้าจากด้านหลัง “หั่นแบบนี้ จะได้ไม่โดนนิ้ว” หัวใจข้าเต้นโครมครามขึ้นมาเฉยๆ ไม่ใช่เพราะกลัวมีด...แต่เพราะอีธานอยู่ใกล้มาก กลิ่นสบู่อ่อนๆ จากตัวเขาลอยมาแตะจมูก เสียงลมหายใจของเขากระทบหูเบาๆ จนฉันเผลอกลั้นหายใจ “ขะ...ขอบใจนะ” ข้าพูดตะกุกตะกัก แล้วรีบถอยออกมาเล็กน้อย เขาเองก็เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป “อะแฮ่ม...คือ ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าบาดมือน่ะ” “อือ ข้ารู้...” ข้าตอบเบาๆ หลังจากนั้นเรานั่งกินซุปด้วยกันที่โต๊ะเล็กๆ ฉันหัวเราะกับรสชาติตลกๆ ที่ออกเค็มไปหน่อย ส่วนเขาก็บอกว่า “ไม่เป็นไร ซุปนี้มันมีรสของบ้าน” คืนนั้นก่อนนอน ข้านั่งซักผ้าอยู่ตรงระเบียง อีธานเอาผ้าห่มมาคลุมให้เหมือนเคย “นีร่า...เจ้าคิดถึงทะเลมั้ย?” ข้านิ่งไป ก่อนจะตอบเสียงเบา “คิดสิ...แต่ตอนนี้ ข้าเริ่มรู้สึกว่า ที่ตรงนี้ก็ดีเหมือนกัน” เขาเงียบไป ก่อนจะพูดว่า “ข้าก็คิดเหมือนกัน...เพราะมีเจ้าอยู่” แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านทุ่งหญ้าใกล้ชายฝั่ง อีธานชวนข้าออกไปเดินเล่น "อยากให้เจ้าได้เห็นต้นไม้บ้าง นอกจากสาหร่ายกับปะการัง" เขายิ้มอย่างอ่อนโยน ข้าหัวเราะเบาๆ "ต้นไม้ก็เหมือนพวกปลาปักเป้าเลยนะ เวลาลมพัด ใบไม้พองๆ ดูนุ่มดี" "เจ้าเปรียบเทียบต้นไม้กับปลาปักเป้าจริงๆ เหรอ?" เขาขำ เราค่อยๆ เดินเล่นไปเรื่อยๆ มือข้าถือช่อดอกไม้ที่เขาก้มเก็บตามทางมาให้ ทีละก้านรวมกันเป็นช่อใหญ่ ส่วนมือเขาค่อยๆ ทาบเบาๆ บนหลังมือข้าอย่างเป็นธรรมชาติ "เดินมาตั้งหลายรอบแล้ว เจ้าไม่เหนื่อยเหรอ?" เขาถาม "ไม่เหนื่อยหรอก อยู่ใต้ทะเลข้าว่ายน้ำทั้งวัน นี่เดินบนพื้นดินแค่นี้สบายจะตาย" ข้ายิ้มให้เขา ก่อนถามกลับ "แล้วเจ้าล่ะ เหนื่อยมั้ย กับการต้องดูแลข้าอีกคนแบบนี้?" เขาหยุดเดินเล็กน้อย ก่อนตอบเสียงเบา "ไม่เลย...ใจข้ารู้สึกสงบกว่าที่เคย" ข้าเงียบไป หัวใจเต้นแรงกว่าที่คิด บางครั้งเวลาที่เราอยู่ใกล้กัน มันเหมือนเวลาหยุดลง แต่ในใจข้ายังคงมีใครอีกคนที่ไม่เคยจางหายไป ใครบางคนที่เคยหัวเราะกับข้าใต้น้ำ ใครบางคนที่เคยจับมือข้าแน่นในความมืดของถ้ำปะการัง ข้ายิ้มให้เขา แต่รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความคิดถึง "อีธาน..." "หืม?" "ขอบใจนะ ที่ทำให้ข้ารู้ว่าโลกใบนี้ไม่ได้มีแค่ความเจ็บปวด" เขายิ้มบางๆ "ข้าไม่รู้ว่าความเจ็บปวดในใจเจ้าคืออะไร เเต่ข้าแค่อยากอยู่ข้างๆ ตอนที่เจ้ากำลังหัดยิ้มใหม่" ข้าก้มมองเงาของเราที่ทอดยาวเคียงข้างกันบนพื้นหญ้า มันไม่ได้แนบสนิท...แต่ก็ใกล้พอที่จะรู้สึกได้
บทล่าสุด
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #62 กำเนิดราชินีองค์ใหม่
อุโมงค์หินใต้ดินคดเคี้ยวและแคบจนแทบต้องคลาน รอยสลักเวทมนตร์เรืองแสงสีน้ำเงินริบหรี่เป็นระยะ แสงจากเปลวไฟพกพาทำให้เงาทั้งสามยาวยืดบนผนังเหมือนปีศาจในตำนานคาเอลหอบเบาๆ ขณะคลานตามหลังดราน “อย่าเข้าใจผิดนะ ข้าไม่กลัวที่มืด...แค่ไม่ค่อยถูกกับที่ที่ มีอะไรดุกว่าข้าอยู่ข้างหน้า เท่านั้นเอง”“เงียบหน่อย” ดรานสบถเบาๆ “เสียงสะท้อนมันดังไกลมากที่นี่”“โอเค โอเค ข้าจะเงียบ…หลังจากบอกว่าเข่าข้าไปบี้หอยที่พื้นนี่เข้าแล้วแน่ๆ มันแหลมเหมือนมีความแค้น!”นีร่าอดหัวเราะไม่ได้ “นี่ถ้าติดเกราะเหมือนเงือกที่เมืองใต้น้ำ คงรอดหอยได้ล่ะมั้ง”คาเอลยักคิ้วให้ทั้งคู่ แม้ในความมืด “พวกนั้นเกล็ดหนา ฉันแค่...บางกว่า นุ่มกว่า เรียกได้ว่าเป็นเงือกฉบับขนมปังปิ้ง”ดรานหลุดขำจมูก “เงือกขนมปังปิ้งเนี่ยนะ”“ใช่ และขนมปังปิ้งจะพาคุณรอดจากความตายได้ทันใดนั้น แผ่นหินใต้เท้าพังครืดลง! ทั้งสามร่วงลงไปในโพรงเบื้องล่าง ก่อนจะกระแทกพื้นน้ำตื้นเสียงดัง ซ่า!นีร่าดีดตัวลุกขึ้นก่อน มือลูบน้ำออกจากตา “ทุกคนปลอดภัยไหม!?”“ขาอยู่ แขนอยู่” ดรานคราง“ข้าเจอน้ำ...แล้วก็หอยอีก” คาเอลพูดพลางดีดเปลือกหอยออกจากคอเสื้อ “เอาจริงนะ—ข้าเริ่มคิด
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #61ห้องขังเเห่งคำตัดสิน
ทางเดินหินแคบเริ่มกว้างออกเป็นโถงใต้ดินสูง เสาแกะสลักเป็นรูปคล้ายสัตว์ทะเลยักษ์เรียงรายอยู่สองข้าง เสียงหยดน้ำสะท้อนก้องคล้ายเสียงหัวใจเต้นช้าๆ ลึกลงไปในพื้นดินคาเอลเดินช้าๆ พิงไหล่นีร่า บางครั้งเขาสะดุดเพราะบาดแผลที่ยังไม่หาย ดรานเดินนำ ถือคบไฟไว้ในมือแต่แล้ว...พรึ่บ!เปลวไฟดับลงกะทันหัน เหลือเพียงความมืดสนิทและลมเย็นเฉียบพัดผ่านเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากรอบทิศ ก่อนที่แสงจากโคมเวทมนตร์สีน้ำเงินจะลอยขึ้นเป็นวงรอบตัวพวกเขา ส่องให้เห็นร่าง บุรุษและสตรีในผ้าคลุมสีเทาอมน้ำเงิน หน้ากากเรียบไร้อารมณ์ ตรงกลางหน้าผากมีเครื่องหมายสลักเป็นเกล็ดปลากลับหัว“หยุดอยู่ตรงนั้น” เสียงหนึ่งกล่าว—ราบเรียบแต่น่าเกรงขามดรานชักดาบ แต่มือแข็งค้างกลางอากาศ ราวกับถูกตรึงไว้ด้วยเวทบางอย่าง นีร่าก้าวไปขวางหน้า“เรามาเพื่อตามหาความจริง ไม่ได้หมายจะทำลายอะไรทั้งนั้น!”ชายผู้สวมหน้ากากยกมือขึ้น—และพื้นใต้เท้าก็เปิดวูบ---ห้องขังใต้โถงพิพากษาแสงเพลิงเย็นสีฟ้าจุดขึ้นตามซอกหิน พวกเขาถูกขังในห้องหินทรงกลม มีประตูเหล็กสูงกว่าเกือบสามเมตร คาถาป้องกันซับซ้อนจนดรานไม่กล้าแตะต้องคาเอลนั่งซบผนัง ดวงตาหลับลงครู่หนึ่ง
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #60 มนุษย์ที่ถูกเปลี่ยนสภาพ
หมู่บ้านริมผา – เวลาสองยามเพลิงจากแนวคบไฟถูกจุดขึ้นรอบหมู่บ้าน เสียงเปลวไฟแตกพรึ่บพรับแข่งกับเสียงคลื่นที่เริ่มโหมกระหน่ำ พื้นดินสั่นเล็กๆ จนเด็กเล็กบางคนเริ่มร้องไห้ไอล่าคาดแหลงไว้ข้างเอว เดินตรวจแนวป้องกันกับอีธาน ก่อนหยุดตรงจุดที่น้ำทะเลเริ่มซึมเข้ามา“ครีบพวกมันเร็วขึ้นเรื่อยๆ...” ไอล่าพึมพำเสียงหวีดเบาๆ ดังแทรกอากาศ ราวเสียงไวโอลินขูดสายอย่างไม่ประสาน เสียงนั้นมาจากเรือดำที่ลอยเข้ามาใกล้จนเห็นได้ชัด — ไม่มีคนขับ ไม่มีเสียงฝีพาย แต่ค่อยๆ เคลื่อนเข้าหาฝั่งเหมือนถูกดูดเข้ามาทันใดนั้น เสียงคล้ายแตรเป่า — แต่ทุ้มต่ำและสะท้อนก้องเหมือนเปลือกหอยยักษ์ — ดังขึ้นจากทะเล“พวกมันเริ่มพิธีแล้ว!” อีธานร้อง “ถ้าเราไม่ขัดจังหวะตอนนี้ มันจะเปิดประตูขึ้นมาจริงๆ!”“ประตูที่พวกเงือกเผ่าเก่าเคยผนึกไว้?” ไอล่าขมวดคิ้วอีธานไม่ตอบ แต่วิ่งไปหยิบคันศรประดิษฐ์พิเศษจากศาลาไม้ที่เก็บอาวุธกลางหมู่บ้าน หัวลูกศรทำจากหินสีฟ้า...เป็นของที่นีร่าเคยทิ้งไว้เขาหันไปหาไอล่า “ถ้านีร่ายังอยู่ เธอคงรู้ว่าจะทำยังไง...แต่ตอนนี้เราต้องลองเสี่ยง”ไอล่าหยิบคันธนูขึ้นมา “งั้นยิงไปที่เรือนั่นเลย?”อีธานพยักหน้าฟิ้ว!ลูกศ
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #59 เเผนที่
เปลวไฟจากคบไฟกระพริบสั่นไหวตามแรงลมทะเล ชาวบ้านกำลังช่วยกันกางแผงไม้เสริมแนวป้องกันรอบหมู่บ้าน หลายคนขุดดินทำคูน้ำหรือผูกตาข่ายลวดไว้กับทุ่นลอยตามแนวชายป่าไอล่าใช้มีดเล็กฝนปลายไม้แหลมอยู่ตรงลานหน้าบ้านอีธาน เสียงขูดเบาๆ ฟังแล้วเหมือนเสียงลมหอบ“ข้างศาลนั่น มีอะไรไหม?” เธอถามขณะตัดไม้โดยไม่มองหน้าเขาอีธานเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบ “มีเศษเปลือกหอย...แบบที่ไม่ควรอยู่บนฝั่ง และก็มีสิ่งนี้”เขายื่นชิ้นไม้แตกหักที่มีลวดลายแกะสลักคล้ายเกล็ดปลามนุษย์ บางส่วนถูกเผาจนดำ ไอล่ารับมาแล้วขมวดคิ้ว“นี่เป็นสัญลักษณ์ของเทพแห่งสมดุล” เธอพึมพำ “แต่กลับหัว”“เหมือนมีใครเจตนาให้คำอวยพรกลับกลายเป็นคำสาป” อีธานว่าเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่เสียงฝีเท้าเบาๆ จะดังขึ้นจากแนวพุ่มไม้เด็กชายตัวเล็กๆ วิ่งเข้ามาหอบหายใจ หน้าเปื้อนฝุ่นดิน“อีธาน! ข้า...ข้าฝันแปลกๆ”อีธานลุกขึ้นทันที “ฝันอะไร ไค?”เด็กชายชื่อไคส่ายหน้าแล้วพูดเสียงสั่น “มีหญิงคนหนึ่ง...ผมยาวถึงเอว ตัวสีน้ำเงินเหมือนเงาในน้ำ เธอร้องเพลงเรียกข้า บอกให้...บอกให้กลับไปที่ทะเล”ไอล่ากับอีธานสบตากันโดยไม่พูด เด็กชายยังพูดไม่หยุด“ข้าตื่นขึ้นมาเจอน้ำเปียกที่ปลา
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #58 ผู้คนจากเมือง
เสียงฝีเท้าดังสวบสาบของไอล่าหยุดลงหน้าประตูไม้ผุบ้านหลังหนึ่งที่ปลายหมู่บ้าน ท่ามกลางแสงยามเย็นสีทองอ่อน เธอยืนมองแผ่นไม้ที่เคยมีตราครอบครัวตรึงอยู่ แต่ตอนนี้เหลือแค่รอยไหม้ดำสนิทเป็นรูปนิ้วมือทั้งห้า“ที่นี่มันเคย...?” ไอล่าถามเสียงเบาอีธานพยักหน้า “บ้านของฉันเอง ถูกเผาเมื่อห้าปีก่อน ตอนที่พวกโจรสลัดบุกมาปล้นครั้งใหญ่”ไอล่าหยุดหายใจไปครู่หนึ่ง แล้วก้มหน้าลงช้าๆ “ขอโทษที่ถาม...”“ไม่เป็นไร ฉันชินแล้ว” เขายิ้มบางๆอย่างฝืน ก่อนหันกลับเดินไปยังลานกลางหมู่บ้านชาวบ้านเริ่มออกมารวมตัวกันหลังเสียงระฆังเตือนภัยเงียบสงบลง เด็กๆ วิ่งเล่นกันตามซอกทางแคบที่ปูด้วยหินเรียงตัวไม่เสมอ ผู้ใหญ่ต่างจับกลุ่มกระซิบกระซาบถึงข่าวลือเรื่องเรือโจรสลัดที่มีครีบปลาแหลมยื่นออกจากใต้ท้องเรือ“พวกมันไม่ใช่มนุษย์แล้ว...” ชาวประมงแก่คนหนึ่งกระซิบ “ฉันเห็นเองกับตา! มันว่ายอยู่ใต้น้ำ แล้วขึ้นมายืนบนเรือเหมือนผีทะเล!”“บ้าแล้ว แกเมาเหล้าต่างหาก!” ชาวบ้านอีกคนแย้ง แต่ก็ไม่มีใครหัวเราะตาม ทุกคนสีหน้าหนักเครียด ไม่เหมือนครั้งก่อนจู่ๆ เสียงเคร้งคร้างของโลหะก็ดังขึ้นที่ชายป่าด้านนอกหมู่บ้าน แล้วมีใครบางคนเดินโผล่ออกมาจา
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #57 พ่อค้าหาบเร่
กลางคืนในหมู่บ้านชาวประมงที่พักชั่วคราวของพวกอีธาน ทะเลเบื้องหน้าเงียบสงัด ลมพัดโชยกลิ่นเค็มของเกลือ อีธานนั่งอยู่นิ่ง ๆ ริมฝั่ง จุดไฟไว้ข้างตัว เสียงเปลวไม้แตกดังเบา ๆ เคล้ากับเสียงคลื่นซัดฝั่งที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอ“ยังไม่หลับเหรอ?” ไอล่าเดินเข้ามาช้า ๆ ชุดของเธอเปียกน้ำเล็กน้อย ดูเหมือนเพิ่งล้างตัวจากทะเลอีธานหันไปมองแล้วผงกหัวให้ เขาเคลื่อนตัวออกเล็กน้อยเป็นเชิงชวนให้นั่งด้วยกัน “นอนไม่หลับเหมือนกันเหรอ?”“ก็ใช่…” ไอล่าพูดเสียงเบา เธอนั่งลงข้าง ๆ ห่างจากเขานิดหน่อย “วันนี้ทั้งวันมันเงียบแปลก ๆ เหมือนพายุจะมา...แต่พอเงยหน้ามองท้องฟ้า กลับไม่มีเมฆเลย”“พายุที่เราไม่เห็น… มันน่ากลัวกว่าที่เราคิดนะ” อีธานพูดช้า ๆ ดวงตาสะท้อนเปลวไฟ เขาดูนิ่งมากกว่าปกติ“พูดเหมือนนักปรัชญาเลย” ไอล่าหัวเราะนิด ๆ พลางกอดเข่าตัวเอง “นายเคยมีคนรักไหม?”คำถามนั้นทำเอาอีธานชะงักไปครู่หนึ่ง เขาไม่ตอบในทันที ไอล่าเห็นเขาเงียบไปก็ก้มหน้าหลบสายตา รีบพูดกลบเก้อ “เอ่อ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะล้วงอะไรส่วนตัว”“มี…” เขาตอบเบา ๆ แต่ออกมาในโทนเสียงที่อบอุ่นอย่างประหลาด “เธอชื่อ…นีร่า”ไอล่าเงียบไปชั่วครู่ หัวใจเธอรู้ส
บางทีคุณอาจจะชอบ
หย่า…มารักฉันเลย
เบลล่า22.2K viewsวิศวะร้อนรัก(20+)
Re-match I รีแมทช์49.1K viewsบ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
เด็กลำดับที่สิบหก444.2K viewsพิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
เจ้าหน่อไม้น้อยแห่งตระกูลกู่229.0K viewsแรกแย้ม
กาแฟหอมกรุ่น1.8K viewsกรงรักพันธะเถื่อน[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]
มณีภัทรสร134 viewsOne night Stand แค่แฟนคืนเดียว
ปีศาจชอนซา1.9K viewsกุหลาบพันร้าย
จิตอักษร1.4K views
