#5 ขาคู่เเรก

ท้องฟ้ามืดครึ้มตั้งแต่บ่ายคลื่นเริ่มแรงตั้งแต่ยังไม่ทันพรบค่ำ

นีร่าพยายามว่ายหนีคลื่นลูกใหญ่ที่กำลังก่อตัวเเละเริ่มกลืนทุกอย่างในน้ำไปทีละนิด

"พายุมา  โอ๊ะ !!  เเย่เเล้ว ข้า ขอเถิดเทพผู้รักษา อย่าให้อันตรายเกิดขึ้นกับข้าเลย…"

แต่ท้องทะเลที่กำลังปั่นป่วนกลับไม่ฟังคำอ้อนวอนของใคร

เสียงลมหวีดดังแข่งกับเสียงหัวใจที่เต้นโครมๆของเงือกสาว

คลื่นลูกหนึ่งซัดแรงใส่หลังนางจนหายใจไม่ทัน ทำให้ถูกคลื่นกลืนหายลงไปในน้ำเเละพัดพานางลอยอกไปไกล

ภาพสุดท้ายที่เห็นคือฝั่งไกลลิบ แล้วทุกอย่างก็มืดดับลง ร่างนีร่าถูกคลื่นพัดมาเกยอยู่บนหาดทราย ตัวนางนอนแน่นิ่ง หายใจแผ่ว หัวเปียกชุ่ม ผมเต็มไปด้วยเม็ดทรายจากชายหาด

หางเงือกของนางที่เคยแวววาวเปียกโชกและเป็นครีบ ค่อย ๆแตกปลาย

ทีละนิด ทีละน้อยผิวที่เคยลื่นเป็นเกล็ดเปลี่ยนเป็นผิวหนังซีด ๆหางที่เคยงามกลายเป็นขาสองข้าง แห้งกรังและเปลือยเปล่า นางนอนแน่นิ่งอยู่แบบนั้น ในสภาพที่ดูไม่ต่างจากผู้หญิงคนหนึ่งที่หมดแรงกลางพายุ ลมยังพัดแรงอยู่ จนเสื้อผ้าที่พันไว้หลุดไปกับคลื่น เหลือเพียงร่างเปล่าเปลือยที่นอนอยู่ท่ามกลางฝนพรำ หลังจากพายุสงบ เวลาผ่านไปไม่นาน ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาจากทางสะพาน ที่ใช้ข้ามเเม่น้ำไปยังหมู่บ้านข้างหน้า เขาแบกตะกร้าปลาอยู่ในมือ เดินช้า ๆ มาตามชายฝั่งเพื่อเก็บอวนที่เขาจงใจวางไว้ แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นนาง

 “เฮ้ย...เฮ้ยยย! มีคนสลบอยู่ตรงนี้!”

เขาวางของในมือทันที วิ่งฝ่าทรายเข้ามาหาพอเห็นว่านางยังมีลมหายใจ เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

แต่แล้วก็หน้าแดงนิด ๆ เมื่อเห็นว่านางไม่มีเสื้อผ้า

“ให้ตายเถอะ..เจ้าเป็นใคร มาจากไหน...”

เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตัวเองคลุมให้นางอย่างลวก ๆ แล้วค่อย ๆ อุ้มร่างบางขึ้นในขณะที่ฝนยังคงโปรยลงมาไม่หยุด แต่เขาก็พานางกลับไปที่ บ้านไม้หลังเล็กที่อยู่ห่างจากชายหาดไม่ไกลมากนัก... พอถึงบ้าน เขาก็วางนางลงบนเสื่อผืนเก่า แล้วไปค้นตู้หาเสื้อผ้าเก่าของอดีตภรรยาเพื่อมาใส่ให้เธอ เจอเสื้อคลุมที่เคยจะเอาไปทิ้งอยู่ถุงหนึ่ง

 “ก็หวังว่าจะฟื้นขึ้นมานะ...ไม่งั้นข้าซวยแน่ ”

เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะนั่งรอให้เธอตื่นขึ้นมา ไฟสลัวในบ้านไม้หลังเล็ก บวกกับกับเสียงฝนข้างนอก

กลายเป็นค่ำคืนแปลก ๆ ที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเริ่มต้นต่อไปยังไง. นีร่าเริ่มรู้สึกตัวทีละนิดลมหายใจเฮือกใหญ่ ราวกับพึ่งตื่นจากฝันร้าย กลิ่นไม้แห้งกับกลิ่นควันจาง ๆ ลอยเข้าจมูก ไม่ใช่กลิ่นเกลือทะเลที่คุ้นเคย...ไม่ใช่เสียงคลื่นที่นางเคยนอนฟังเสียงทุกคืน นางลืมตาขึ้นช้า ๆ เพดานไม้เก่า ๆ อยู่เหนือหัว แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างบานเล็ก  เข้ามานางกะพริบตาถี่ ๆ พยายามตั้งสติ

 “ที่นี่...ที่ไหน..

นางพยายามขยับตัว ทันใดนั้นเอง นางรู้สึกแปลกที่ ร่างกาย...มันไม่เหมือนเดิม

ไม่มีน้ำเย็นให้นางเเหวกว่าย ไม่มีหางที่เคยสะบัดได้อย่างอิสระ นางก้มมองตัวเอง แล้วก็ชะงัก

ข้ามี “ขา”

ขาสองข้าง ที่เรียวยาว และเคลื่อนไหวได้อิสระ

 นะ…นี่มัน...อะไรกัน...?”

นางเอามือลูบผิวแห้ง ๆ บนขาตัวเองอย่างเบามือ รู้สึกถึงเนื้อผ้าหยาบ ที่พันไว้รอบตัว

เป็นเสื้อคลุมตัวใหญ่ กับผ้าผืนยาวที่ห่มคลุมตัวเอาไว้ เนื้อผ้าพวกนี้...แปลกประหลาดมันไม่ได้เบาสบายเหมือนเกล็ด

นางขมวดคิ้ว มองรอบห้อง มีหม้อเพียงหม้อเก่า  วางอยู่ข้างเตาไฟมีเก้าอี้ไม้โยก ที่เริ่มโยกตามแรงลม ที่ตรงหัวเตียงมีขันน้ำใบหนึ่ง และเสื้อคลุมแขวนอยู่บนตะปู

นางพยายามจะลุก แต่ร่างกายยังอ่อนแรง ขาก็ยังไม่ชิน พอลุกขึ้นนั่งได้ ก็หายใจหอบเเละเริ่มมึนหัว

 “ทำไมถึงมีขา...ใครพาข้ามา...”

จังหวะนั้นเองเสียงฝีเท้าดังขึ้นหน้าบ้าน ประตูที่ทำจากไม้เปิดออกพร้อมเสียงทุ้ม ๆ ดังเข้ามา

“เจ้าตื่นแล้วสินะ?”

นีร่าสะดุ้ง นางหันไปมองชายหนุ่มในเสื้อผ้าแบบคนเรือ เสื้อเชิ้ตผ้าดิบพับแขน กางเกงผ้าสีเข้ม รองเท้าบู๊ตหนังเปื้อนทราย เขาถือขันน้ำกับขนมปังแห้งติดมือเข้ามาด้วย  “ใจเย็น ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า ข้าแค่เจอเจ้าตอนคลื่นซัดขึ้นฝั่ง...เลยพามานอนที่นี่เสียก่อน”

นีร่ายังไม่ทันพูด แต่ดวงตานางเต็มไปด้วยคำถาม ชายหนุ่มยื่นขันน้ำให้เธอ ยิ้มให้อย่างใจดี แล้วพูดว่า

 “เรียกข้าว่าอีวานก็ได้ ข้าอยู่แถวนี้แหละ เป็นคนหาปลา” ... นีร่ายกขันน้ำจิบเพราะรู้สึกกระหายน้ำนิดหน่อย เเต่รสจืดสนิท บางทีการมีขาอาจไม่ใช่คำสาป... แต่อาจเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่นางยังไม่เข้าใจ

    เช้าตรู่วันต่อมา

แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างกระท่อมไม้ทำให้เริ่มรู้สึกอุ่นขึ้น

อีวานยืนอยู่หน้าเตา มือถือไม้ฟืนท่อนเล็ก  เตรียมจุดไฟหุงข้าว

นีร่าคลานออกจากผ้าห่มอย่างงัวเงีย

ผมสีทองยาวยุ่งเหยิง ตายังปรือตามแบบคนไม่เคยตื่นเช้า นางยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ข้างหลังเขา พยายามแอบมองว่าเขาทำอะไร  “จะดูเฉย ๆ หรือจะลองทำล่ะ?” อีวานหันมายิ้มมุมปาก ทำให้นีร่าสะดุ้งนิด  ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้ามานั่งยอง ๆ ข้างเตา นางมองฟืนแล้วก็หยิบขึ้นมาท่อนหนึ่ง

แต่กลับเอาปลายที่แหลมจิ้มพื้นเล่น อีวานหัวเราะ  “ไม่ใช่ของเล่นนะนั่น เอาไว้จุดไฟ”

 “มันจะลุกไหมถ้าแค่เอาไม้ไปจิ้ม...?”

 “ไม่ลุกแน่ ถ้าไม่หัด” ...

อีธานยื่นหินจุดไฟกับเหล็กให้นาง นีร่ารับไปด้วยสีหน้าตื่นเต้น แต่ก็จับไม่ถูกมุมพอขูดทีแรก เศษไฟกระเด็นใส่ชายเสื้อ นางกรี๊ดแล้วโยนทิ้งแทบไม่ทัน

“อ๊าย! ไฟมันจะกัดข้าไหมเนี่ย!” อีธานหลุดหัวเราะพรืด

 “ไฟไม่กัดเจ้าหรอก แต่ถ้าโยนเหล็กแบบนั้นอีก เดี๋ยวฟืนข้าหักหมดพอดี” ...พอได้ข้าวสุกนีร่าก็พยายามจะช่วยตักแต่จับที่ตักผิดด้าน เอาด้านแบนจุ่มข้าว ข้าวเลยกระเด็นเลอะไปทั่วอีธานส่ายหัวพลางยื่นมือมาช่วย แต่ก็ยังยิ้มอยู่ตลอดเพราะเก็บอาการเอ็นดูนางไม่ไหว ... หลังอาหาร

อีธานสอนนางล้างชาม นีร่ามองถังน้ำกับฟองสบู่อย่างสงสัย นางจุ่มถ้วยลงไปเต็มใบ แทนที่จะใช้ฟองล้าง นางกลับเเกว่งไปมาอย่างเเรง พอเงยหน้าขึ้นมา หน้านางเต็มไปด้วยฟอง อีธานมองแล้วก็อดขำกับความไม่รู้ประสาของนาง

เขามองหญิงสาวแปลกหน้าผู้ไม่รู้แม้แต่จะจับไม้กวาด แต่กลับยิ้มให้เขาอย่างไร้พิษภัย เเละเขาไม่เคยคิดว่าการสอนใครสักคนใช้ชีวิตจะมีความสุขขนาดนี้ นางเหมือนเด็กหญิงที่เพิ่งเรียนรู้โลกและเขา...ก็เหมือนคนที่ได้เริ่มโลกใหม่ไปพร้อมกัน เขาไม่ได้พูดอะไรต่อแค่ยื่นผ้าให้นางเช็ดหน้า แล้วพูดว่า

 “ไม่ต้องรีบหรอก ค่อย ๆ เรียนรู้ ข้าอยู่ตรงนี้เสมอ”