All Chapters of SiRen เงือกสาว ผจญภัย: Chapter 61 - Chapter 70

ทางเดินหินแคบเริ่มกว้างออกเป็นโถงใต้ดินสูง เสาแกะสลักเป็นรูปคล้ายสัตว์ทะเลยักษ์เรียงรายอยู่สองข้าง เสียงหยดน้ำสะท้อนก้องคล้ายเสียงหัวใจเต้นช้าๆ ลึกลงไปในพื้นดินคาเอลเดินช้าๆ พิงไหล่นีร่า บางครั้งเขาสะดุดเพราะบาดแผลที่ยังไม่หาย ดรานเดินนำ ถือคบไฟไว้ในมือแต่แล้ว...พรึ่บ!เปลวไฟดับลงกะทันหัน เหลือเพียงความมืดสนิทและลมเย็นเฉียบพัดผ่านเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากรอบทิศ ก่อนที่แสงจากโคมเวทมนตร์สีน้ำเงินจะลอยขึ้นเป็นวงรอบตัวพวกเขา ส่องให้เห็นร่าง บุรุษและสตรีในผ้าคลุมสีเทาอมน้ำเงิน หน้ากากเรียบไร้อารมณ์ ตรงกลางหน้าผากมีเครื่องหมายสลักเป็นเกล็ดปลากลับหัว“หยุดอยู่ตรงนั้น” เสียงหนึ่งกล่าว—ราบเรียบแต่น่าเกรงขามดรานชักดาบ แต่มือแข็งค้างกลางอากาศ ราวกับถูกตรึงไว้ด้วยเวทบางอย่าง นีร่าก้าวไปขวางหน้า“เรามาเพื่อตามหาความจริง ไม่ได้หมายจะทำลายอะไรทั้งนั้น!”ชายผู้สวมหน้ากากยกมือขึ้น—และพื้นใต้เท้าก็เปิดวูบ---ห้องขังใต้โถงพิพากษาแสงเพลิงเย็นสีฟ้าจุดขึ้นตามซอกหิน พวกเขาถูกขังในห้องหินทรงกลม มีประตูเหล็กสูงกว่าเกือบสามเมตร คาถาป้องกันซับซ้อนจนดรานไม่กล้าแตะต้องคาเอลนั่งซบผนัง ดวงตาหลับลงครู่หนึ่ง

เสียงหยดน้ำจากเพดานสูงหยดลงแอ่งน้ำดัง ติ๋ง...ติ๋ง แต่แล้วเสียงนั้นก็ถูกกลบด้วยเสียงครืดๆ เหมือนโซ่เหล็กถูกลากไปตามหิน ดรานยกดาบขึ้นพร้อมคำรามต่ำ “พวกมันมาแล้ว” เงามืดตรงทางเข้าขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของเงือกพิทักษ์เกราะปะการัง ดวงตาสีแดงเรืองแสง และแหลมขวานหินยาวเกือบครึ่งตัว มันไม่มาเพียงตัวเดียว — เบื้องหลังยังมีอีกสองร่างโผล่ตามมาเป็นปีกซ้ายขวา คาเอลกลืนน้ำลาย “บอกข้าเถอะว่าพวกนั้นแค่มาแจกโบรชัวร์ต้อนรับ ไม่ใช่มาหั่นพวกเรา” นีร่าก้าวขึ้นหน้า พลังจากลูกแก้วที่สลายไปยังวนเวียนรอบตัวเธอ น้ำรอบเท้าเริ่มสั่นเป็นวงคลื่น “เราต้องออกไปจากที่นี่ก่อนที่ทางออกจะถูกปิด” “ปิด?!” คาเอลเงยหน้ามองรอยแยกเหนือเพดานที่เริ่มมีเศษหินร่วง “เดี๋ยวนะ! ข้าพึ่งล้างผมเมื่อเช้า!” เสียงคำรามของเงือกพิทักษ์ก้องสะท้อนทั่ววิหาร พวกมันพุ่งลงน้ำแล้วโผล่ขึ้นตรงทางเดินกลางน้ำด้วยความเร็วราวกับฉลาม ดรานปัดการโจมตีของตัวแรก ดาบกระทบขวานจนประกายไฟกระจาย “นีร่า! ใช้พลังของเจ้าซะ!” เธอหลับตา มือทั้งสองกวาดขึ้น — น้ำจากแอ่งดำพุ่งขึ้นกลายเป็นผนังน้ำขวางทาง แต่แรงของพวกมันก็ทุบทะลุจนผนั

คลื่นยักษ์ซัดกระแทกเข้าด้านข้างราวกับมีภูเขาน้ำถล่มลงมา นีร่าพยายามยืนหยัดบนแผ่นไม้ลอย แต่ทันใดนั้น เงาดำสองสายพุ่งขึ้นจากความมืดใต้ผิวน้ำ ราวกับลูกศรที่ยิงจากนรกฉัวะ! กรงเล็บแหลมของเงือกนักรบปักลงบนแขนเธอ เลือดอุ่นไหลออกผสมกับน้ำทะเลเย็นเฉียบ ดรานตะโกนชื่อเธอ แต่ไม่ทัน — อีกตัวโอบรัดรอบเอว ลากเธอดิ่งลงไปใต้ผิวน้ำอย่างรวดเร็วเสียงทะเลถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวใจเต้นโครมครามในหัวของนีร่า โลกกลายเป็นสีฟ้ามืดขุ่นเต็มไปด้วยฟองน้ำและเงาที่ไหวไปมา เงือกนักรบสองตัวเคลื่อนไหวเร็วราวสายฟ้า กล้ามเนื้อแขนแข็งราวกับเหล็ก บังคับเธอให้ผ่านช่องหินใต้น้ำคาเอลพุ่งตามลงมา แทงหอกสั้นใส่หนึ่งในนั้น เลือดสีฟ้ากระจายเป็นหมอกในน้ำ แต่เงือกอีกตัวฟาดหางกระแทกเขาจนกระดูกดัง กร๊อบ คาเอลลอยกระเด็นไปกระแทกหิน ดรานดำน้ำตามแต่ถูกฝูงเงือกเสริมกำลังเข้าขวางเป็นชั้นๆนีร่าพยายามดิ้น เธอกัดฟันบังคับร่างให้ไม่กลืนมากเกินไป แต่น้ำเค็มก็เริ่มแทรกเข้าปอด ลูกแก้วในมือส่องสว่างแรงขึ้นจนแทบเผามือ เงือกที่จับเธอเหลือบตามองแสงนั้นและยิ้มเยาะ “ราชินีของเรา…จะดีพระทัยมาก” เสียงมันดังในหัวราวกับพูดผ่านน้ำช่องหินเปิดออกสู่โพรงมหึมาท

เสียงลมทะเลคำรามปะทะเรือซีฟินิกซ์ที่ถูกดึงออกจากท่า เจ้าชายฟลอเรสยืนตรงกลางลานกว้างของเมืองอควาเรียส ดวงตาของเขาเปล่งประกายความเด็ดเดี่ยวท่ามกลางแสงวาบวับของสายฟ้าที่กระชาก “ทุกคน! ฟังข้าให้ดี!” ฟลอเรสตะโกนเสียงก้องจนคำสั่งของเขาตัดผ่านเสียงคลื่นและพายุ “พายุใหญ่กำลังซัดเข้าใกล้เมืองของเรา!” เสียงตะโกนจากผู้คนแตกตื่น ชายหญิงและเด็กต่างหยุดสิ่งที่ทำอยู่ หันมาจ้องมองเขาด้วยความหวาดกลัวและรอคำสั่ง “อควาเรียสต้องไม่พังทลาย! พวกเจ้าทุกคนต้องเตรียมอพยพทันที!” ฟลอเรสเดินไปตามถนนสายหลักของเมือง มือยกขึ้นสั่งการ “ย้ายไปยังเขตปลอดภัยทางตะวันตก หลีกเลี่ยงชายฝั่งและพายุที่จะโหมกระหน่ำ” เสียงระฆังเตือนภัยดังกึกก้องทั่วเมือง ทหารและผู้รักษาความปลอดภัยรีบเข้าควบคุมสถานการณ์ ขณะที่ชาวเมืองรีบเก็บข้าวของจำเป็น พากันขึ้นเรือเล็กและแพไม้ไผ่ เพื่อไปยังที่มั่นปลอดภัยที่เจ้าชายสั่งไว้ “อย่าลืม! ทุกคนที่อาจช่วยกันได้ จงอยู่เป็นกลุ่ม! ช่วยเหลือกันและกัน!” ฟลอเรสสั่ง พร้อมหันมองฟ้าครึ้มที่เริ่มปกคลุมไปด้วยเมฆดำทมิฬ เสียงคำรามของพายุและคลื่นยักษ์ก่อตัวเป็นสัญญาณเตือนภัยสุดอันตราย “คืนนี้…เราจะไม่ปล่

น้ำเย็นจัดกระแทกใบหน้า ฟลอเรสร่วงลงสู่ผิวน้ำ แต่ยังจับดาบแน่น หนวดของปลาหมึกยักษ์รัดเขาเหมือนงูกินเหยื่อ ทุกแรงกดทำให้กระดูกเขาร้าว ฟันแทบขบกันไม่อยู่“ฟลอเรส!!” อีธานตะโกนสุดเสียง แต่เสียงถูกกลืนไปกับพายุหนวดดึงฟลอเรสขึ้นกลางอากาศ—และโยนตรงเข้าหาปากมหึมา ฟลอเรสไม่มีเวลาแม้จะคิด เขาใช้แรงเฮือกสุดท้าย ฟันลงบนเนื้อข้างปาก เสียงดาบเฉือนผ่านเนื้อสดดัง “ฉวับ!” เลือดสีเข้มพุ่งออกมาเป็นสายสัตว์ประหลาดคำรามก้องจนทะเลสะเทือน มันปล่อยเขาหลุด แต่แรงสะบัดทำให้ฟลอเรสกระแทกน้ำจมลึกลงไปด้านล่าง ที่นั่น… เงามืดมหึมาของตัวมันยังล้อมรอบอยู่บนเรือ อีธานกัดฟันตัดสินใจ “ลากมันขึ้นมา! ใช้ตะขอเกี่ยวหนวดแล้วดึง!”ลูกเรือสามสี่คนปักตะขอเหล็กลงบนหนวดข้างหนึ่ง พวกเขาใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงกลับมา แต่ปลาหมึกยักษ์สะบัดอย่างบ้าคลั่ง น้ำสาดสูงราวกับคลื่นสึนามิทันใดนั้น หนวดอีกเส้นพุ่งมาเกี่ยวรอบเอวของชายคนหนึ่งแล้วดึงลงทะเล หายวับในความมืด ไม่มีแม้แต่เสียงน้ำกระจาย—แค่ความว่างเปล่าและเลือดที่ค่อยๆ ลอยขึ้นผิวน้ำ“มันจะฆ่าทีละคน…” เอเรนพูดเสียงสั่น กำหอกแน่นจนข้อขาวฟลอเรสโผล่ขึ้นจากน้ำห่างออกไป เขาหอบหายใจแรง ดวงตา