#65 ราชินีดำ

คลื่นยักษ์ซัดกระแทกเข้าด้านข้างราวกับมีภูเขาน้ำถล่มลงมา นีร่าพยายามยืนหยัดบนแผ่นไม้ลอย แต่ทันใดนั้น เงาดำสองสายพุ่งขึ้นจากความมืดใต้ผิวน้ำ ราวกับลูกศรที่ยิงจากนรก

ฉัวะ! กรงเล็บแหลมของเงือกนักรบปักลงบนแขนเธอ เลือดอุ่นไหลออกผสมกับน้ำทะเลเย็นเฉียบ ดรานตะโกนชื่อเธอ แต่ไม่ทัน — อีกตัวโอบรัดรอบเอว ลากเธอดิ่งลงไปใต้ผิวน้ำอย่างรวดเร็ว

เสียงทะเลถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวใจเต้นโครมครามในหัวของนีร่า โลกกลายเป็นสีฟ้ามืดขุ่นเต็มไปด้วยฟองน้ำและเงาที่ไหวไปมา เงือกนักรบสองตัวเคลื่อนไหวเร็วราวสายฟ้า กล้ามเนื้อแขนแข็งราวกับเหล็ก บังคับเธอให้ผ่านช่องหินใต้น้ำ

คาเอลพุ่งตามลงมา แทงหอกสั้นใส่หนึ่งในนั้น เลือดสีฟ้ากระจายเป็นหมอกในน้ำ แต่เงือกอีกตัวฟาดหางกระแทกเขาจนกระดูกดัง กร๊อบ คาเอลลอยกระเด็นไปกระแทกหิน ดรานดำน้ำตามแต่ถูกฝูงเงือกเสริมกำลังเข้าขวางเป็นชั้นๆ

นีร่าพยายามดิ้น เธอกัดฟันบังคับร่างให้ไม่กลืนมากเกินไป แต่น้ำเค็มก็เริ่มแทรกเข้าปอด ลูกแก้วในมือส่องสว่างแรงขึ้นจนแทบเผามือ เงือกที่จับเธอเหลือบตามองแสงนั้นและยิ้มเยาะ “ราชินีของเรา…จะดีพระทัยมาก” เสียงมันดังในหัวราวกับพูดผ่านน้ำ

ช่องหินเปิดออกสู่โพรงมหึมาที่เต็มไปด้วยโครงกระดูกสัตว์ทะเลขนาดยักษ์ ประตูปะการังสูงตระหง่านปิดกั้นทางเข้า และเบื้องหลัง…มีเงาร่างหนึ่งรออยู่ ดวงตาสีเขียวมรกตส่องวาบในความมืด

เงือกนักรบโยนเธอลงกับพื้นหินปะการังหยาบจนผิวหนังถลอก นีร่าเงยหน้ามอง — สิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่เงือกธรรมดา แต่เป็นหญิงร่างสูง ผมยาวพลิ้วเหมือนสาหร่ายในกระแสน้ำ สวมมงกุฎปะการังสีดำ แผงเกล็ดเงินแวววาวรับกับผิวซีดดั่งกระดูก เธอคือ เซอร์เพ็นธร่า ราชินีแห่งเงือกผู้ถูกขับไล่จากบัลลังก์ในตำนาน

“ลูกแก้ว…ของข้า” เสียงเธอนุ่มลึกแต่แฝงแรงกดดันที่บีบหัวใจนีร่าแทบแตก

นีร่าแน่นมือ “นี่ไม่ใช่ของเจ้า”

รอยยิ้มของราชินีขยายกว้าง เผยฟันแหลมเรียงเป็นแถว “เจ้าคิดว่าเจ้าคือผู้สืบสายเลือดที่แท้จริงงั้นหรือ? งั้นเจ้าจะรู้…ว่าพลังนั้นต้องแลกด้วยอะไร”

เงือกนักรบจับแขนนีร่าให้ยกขึ้น ราชินีเอื้อมมือแตะลูกแก้ว — และทันใดนั้นภาพในหัวนีร่าก็ปะทุเป็นภาพสงครามเก่า ฝูงสัตว์ทะเลยักษ์ล้อมเมืองใต้น้ำ เงือกนับพันล้มตาย เสียงกรีดร้องของราชินีองค์ก่อนดังราวกับอยู่ข้างหู

น้ำตาของนีร่าลอยขึ้นเป็นหยดเล็กๆ ในกระแสน้ำ ร่างเธอสั่นแต่ยังจ้องตอบดวงตาสีมรกตนั้นไม่กะพริบ

“ถ้าเจ้าไม่ให้ ข้าจะเอามันจากซากศพเจ้า” เซอร์เพ็นธร่ากระซิบ ก่อนโบกมือให้เงือกนักรบสองตัวลากนีร่าเข้าไปในคุกปะการังลึกที่สุดในวังใต้น้ำ

ไกลออกไป เสียงระเบิดและเสียงคำรามของนักล่าแห่งห้วงลึกยังดังสะเทือนน้ำ — และดรานกับคาเอล กำลังเสี่ยงตายฝ่ากำแพงเงือกเพื่อตามหาเธอ

คุกปะการังอยู่ในหุบเหวลึก น้ำที่นี่เย็นจนแทบกัดผิว ปะการังสีดำแหลมคมงอกเป็นซี่โอบล้อมราวกับคมมีนับพัน ซากกระดูกสัตว์ทะเลและโซ่สนิมเขรอะลอยวนรอบพื้นทราย

นีร่าถูกล่ามด้วยโซ่เกล็ดเพลิง — โซ่ชนิดเดียวที่เคยใช้ผูกมัดราชินีองค์ก่อน พลังในลูกแก้วถูกกดไว้จนแสงที่เคยสว่างกลายเป็นเพียงประกายอ่อนๆ

เธอสูดหายใจช้าๆ ใต้ผิวน้ำ พยายามฟังเสียงรอบข้าง

เสียงฝีหางเงือกนักรบเดินลาดตระเวน เสียงสัตว์ทะเลขนาดเล็กเคลื่อนไหวอยู่ไกลๆ และ…เสียงบางอย่างที่ไม่เข้ากับความเงียบ — เสียงโลหะขูดกับหินเบาๆ

“นี่…ถ้าเธอไม่ส่งเสียง ฉันจะตัดโซ่ให้” เสียงกระซิบดังจากความมืดด้านหลังคุก

นีร่าเหลียวไป เห็นเงาร่างสูงโปร่งเกล็ดสีทองซีด ผมยาวพันผ้าเก่าๆ ปิดครึ่งหน้า ดวงตาสีเหลืองวาวจับจ้องมาที่เธอ

“เจ้าเป็นใคร?” นีร่าถามเสียงต่ำ

“นักโทษคนแรกของคุกนี้… และพี่ชายของราชินีองค์เก่า” เขากระซิบ ก่อนยื่นมีดเปล่งแสงสีเงินมาแตะโซ่เกล็ดเพลิง — และแทนที่จะตัด โซ่กลับ สลาย หายไปในฟองอากาศเล็กๆ

นีร่าชะงัก “เจ้าช่วยข้าทำไม?”

“เพราะเจ้าถือสิ่งที่ข้าสร้างขึ้น” เขาชี้ไปที่ลูกแก้วในมือเธอ “และถ้าเซอร์เพ็นธร่าครอบครองมันอีกครั้ง โลกทั้งใต้ทะเลและเหนือผิวน้ำจะลุกเป็นไฟ”

ยังไม่ทันที่นีร่าจะถามต่อ เสียงระเบิดดังสนั่นจากด้านบนของคุก เศษปะการังหล่นลงมาพร้อมคลื่นแรงกระแทก เงือกนักรบตะโกนคำสั่งโกลาหล

ชายปริศนายิ้ม “พวกเจ้ามาแล้ว”

ประตูคุกถูกระเบิดออกด้วยแรงปะทะน้ำ — ดรานกับคาเอลโผล่เข้ามา คาเอลเลื่อนหน้ากากดำน้ำขึ้นนิด เผยรอยยิ้มบ้าบิ่น “บอกแล้วว่าฉันหาทางมาถึงได้”

แต่ทันทีที่พวกเขาเตรียมหนี เงามืดขนาดมหึมาก็ตีวนรอบคุก น้ำรอบตัวเริ่มมืดลงราวกับมีหมึกจำนวนมหาศาลแผ่กระจาย

ชายปริศนาแค่นเสียง “สายไปแล้ว… นางมาเอง”

ร่างของเซอร์เพ็นธร่าพุ่งลงมาจากด้านบน ดวงตาสีมรกตเปล่งประกายโกรธเกรี้ยว ในมือของนางมี ตรีศูลแห่งคลื่นกลืนกิน — อาวุธต้องห้ามที่ว่ากันว่าแทงทะลุได้แม้กระทั่งหัวใจของเทพทะเล

เธอกวาดตามองพวกเขาทั้งหมดและกล่าวเสียงเย็น

“เจ้าจะหนีจากคุกนี้ไม่ได้…เพราะมันถูกสร้างขึ้นในหัวใจของข้า”

แล้วผนังคุกปะการังก็เริ่มขยับ ราวกับทั้งสถานที่เป็นสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมากำลังตื่นขึ้น

ผนังคุกปะการังเริ่มสั่นสะเทือนเป็นจังหวะเหมือนหัวใจเต้น ตุบ…ตุบ…ตุบ เสาและซี่ปะการังบิดตัวราวกับงูน้ำยักษ์ที่เพิ่งฟื้นจากการหลับลึก พื้นทรายใต้เท้า (หรือใต้ครีบ) แตกออก เผยรอยแยกดำมืดไร้ก้น

เซอร์เพ็นธร่าปักตรีศูลลงกับพื้น น้ำรอบตัวกระแทกออกเป็นระลอกคลื่นแรงจนดรานกับคาเอลลอยกระเด็นชนผนัง ชายปริศนาผมทองจับข้อมือนีร่าแล้วกระซิบ “ตามฉันมา ถ้าอยู่ต่อจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวมัน”

ทันใดนั้น เสียง ครืนนนน! ดังขึ้นจากด้านบน — มันไม่ใช่แค่คุก แต่คือสิ่งมีชีวิตมหึมาที่ราชินีควบคุมอยู่ ผนังปะการังแตกเผยดวงตายักษ์สีฟ้าเรืองแสงมองพวกเขาจากทุกทิศทาง

เส้นปะการังแหลมพุ่งเข้าใส่เหมือนฝนหอก นีร่าหมุนตัวหลบ หัวใจเต้นแรงไม่หยุด คาเอลชักดาบใต้น้ำ ฟันซี่ปะการังจนแตกกระจาย ดรานใช้ระเบิดน้ำแรงดันสูงโยนไปด้านหลัง บึ้ม! คลื่นกระแทกเปิดทางสั้นๆ แต่ผนังคุกก็ปิดกลับในพริบตา

“มันกำลังหดตัว! อีกไม่นานเราจะถูกบดเละ!” ดรานตะโกน

ชายปริศนาพุ่งไปยังรอยแตกบนเพดาน “ทางออกอยู่ตรงนั้น แต่ต้องปิดการเชื่อมระหว่างราชินีกับคุกก่อน!” เขาชี้ไปที่โซ่เรืองแสงสี่เส้นที่เชื่อมจากผนังเข้ากับตรีศูลของเซอร์เพ็นธร่า

นีร่าเห็นโอกาส เธอกระชับลูกแก้วในมือ พลังเริ่มแผ่ซ่าน แม้จะถูกกดไว้แต่ยังสั่นสะเทือนพอให้คลื่นน้ำรอบตัวเปลี่ยนทิศ เธอตัดสินใจพุ่งตรงเข้าหานางราชินี

เซอร์เพ็นธร่าหันมา รอยยิ้มเย็นเฉียบ “เด็กโง่…เจ้ามอบหัวใจให้ข้าเอง”

ฉัวะ! หางของนางฟาดลงพื้น สร้างคลื่นแรงกระแทกมหาศาล แต่นีร่าใช้แรงกระแทกนั้นเร่งตัวพุ่งขึ้นเหนือหัวนาง ตีด้วยลูกแก้วลงบนโซ่เรืองแสง เสียงแตก เพล้ง! ดังก้อง น้ำในคุกเริ่มปั่นป่วนรุนแรง

คาเอลและดรานรีบตัดโซ่ที่เหลืออีกสามเส้นด้วยดาบและระเบิดจิ๋ว เสียง เพล้ง! ตามด้วย บึ้ม! จนโซ่ขาดหมดสิ้น

ทันใดนั้น คุกทั้งคุกสั่นสะเทือนรุนแรง ราวกับสิ่งมีชีวิตนี้กำลังกรีดร้อง เซอร์เพ็นธร่ากรีดร้องตาม น้ำรอบตัวหมุนวนเป็นพายุ พวกเขาถูกดูดขึ้นไปตามกระแส

ชายปริศนาตะโกนแข่งกับแรงน้ำ “ขึ้นไป! อย่าหันกลับมา!”

ภาพสุดท้ายที่นีร่ามองเห็นก่อนถูกแรงน้ำพุ่งออกสู่ทะเลเปิด คือดวงตาสีมรกตของราชินีที่ยังจ้องตามมาพร้อมคำพูดในหัวเธอ

"เจ้าหนีข้าได้ครั้งเดียว…"

แล้วทุกอย่างก็สว่างวาบ — พวกเขาถูกกระแทกออกสู่ผิวน้ำกลางพายุใหญ่ คลื่นสูงเท่าภูเขากำลังรออยู่