#63 ไฟสงครามที่กำลังก่อตัว

เสียงหยดน้ำจากเพดานสูงหยดลงแอ่งน้ำดัง ติ๋ง...ติ๋ง แต่แล้วเสียงนั้นก็ถูกกลบด้วยเสียงครืดๆ เหมือนโซ่เหล็กถูกลากไปตามหิน

ดรานยกดาบขึ้นพร้อมคำรามต่ำ “พวกมันมาแล้ว”

เงามืดตรงทางเข้าขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของเงือกพิทักษ์เกราะปะการัง ดวงตาสีแดงเรืองแสง และแหลมขวานหินยาวเกือบครึ่งตัว มันไม่มาเพียงตัวเดียว — เบื้องหลังยังมีอีกสองร่างโผล่ตามมาเป็นปีกซ้ายขวา

คาเอลกลืนน้ำลาย “บอกข้าเถอะว่าพวกนั้นแค่มาแจกโบรชัวร์ต้อนรับ ไม่ใช่มาหั่นพวกเรา”

นีร่าก้าวขึ้นหน้า พลังจากลูกแก้วที่สลายไปยังวนเวียนรอบตัวเธอ น้ำรอบเท้าเริ่มสั่นเป็นวงคลื่น “เราต้องออกไปจากที่นี่ก่อนที่ทางออกจะถูกปิด”

“ปิด?!” คาเอลเงยหน้ามองรอยแยกเหนือเพดานที่เริ่มมีเศษหินร่วง “เดี๋ยวนะ! ข้าพึ่งล้างผมเมื่อเช้า!”

เสียงคำรามของเงือกพิทักษ์ก้องสะท้อนทั่ววิหาร พวกมันพุ่งลงน้ำแล้วโผล่ขึ้นตรงทางเดินกลางน้ำด้วยความเร็วราวกับฉลาม

ดรานปัดการโจมตีของตัวแรก ดาบกระทบขวานจนประกายไฟกระจาย “นีร่า! ใช้พลังของเจ้าซะ!”

เธอหลับตา มือทั้งสองกวาดขึ้น — น้ำจากแอ่งดำพุ่งขึ้นกลายเป็นผนังน้ำขวางทาง แต่แรงของพวกมันก็ทุบทะลุจนผนังแตกกระจายเป็นฝอยน้ำ

คาเอลโยนหอกสั้นใส่ตัวหนึ่ง “โอ๊ย! มันไม่ทะลุเกราะเลย!” เขาหันไปบ่นกับดราน “ข้าบอกแล้วว่าต้องทำหัวหอกแบบปลายตะขอเกี่ยวหอย!”

“นี่มันไม่ใช่หอย!” ดรานตะโกนสวนพร้อมถีบอีกตัวให้ถอย

หนึ่งในเงือกพิทักษ์โผล่ด้านข้าง จู่โจมไปทางนีร่า แต่มือของเธอชี้ไปที่พื้น — น้ำรอบๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสาหมุน กระชากมันลอยขึ้นก่อนฟาดลงกระแทกหินจนเกราะแตกเสียงดัง เพล้ง!

แสงน้ำทะเลจากดวงตาเธอสว่างขึ้นเรื่อยๆ คาเอลที่ยืนหอบอยู่ข้างหลังอดพูดไม่ได้ “พระเจ้าช่วย...ข้ากำลังเดินกับราชินีเวอร์ชันพลังเต็ม!”

แต่พลังนั้นดูเหมือนจะดึงเอาส่วนหนึ่งของเธอไปทุกครั้งที่ใช้ สีหน้าของนีร่าเริ่มซีด มือสั่นเล็กน้อย

“นีร่า! พอได้แล้ว” ดรานเตือน “เจ้าจะหมดแรงก่อนที่เราจะได้ออกไป”

เสียงครืดๆ ดังอีกครั้ง คราวนี้จากหลังพวกเขา — พื้นน้ำกลางวิหารเริ่มแยกออก เผยให้เห็นหลุมลึกมืดมิด และบางสิ่งที่ใหญ่มากกำลังขยับอยู่ข้างใต้

คาเอลถอยหลังทันที “โอ๊ย! ไม่เอาแล้วนะ! ข้าพอแล้วกับสัตว์ทะเลที่ใหญ่กว่าบ้าน!”

น้ำพุ่งสูงขึ้นเป็นเสา และจากเสานั้น เงามหึมาที่เต็มไปด้วยหนวดเรืองแสงก็ค่อยๆ โผล่ขึ้นมา — ตำนานเล่าขานว่า มันคือ “ผู้พิพากษาแห่งหัวใจ” สิ่งมีชีวิตที่ถูกผนึกไว้ให้ตื่นขึ้นเมื่อผู้ถือสมดุลหรือราชินีปรากฏ

ดรานสบตานีร่าเพียงเสี้ยววินาที “นี่คือบททดสอบสุดท้ายของเจ้า”

นีร่ากำมือแน่น สูดลมหายใจลึก “ถ้าอย่างนั้น...ก็ขอให้ทะเลรู้ว่าฉันจะไม่ถอย”

เงือกพิทักษ์สามตัวยังไม่ล้ม สิ่งมีชีวิตยักษ์จากหลุมลึกกำลังตื่นเต็มที่ และเพดานทางออกก็เริ่มถล่มลงมา — ทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน

คาเอลสบถ “โอเค…นี่มันจะเป็นวันตายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดหรือไม่ก็เป็นตำนานที่เล่าขานไปอีกพันปี!”

เสียงระเบิดของน้ำและหินถล่มผสมกันเป็นความโกลาหลในโพรงหินใต้ดิน เงือกพิทักษ์สามตัวยังคงโถมเข้ามาอย่างไม่ลดละ ขณะที่ “ผู้พิพากษาแห่งหัวใจ” — ร่างมหึมาที่หนวดเรืองแสงพันกันราวเขาวงกต กำลังตื่นเต็มที่

หนวดเส้นหนึ่งฟาดลงตรงที่พวกเขาเพิ่งยืนเมื่อวินาทีที่แล้ว น้ำกระจายซัดกระแทกผนังวิหารจนแตกเป็นรอยร้าว

“โอ้ย! ข้าจะไม่เหลือกระดูกซี่ตรงถ้าสิ่งนั้นฟาดโดน!” คาเอลตะโกน ทั้งที่ต้องหมุนตัวหลบอีกหนวดที่กวาดผ่านเหนือหัว

ดรานฟันใส่เงือกพิทักษ์ที่กระโจนมาจากด้านซ้าย เสียงดาบกระแทกกับเกราะปะการังดัง แกร๊ง! แต่ก็เพียงสร้างรอยร้าวบางๆ “คาเอล! เบี่ยงพวกมันไปทางขวา!”

“เบี่ยง? เจ้าพูดเหมือนข้าคืออาหารล่อ!” คาเอลแหว แต่ก็วิ่งซิกแซ็กล่อสายตาของเงือกอีกตัวให้หันตามจริงๆ

นีร่ายืนกลางน้ำที่ปั่นป่วน มือยกขึ้นเหนือศีรษะ — น้ำรอบๆ รวมตัวเป็นหอกน้ำแข็งยาวหลายเมตร เธอฟาดมันลงใส่เกราะของเงือกพิทักษ์ตัวหนึ่ง เสียงแตก เปรี้ยง! ดังลั่น ก่อนมันจะล้มกระแทกน้ำอย่างแรง

แต่ยังไม่ทันดีใจ หนวดเรืองแสงเส้นหนาพันรอบเอวนีราดึงลงไปใต้น้ำทันที

“นีร่า!!” ดรานพุ่งตามลงไป ดาบในมือเปล่งแสงสีฟ้าขณะฟันหนวดนั้นจนขาด เลือดสีฟ้าเรืองแสงพุ่งกระจายเต็มผืนน้ำ ความร้อนจากเลือดมันแผ่ซ่านจนรู้สึกได้แม้อยู่ในน้ำเย็น

พวกเขาโผล่ขึ้นมาหายใจพร้อมกัน คาเอลตะโกน “ฟังนะ! ถ้าเราจะรอด เราต้องใช้เจ้าสัตว์ยักษ์นี่ทำลายทางออกให้เปิดอีกครั้ง!”

ดรานหันขวับ “เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง!? มันจะฆ่าเราก่อน”

“ถ้าทางออกปิดสนิท เราก็ตายอยู่ดี!” คาเอลสวน น้ำเสียงเครียดแต่ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

นีร่ากัดฟัน “เขาพูดถูก…แต่เราต้องทำให้มันโจมตีเพดาน ไม่ใช่พวกเรา”

หนวดอีกหลายเส้นฟาดลงมา คาเอลพุ่งหลบแล้วตะโกนเย้ย “เฮ้! ตาเรืองแสง! ทางนี้! มากัดข้าสิ!” เขาโยนหอกสั้นปักเข้าไปในเนื้อหนวด เสียงคำรามใต้น้ำดังกึกก้อง

สัตว์ยักษ์โกรธจัด มันพุ่งหนวดขึ้นสูงและฟาดลงใส่เพดานหินเหนือหัว แรงปะทะทำให้เศษหินใหญ่ตกลงมาหลายก้อน น้ำทะเลจากรอยแยกด้านบนเริ่มไหลทะลักเข้ามาอย่างรุนแรง

ดรานเห็นช่องโอกาส “นีร่า! ตอนนี้!”

เธอรวบรวมพลังทั้งหมด คลื่นน้ำรอบตัวหมุนวนกลายเป็นกระแสยักษ์ ผลักร่างเงือกพิทักษ์สองตัวที่เหลือกระเด็นไปกระแทกกับเสาหินจนหักโค่น

อีกหนวดของสัตว์ยักษ์ฟาดพลาดแล้วพันเสาโบราณกลางวิหาร ดึงจนมันโค่นและถล่มใส่เพดาน เสียงแตกดังลั่นทั่วโพรง

แสงจากรอยแตกบนเพดานเริ่มส่องลงมา — ทางออกกำลังเปิด!

แต่แรงน้ำวนจากการถล่มทำให้กระแสน้ำกลืนพวกเขาเข้าไปใกล้สัตว์ยักษ์อีกครั้ง คาเอลถูกดูดเข้าไปจนแทบชนกับตาของมันที่เรืองแสงเหมือนท้องฟ้ายามค่ำ

“โอ้ยย! ข้าไม่อยากตายในลมหายใจเหม็นปลาหมึก!” เขาร้องลั่น ก่อนดรานจะพุ่งเข้ามาคว้าคอเสื้อดึงออกไปได้ทัน

นีร่าใช้พลังสุดท้าย ผลักร่างของทั้งสามถูกกระแสน้ำยกขึ้นไปทางรอยแตกด้านบน ขณะที่สัตว์ยักษ์คำรามตามหลัง น้ำทะเลไหลทะลักเข้าเติมโพรงอย่างบ้าคลั่ง

เพียงไม่กี่วินาที พวกเขาก็พุ่งทะลุผิวน้ำสู่ทะเลเปิด แสงจันทร์เต็มดวงต้อนรับอย่างเยือกเย็น หอบหายใจแรงราวกับเพิ่งหนีจากฝันร้าย

คาเอลนอนแผ่บนผืนน้ำ “ถ้าใครถาม ข้าจะบอกว่านี่เป็นแผนของข้าตั้งแต่แรก…และไม่พูดถึงกลิ่นปลาหมึกอีกเลย”

นีร่ามองดวงจันทร์ พลางแตะที่อกตนเอง “นี่แค่จุดเริ่ม…สงครามของทะเลกำลังจะมา”

ดรานพยักหน้า ดวงตาเคร่งขรึม “และครั้งนี้…เจ้าคือราชินีที่มันต้องการ”

เสียงคลื่นซัดฝั่งไกลๆ แทนเสียงตีกลอง — สัญญาณว่าพายุครั้งใหญ่กำลังก่อตัวขึ้นทั้งในน้ำและบนบก