#66 ตำนานของราชวงศ์

ลมทะเลพัดกลิ่นเกลือและควันไฟเข้ามาในตรอกแคบๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงสลับระหว่างนักดนตรีเร่กับคนเมาหัวเราะ อีธานสวมเสื้อคลุมหนา ดึงฮู้ดปิดหน้า ลอบเดินผ่านผู้คนไปจนถึงหน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์หินสีขาวที่มีตราสัญลักษณ์ “ดอกบัวคราม”

ยามสองคนไขว้หอกขวางทาง “ไม่มีนัดหมาย ห้ามเข้า”

อีธานยื่นตราประทับโลหะที่สลักเป็นรูปดาบไขว้เหนือคลื่น “บอกเจ้าชายฟลอเรสว่า อีธานแห่งวาลคีร์ มาขอพบ และนี่คือเรื่องเกี่ยวกับสมบัติแห่งมหาสมุทร”

ยามสบตากันเล็กน้อย ก่อนจะส่งสัญญาณ เปิดประตูให้เขาเข้าไป

ในห้องโถงหินอ่อน

แสงจากคบเพลิงสะท้อนกับกระจกสี ทำให้เงาร่างของชายผู้กำลังนั่งบนบัลลังก์ไม้แกะสลักดูยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าเดิม — เจ้าชายฟลอเรส สวมเกราะเงินบางๆ และผ้าคลุมยาวสีกรมเข้ม ดวงตาคมกริบสีฟ้าเหมือนน้ำลึก

“นานเท่าไหร่แล้ว…ที่เจ้ามาเยือนโดยไม่ส่งสาส์น” ฟลอเรสเอ่ยเสียงเรียบ แต่แฝงความระแวง

อีธานค้อมหัว “ข้าไม่มีเวลาส่งสาส์น ที่จริง…ข้าแทบไม่มีเวลาเหลือเลย”

ฟลอเรสเลิกคิ้ว “พูดมา”

อีธานก้าวเข้าใกล้ ดึงแผนที่ผืนเก่าออกมา วางลงบนโต๊ะตรงหน้า จุดหนึ่งบนแผนที่มีรอยไหม้รูปวงกลม และเส้นลายมือวิ่งออกจากมันไปยังหลายทิศทาง

“ราชินีเซอร์เพ็นธร่าได้ตื่นขึ้น… และเธอกำลังล่า

ฟลอเรสหัวเราะสั้นๆ “นิทานหลอกเด็ก”

อีธานสบตาเขาอย่างเย็น “ถ้าเป็นนิทานจริง…คงไม่มีคนของข้าที่ไปสำรวจเกาะใต้พายุหายสาบสูญพร้อมเรือทั้งลำ”

บรรยากาศในห้องเงียบลงทันที ฟลอเรสหันไปพยักหน้าให้มหาดเล็กที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู มหาดเล็กรีบออกจากห้อง ปล่อยให้ทั้งคู่ลำพัง

“แล้วเจ้าต้องการอะไรจากข้า?”

อีธานตอบเสียงหนัก “เรือล่า’…และนักรบของเจ้าที่กล้าพอจะเผชิญหน้าสิ่งที่อยู่ใต้ทะเลลึก”

ฟลอเรสยิ้มบาง แต่สายตาเหมือนกำลังชั่งน้ำหนักระหว่างความเสี่ยงกับโอกาส “ข้าจะให้สิ่งนั้น…ถ้าเจ้าตอบคำถามเดียว”

อีธานนิ่ง “ว่ามา”

ฟลอเรสก้มลงเล็กน้อย เสียงต่ำและชัดเจน “นีร่า…เธอยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”

อีธานสบตากับฟลอเรส เสี้ยววินาทีหนึ่งในใจเขามีทั้งความลังเลและความกลัว เพราะเขารู้ดีว่าคำตอบนี้จะเปลี่ยนทุกอย่าง

“เธอยังมีชีวิต…” อีธานเอ่ยช้าๆ “แต่ไม่ใช่ในแบบที่ท่านจำได้”

ฟลอเรสขมวดคิ้ว “พูดให้ชัด”

อีธานถอนหายใจ ดึงจากเสื้อคลุมออกมาซึ่งเป็นล็อกเก็ตเงินกลม เล็กพอที่จะซ่อนในฝ่ามือ เขาโยนมันให้ฟลอเรส เจ้าชายเปิดออก — ด้านในมีเศษผ้าสีฟ้าทะเลที่เปื้อนคราบเกล็ดบางๆ ที่ไม่ใช่ของมนุษย์

“เธอ…อยู่ในมือของเงือกนักรบ” อีธานพูดต่อ “และข้าสงสัยว่า…เธอกำลังจะถูกใช้เป็นกุญแจในการเปิดประตูสู่ ‘หลุมดำแห่งสมุทร’”

ฟลอเรสชะงัก มือที่จับล็อกเก็ตแน่นจนเส้นเลือดปูด “เจ้ารู้ตัวหรือไม่…ว่าพูดถึงตำนานต้องห้ามของราชวงศ์เรา”

“ข้ารู้ และข้ารู้ด้วยว่า ถ้าปล่อยให้เซอร์เพ็นธร่าทำสำเร็จ เมืองของท่านจะเป็นเพียงซากปรักหักพังใต้น้ำ” อีธานเอ่ย น้ำเสียงไม่มีแววขอร้อง มีแต่ความจริงที่ฟังแล้วเย็นจนถึงกระดูก

ฟลอเรสเดินออกจากบัลลังก์ มาหยุดตรงหน้าอีธาน “ทำไมต้องเป็นข้า? เจ้ามีเส้นสาย มีพันธมิตรพอจะรวบรวมกองเรือ”

อีธานมองตรงไปในดวงตาเจ้าชาย “เพราะมีเพียงท่านที่เคยแล่นเรือผ่านเขตพายุคลื่นสีน้ำเงิน และรอดออกมาได้”

ฟลอเรสเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนหัวเราะสั้นๆ “เจ้ากำลังพนันชีวิตทั้งของข้าและเมืองนี้เพื่อหญิงสาวเพียงคนเดียวงั้นหรือ”

อีธานตอบทันควัน “ไม่…ข้ากำลังพนันเพื่อหยุดจุดจบของโลก”

เสียงกลองเตือนภัยดังขึ้น จากนอกคฤหาสน์ เสียงชาวเมืองตะโกนลั่น “คลื่นใหญ่กำลังซัดเข้ามา! คลื่นสูงเท่าหอคอย!”

ฟลอเรสหันมองไปทางหน้าต่าง เห็นเงามหึมาใต้ผิวน้ำกำลังพุ่งเข้าหาฝั่ง ดวงตาของมันเรืองแสงสีมรกตเหมือนกำลังมองมาที่เขา

ฟลอเรสกัดฟัน “เตรียมเรือซีฟินิกซ์…คืนนี้เราออกล่า”