#70 หลังพายุสงบ

เสียงลมทะเลยังคงพัดแรงอย่างไม่ลดละ คลื่นทะเลปั่นป่วนซัดสาดจนลำเรือซีฟินิกซ์โยกไปมาเหมือนใบไม้ลอยน้ำ แม้พายุจะเริ่มซาแต่ความหวาดกลัวยังคงเกาะกุมใจของทุกคน

ลูกเรือบางคนทรุดลงนั่งกับพื้นเรือ หอบหายใจแรง บางคนขมวดคิ้วนิ่งเงียบ น้ำตายังคลอเบ้าตาให้เห็นถึงความเหนื่อยล้าและความสูญเสีย

เอเรนยังคงจับหอกแน่น ร่างกายเขาสั่นนิดๆ จากทั้งความหนาวและความตื่นกลัว “ข้าแทบไม่อยากเชื่อเลย ว่าเราจะรอดมาได้”

อีธานเดินเข้าไปใกล้ ฟลอเรส เห็นแผลสดที่แขนขวาของเขา เลือดยังไหลซึมเป็นทาง “เจ้าบาดเจ็บหนักแค่ไหน?”

ฟลอเรสกัดฟัน พยายามยิ้มให้เล็กน้อย “แผลนี้ไม่ลึกนัก แต่เจ็บปวดพอสมควร ถ้าพวกมันยังไล่ล่าเราอยู่...เราคงไม่รอดอีกแน่”

“เจ้าคิดว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป?” เอเรนถามเสียงต่ำ เขายังไม่อยากยอมแพ้

ฟลอเรสเหลือบมองทะเลที่เริ่มสงบลง แต่ความมืดใต้ผิวน้ำยังคงทำให้หัวใจสั่น “ต้องหาที่หลบภัย หาที่ปลอดภัยซ่อนเร้นให้ได้”

อีธานพยักหน้า “ใช่…ข้าคิดเช่นเดียวกัน แต่ตอนนี้ เรือของเราสภาพไม่ดีนัก จำเป็นต้องซ่อมแซมเสียก่อน หากเรือพัง เรายิ่งไม่มีหวัง”

“ข้าและเจ้าจะช่วยกันทำให้ดีที่สุด” ฟลอเรสพูดอย่างมั่นใจ “ถึงร่างกายจะอ่อนล้า แต่ใจเรายังไม่หมดไฟ”

สายตาของเอเรนจ้องมองฟลอเรสด้วยความเคารพ “เจ้าเป็นหัวใจของพวกเรา ข้าเชื่อว่าเจ้ายังจะนำพาเราผ่านพ้นคืนนี้ไปได้”

ฟลอเรสบอกเสียงเบา “วันนี้เรารอดมาได้ก็เพราะโชคช่วย แต่ข้ากลัว…ว่าสิ่งที่รอเราอยู่ในทะเลกว้างนี้ จะร้ายกาจยิ่งกว่านี้”

เอเรนถอนหายใจ “ข้าก็คิดเช่นนั้น ข้าเห็นแผลเป็นรูปกงจักรบนหนวดตัวใหม่ที่โผล่มา มันเหมือนจะมีเจตนา…บางอย่างที่เราไม่เข้าใจ”

อีธานก้าวไปยังหัวเรือ มือแตะไม้ที่ถูกคลื่นซัดจนร้าว “ข้ากลัวว่าพายุครั้งนี้ไม่ใช่แค่ธรรมชาติ แต่เป็นสัญญาณของบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านี้”

ฟลอเรสมองขึ้นท้องฟ้า แสงแดดแรกค่อยๆ สาดส่องผ่านเมฆบางๆ ราวกับบอกว่า วันใหม่เริ่มต้นขึ้น แต่ในใจทุกคนยังคงหนักอึ้ง

“เจ้าคิดว่าเราควรจะอยู่ที่นี่ หรือพยายามแล่นเรือไปให้ไกลจากที่นี่?” ฟลอเรสถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ข้าเห็นว่าพวกเราควรรีบซ่อมเรือ แล้วรีบออกเดินทางไปให้ไกลจากที่นี่ก่อน” อีธานตอบ “เราไม่รู้ว่ามีศัตรูตัวไหนซ่อนอยู่ในทะเลนี้อีกบ้าง”

“ใช่…ข้าจะช่วยเจ้าทำให้เรือดีขึ้น” ฟลอเรสพูด พลางมองดูเพื่อนร่วมเรือที่ยังพยายามตั้งสติ

เอเรนถอนหายใจ “คืนนี้ พวกเราสูญเสียเพื่อนร่วมเรือไปมากเหลือเกิน…ข้าไม่อยากเห็นใครต้องจากไปอีก”

ฟลอเรสพยักหน้า “ข้าก็เช่นกัน แต่เราต้องรอด…เพื่อพวกเขา เพื่ออนาคต”

เสียงคลื่นกระทบเรือยังดังเบาๆ ลมทะเลพัดอ่อนลง ทำให้บรรยากาศในลำเรือเริ่มสงบลงเล็กน้อย ลูกเรือทุกคนลงมือซ่อมแซมไม้ที่ร้าว และปะเชื้อไฟแผลไปพลาง

“เอ้ย! นี่ไม้แผ่นนี้เหมือนจะหลุดออกอีกนะ” เอเรนก้มลงดึงไม้ที่หลุดจากกรอบเรือแล้วตะโกนบอก “พวกเจ้าช่วยกันยึดไว้นะ เดี๋ยวเรือจะจมกลางทะเลซะก่อน”

ฟลอเรสกวาดตามองลูกเรือ ก่อนจะยกดาบขึ้นวางไว้ข้างตัว แล้วใช้ผ้าขาวเช็ดเลือดออกจากแผลที่แขน “เอางั้น เราแบ่งงานกันทำดีไหม?”

อีธานพยักหน้า “ข้ากับเอเรนดูแลซ่อมโครงเรือ ส่วนเจ้าช่วยประสานงานลูกเรือกับจัดการเครื่องมือ”

“เข้าใจแล้ว” ฟลอเรสตอบเสียงหนักแน่น

ในขณะที่ทุกคนลงมือทำงาน บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายขึ้นบ้าง แม้จะเหนื่อยล้า แต่ทุกคนยังมีรอยยิ้มแลกเปลี่ยนกัน

“ฟลอเรส” หนึ่งในลูกเรือสาวส่งเสียงเบาๆ “เจ้าคงไม่คิดว่าเราจะเจอสถานการณ์แบบนี้ได้จริงๆ ใช่ไหม?”

ฟลอเรสถอนหายใจ “ข้าเองก็ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้...แต่เราต้องอดทน”

เอเรนแอบหัวเราะ “เอาเถอะ อย่างน้อยคืนนี้พวกเรายังไม่กลายเป็นอาหารทะเล”

ทุกคนหัวเราะออกมาเบาๆ ท่ามกลางเสียงลมทะเลที่พัดผ่านเรือ ความเหนื่อยล้าเริ่มถูกแทนที่ด้วยความหวังเล็กๆ

“แต่ฟังนะ” ฟลอเรสพูดต่อ “พรุ่งนี้เราต้องพร้อม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”

อีธานมองไปรอบๆ เรือ “เจ้าคือหัวใจของเรา ข้าเชื่อว่าเจ้ายังจะพาเราผ่านมันไปได้”

ฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้นทีละนิด แสงแดดอ่อนๆ ของรุ่งเช้าสาดผ่านผืนทะเลที่เริ่มสงบลง ลูกเรือซีฟินิกซ์ยังคงขะมักเขม้นกับการซ่อมแซมเรือ บางคนยกไม้บางส่วนขึ้นประสานกับโครงเรือ บางคนใช้เชือกมัดยึดไว้แน่น บางคนช่วยกันอุดรูรั่วที่น้ำทะเลซึมเข้ามา

ฟลอเรสยืนพิงเสารองหลัง เรียกแรงลมทะเลให้ผ่อนคลายความเจ็บปวดที่แขน เขามองไปรอบๆ เห็นสายตาของลูกเรือที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยแต่ไม่ยอมแพ้

“ข้าจะลงไปตรวจใต้ท้องเรือกับเอเรนนะ” ฟลอเรสพูดขึ้น “ถ้าพบตรงไหนที่รั่วหรือหลวม เราจะซ่อมให้ทันที”

เอเรนพยักหน้าแล้วเก็บหอกเข้าที่ “ตามข้าไปได้เลย เจ้าอย่าร่วงน้ำอีกล่ะ”

ฟลอเรสยิ้มแห้งๆ “จะพยายาม”

ทั้งสองก้าวลงไปยังด้านล่างของเรือ ท้องเรือที่เต็มไปด้วยความชื้นและกลิ่นคาวเลือดจากการต่อสู้เมื่อคืน ฟลอเรสจับไม้ที่ผุกร่อนแล้วเปลี่ยนตำแหน่งกับเอเรนที่ใช้เครื่องมือเคาะดูความมั่นคงของโครงสร้าง

“ตรงนี้ไม่ดีนะ” เอเรนบอก “ไม้ผุเกินไป ถ้าไม่เปลี่ยนเรืออาจจมกลางทะเลได้”

“เราต้องหาทางหาไม้ดีๆ มาเปลี่ยนให้เร็วที่สุด” ฟลอเรสตอบ “เราต้องไม่ปล่อยให้เรือลำนี้ตายกลางทะเล”

ในขณะที่สองคนทำงานกันอย่างทุ่มเท เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นจากบนเรือ

“ฟลอเรส ข้ามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง!” เสียงสาวน้อยลูกเรือชื่อมาเรีย พูดพร้อมกับยกขวดน้ำหวานขึ้นมาให้

ฟลอเรสเดินขึ้นมาบนเรือ รับขวดน้ำพร้อมรอยยิ้ม “ข้าไม่ค่อยได้หัวเราะมาหลายคืนแล้ว ขอบใจมาก”

“พวกเราทุกคนต้องการหัวใจแข็งแกร่งอย่างเจ้า” มาเรียบอก “ถึงแม้ทะเลจะโหดร้าย พวกเราก็จะยืนหยัดไปด้วยกัน”

ฟลอเรสสบตากับมาเรียแล้วพูด “ข้าเชื่อในคำพูดของเจ้า เราจะต้องฝ่าฟันมันไปด้วยกัน”

บรรยากาศบนเรือเริ่มเต็มไปด้วยพลังและความหวัง ทั้งๆ ที่บาดแผลและความกลัวยังคงหลงเหลืออยู่ในใจทุกคน

“พรุ่งนี้เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นอีกครั้ง เราจะออกเดินทางใหม่” ฟลอเรสประกาศ “และข้าสัญญาว่าจะปกป้องทุกคน จนกว่าจะถึงฝั่งที่ปลอดภัย”

เสียงคำตอบรับจากลูกเรือก้องกังวานไปทั่วลำเรือ เหมือนกับว่า แม้พายุจะผ่านพ้นไป แต่ใจของพวกเขาจะไม่เคยพ่ายแพ้