#69 การต่อสู้ที่คาดไม่ถึง

น้ำเย็นจัดกระแทกใบหน้า ฟลอเรสร่วงลงสู่ผิวน้ำ แต่ยังจับดาบแน่น หนวดของปลาหมึกยักษ์รัดเขาเหมือนงูกินเหยื่อ ทุกแรงกดทำให้กระดูกเขาร้าว ฟันแทบขบกันไม่อยู่

“ฟลอเรส!!” อีธานตะโกนสุดเสียง แต่เสียงถูกกลืนไปกับพายุ

หนวดดึงฟลอเรสขึ้นกลางอากาศ—และโยนตรงเข้าหาปากมหึมา ฟลอเรสไม่มีเวลาแม้จะคิด เขาใช้แรงเฮือกสุดท้าย ฟันลงบนเนื้อข้างปาก เสียงดาบเฉือนผ่านเนื้อสดดัง “ฉวับ!” เลือดสีเข้มพุ่งออกมาเป็นสาย

สัตว์ประหลาดคำรามก้องจนทะเลสะเทือน มันปล่อยเขาหลุด แต่แรงสะบัดทำให้ฟลอเรสกระแทกน้ำจมลึกลงไปด้านล่าง ที่นั่น… เงามืดมหึมาของตัวมันยังล้อมรอบอยู่

บนเรือ อีธานกัดฟันตัดสินใจ “ลากมันขึ้นมา! ใช้ตะขอเกี่ยวหนวดแล้วดึง!”

ลูกเรือสามสี่คนปักตะขอเหล็กลงบนหนวดข้างหนึ่ง พวกเขาใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงกลับมา แต่ปลาหมึกยักษ์สะบัดอย่างบ้าคลั่ง น้ำสาดสูงราวกับคลื่นสึนามิ

ทันใดนั้น หนวดอีกเส้นพุ่งมาเกี่ยวรอบเอวของชายคนหนึ่งแล้วดึงลงทะเล หายวับในความมืด ไม่มีแม้แต่เสียงน้ำกระจาย—แค่ความว่างเปล่าและเลือดที่ค่อยๆ ลอยขึ้นผิวน้ำ

“มันจะฆ่าทีละคน…” เอเรนพูดเสียงสั่น กำหอกแน่นจนข้อขาว

ฟลอเรสโผล่ขึ้นจากน้ำห่างออกไป เขาหอบหายใจแรง ดวงตาเต็มไปด้วยความดุราวสัตว์ป่า “พวกนาย! ยิงธนูเพลิงที่ตาของมัน!”

ลูกเรือจุดคบเพลิงแล้วติดหัวลูกธนู พายุก็ยังซัดไม่หยุด แต่ทุกคนรู้—ถ้าไม่ทำตอนนี้ พวกเขาจะตายหมด ธนูเพลิงพุ่งผ่านสายฝน แหวกอากาศไปปักตรงดวงตาดำสนิทด้านขวา

เสียงกรีดร้องของปลาหมึกยักษ์ดังลั่น ร่างมันบิดเกลียวลงไปในทะเล สร้างคลื่นวนมหึมาที่ดึงทุกสิ่งเข้าหาก้นสมุทร

“เกาะให้แน่น!!!” อีธานตะโกน แต่เรือทั้งลำเริ่มหมุนคว้าง…

เรือซีฟินิกซ์หมุนวนรอบกระแสน้ำยักษ์ เสียงไม้กระดานเสียดสีกันดังลั่นเหมือนจะฉีกขาด หนวดของมันโผล่ขึ้นรอบเรือราวกับกำแพงมีชีวิต

“อีธาน! มันจะหักเรือเป็นสองท่อน!” เอเรนตะโกนฝ่าลม

อีธานสบตาฟลอเรสที่เปียกโชกเลือดกับน้ำทะเล “เรามีโอกาสเดียว—ระเบิดน้ำมันในท้องเรือ แล้วดึงมันเข้ามาใกล้ที่สุด”

ฟลอเรสพยักหน้า ไม่มีเวลาแม้แต่จะลังเล ลูกเรือรีบแบกถังน้ำมันลากขึ้นหัวเรือ เสียงโลหะกระทบกันดัง “กึง กึง” ท่ามกลางพายุ

ปลาหมึกยักษ์โผล่ขึ้นจากน้ำอีกครั้ง ดวงตาด้านขวาที่ถูกยิงธนุเพลิงยังคุกรุ่นควัน มันคำรามด้วยความเกลียดชัง หนวดพุ่งเข้ารัดตัวเรือแน่นจนเสาเอียง

“ใกล้พอแล้ว!” อีธานจุดคบเพลิงยาว ฟลอเรสลากถังน้ำมันไปขอบเรือแล้วผลักตกลงบนหัวสัตว์ประหลาด น้ำมันแตกกระจายทั่วลำตัวมัน

ฟลอเรสกระโดดขึ้นหนวด ใช้ดาบเสียบตะขอเหล็กลงไปตรงแผลเก่า ขณะที่อีธานเหวี่ยงคบเพลิงลงตรงจุดนั้น

เปรี้ยง!!!

เปลวไฟลุกโชนผ่านฝนราวกับสัตว์ร้ายเพลิงในตำนาน เสียงระเบิดสะเทือนผืนน้ำ ร่างปลาหมึกยักษ์ดิ้นกระแทกคลื่นจนเรือเกือบพลิกคว่ำ เลือดและเศษเนื้อกระเด็นปะปนไปกับน้ำมันที่ยังลุกไหม้

มันปล่อยหนวดทั้งหมด ร่างยักษ์ค่อยๆ จมลงสู่ความมืดใต้ทะเล ทิ้งเพียงคราบเลือดและกลิ่นคาวที่ลอยคลุ้งในอากาศ

ทุกคนหอบหายใจอย่างหมดแรง บางคนร้องไห้เงียบๆ กับที่ว่างที่ครั้งหนึ่งเคยมีเพื่อนร่วมเรือยืนอยู่ อีธานยืนมองผืนน้ำแล้วพูดเสียงต่ำ “เรารอด… แต่ทะเลเอาค่าตอบแทนของมันไปแล้ว”

ฟลอเรสเงยหน้ามองพายุที่เริ่มซาลง ลมหอบสุดท้ายของเขามีทั้งความโล่งและความรู้ว่า—สัตว์ร้ายในท้องทะเลนี้ อาจไม่ใช่ตัวเดียว

คลื่นเริ่มสงบลง พายุถอยห่าง เหลือเพียงเรือซีฟินิกซ์ที่ลอยเอื่อยบนผืนน้ำที่ปนเลือดและน้ำมัน กลิ่นคาวยังฟุ้งไปทั่ว อีธานยืนมองเส้นขอบฟ้าที่เริ่มสว่างจากแสงรุ่งเช้า ราวกับทุกอย่างจบแล้ว

แต่…

“ปึก…ปึก…ปึก…” เสียงบางอย่างกระแทกใต้ท้องเรือเป็นจังหวะ

เอเรนขมวดคิ้ว “ได้ยินไหม? เหมือนมีอะไร… เคาะอยู่”

ฟลอเรสยังไม่ทันตอบ ก็มีแรงกระแทกมหาศาลจากด้านล่าง เรือทั้งลำเด้งขึ้น น้ำพุ่งกระจายสูงเหมือนน้ำพุในวัง

เสียงแตกของไม้ดังสนั่น เศษกระดานลอยกลางอากาศ ก่อนที่บางสิ่งมหึมาจะพุ่งขึ้นมาแทนที่—เป็นฟันเรียงซ้อนกันหลายชั้น คล้ายประตูเหล็กที่ไม่มีทางปิด ดวงตาสีเหลืองทองจ้องตรงมายังเรือ

“พระเจ้า… มันไม่ใช่ปลาหมึก!” อีธานตะโกน

สิ่งนั้นคือ เมกาโลดอน—ฉลามยักษ์ในตำนาน ตัวใหญ่กว่าทั้งเรือ ซีฟินิกซ์ในเงามันเหมือนของเล่น

มันโผล่ขึ้นพร้อมกับฟาดหางใส่ น้ำกระแทกแรงจนลูกเรือหลายคนถูกซัดลงทะเลทันที เสียงกรีดร้องปนกับเสียงคลื่นและไม้แตกหัก

ฟลอเรสคว้าดาบ เตรียมจะพุ่งไปช่วย แต่ทันใดนั้นเอง ใต้ผืนน้ำกลับมีเงาอีกเงาหนึ่งใหญ่ไม่แพ้กัน—เป็นหนวด… แต่หนวดนี้ไม่ใช่ของตัวที่พวกเขาฆ่าไป เพราะมีแผลเป็นรูปกงจักรบนเนื้อและดวงตาสีขาวโพลน

“อย่าบอกนะว่า…” เอเรนเสียงสั่น “มันมีมากกว่าหนึ่ง”

ฉลามยักษ์และปลาหมึกยักษ์ตัวใหม่พุ่งเข้าหากันกลางทะเล คลื่นซัดเรือโยกเหมือนของเล่นไม้ในอ่างน้ำ สองสัตว์ร้ายเข้าปะทะกันด้วยเสียงคำรามและแรงสั่นสะเทือนที่ทำให้ทุกคนแทบหลุดจากเรือ

อีธานหันไปตะโกน “เราติดอยู่ตรงกลาง!”

ฟลอเรสกัดฟัน “งั้นเราต้องหาทางออก… ก่อนที่พวกมันจะตัดสินว่าเราเป็นอาหารเรียกน้ำย่อย!”

คลื่นกระแทกเรือซีฟินิกซ์ราวกับมือยักษ์คอยเขย่า ฉลามยักษ์กระแทกเข้าที่กลางลำปลาหมึกยักษ์ หนวดมหึมาพันรอบลำตัวมันแน่น เลือดทะลักออกมาสีแดงสดใต้ผืนน้ำ แต่เมกาโลดอนกลับงับหนวดขาดในทีเดียว เสียงดัง “ฉับ!” จนทุกคนบนเรือสะดุ้ง

“จับให้แน่น! อย่าให้ใครตกน้ำ!” อีธานตะโกนแข่งกับเสียงคำรามและคลื่น

น้ำสาดเข้ามาบนเรือทุกวินาที ฟลอเรสกวาดตามองแล้วเห็นช่องว่างเล็กๆ ด้านทิศเหนือ คลื่นที่เกิดจากการสู้กันของสองสัตว์ยักษ์ดันน้ำให้เป็นทางตรงชั่วคราว

“อีธาน! นั่นคือทางออก!” ฟลอเรสชี้ไปข้างหน้า

“ถ้าเราผ่านไปทัน เราอาจรอด… แต่ถ้าพลาด เราจะโดนพวกมันหนีบเป็นเศษไม้” อีธานกัดฟัน แล้วหันไปสั่งลูกเรือ “ทุกคน! เอาแรงที่เหลือทั้งหมดพายไปทางนั้น!”

เรือเริ่มเคลื่อน พุ่งฝ่าคลื่นสูงเหมือนกำแพงน้ำ แต่ทันใดนั้น หนวดของปลาหมึกตัวใหม่พุ่งขึ้นจากน้ำมาขวางหน้า แส้เนื้อหนาทั้งเส้นเหวี่ยงใส่หัวเรือจนเสาเกือบหัก

เอเรนคว้าหอกโลหะแล้วปักเข้าหนวดเต็มแรง เสียงเนื้อฉีกดังสนั่น เลือดสีเข้มพุ่งใส่หน้าเขา แต่ก็เปิดช่องว่างพอให้เรือพุ่งผ่านได้

ข้างหลัง—เมกาโลดอนกระโจนขึ้นพ้นน้ำทั้งตัว ฟันขนาดเท่าแขนงับเข้าที่กลางลำปลาหมึก เลือดระเบิดเป็นม่านสีแดงทั่วผิวน้ำ สัตว์สองตัวยังต่อสู้ราวกับโลกทั้งใบมีแค่พวกมัน

ซีฟินิกซ์พุ่งฝ่าคลื่นออกจากวงสังหาร เสียงคำรามของสัตว์ประหลาดค่อยๆ จางลง ท้องฟ้าเหนือหัวเริ่มเปิดออกให้เห็นแสงแดดแรกของวัน

ทุกคนทรุดตัวลงบนพื้นเรือด้วยความอ่อนแรง อีธานมองกลับไปยังจุดที่เพิ่งหนีมา ดวงตาเต็มไปด้วยทั้งความโล่งใจและความหวาดกลัว

ฟลอเรสพูดเสียงต่ำ “วันนี้เราแค่โชคดี… แต่ทะเลยังมีเรื่องที่เราไม่รู้… เยอะกว่าที่คิด”