#68 เจ้าชายผู้กล้าหาญ

เสียงร้องไห้แหลมเล็กของทารกตัดผ่านเสียงคลื่นราวกับแสงสว่างที่ฝ่าความมืดมิดออกมาได้ ทุกคนบนเรือเฮออกมาอย่างไม่ได้นัดหมาย แม้ลมแรงจะยังโหมกระหน่ำ แต่รอยยิ้มและน้ำตาก็ผสมปนกันอยู่บนใบหน้าของพวกเขา

“เป็นเด็กผู้หญิง!” ชายวัยกลางคนที่ช่วยทำคลอดตะโกนบอก พลางยกทารกตัวน้อยห่อผ้าอย่างทะนุถนอม แสงจากโคมไฟเรือสะท้อนหยดน้ำบนแก้มเล็กของเธอราวกับเม็ดมุก

เอ็มม่าทรุดตัวลงพิงสามี หายใจแรงด้วยความเหนื่อยล้าแต่แววตาสั่นระริกเต็มไปด้วยความโล่งใจ “เธอ… เธอรอดแล้วใช่ไหม”

“ทั้งแม่ทั้งลูกปลอดภัย” นักรบตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปตะโกนสั่งให้คนควบเรือประคองลำไปยังเขตปลอดภัยอย่างเร่งด่วน

ท่ามกลางความดีใจนั้น คลื่นลูกใหม่ก็ตั้งตัวยกสูงเหนือเส้นขอบฟ้า แผ่นน้ำสีดำอมเขียวปกคลุมราวกับภูเขากำลังเคลื่อนเข้ามา ฟลอเรสที่มองจากเรือซีฟินิกซ์เห็นชัดเจนว่า นี่ไม่ใช่แค่พายุธรรมดา—มีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ใต้คลื่นนั้น

“ไม่ใช่ลมธรรมชาติ… มันกำลังถูกใครบางคนควบคุม” เขาพึมพำ ดวงตาคมกริบหันไปทางท้องทะเลสีมรกตที่เมื่อครู่ยังเรืองแสง

อีธานโผล่ขึ้นมาข้างเขา “ฝ่าพระบาท เราต้องเคลื่อนเรือออกห่าง มิฉะนั้นจะโดนซัดเข้าเต็มแรง!”

แต่ฟลอเรสกลับยกดาบขึ้นสูง “ไม่… ข้าจะยืนหยัดที่นี่ หากเราหนี เมืองจะไม่มีเกราะป้องกัน!”

ทันใดนั้น เสียงคำรามจากใต้ทะเลก็ดังสะท้อนราวกับเสียงของสัตว์ร้ายโบราณ น้ำรอบๆ อ่าวเริ่มหมุนวนเป็นวงกว้าง เรือเล็กหลายลำถูกกระชากให้ส่ายไปมาอย่างรุนแรง

บนเรือของเอ็มม่า สามีของเธอกอดภรรยาและลูกไว้แน่น สายตาหวาดหวั่นจ้องไปยังความมืดที่คืบคลานจากขอบฟ้า

“เรากำลังถูกดึงเข้าไปกลางน้ำวน!” มีคนตะโกนขึ้น ฝีพายพยายามเร่งพายสวน แต่คลื่นก็แรงเกินไป

ฟลอเรสเห็นภาพนั้นแล้วตะโกนออกคำสั่ง “ซีฟินิกซ์! หันหัวเรือไปดึงพวกเขาออกมา! ใช้ทุกแรงที่มี!”

ฝีพายและนักรบเรือซีฟินิกซ์กระโดดเข้าประจำตำแหน่ง สายโซ่เหล็กถูกปล่อยลงน้ำ เสียงเครื่องรอกหมุนดังเอี๊ยดอ๊าด ท่ามกลางลมที่แรงจนผ้าคลุมและเส้นผมของทุกคนสะบัดฟาดหน้า

เมื่อเชือกเกี่ยวกับเรือเล็กได้สำเร็จ เสียงเชียร์ก็ดังขึ้น แต่ยังไม่ทันดึงให้พ้นวงน้ำวน สิ่งที่อยู่ใต้คลื่นก็โผล่ขึ้น

หมึกยักษ์…” อีธานพูดแทบไม่ออก

ฟลอเรสบีบดาบแน่น ความเย็นเฉียบไหลผ่านสันหลัง แต่ในดวงตากลับมีเพลิงแห่งการต่อสู้ลุกโชน “ถ้าเจ้ามาเพื่อกลืนอควาเรียส… ก็ต้องเหยียบผ่านศพข้าไปก่อน!”

เสียงกลองเตือนภัยดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพื่อเตรียมอพยพ แต่เพื่อประกาศว่าการต่อสู้ได้เริ่มต้นแล้ว

คลื่นยักษ์โหมกระหน่ำกลางทะเลมืดมิด เสียงคำรามของพายุผสมกับเสียงคลื่นปะทะหัวเรือดังสนั่น สายฟ้าแลบสว่างวาบเผยให้เห็นเงามหึมาที่เคลื่อนไหวอยู่ใต้ผิวน้ำ

เงานั้นค่อยๆ พุ่งขึ้นสู่ผิวน้ำ—หนวดขนาดมหึมากว้างเท่าต้นไม้ใหญ่โผล่ขึ้นมา ฟาดลงสู่ทะเลอย่างรุนแรง น้ำกระเด็นสูงราวกำแพงทำให้เรือเล็กของเอ็มม่าสั่นสะเทือนราวจะพัง

หนวดอีกหลายเส้นโผล่ตามขึ้นมา ล้อมรอบเรือเล็กไว้เหมือนกับกรงขังเหล็กที่ไม่มีทางหนีออกได้ ดวงตากลมโตสีดำสนิทของปลาหมึกยักษ์โผล่ขึ้นเหนือผิวน้ำ จ้องมองเหยื่ออย่างไร้ความปรานี

บนเรือซีฟินิกซ์ อีธานจับขอบหัวเรือแน่น สั่งลูกเรือให้เร่งความเร็วเข้าประชิดเพื่อช่วยเหลือ “อย่าให้มันได้ดึงเรือเล็กลงน้ำ!”

เสียงหนวดเสียดสีกับไม้เรือดังครืดคราด ราวกับมันกำลังทดลองความแข็งแรงของเรือก่อนจะลงมือทำลายจริง

ฟลอเรสชักดาบยาว เงาของเขาโดดเด่นตัดกับแสงฟ้าแลบ “เป้าหมายคือหนวดที่รัดเรือ—ฟันให้ขาดก่อนที่ทุกอย่างจะจบ”

ปลาหมึกยักษ์คำรามต่ำ เสียงก้องลึกผ่านน้ำจนสะเทือนมาถึงฝ่าเท้า คลื่นน้ำวนเริ่มก่อตัวรอบเรือเล็ก ก้อนเมฆดำด้านบนโหมกดบรรยากาศให้หนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม

ในห้วงเวลานั้น ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีคำพูดปลอบใจ—มีเพียงลมหายใจที่สั้นและเร็วของทุกคน กับสายตาที่จับจ้องไปยังสัตว์ประหลาดเบื้องหน้า

เสียงคำรามของพายุกลืนทุกอย่างรอบข้าง ฟลอเรสกระโจนไปบนหัวเรือซีฟินิกซ์ ใช้ดาบฟันหนวดที่รัดเรือเล็ก เสียงเนื้อถูกเฉือนแหวกผ่านความมืด ปลาหมึกยักษ์สะบัดหนวดหนี ทำให้น้ำกระเด็นใส่ทุกคนราวกับฝนถาโถม

อีธานสั่งเสียงแข็ง “พุ่งเข้าไปอีก! อย่าให้มันได้จังหวะ!”

ลูกเรือฝีพายเร่งแรงจนไม้พายแทบหัก เรือกระแทกคลื่นอย่างรุนแรง หนวดอีกเส้นพุ่งโอบเข้ามาหมายรัดเรือใหญ่แทน

ชายหนุ่มนักรบคนหนึ่งไม่รอช้า กระโดดขึ้นไปบนหนวด ใช้หอกแทงซ้ำลงไป แต่ปลาหมึกยักษ์สะบัดแรงมหาศาล ชายคนนั้นถูกเหวี่ยงขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะตกลงใกล้ปากมหึมา

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินจะช่วยได้—ปากของมันปิดสนิท เสียงกระดูกถูกบดดังลั่นในหัวใจของทุกคน เลือดสีเข้มกระจายออกมากับละอองน้ำทะเล

ความเงียบเพียงชั่วขณะถูกแทนที่ด้วยเสียงตะโกนสั่งของอีธาน “ทุกคน! ตั้งแนว! ตัดหนวดให้มากที่สุด อย่าให้ใครถูกลากไปอีก!”

หนวดอีกเส้นพุ่งมาใกล้ ฟลอเรสใช้ดาบตัดจนขาด น้ำทะเลสาดกระเซ็นผสมเลือดปลาหมึก กลิ่นคาวเข้มลอยปะปนกับไอเกลือในอากาศ

พายุยังคงโหม คลื่นยังซัดไม่หยุด และสัตว์ประหลาดยังไม่ยอมปล่อยเหยื่อ—ทุกดวงตารู้แล้วว่านี่ไม่ใช่เพียงการต่อสู้เพื่อเอาชนะ แต่มันคือการดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอดจากกลางนรกกลางทะเล

เสียงฟ้าผ่าฉีกทะลุความมืด ฟลอเรสหอบหายใจ เหงื่อและน้ำทะเลไหลปนกันบนใบหน้า เขามองหนวดที่ขาดดิ้นพล่านอยู่บนผิวน้ำ แต่แทนที่มันจะอ่อนแรง กลับยิ่งคลุ้มคลั่งมากขึ้น

“มันโกรธแล้ว!” อีธานตะโกนแข่งเสียงพายุ

ปลาหมึกยักษ์โผล่ครึ่งตัวขึ้นจากน้ำ เผยให้เห็นลำตัวขนาดเท่ากำแพงปราสาท ดวงตาสีดำลึกสองข้างจ้องทุกชีวิตบนเรือ เสียงน้ำทะเลไหลรินจากหนวดมันเหมือนเลือดที่หยดลงจากคมดาบ

ลูกเรือคนหนึ่งพยายามพุ่งหอกเข้าไปแทงที่ตา แต่มันใช้หนวดเบี่ยงปัดอย่างแม่นยำ ร่างเขากระแทกกับเสากระโดงเรือจนเลือดกบปาก ก่อนจะถูกหนวดอีกเส้นคว้ารัดแน่น

“ตัดหนวดนั้นเดี๋ยวนี้!” ฟลอเรสพุ่งไปหมายช่วย แต่ปลาหมึกยักษ์รู้ทัน มันกระชากหนวดขึ้นกลางอากาศ ร่างของลูกเรือถูกโยนตกลงไปสู่ปากที่อ้าอยู่รอด้านล่าง เสียงปิดสนิทของปากแข็งกระแทกก้องขึ้นอีกครั้ง—คราวนี้ไม่มีใครเหลือเวลาแม้แต่จะร้อง

หัวใจทุกคนเหมือนถูกบีบ ความกลัวเริ่มซึมเข้ามาในข้อมือที่กำดาบ อีธานกัดฟัน “ถ้าเรายังสู้แบบนี้… ไม่มีใครรอด”

สายฟ้าฟาดสว่างวาบ—ฟลอเรสมองเห็นบางอย่าง เขาหันไปตะโกนสั่ง

“มันมีแผลเก่าที่โคนหนวดด้านซ้าย! เอเรน! ดึงเรือเข้าประชิดตรงนั้น!”

ลูกเรือเร่งเต็มแรง เรือซีฟินิกซ์กระแทกคลื่นโหมเข้าใกล้ร่างสัตว์ประหลาด ฟลอเรสก้าวขึ้นไปยืนบนขอบหัวเรือ มือกำดาบยาวที่มีเพียงคมนี้เท่านั้นอาจจบศึกได้

ปลาหมึกยักษ์ส่งเสียงก้องดังลั่น ราวกับท้าทายให้ลองมา เขากระโดดข้ามผิวน้ำ ฝ่าหยดฝนและละอองคลื่นพุ่งตรงไปยังโคนหนวดที่เป็นเป้าหมาย—และทันทีที่ดาบเขาแตะถึงเนื้อ ปลาหมึกยักษ์ก็สะบัดตัวด้วยแรงพายุ

ร่างฟลอเรสหายวับเข้าไปท่ามกลางหนวดทั้งเจ็ดที่เหลือ…