#64 ความร่วมมือ

คลื่นกลางคืนซัดกระแทกตัวเรือรบขนาดมหึมาที่โคลงเคลงไปมากลางท้องทะเล แสงตะเกียงน้ำมันเรียงรายบนดาดฟ้าเหมือนดวงดาวลอยอยู่บนผืนน้ำ เสียงโซ่และล้อหมุนของปืนใหญ่หมุนเข้าที่ดัง ครืด…ครืด… ผสมกับเสียงตะโกนของลูกเรือที่เร่งเตรียมศึก

กัปตันแบร์กตัน — ชายร่างสูงใหญ่ ผิวกร้านจากเกลือทะเล ดวงตาข้างหนึ่งปิดด้วยที่ปิดตาหนังฉลาม — ยืนเท้ากับหัวเรือ เขามองไปทางทิศตะวันตกด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความระแวง

ผู้ช่วยส่วนตัวรีบวิ่งขึ้นมารายงาน “ท่านกัปตัน! ข่าวจากฝั่งตะวันออก…มีการเคลื่อนไหวของพลังโบราณในเขตวิหารใต้ทะเล”

แบร์กตันหรี่ตา “เป็นข่าวจริงหรือข่าวลวง?”

ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย “คนของเราที่ประจำหมู่เกาะดานวินยืนยันแล้ว เห็นแสงจากใต้ทะเล…และน้ำปั่นวนเหมือนมีอะไรตื่นขึ้น”

แบร์กตันไม่พูดอะไร เขาหันไปมองกลุ่มคนที่กำลังขึ้นเรืออีกลำ — กลุ่มชายหญิงในชุดเกราะสีเงินขลิบทอง มีตราสัญลักษณ์ดาบบนอก

ผู้นำของกลุ่มนั้นก้าวออกมา — “ผู้รักษากฎ” หญิงผมยาวสีดำขลับ ดวงตาสีเทาเย็นเฉียบ เธอชื่อ เซเลน่า เสียงเธอดังก้องเหนือเสียงคลื่น

“กัปตันแบร์กตัน…พลังที่ตื่นขึ้นคือ ‘ผู้ถือสมดุล’ หากปล่อยให้ตกอยู่ในมือผิดคน มหาสมุทรจะลุกเป็นไฟ”

แบร์กตันหัวเราะในลำคอ “ไฟเหรอ? ฮึ…ข้ารู้จักมันดี พลังนั้นเคยเปลี่ยนประวัติศาสตร์มาแล้ว”

เซเลน่าก้าวเข้ามาใกล้ “และครั้งนี้ ถ้าพลังนั้นอยู่กับหญิงที่ชื่อ ‘นีร่า’ พวกเจ้าจะไม่มีวันควบคุมได้”

กัปตันยกคิ้ว “เจ้ารู้ชื่อเธอ?”

“เรารู้มากกว่านั้น” เซเลน่าหยิบลูกแก้วแกะสลักออกมา ข้างในหมุนวนด้วยหมอกสีเงิน “นี่คือหนึ่งในเครื่องหมายแห่งคำพยากรณ์ ถ้าผู้ถือสมดุลรวมกับลูกแก้วอีกสองดวง พวกเขาจะปลุก ‘ราชาสมุทร’ ได้”

เสียงกระซิบของลูกเรือดังไปทั่ว — บางคนทำเครื่องหมายป้องกันภัย บางคนกลืนน้ำลายอย่างหวาดกลัว

แบร์กตันหันหลังให้เธอ แต่เสียงเขาหนักแน่น “เป้าหมายของข้าไม่ใช่ควบคุม…แต่ป้องกันไม่ให้พลังนั้นทำลายสิ่งที่ข้าสร้าง”

เซเลน่าแค่นหัวเราะ “เจ้าสร้างเมืองท่าด้วยการปล้นและเผา…อย่ามาเรียกว่าปกป้อง”

แบร์กตันหมุนตัวกลับ ดวงตาข้างเดียววาวโรจน์ “แล้วเจ้าล่ะ ผู้รักษากฎ…เจ้าอยากเห็นพลังนั้นอยู่ในมือใคร? พวกนักบวชเงือก? หรือพวกนักฆ่าแห่งหมู่เกาะเหนือ?”

เซเลน่าไม่ตอบทันที เธอเพียงมองออกไปในความมืดของทะเล “ข้าอยากให้พลังนั้นอยู่ในมือที่รู้ว่ามันคือ ‘โทษทัณฑ์’ ไม่ใช่ ‘อำนาจ’”

จังหวะนั้นเอง เสียงสัญญาณเตือนดังมาจากหัวเรือ ปัง! ปัง! ลูกเรือจากหอคอยตะโกน

"เงือก! พวกมันมาทั้งฝูง! พวกมันกำลังล้อมเรา!”

แบร์กตันคำราม “ทุกคนเตรียมรบ! หมุนปืนใหญ่ไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ! ยิงเมื่อข้าให้สัญญาณ!”

เซเลน่าชักดาบคู่ที่มีลายสลักเรืองแสงบนคม “กัปตัน…เรือเงือกพวกนี้ไม่ใช่หน่วยลาดตระเวนธรรมดา”

ฝูงเงือกนักรบโผล่ขึ้นเหนือผิวน้ำ ใบหน้าเคลือบสีเงินสะท้อนแสงจันทร์ พวกมันแต่ละตัวถือหอกปะการังยาว ดวงตาสว่างเหมือนเพลิงฟอสฟอรัสในน้ำลึก

คลื่นกระแทกเรืออย่างแรง ฝูงเงือกพุ่งขึ้นมาจับขอบเรือ บางตัวกระโจนขึ้นดาดฟ้าราวกับนักล่าในยามล่าเหยื่อ เสียงโลหะปะทะกันดังระงม ลูกเรือร้องตะโกนและเข้าต่อสู้ทันที

แบร์กตันฟาดดาบหนักลงบนเงือกตัวแรกที่กรงเล็บเฉียดคอเขา เลือดสีฟ้าไหลริน แต่เงือกไม่หยุดเคลื่อน ไถลไปบนดาดฟ้าแล้วฟันหางใส่จนถังน้ำมันล้มครืน

เซเลน่าหมุนตัวเป็นวงฟาดดาบคู่ เสียง ฉับ ฉับ ดังสั้นๆ ก่อนเงือกสองตัวล้มลง น้ำทะเลที่ติดตามเกราะมันกระเซ็นกระจายเป็นฝอยเย็นจัด

เสียงปืนใหญ่คำราม ตูม! ลูกปืนระเบิดกลางฝูงเงือกในน้ำ แต่แรงระเบิดสะท้อนกลับเป็นคลื่นสูงจนเรือโคลงเกือบพลิก

กลางความโกลาหล เงือกนักรบตัวหนึ่งตะโกนเป็นภาษาเงือก เสียงแผ่วต่ำแต่แฝงพลัง — คลื่นใต้น้ำแยกออก เปิดทางให้ร่างมหึมาสีดำลอยขึ้นมาอย่างช้าๆ…

แบร์กตันเบิกตากว้าง “พวกมันพามันมาด้วย…”

เงาสัตว์ยักษ์คล้ายปลาหมึกแต่มีตาหลายคู่เรืองแสง มันคือ “นักล่าแห่งห้วงลึก” สัตว์ในตำนานที่แม้แต่โจรสลัดก็ไม่กล้าเอ่ยชื่อ เสียงคำรามของมันทำให้แม้แต่คลื่นยังสั่นสะท้าน

เซเลน่ากำดาบแน่น “คืนนี้…เราอาจไม่เหลือเรือกลับฝั่ง”

แบร์กตันยิ้มมุมปาก “งั้นก็จงตายให้สมกับชื่อเจ้าเถอะ ผู้รักษากฎ”

เรือรบทั้งสองลำล้อมสัตว์ยักษ์กลางวงล้อมฝูงเงือก ทะเลกลางคืนกลายเป็นสมรภูมิเดือด ลมแรงพัดกลิ่นเลือดคละคลุ้ง — และนี่เป็นเพียงจุดเริ่มของสงครามที่จะกลืนทั้งผืนน้ำและผืนแผ่นดิน

น้ำทะเลกระเพื่อมแรงราวกับมีมือยักษ์ใต้น้ำผลักพวกเขาขึ้น นีร่า ดราน และคาเอลโผล่ขึ้นจากผิวน้ำพร้อมเสียงหอบหายใจดัง ฮ่า…ฮ่า… ผิวน้ำรอบตัวสั่นไหวเหมือนกำลังเดือด

คาเอลเช็ดน้ำออกจากหน้า “บอกทีว่านั่นไม่ใช่คลื่นธรรมชาติ…”

ดรานหันมองไปทางทิศเหนือ ดวงตาของเขาจับจ้องแสงสีส้มและประกายระเบิดที่พุ่งขึ้นจากเส้นขอบฟ้า เสียงปืนใหญ่สะท้อนมาตามคลื่น ตูม…ตูม!

นีร่าเงยหน้ามอง ไม่ใช่ภูเขา ไม่ใช่เรือ แต่มัน…กำลังเคลื่อนไหว

" ดรานสบถต่ำ “นั่นมันสัตว์ในตำนาน—นักล่าแห่งห้วงลึก”

คาเอลพยายามหัวเราะกลบความกลัว “ก็แค่ปลาหมึกตัวใหญ่ใช่ไหม—” เสียงเขาขาดห้วงเมื่อคลื่นสูงเท่าหอคอยซัดเข้ามาแทบจะกลืนพวกเขาในทันที

น้ำเย็นจัดถาโถม แต่ในความโกลาหล นีร่ากลับรู้สึกถึงแรงดึงแปลกๆ จากลูกแก้วเรืองแสงในมือ มันเต้นเป็นจังหวะเหมือนหัวใจ และทุกครั้งที่เต้น คลื่นรอบๆ ก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

ดรานพุ่งเข้าจับแขนเธอ “เจ้ากำลังปลุกมัน!”

“ข้าไม่ได้—มันปลุกตัวเอง!” นีร่าตะโกนตอบ ขณะคลื่นลูกใหม่ยกตัวพวกเขาขึ้นสูงจนมองเห็นสมรภูมิกลางมหาสมุทรชัดเจน — เรือรบสองลำกำลังถูกฝูงเงือกล้อม และสัตว์ยักษ์กำลังคืบคลานเข้าใกล้

สายฟ้าฟาดลงกลางทะเล แสงสว่างวาบเผยให้เห็นกัปตันแบร์กตันบนหัวเรือใหญ่ ดาบในมือสะท้อนแสงฟ้า ข้างเขาคือหญิงเกราะเงินผมดำ — เซเลน่า — ฟันใส่เงือกนักรบที่พุ่งขึ้นมาบนดาดฟ้า

คาเอลอ้าปาก “นั่นมัน…แบร์กตัน กัปตันโจรสลัดที่ตามล่าเรา!”

ดรานขบกราม “และนั่นคือผู้รักษากฎ…”

นีร่ารู้ทันที — พวกเขาไม่ได้หนีศึกนี้ได้ง่ายๆ ลูกแก้วในมือเธอส่องแสงแรงขึ้นจนแม้แต่เงือกในน้ำก็หันมามอง เสียงคำรามต่ำของนักล่าแห่งห้วงลึกสะท้อนในกระดูก

ทันใดนั้น เงือกนักรบสองตัวพุ่งมาจากใต้ผิวน้ำ หมายคว้าตัวนีร่า ดรานฟาดดาบใส่ทันที เสียงโลหะปะทะกระดูกดัง แคร๊ง! คาเอลแทงหอกสั้นเข้าอีกตัว เลือดสีฟ้ากระเซ็นเป็นฝอยในน้ำ

แต่แรงคลื่นจากการต่อสู้กลางสมุทรยิ่งทวีขึ้น ราวกับมหาสมุทรทั้งผืนกำลังหายใจแรงด้วยความเดือดดาล

แบร์กตันเห็นพวกนีร่าจากระยะไกล เสียงเขาคำรามก้องข้ามคลื่น “อย่าให้ผู้หญิงคนนั้นขึ้นเรือ! ถ้าลูกแก้วอยู่กับเธอ—พวกเราทุกคนจะจม!”

เซเลน่าหันขวับ สายตาเธอจับที่นีร่าเพียงเสี้ยววินาที ก่อนพูดกับแบร์กตันเสียงเย็น “หรือบางที…เธออาจเป็นคนเดียวที่หยุดมันได้”

นักล่าแห่งห้วงลึกโผล่พ้นน้ำครึ่งตัว หนวดมหึมาพุ่งใส่เรือรบกับฝูงเงือกพร้อมกัน คลื่นยักษ์ที่มันสร้างซัดพวกนีร่ากระเด็นขึ้นสู่กระแสน้ำวน พวกเขากำลังถูกดึงเข้าสู่ใจกลางสมรภูมิที่แม้แต่ทะเลก็เหมือนจะสั่นสะเทือนด้วยความโกรธ

และนี่…คือวินาทีที่ทั้งสองฝั่ง ผู้ล่าและผู้ถูกล่า ต้องเผชิญหน้ากันโดยไม่มีทางถอย