#67 เมืองที่กำลังจะจม

เสียงลมทะเลคำรามปะทะเรือซีฟินิกซ์ที่ถูกดึงออกจากท่า เจ้าชายฟลอเรสยืนตรงกลางลานกว้างของเมืองอควาเรียส ดวงตาของเขาเปล่งประกายความเด็ดเดี่ยวท่ามกลางแสงวาบวับของสายฟ้าที่กระชาก

“ทุกคน! ฟังข้าให้ดี!” ฟลอเรสตะโกนเสียงก้องจนคำสั่งของเขาตัดผ่านเสียงคลื่นและพายุ “พายุใหญ่กำลังซัดเข้าใกล้เมืองของเรา!”

เสียงตะโกนจากผู้คนแตกตื่น ชายหญิงและเด็กต่างหยุดสิ่งที่ทำอยู่ หันมาจ้องมองเขาด้วยความหวาดกลัวและรอคำสั่ง

“อควาเรียสต้องไม่พังทลาย! พวกเจ้าทุกคนต้องเตรียมอพยพทันที!” ฟลอเรสเดินไปตามถนนสายหลักของเมือง มือยกขึ้นสั่งการ “ย้ายไปยังเขตปลอดภัยทางตะวันตก หลีกเลี่ยงชายฝั่งและพายุที่จะโหมกระหน่ำ”

เสียงระฆังเตือนภัยดังกึกก้องทั่วเมือง ทหารและผู้รักษาความปลอดภัยรีบเข้าควบคุมสถานการณ์ ขณะที่ชาวเมืองรีบเก็บข้าวของจำเป็น พากันขึ้นเรือเล็กและแพไม้ไผ่ เพื่อไปยังที่มั่นปลอดภัยที่เจ้าชายสั่งไว้

“อย่าลืม! ทุกคนที่อาจช่วยกันได้ จงอยู่เป็นกลุ่ม! ช่วยเหลือกันและกัน!” ฟลอเรสสั่ง พร้อมหันมองฟ้าครึ้มที่เริ่มปกคลุมไปด้วยเมฆดำทมิฬ เสียงคำรามของพายุและคลื่นยักษ์ก่อตัวเป็นสัญญาณเตือนภัยสุดอันตราย

“คืนนี้…เราจะไม่ปล่อยให้อควาเรียสจมลงในทะเลแห่งความมืด!” เขาส่งเสียงกึกก้อง พลางมองไปยังท้องทะเลที่เรืองแสงสีมรกตใต้ผืนน้ำ เหมือนสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมากำลังรอคอยคำสั่ง

ฟลอเรสยกมือขึ้นครั้งสุดท้าย ตะโกนให้ทุกคนได้ยินชัดเจน “สู้เพื่อชีวิต…สู้เพื่อบ้านของเรา!”

เสียงกลองเตือนภัยผสานกับเสียงคลื่นที่พัดกระหน่ำ ราวกับโลกกำลังสั่นสะเทือนด้วยพลังที่ไม่อาจต้านทานได้

ลมทะเลกัดฟันกระหน่ำเข้าใส่บ้านเรือนริมฝั่งเมืองอควาเรียส เสียงคลื่นซัดโครมครามชนเข้ากับโขดหินดังสนั่นหวั่นไหว ทุกสายตาจับจ้องไปยังฟากฟ้าที่ครึ้มเต็มไปด้วยเมฆดำหนาทึบ เสียงคำรามของพายุทะเลใกล้เข้ามาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

เจ้าชายฟลอเรสยืนอยู่บนยอดหอคอยสูงสุดของพระราชวัง มองออกไปยังผืนน้ำกว้างใหญ่ที่กำลังปั่นป่วนอย่างรุนแรง ใบหน้าคมเข้มส่องประกายด้วยความตั้งใจและความวิตกกังวล เขายกมือขึ้นสั่งการเสียงดังจนทะลุผ่านเสียงพายุ

“อพยพ! ทุกชีวิตต้องรีบออกจากชายฝั่ง! ไม่มีข้อยกเว้น!” เสียงของเขาแข็งแกร่ง ดุดัน และแฝงด้วยความหวัง “เตรียมเรือ! เตรียมอาวุธ! ผู้ใดไม่พร้อมจะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง!”

เด็กน้อยบางคนร้องไห้สะอึกสะอื้น หญิงชราหยิบจับตุ๊กตาเก่าแก่ด้วยมือสั่นเทา ชายหนุ่มลุยน้ำขึ้นเรือ ใบหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวแต่ไม่ยอมแพ้ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ความหวัง และความหวาดกลัวที่ท่วมท้น

เสียงตะโกนของผู้บังคับบัญชาส่งคำสั่งอย่างต่อเนื่อง “เรือเล็กไปทางนั้น! ทีมอาวุธตั้งแนวที่ปากอ่าว! อย่าปล่อยให้คลื่นซัดเรือแตก!”

เสียงเท้าผ่านพื้นไม้ ผสมกับเสียงฝีเท้าของชาวบ้านที่วิ่งหนีตาย กระเป๋า เสื้อผ้า อาวุธ และสิ่งของจำเป็นถูกขนขึ้นเรืออย่างรีบร้อน ฝูงเรือเล็กและแพไม้ไผ่ลอยไปตามกระแสน้ำที่เต็มไปด้วยคลื่นสูงและโหมกระหน่ำ

ฟลอเรสยืนอยู่ตรงกลาง สายลมพัดผ้าคลุมของเขาปลิวพลิ้ว เขาไม่เคยละสายตาจากทะเลแม้แต่วินาทีเดียว มือประคองด้ามดาบยาวแน่นราวกับจับโอกาสสุดท้ายไว้

“อีธาน!” เขาตะโกนเรียกผู้ช่วยใกล้ตัว “ตรวจสอบแนวป้องกัน! อย่าให้มีช่องโหว่แม้แต่น้อย! ถ้าเราทำพลาด…” ฟลอเรสเงียบไปชั่วขณะ ดวงตาเหี้ยมเกรียม “ไม่มีใครจะเหลืออยู่”

อีธานก้มหัวรับคำสั่งทันที เดินจากไปด้วยความมั่นใจแต่แฝงด้วยความวิตกกังวล เขารู้ดีว่าชะตากรรมของเมืองนี้ขึ้นอยู่กับการวางแผนและความกล้าหาญของทุกคนในคืนนี้

ในขณะที่ชาวเมืองอพยพเร่งรีบขึ้นเรือ เรือซีฟินิกซ์ลำใหญ่ตั้งลำอยู่กลางอ่าว รอพร้อมออกล่าครั้งสำคัญ ฝีพายและนักรบเตรียมอาวุธอย่างเงียบงัน ท่ามกลางเสียงกลองที่ดังระรัวใจ

ทันใดนั้น คลื่นยักษ์ลูกแรกก็พุ่งเข้าชนฝั่ง น้ำทะเลถล่มทลายเหมือนภูเขาสีฟ้าที่สั่นสะเทือน พัดพาทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า ฟลอเรสจับดาบแน่น กลั้นหายใจ สายตาจับจ้องไปยังจุดที่คลื่นจะพัดพาทุกอย่างให้จมลง

“นี่คือการทดสอบครั้งสุดท้าย…” เขาพูดเบา ๆ กับตัวเอง “และข้า…จะไม่ปล่อยให้มันกลืนเมืองนี้ไป”

เสียงกรีดร้องของชาวบ้าน ความโกลาหลของการอพยพ เสียงคำรามของทะเล และเสียงคำสั่งของเจ้าชาย รวมกันเป็นสัญญาณแห่งการต่อสู้เพื่อชีวิตที่ไม่มีใครลืมได้

คลื่นยักษ์โหมกระหน่ำเข้ามาทั้งจากซ้ายและขวา เรือเล็กหลายลำที่ลอยตามกระแสน้ำสีน้ำเงินเข้มต้องโต้คลื่นอย่างยากลำบาก เสียงฝีพายตะโกนสั่งการปะปนกับเสียงกรีดร้องของเด็กและผู้หญิงที่กลัวตาย

บนเรือลำหนึ่ง ใกล้กับกองข้าวของจำเป็นและผ้าห่ม มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งคลายใจแรง มือของสามีกำลังกุมแน่นพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนคราบเหงื่อและน้ำเค็ม

“แม่… แม่เจ็บมากแล้ว!” เสียงผู้หญิงท้องแก่เรียกสามีเสียงสั่น เธอเกร็งตัวจนใบหน้าขาวซีด คลื่นลูกใหญ่กำลังซัดเข้ามาใกล้เรือทุกขณะ

“อดทนนะ เอ็มม่า! เราใกล้ถึงฝั่งแล้ว!” สามีตอบด้วยเสียงมั่นคง แต่ในใจลึก ๆ เขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวไม่แพ้กัน

คลื่นลูกใหม่ถาโถมจนเรือโยกไปมาอย่างรุนแรง น้ำทะเลกระเด็นเข้ามาในลำเรือ ผู้คนบนเรือต่างโหยหวนกับความหวาดกลัวและความเจ็บปวด

เอ็มม่ากำหมัดแน่น น้ำตาไหลลงแก้ม น้ำเสียงเริ่มแผ่วเบา “มันมาแล้ว… ฉันไม่ไหวแล้ว…”

สามีร้องเรียก “ใครก็ได้! ช่วยด้วย! มีคนคลอดลูกบนเรือ!”

เสียงตะโกนดังขึ้นทันทีจากผู้คนรอบข้าง บรรยากาศเต็มไปด้วยความสับสนและความตื่นตระหนก แต่ก็เต็มไปด้วยความช่วยเหลือที่รีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว

นักรบคนหนึ่งรีบดึงผ้าคลุมออกมา หยิบขวดน้ำสะอาดและผ้าสะอาดจากกระสอบ “เราต้องช่วยกัน! ใครก็ได้หาผู้รู้เรื่องคลอดบุตรมาด่วน!”

เสียงคลื่นพัดแรงจนลมแทบจะพัดคนล้ม เรือโคลงเคลงไปมาราวกับจะคว่ำทุกวินาที แต่เอ็มม่ากำลังต่อสู้กับความเจ็บปวดและความหวาดกลัวที่คืบคลานเข้ามา

“แรงอีกนิด!” นักรบตะโกน “ลูกน้อยกำลังจะออกมาแล้ว!”

ฟลอเรสที่ยืนอยู่บนเรือซีฟินิกซ์ได้ยินเสียงโกลาหล เขากวาดสายตามองไปยังเรือลำเล็กที่มีไฟสลัวๆ สายลมพัดผ้าคลุมของเขาราวกับพายุกำลังซัดฝั่ง

“อีธาน!” เขาตะโกน “ส่งคนไปช่วยทันที! ไม่มีใครถูกทิ้งไว้ข้างหลัง!”

อีธานรีบออกคำสั่งผ่านเสียงตะโกนและส่งนักรบสองคนวิ่งเร่งไปยังเรือลำนั้น พร้อมกับผ้าผืนสะอาดและยารักษาเบื้องต้น

บนเรือเล็กนั้น เอ็มม่าร้องครวญเสียงดังจนแทบขาดใจ คลื่นยังคงถาโถมไม่มีหยุด นักรบทั้งสองวิ่งเข้ามา จับมือและพูดปลอบใจอย่างใจเย็น

“เราจะผ่านมันไปด้วยกัน เอ็มม่า จงสู้เพื่อชีวิตลูกของเจ้า!”

ในวินาทีนั้น เรือโคลงเคลงจนเกือบจะพลิกคว่ำ คลื่นลูกใหญ่ซัดพัดเข้าเต็มแรงเหมือนพายุจะกลืนทั้งลำเรือ

เสียงหัวใจของเอ็มม่าสั่นสะเทือน เธอส่งเสียงกรีดร้องสุดแรงกล้า ก่อนที่เสียงทารกแรกเกิดจะดังขึ้นท่ามกลางเสียงคำรามของพายุ

ทุกคนที่อยู่รอบข้างหยุดหายใจในวินาทีนั้น — ชีวิตใหม่กำเนิดขึ้นท่ามกลางความโกลาหล ความหวาดกลัว และความมืดมิดของทะเล