บทที่ 25 นอนด้วยกันอีกครั้ง

บทที่ 25

นอนด้วยกันอีกครั้ง

            เพ่ยเหนียงทำงานคล่องแคล่ว นอกจากงานบ้าน นางยังทำอาหารได้หลายอย่าง 

            มื้อค่ำวันนั้น ฉินหรูจึงไม่ต้องเข้าครัวทำอาหารเอง 

            พอจู่ๆ ก็กลายเป็นคนว่างงาน บอกตามตรงว่ารู้สึกเบื่ออยู่บ้าง

            เฟิงหยางไม่แบ่งแยกฐานะ สำหรับลุงหม่า จั่นเถิงและซินเหมียว ทั้งสามเป็นเหมือนกับคนในครอบครัว ดังนั้นทุกคนจึงร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกัน

            พอกินมื้อค่ำอิ่มแล้ว ฉินหรูกับเจ้าตัวเล็กเข้าห้องอาบน้ำล้างตัว

            ตอนนี้นางกับลูกยังสวมเสื้อผ้าตัวเก่าที่นำมาเอง พอซินเหมียวเห็นชุดที่พวกนางสวม ฝ่ายนั้นก็พูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด 

            “ฮูหยิน ข้าสัพเพร่าไม่ได้เตรียมชุดไว้ให้ท่านกับคุณชายน้อย พรุ่งนี้เช้าพวกเราไปซื้อของเข้าเรือน และเสื้อผ้าชุดใหม่ของฮูหยินกับคุณชายน้อยด้วยกันนะเจ้าคะ”

            ฉินหรูคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่จึงปลอบใจซินเหมียวไปว่า “แค่เสื้อผ้า จะซื้อเมื่อไรก็ได้” หลังจากเงียบไปสักครู่ นางก็ถามซินเหมียวเพิ่มเติม “ว่าแต่ พวกเจ้ากลับมาถึงเมืองฉางกันตั้งแต่เมื่อไรหรือ”

            “สองวันก่อนเจ้าค่ะ” ซินเหมียวตอบ “บ้านหลังนี้ ท่านแม่ทัพสั่งให้พี่จั่นเถิงล่วงหน้าเข้าเมืองมาเตรียมไว้ก่อน ยังมีหลายอย่างที่ยังไม่ได้ตระเตรียมเจ้าค่ะ”

            “กระทันหันมากจริงๆ”

            ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงเตรียมข้าวของเข้าเรือนไม่ทัน     

            “ท่านแม่ทัพอยากเจอหน้าฮูหยินเร็วๆ พอใกล้จะถึงเมืองฉาง ท่านแม่ทัพรีบแยกตัวออกมาจากกองทัพทหาร แล้วมุ่งหน้ามารับฮูหยินทันที” ซินเหมียวพูดพลางยิ้ม 

            ได้ยินแบบนี้ ฉินหรูอดรู้สึกเขินไม่ได้ มือที่กำลังผูกเสื้อให้อาเหยาพลันหยุดชะงักไปด้วย

            “ท่านแม่?”

            อาเหยาเอียงหัวเล็กน้อย ดวงตาแป๋วแหววของเด็กน้อยมองมารดาด้วยความสงสัย

            ฉินหรูดึงสติกลับมา บอกเจ้าตัวน้อยว่า “แม่จะรีบผูกเสื้อให้เจ้าเดี๋ยวนี้”

            แต่งตัวให้ลูกชายเสร็จ ฉินหรูจูงมืออาเหยาเดินไปที่ห้องของเขา ตอนนั้นเอง จู่ๆ ซินเหมียวก็ร้องขึ้น 

            “อ๊ะ!”

            เท้าของนางหยุดกึก ก่อนจะหันมาถาม

            “อะไรหรือ”

            “ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ ห้องของคุณชายน้อยยังเตรียมไม่เสร็จ คืนนี้ฮูหยินกับคุณชายน้อยคงต้องพักที่ห้องนอนใหญ่แล้ว” พูดพลางทำหน้ารู้สึกผิดอีกครั้ง

            ฉินหรูไม่อยากให้ซินเหมียวผู้ทุ่มเทต้องลำบากใจจึงบอกกลับไปว่า “ไม่เป็นไร เจ้ายุ่งมาทั้งวัน ข้าเข้าใจดี” 

            “ขอบคุณฮูหยิน”

            “ท่านแม่ นอนด้วยกัน”

            อาเหยาเงยหน้ามาพูดกับท่านแม่  

            “จ๊ะๆ นอนด้วยกัน”

            ได้ยินแบบนั้น เจ้าตัวเล็กก็ยิ้มกว้าง

            “ท่านพ่อด้วยหรือ”

            เออ...

            การมีพ่อคือความใฝ่ฝันของอาเหยา

            บางครั้งที่ฉินหรูพาลูกเข้าเมือง อาเหยาได้เห็นเด็กรุ่นเดียวกับเขามีพ่อคอยจูงมือ

            เจ้าตัวเล็กยังเคยถามนางว่า ‘ท่านพ่อของอาเหยาล่ะ?’  

            นางไม่เคยปิดบังอาเหยาเรื่องพ่อของเขา จะคอยตอบลูกเสมอว่า ‘พ่อของเจ้าเป็นทหาร ปกป้องบ้านเมือง’

            แน่นอนว่า เด็กวัยสามขวบไม่รู้ว่าอะไรคือทหาร อะไรคือการรับใช้ชาติ รู้เพียงว่าเขายังมีพ่อ รอพ่อกลับมา 

            ตอนที่เฟิงหยางกลับมา ในใจของอาเหยาดีใจมาก แต่ก็ระแวงเพราะเจ้าตัวน้อยเพิ่งเคยเจอหน้าพ่อครั้งแรก

            คืนก่อนที่ได้นอนด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก แม้จะต้องเบียดเสียดบนเตียงคับแคบ แต่สำหรับเจ้าตัวเล็กที่โหยหาความรักจาก ‘พ่อ’ ย่อมรู้สึกอบอุ่น

            ฉินหรูมองแววตาคาดหวังของอาเหยา ทันใดนั้น หัวใจของนางพลันบีบรัด

            “ใช่จ๊ะ ท่านพ่อของเจ้าก็จะนอนด้วย”

            “นอนด้วยกัน!” ปากเล็กๆ ของอาเหยายิ้มกว้างอย่างสดใส

            เห็นแบบนั้น ฉินหรูทำได้เพียงพยักหน้ายิ้ม 

            พอฉินหรูกับอาเหยาเข้าห้องนอนใหญ่ ซินเหมียวก็ขอตัวกลับไปพักผ่อน

            ผ่านไปเพียงครู่ เฟิงหยางก็เข้ามาในห้อง เขาสวมแค่ชุดกลางสีขาว ซ้ำยังผูกปมเพียงลวกๆ ดูเหมือนว่าเขาจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ   

            สาบเสื้อที่แยกออกจากกัน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกและหน้าท้องที่เป็นลอน เขาตอนนี้ต่างจากเมื่อสี่ปีก่อนสิ้นเชิง ทั้งดูหนักแน่น ทรงพลัง น่าเกรงขาม

            ฉินหรูมองรูปร่างบึกบึนของสามีด้วยความตื่นเต้น

            ดวงตาคมเข้มเหลือบมองฉินหรูที่นอนบนเตียง ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อยเหมือนกำลังจะพูดอะไร แต่แล้ว จู่ๆ เสียงของอาเหยาก็ดังขึ้นเสียก่อน

            “ท่านพ่อ”

            “พ่ออยู่นี่”

            เขาเดินมาหยุดข้างเตียง ยื่นมือลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกชาย

            “นอน...”

            มือเล็กป้อมของเจ้าตัวน้อยตบลงบนที่นอนข้างๆ ดวงตาของอาเหยาเริ่มหรี่ปรือคล้ายจะหลับอยู่แล้ว

            เฟิงหยางมองลูกายด้วยสายตารักใคร่เอ็นดู ก่อนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงฝั่งนอก

            เมื่อพ่อแม่อยู่พร้อมหน้า อาเหยาดีใจมาก ถึงกับยิ้มอย่างสุขใจ

            เจ้าตัวเล็กจับมือของท่านพ่อกับท่านแม่วางทับบนพุงนุ่มนิ่มของตน

            “นอนด้วยกัน”

            “จ๊ะๆ นอนด้วยกัน” ฉินหรูตอบ

            จังหวะนั้นเอง มือใหญ่ของชายหนุ่มแตะสัมผัสกับมือของนาง ไม่เพียงแค่นั้น เขาสอดนิ้วเข้าระหว่างนิ้วของนางด้วย 

            “ทะ ท่าน”

            “หือ?” เฟิงหยางส่งเสียงถามอย่างไขสือ

            “ดูเหมือนอาเหยาจะคุ้นเคยกับท่านแล้ว” นางเปลี่ยนเรื่อง

            “อืม” เขาตอบสั้นๆ 

            เมื่อไม่มีใครกล่าวอะไรต่อ บรรยากาศในห้องก็เงียบกริบ

            ไม่นานนัก เจ้าตัวน้อยก็หลับสนิท ตอนนั้นเอง เฟิงหยางปล่อยมือจากมือที่ประสานกับมือของนาง แล้วชักมือกลับไป

            “เจ้า...ทำไมยังรอข้า”

            ท่ามกลางความมืด เสียงทุ้มเอ่ยถาม คำถามนั้นเต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจอยู่หลายส่วน 

            “ชั่วชีวิตนี้ ข้ามีสามีแค่คนเดียว ถ้าไม่รอท่าน แล้วจะให้ข้ารอใคร”

            “...”

            เฟิงหยางไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทว่าท่ามกลางความมืด มุมปากของเขากลับผุดรอยยิ้ม

            “กลับกันแล้ว ข้าความถามท่าน”

            “เรื่องอะไร”

            “ท่านหน้าตาดีขนาดนี้ หน้าที่การงานก็มั่นคงแล้ว ไม่มีผู้หญิงอื่นจริงๆ หรือ”

            หลังจากฉินหรูถามคำถามนั้นออกไป นางได้ยินเสียงชายหนุ่มพลิกตัวนอนตะแคง ภายในห้องค่อนข้างมืด แต่นางกลับสัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมา

            “เจ้าอยากให้ข้ามีอนุ”

            “ไม่ใช่สักหน่อย!”

            พอโพล่งออกไป นางถึงรู้ตัวว่าตนใส่อารมณ์หึงหวงลงไปในน้ำเสียง

            ระหว่างที่นางรู้สึกอาย ทำอะไรไม่ถูก

            ตอนนั้นเอง เสียงทุ้มของเฟิงหยางดังขึ้นอีกครั้ง

            “เจ้ายังรอข้า แล้วข้าจะลืมเจ้าได้อย่างไร”