บทที่ 29 กลับไปเยี่ยมบ้านเสิ่น

บทที่ 29

กลับไปเยี่ยมบ้านเสิ่น

            สองวันต่อมา

            ฉินหรูเข้าครัวตั้งแต่เช้า ต้มน้ำแกงสาลี่และเพิ่มความหวานด้วยน้ำตาลกรวด 

            พอตุ๋นน้ำแกงสาลี่เสร็จ ซินเหมียวเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับห่อยาพอดิบพอดี 

            “ข้าเอายามาแล้วเจ้าค่ะ จะใส่ลงไปในหม้อน้ำแกงเลยนะเจ้าคะ” ซินเหมียวบอกพร้อมกับแกะห่อยา

            ตอนที่ทำท่าจะเทยาลงไปในหม้อน้ำแก ฉินหรูรีบรั้งซินเหมียว

            “ช้าก่อน!”

            น้ำแกงสาลี่หม้อนี้ ฉินหรูเตรียมเผื่อทุกคน ถ้าใส่ ‘ยา’ ลงไปในหม้อคงลำบากแน่ 

            “ฮูหยินไม่ได้จะเอาคืนนางผู้หญิงบ้านั่นหรอกหรือเจ้าคะ?” ซินเหมียวถามด้วยสีหน้ามึนงง

            ‘ผู้หญิงบ้า’ ที่พวกนางพูดถึงก็คือหนิงลี่ แม่เลี้ยงของเฟิงหยาง

            วันนี้ตั้งใจจะไปเยี่ยมบ้านเสิ่นตามที่หนิงลี่ต้องการ ฉินหรูจึงต้องเตรียม ‘ของฝาก’ ติดไม้ติดมือไปให้เสียหน่อย

            “ใครบอกว่าข้าจะใส่ยาลงไปในหม้อน้ำแกงสาลี่กันเล่า” ฉินหรูบอกซินเหมียวอย่างใจเย็น

            “เอ๋? ถ้าไม่ใส่ยาในน้ำแกงสาลี่ แล้วจะวางยาผู้หญิงบ้าคนนั้นอย่างไรเจ้าคะ” ซินเหมียวถาม

            “นั่นต่างหาก” 

            ว่าจบ ฉินหรูชี้ไปยังกล่องขนมเปี๊ยะที่ซื้อจากโรงเตี๊ยมสกุลเยว่ ซึ่งเป็นโรงเตี๊ยมขึ้นชื่อของเมืองฉาง

            “ปกตินผู้หญิงคนนั้นก็ระแวงข้าอยู่แล้ว ขืนวางยาในน้ำแกงสาลี่ นางไม่มีทางแตะต้องแน่”

            “อย่างนี้เอง”

            ซินเหมียวพยักหน้าอย่างเข้าใจ จากนั้นหันไปผสมยากับน้ำ คนจนละลายเข้ากันดีก็ใช้แปรงจุ่มในถ้วยยา ทาเคลือบบนผิวขนมเปี๊ยะ

            หลังจากวางยาเสร็จ ซินเหมียวหัวเราะคิกคักด้วยท่าทีสะใจ

            ฉินหรูส่ายหน้าน้อยๆ ขณะมองซินเหมียว

            ในตอนนี้น้ำแกงสาลี่ในหม้อเริ่มเย็นลงแล้ว นางจึงตักใส่ถ้วยกระเบื้อง ปิดฝาแล้ววางลงในกล่องอาหาร รอเฟิงหยางเตรียมตัวพร้อมแล้วค่อยออกเดินทางไปบ้านเสิ่น 

            รถม้าที่เฟิงหยางให้ลุงหม่าเลือกซื้อมานั้น ข้างในกว้างขวาง สะอาดสะอ้านและนั่งสบาย

            จั่นเถิงทำหน้าที่เป็นสารถีหนึ่งวัน พาทั้งสองมายังบ้านเสิ่น

            ก่อนหน้านี้ เฟิงหยางส่งจดหมายระบุวันเวลาที่จะกลับมาเยี่ยมบ้านเสิ่น พอรถม้าวิ่งมาถึงที่หมาย พวกเขาก็เห็นพ่อบ้านเสิ่นออกมายืนต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว 

            หากเป็นตอนที่ชายหนุ่มยังอยู่ในฐานะของ ‘เสิ่นหยาง’ อย่าว่าแต่จะมีคนออกมายืนต้อนรับ คงถูกไล่ให้ไปใช้ประตูเล็กหลังบ้าน

            นอกจากลุงหม่า ทุกคนในบ้านเสิ่นไม่มีใครเห็นหัวเขาสักคน  

            หลังจากเดินตามพ่อบ้านใหญ่เข้ามาถึงห้องโถง เสิ่นเทา หนิงลี่ เสิ่นเซียวอวี้และสะใภ้รอง ต่างนั่งรอการมาถึงของเฟิงหยางกับฉินหรู

            หนิงลี่มองเฟิงหยางกับฉินหรูด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ ไม่พอใจอย่างรุนแรงที่ทั้งสองมีสง่าราศีต่างจากเมื่อก่อนมากโข

            เสิ่นเทามองเฟิงหยางด้วยสายตาคล้ายประเมิน คงกำลังคิดว่าจะใช้ผลประโยชน์จากฐานะของเฟิงหยางอย่างไร

            ภรรยาของเสิ่นเซียวอวี้มาจากเจียงหนาน แซ่จาง นามว่าเหมยเหมย ตอนนี้ตั้งครรภ์ได้แปดเดือนกว่า จางเหมยเหมยในบ้านเสิ่นแทบไม่มีบทบาทอะไรสำคัญ แม้มาจากตระกูลผู้รากมากดี แต่กลับถูกหนิงลี่กดข่มเอาไว้อยู่หมัด

            ส่วนเสิ่นเซียวอวี้ ยังคงเป็นตัวน่ารังเกียจเหมือนเดิม สายตานั้นเอาแต่มองฉินหรูตั้งแต่หัวจรดเท้า  

            ฉินหรูแอบเบะปากในใจ

            ตอนที่เฟิงหยางออกจากบ้านเสิ่นเพื่อไปรับใช้ชาติ เสิ่นเซียวอวี้ทำทีเป็นเข้ามาปลอบโยนฉินหรู ทั้งที่แท้จริงแค่อยากแตะต้องพี่สะใภ้ พอหนิงลี่จับได้ ก็กล่าวหาว่านางไปยั่วยวนเขาก่อน

            หนิงลี่ที่เกลียดฉินหรูอยู่แล้ว ใช้ทุกวิถีทางขัดขวางไม่ให้นางเข้าใกล้ลูกชายของตน คงถือเป็นความโชคดีของฉินหรูได้กระมัง

            เมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าทุกคน ฉินหรูย่อกายให้พวกเขาแบบขอไปที จากนั้นยื่นกล่องน้ำแกงสาลี่กับกล่องขนมเปี๊ยะให้กับไฉ่ไฉ่

            “ของฝากจากข้ากับท่านพี่ จัดการด้วย”

            “เจ้านี่...!”

            เมื่อก่อนไฉ่ไฉ่มักจะข่มฉินหรูเพราะมีหนิงลี่คอยให้ท้าย แต่พอเป็นฝ่ายถูกคนที่ตัวเองเกลียดกดข่ม ไฉ่ไฉ่ก็โกรธขึ้นมาทันควัน เผลอตัวถลึงตาและตวาดใส่ฉินหรู

            ฉินหรูแสร้งหันไปฟ้องเฟิงหยาง

            “ท่านพี่ เหตุใดบ่าวบ้านท่านทำตัวเสียมารยาทเช่นนี้ น่าอับอายแทนเสียจริงนะเจ้าคะ”

            “หนิงฮูหยิน แบบนี้ไม่ดีกระมัง บ่าวของท่านไม่ให้เกียรติภรรยาข้า ท่านควรจะลงโทษนางเป็นเยี่ยงอย่าง” ในขณะที่พูด แววตาของเฟิงหยางเบิกบานอย่างยิ่ง

            ตรงกันข้าม มุมปากของหนิงลี่กระตุกแรง ดวงตาก็ฉายแววเดือดดาล 

            ด้านของไฉ่ไฉ่ เม้มปากแน่น ไม่กล้าพูดอะไรอีก

            ดูก็รู้ สองสามีภรรยาคู่นี้กำลังเล่นละคร ทำให้หนิงลี่เสียหน้าที่ไม่อบรมบ่าวคนสนิทให้ดี หากกระตุ้นให้โกรธต่อไป หนิงลี่อาจได้เสียอาการ หลุดทำเรื่องน่าขายหน้า ถึงตอนนั้น เฟิงหยางอาจใช้เป็นข้ออ้างเอาผิดแม่เลี้ยง  

            เสิ่นเทาผู้เป็นเจ้าบ้านจึงออกโรงไกล่เกลี่ย “เอาละ ไหนๆ ลูกชายคนโตกลับมาเยี่ยมบ้านทั้งที อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่เพราะคนคนเดียวเลย ส่วนเจ้า...ไฉ่ไฉ่ เจ้าเอาขนมไปจัดใส่จานมาเสิร์ฟทุกคนเถอะ”

            “คนคนเดียวหรือ ท่านพูดเช่นนี้ก็ไม่ถูก บ่าวคนหนึ่งกับฮูหยินแม่ทัพ เทียบกันได้ด้วยหรือ” เฟิงหยางกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

            เสิ่นเทาเหล่มองหนิงลี่ หากลงโทษไฉ่ไฉ่เกรงว่าภรรยารักจะไม่พอใจ แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย เฟิงหยางคงไม่ยอมจบง่ายๆ ไม่ว่าเลือกทางไหนล้วนทำให้ปวดหัวทั้งสิ้น แต่ทว่า...หากคิดใคร่ครวญถึงผลได้ผลเสีย ยามนี้ควรลงโทษไฉ่ไฉ่

            “ข้าจะตัดเงินเดือนสาวใช้ไม่รู้ควรครึ่งหนึ่งเป็นเวลาสามเดือน พอใจหรือไม่”

            “ถึงจะคิดว่าเบาไปสักหน่อย แต่ฮูหยินข้าเป็นคนใจกว้าง ย่อมได้” เฟิงหยางตอบ   

            ไฉ่ไฉ่กัดปากตัวเองจนแทบแตก หากก็ต้องยอมทน รับกล่องขนมแล้วเดินออกไป

            เมื่อมาถึงห้องครัว ไฉ่ไฉ่กรีดร้องราวกับคนเสียสติ

            การที่ไฉ่ไฉ่เหิมเกริมขนาดนี้ได้เพราะถือว่าตัวเองเป็นคนของฮูหยินใหญ่

            บ่าวและพ่อครัวที่กำลังทำงานกันอยู่ พอเห็นไฉ่ไฉ่อาละวาดต่างก็รีบลี้ออกมาจากห้องครัว ไม่มีใครอยากยุ่งเกี่ยวด้วย

            “...จะเกินไปแล้ว นางบ้านนอกนั่น เป็นแค่คนชั้นต่ำ กล้าอวดดีกับฮูหยินของข้าหรือ จำไว้เลย...จำไว้!”

            ระหว่างบ่นระบายความคับแค้น ไฉ่ไฉ่ตักน้ำแกงสาลี่ใส่ถ้วย และหยิบขนมเปี๊ยะใส่จาน เมื่อปรับอารมณ์ได้ถึงค่อยยกออกไปเสิร์ฟเหล่านายท่าน