รวมพลัง

เมื่อสองฝาแฝดก้าวเข้าไปในห้องโถงที่อยู่ลึกเข้าไปในถ้ำ พวกเขาก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในสถานที่ที่ดูเหมือนเป็นวิหารโบราณ ที่ใจกลางห้องโถงมี หินแกะสลักรูปปีกนก ขนาดใหญ่ที่เปล่งแสงเรืองรองอยู่ หินแกะสลักนั้นมีลักษณะเหมือนกับเครื่องรางที่ครอบครัวของพวกเขาให้มาไม่มีผิดเพี้ยน บนผนังถ้ำเต็มไปด้วยภาพวาดโบราณที่สลักเสลาอย่างประณีต และมีข้อความโบราณมากมายที่ดาอิไม่คุ้นเคย

"ที่นี่มัน...อะไรกันแน่" ดาอิพึมพำด้วยความทึ่ง เธอเดินเข้าไปสำรวจภาพวาดเหล่านั้นอย่างใกล้ชิด และพบว่ามันเล่าเรื่องราวของ ชนเผ่าโบราณ ที่อาศัยอยู่บนเกาะแห่งนี้เมื่อหลายร้อยปีก่อน ชนเผ่านี้เป็นผู้พิทักษ์ของประตูมิติ ที่เชื่อมต่อระหว่างโลกของพวกเขากับโลกของปีศาจ แต่แล้ว...ความมืดมิดก็เริ่มเข้ามาครอบงำชนเผ่านี้ ทำให้พวกเขาต้องผนึกประตูมิติด้วยหีบปริศนา และด้วยพลังของหินแกะสลักรูปปีกนกที่เรียกว่า 'ศิลาแห่งแสง'

"ศิลาแห่งแสง..." ไดชิพึมพำด้วยความประหลาดใจ เขามองไปที่หินแกะสลักนั้นอีกครั้ง และรู้สึกถึงพลังงานที่บริสุทธิ์ที่แผ่ออกมาจากมันอย่างรุนแรง

"แล้วเครื่องรางของนายล่ะ?" ดาอิถามอย่างสงสัย

"มันเป็นเศษเสี้ยวเล็กๆ ของศิลาแห่งแสง" ไดชิกล่าว "ดูเหมือนว่าบรรพบุรุษของเราจะเป็นส่วนหนึ่งของชนเผ่านี้"

ทันใดนั้นเอง...ก็มีเสียงแหบพร่าดังขึ้นในหัวของพวกเขา ทำให้ทั้งคู่ต้องตกใจ

"ใช่แล้ว...พวกเจ้าคือ ทายาท ของผู้พิทักษ์"

ทั้งสองหันไปมองรอบๆ และพบว่ามีร่างเงาของชายชราคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ร่างของเขาโปร่งใสและเปล่งแสงสีขาวนวลออกมา ทำให้พวกเขาดูเหมือนวิญญาณมากกว่าสิ่งมีชีวิต

"ท่านคือใคร?" ดาอิถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

"ข้าคือ...ผู้พิทักษ์แห่งศิลา...และเป็นวิญญาณของผู้พิทักษ์คนสุดท้ายที่เหลืออยู่" วิญญาณของชายชรากล่าว "ข้าได้รอคอยพวกเจ้ามานานนับร้อยปี...รอคอยให้พวกเจ้ากลับมายังที่แห่งนี้"

"ท่านรอพวกเราทำไม?" ไดชิถามอย่างสงสัย

"เพราะพวกเจ้าคือผู้ที่จะต้องสานต่อภารกิจที่บรรพบุรุษของพวกเจ้ายังทำไม่สำเร็จ" วิญญาณของชายชรากล่าว "พวกเจ้ามีสายเลือดของผู้พิทักษ์อยู่ในตัว และมีพลังที่จะทำลายปีศาจเหล่านั้นได้"

"แต่เรา...เราจะทำได้ยังไง?" ดาอิถามด้วยความสิ้นหวัง "พวกมันมีจำนวนมหาศาล และเราก็เหลือกันแค่สองคน"

"ไม่ต้องห่วง" วิญญาณของชายชรากล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน "พวกเจ้าไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง...ศิลาแห่งแสงจะมอบพลังให้กับพวกเจ้า!"

ทันใดนั้นเอง...ศิลาแห่งแสงก็เริ่มเปล่งแสงเรืองรองออกมาอย่างรุนแรง แสงนั้นพุ่งตรงเข้ามาหาไดชิและดาอิ และห่อหุ้มพวกเขาไว้ในแสงที่อบอุ่นและบริสุทธิ์

"รู้สึกดีมากเลย..." ดาอิพึมพำด้วยความประหลาดใจ เธอรู้สึกเหมือนพลังงานทั้งหมดที่เคยใช้ไปกำลังฟื้นตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว

"พลังนี้..." ไดชิกล่าวพร้อมกับมองไปที่ดาบอาคมของเขาที่กำลังเปล่งแสงสีเงินอร่ามกว่าเดิม "มันคือพลังของผู้พิทักษ์"

"พลังนี้จะช่วยให้พวกเจ้าสามารถควบคุมพลังแห่งแสงและพลังแห่งความมืดได้อย่างสมบูรณ์แบบ" วิญญาณของชายชรากล่าว "แต่จงจำไว้...พลังที่ยิ่งใหญ่มาพร้อมกับภาระที่ยิ่งใหญ่เช่นกัน"

"ภาระอะไร?" ดาอิถามอย่างไม่เข้าใจ

"พวกเจ้าจะต้องเผชิญหน้ากับ ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ที่กำลังจะโผล่ออกมาจากรอยแยกมิติ" วิญญาณของชายชรากล่าว "มันคือปีศาจที่บรรพบุรุษของพวกเจ้ายังไม่สามารถทำลายมันได้ แต่พวกเจ้าจะต้องทำลายมันให้ได้ ก่อนที่มันจะทำลายโลกของพวกเจ้า"

"เราจะทำได้ยังไง?" ไดชิถามอย่างกังวล

"ด้วยพลังของพวกเจ้าและพลังของศิลาแห่งแสง" วิญญาณของชายชรากล่าว "จงใช้พลังของพวกเจ้าในการปิดรอยแยกมิติ และทำลายปีศาจตนนั้นให้หมดสิ้น"

"แต่ว่า...เราจะปิดรอยแยกมิติได้ยังไง?" ดาอิถาม

"ด้วยพลังของหีบปริศนา" วิญญาณของชายชรากล่าว "หีบนั่นไม่ใช่แค่เครื่องมือที่จะผนึกปีศาจ แต่เป็นกุญแจที่จะเปิดและปิดประตูมิติได้...และพวกเจ้ามีมันอยู่กับตัว"

ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความตกใจ พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าหีบปริศนาที่พวกเขาค้นพบจะเป็นกุญแจสำคัญในการทำลายปีศาจทั้งหมด

"เราต้องรีบไปแล้ว" ไดชิกล่าวพร้อมกับมองไปที่ดาบอาคมของเขาที่กำลังเปล่งแสงเรืองรอง "ก่อนที่พวกมันจะทำลายโลกของเรา"

"ไม่ต้องห่วง...ข้าจะนำทางพวกเจ้าไป" วิญญาณของชายชรากล่าวพร้อมกับเดินนำพวกเขาไปที่ทางเดินลับอีกทางหนึ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของวิหาร

เมื่อออกมาจากวิหารแล้ว พวกเขาก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในถ้ำขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเงาปีศาจที่กำลังพยายามที่จะทำลายศิลาแห่งแสงที่อยู่ด้านใน

"พวกมันกำลังพยายามที่จะทำลายวิหาร!" ดาอิกล่าวด้วยความตกใจ

"เราต้องไปหยุดพวกมันให้ได้!" ไดชิกล่าวพร้อมกับชูดาบอาคมในมือขึ้น "เราจะทำลายพวกมันให้หมด!"

ไดชิและดาอิพุ่งเข้าใส่เงาปีศาจจำนวนมหาศาลอย่างไม่ลังเล คราวนี้พวกเขาไม่ได้ต่อสู้ด้วยพละกำลังเพียงอย่างเดียว แต่กลับใช้พลังของผู้พิทักษ์ในการโจมตี เงาปีศาจที่ถูกดาบอาคมของไดชิฟันเข้าใส่ต่างสลายไปอย่างง่ายดายราวกับควันไฟ ดาอิก็ใช้ขวดกักเก็บดวงวิญญาณในการดูดกลืนดวงวิญญาณของปีศาจที่ถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว

"พวกมันอ่อนแอลง!" ดาอิกล่าวด้วยความประหลาดใจ "พลังของผู้พิทักษ์ทำให้พวกมันอ่อนแอลง!"

"ใช่แล้ว...พวกมันเป็นแค่เศษเสี้ยวของพลังมืดที่ถูกปลุกขึ้นมา" วิญญาณของชายชรากล่าว "แต่ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่...พวกมันไม่ใช่แค่เศษเสี้ยว...แต่มันคือตัวตนแห่งความมืดมิดที่แท้จริง"

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดและยาวนานจนเงาปีศาจที่รายล้อมถ้ำสลายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงแค่ความเงียบสงบที่กลับมาปกคลุมอีกครั้ง

"เราทำได้แล้ว!" ดาอิกล่าวด้วยความดีใจ

"ยังไม่หมดหรอก..." วิญญาณของชายชรากล่าวพร้อมกับชี้ไปที่รอยแยกมิติที่ยังคงสั่นสะเทือนอยู่ "มันยังไม่ได้ออกมาจากรอยแยกมิติ...มันแค่รอเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น"

ทันใดนั้นเอง...เสียงคำรามที่รุนแรงกว่าปกติก็ดังขึ้นมาจากรอยแยกมิติ พร้อมกับเงาขนาดใหญ่กว่าตัวที่พวกเขาเคยเจอถึงร้อยเท่ากำลังจะโผล่ออกมา

"ไม่จริงน่า..." ดาอิพึมพำด้วยความตกใจ เธอมองไปที่เงาขนาดใหญ่ตัวนั้นด้วยความหวาดกลัว "มันตัวใหญ่กว่าที่คิดไว้เยอะเลย"

"นี่แหละ...ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่" วิญญาณของชายชรากล่าว "มันคือ จ้าวแห่งเงามรณะ ที่บรรพบุรุษของพวกเจ้ายังไม่สามารถทำลายมันได้"

"เราจะสู้กับมันได้ยังไง?" ไดชิถามอย่างกังวล

"ด้วยพลังทั้งหมดที่มีของพวกเจ้า...และพลังของหีบปริศนา" วิญญาณของชายชรากล่าว "จงใช้พลังของพวกเจ้าในการปิดรอยแยกมิติ และทำลายมันให้สิ้นซาก!"

"แต่ว่า...เราไม่มีทางสู้กับมันได้หรอก" ดาอิกล่าวด้วยความสิ้นหวัง

"ไม่ต้องห่วง..." ไดชิกล่าวพร้อมกับจับมือของดาอิไว้แน่น "เราทำได้...เราจะต้องทำมันให้ได้!"

ทั้งสองสบตากัน ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้ พวกเขากำมือกันแน่น และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่คาดฝันอีกครั้ง

"เอาล่ะ...จ้าวแห่งเงามรณะ...ได้เวลาที่เราจะมาสู้กันแล้ว!" ไดชิคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด เขายกดาบอาคมในมือขึ้นเหนือหัว แสงสีเงินอร่ามจากดาบเปล่งประกายออกมาอย่างรุนแรงจนเงาปีศาจที่ยังคงเหลืออยู่ต้องถอยห่าง

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ไดชิใช้ดาบอาคมในมือฟันเข้าใส่จ้าวแห่งเงามรณะอย่างไม่ยั้ง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้เลยแม้แต่น้อย ร่างของมันดูเหมือนจะแข็งแกร่งเกินกว่าที่จะถูกทำลาย

"ฮึ่ย! ทำไมมันไม่โดนเลยวะ!" ไดชิสบถออกมาอย่างหงุดหงิด

"พลังของมันแข็งแกร่งเกินไป!" ดาอิกล่าวด้วยความตกใจ "เราต้องใช้พลังทั้งหมดที่มีในการโจมตีมัน!"

"ฉันก็ทำอยู่นี่ไง!" ไดชิกล่าวพร้อมกับฟันดาบอาคมเข้าใส่จ้าวแห่งเงามรณะอีกครั้ง แต่คราวนี้มันกลับใช้มือขนาดมหึมาของมันจับดาบของเขาไว้แน่น

"ฮ่าๆๆ! มนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างแก...ไม่มีทางทำลายข้าได้หรอก!" จ้าวแห่งเงามรณะหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง

"อย่ามาดูถูกกันนะ!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขาใช้พลังทั้งหมดที่มีในการดึงดาบกลับมา แต่ก็ไม่เป็นผล

"พอเถอะไดชิ!" ดาอิร้องออกมาด้วยความเป็นห่วง "เราสู้มันไม่ได้หรอก! เราต้องหนี!"

"ไม่! ฉันจะไม่หนี! ฉันจะทำลายมันให้ได้!" ไดชิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว เขายกมือขึ้นและพึมพำคาถาโบราณที่เขาเคยได้ยินจากวิญญาณของชายชรา

"โอ...ผู้พิทักษ์แห่งแสง...ขอจงมอบพลังให้กับข้า...และทำลายความมืดมิดให้หมดสิ้น!"

ทันทีที่เขาร่ายคาถาจบ ร่างของเขาก็เปล่งแสงสีขาวออกมาอย่างรุนแรง พร้อมกับดาบอาคมในมือที่เริ่มเปล่งแสงเรืองรองจนจ้าวแห่งเงามรณะต้องปล่อยมือจากดาบของเขาด้วยความเจ็บปวด

"แก...ใช้พลังของบรรพบุรุษ!" จ้าวแห่งเงามรณะคำรามออกมาด้วยความโกรธ

"ใช่! และฉันจะใช้พลังนี้...ในการทำลายแก!" ไดชิกล่าวพร้อมกับชูดาบอาคมในมือขึ้นเหนือหัว แสงสีขาวนวลจากดาบพุ่งตรงไปยังจ้าวแห่งเงามรณะอย่างรุนแรง

แคร้ง!

เสียงเหมือนเหล็กกระทบกันดังสนั่น ร่างของจ้าวแห่งเงามรณะเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และมีรอยร้าวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนตัวของมัน

"ไม่จริงน่า! ข้า...ไม่ยอมแพ้!" จ้าวแห่งเงามรณะคำรามออกมาด้วยความโกรธแค้น มันใช้มืออีกข้างหนึ่งพุ่งเข้ามาโจมตีไดชิอย่างรวดเร็ว

แต่แล้ว...ทันใดนั้นเอง ดาอิก็ใช้ขวดกักเก็บดวงวิญญาณของเธอพุ่งเข้าใส่จ้าวแห่งเงามรณะอย่างรวดเร็ว และพึมพำคาถาโบราณที่เธอเคยได้ยินมาจากวิญญาณของชายชรา

"โอ...ผู้พิทักษ์แห่งความมืด...ขอจงมอบพลังให้กับข้า...และทำลายความมืดมิดให้หมดสิ้น!"

ทันทีที่เธอร่ายคาถาจบ ขวดกักเก็บดวงวิญญาณของเธอก็เปล่งแสงสีม่วงเข้มออกมาอย่างรุนแรง พร้อมกับดวงวิญญาณปีศาจที่เธอเคยเก็บไว้ในขวดก็พุ่งออกมา และเข้าโจมตีจ้าวแห่งเงามรณะอย่างไม่ยั้ง

"นี่มัน...อะไรกัน!" จ้าวแห่งเงามรณะคำรามออกมาด้วยความตกใจ มันพยายามที่จะดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการ แต่ก็ไม่เป็นผล

"เราจะทำลายแกให้หมด!" ดาอิกล่าวพร้อมกับใช้พลังทั้งหมดที่มีในการควบคุมดวงวิญญาณปีศาจเหล่านั้นให้เข้าโจมตีจ้าวแห่งเงามรณะอย่างไม่ลดละ

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างยาวนานจนจ้าวแห่งเงามรณะเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ร่างของมันเริ่มสลายไปทีละนิดๆ และรอยแยกมิติที่มันเคยออกมาก็เริ่มหดตัวลงเรื่อยๆ

"ไม่นะ! ไม่จริงน่า! ข้าไม่ยอมแพ้!" จ้าวแห่งเงามรณะคำรามออกมาด้วยความโกรธแค้น มันพยายามที่จะดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล

และแล้ว...รอยแยกมิติก็หดตัวลงเรื่อยๆ พร้อมกับจ้าวแห่งเงามรณะที่ถูกดูดกลับเข้าไปในมิติของมันจนหมดสิ้น

แคร้ง!

เสียงเหมือนแก้วแตกดังสนั่น รอยแยกมิติก็ปิดลงทันที พร้อมกับความเงียบงันที่กลับมาปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ

"เราทำได้แล้ว!" ดาอิและไดชิกล่าวพร้อมกันด้วยความดีใจ พวกเขาโผเข้ากอดกันด้วยความโล่งอก

"เรา...กลับบ้านได้แล้วใช่ไหม?" ดาอิถามอย่างไม่แน่ใจ

"ใช่...เรากลับบ้านได้แล้ว" ไดชิกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน เขามองไปที่ท้องฟ้าที่ตอนนี้กำลังเริ่มมีแสงสว่างรำไรๆ จากดวงอาทิตย์ที่กำลังจะขึ้น

"มาสิ...กลับบ้านกันเถอะ" ไดชิกล่าวพร้อมกับจับมือของดาอิไว้แน่น พวกเขาทั้งสองเดินไปตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยความมืดมิด แต่คราวนี้...พวกเขาก็ไม่ได้หวาดกลัวอีกแล้ว เพราะพวกเขารู้ดีว่า...ตราบใดที่พวกเขายังอยู่ด้วยกัน...พวกเขาก็จะสามารถเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่างได้