ผู้คนปริศนา

แสงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณส่องประกายเรืองรองบนผืนทะเลสีครามที่เคยสงบเงียบ ไดชิและดาอิยืนอยู่เบื้องหน้าประตูมิติที่เรืองแสงสีครามอยู่ตรงหน้า ประตูมิติที่เคยนำพาพวกเขาสู่เกาะมรณะแห่งนี้ กำลังจะนำพวกเขากลับสู่บ้านที่แสนปลอดภัยอีกครั้ง

"ในที่สุด..." ดาอิพึมพำด้วยความโล่งใจ เธอเหลือบมองไปที่ขวดกักเก็บดวงวิญญาณปีศาจที่เหน็บอยู่ข้างเอว และรอยยิ้มบางๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ "เราทำภารกิจสำเร็จแล้วนะไดชิ"

"อืม...สำเร็จแล้ว" ไดชิกล่าวพร้อมกับพยักหน้าให้เธอ เขากำดาบอาคมในมือแน่น ก่อนที่จะเก็บมันเข้าในฝักอย่างระมัดระวัง

ทั้งสองจับมือกันแน่น และเตรียมที่จะก้าวผ่านประตูมิติ แต่ทันใดนั้นเอง...ก็มีแรงมหาศาลผลักพวกเขาให้กระเด็นออกไปจากประตูมิติอย่างรุนแรง ราวกับมีกำแพงที่มองไม่เห็นมาขวางกั้นเอาไว้

"โอ๊ย!" ดาอิร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอล้มลงไปกองกับพื้นหิน ไดชิเองก็ล้มลงไปข้างๆ เธอด้วยความไม่เข้าใจ

"เกิดอะไรขึ้น?!" ไดชิกล่าวอย่างงุนงง "ทำไมประตูมิติถึงสะท้อนเรากลับมา?"

ทันใดนั้น...เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาจากภายในประตูมิติ

"พวกเจ้าอย่าลืมภารกิจที่แท้จริง!" เสียงของ คุณลุงภารโรง ตะโกนก้องกังวานมาจากภายในประตูมิติ "การกำจัดปีศาจบนเกาะเป็นเพียงแค่ บททดสอบ ที่แท้จริงยังรอพวกเจ้าอยู่!"

พอสิ้นเสียงของลุงภารโรง ประตูมิติก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และหดตัวลงจนหายไปในอากาศ เหลือเพียงความเงียบงันที่กลับมาปกคลุมอีกครั้ง

"ไม่จริงน่า...นี่มันหมายความว่าไง?" ดาอิพึมพำด้วยความตกใจ

"ภารกิจที่แท้จริง...มันคืออะไรกันแน่..." ไดชิกล่าวด้วยความสับสน เขามองไปรอบๆ และพบว่าท้องฟ้าที่เคยปลอดโปร่งกลับถูกปกคลุมด้วยเมฆดำอีกครั้ง

และแล้ว...ฝันร้ายที่พวกเขาคิดว่าจบไปแล้วก็กลับมาหลอกหลอนพวกเขาอีกครั้ง

เหล่า เงาปีศาจ นับพันตัวพุ่งลงมาจากฟ้าอย่างรวดเร็วราวกับฝนดาวตก พวกมันไม่เพียงแต่มีจำนวนมหาศาล แต่ยังดูแข็งแกร่งและดุดันกว่าที่เคยเจอมา พวกมันพุ่งตรงมาที่พวกเขาจากทุกทิศทาง ราวกับฝูงผึ้งที่กำลังจะโจมตีรังของศัตรู

"ฮึ้ย! พวกมันกลับมาอีกแล้ว!" ไดชิคำราม เขาหยิบดาบอาคมออกมาจากฝักอย่างรวดเร็ว พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่กลับมาอย่างไม่คาดคิด ดาอิเองก็ชูขวดอาคมในมือขึ้น และเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

แต่พวกเขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเงาปีศาจที่พุ่งเข้ามานั้นไม่ได้มีเพียงแค่เงาที่สมบูรณ์แบบ แต่กลับมี ร่างของมนุษย์ ที่ถูกครอบงำด้วยเงาปีศาจด้วย! ดวงตาของพวกเขากลวงโบ๋ และมีดวงไฟสีแดงก่ำเรืองรองอยู่ในดวงตา พวกเขาวิ่งเข้าใส่ไดชิและดาอิอย่างไม่ลังเล ราวกับเป็นหุ่นเชิดที่ไร้วิญญาณ

"นั่นมัน...มนุษย์!" ดาอิร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอไม่กล้าที่จะต่อสู้กับพวกเขา

"อย่าทำร้ายพวกเขา!" ไดชิกล่าวพร้อมกับพยายามใช้ดาบอาคมปัดป้องการโจมตีจากพวกเขา แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้เลยแม้แต่น้อย

ในขณะที่ทั้งสองกำลังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เงาปีศาจจำนวนมหาศาลก็เข้ามาล้อมพวกเขาไว้ และโจมตีพวกเขาอย่างไม่ยั้ง ไดชิและดาอิต่างปัดป้องการโจมตีอย่างสุดกำลัง แต่พวกมันก็มีจำนวนมากเกินไปจนพวกเขาเริ่มที่จะรับไม่ไหว

"ฮึ่ย! พวกมันเยอะเกินไป!" ไดชิคำรามด้วยความเหนื่อยล้า เขาใช้ดาบอาคมฟันใส่เงาปีศาจตัวหนึ่ง แต่ก็ถูกอีกตัวเข้าโจมตีจากทางด้านหลังจนล้มลงไปกองกับพื้น

"ไดชิ!" ดาอิร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอพยายามที่จะเข้าไปช่วยพี่ชายของเธอ แต่ก็ถูกเงาปีศาจอีกตัวเข้าโจมตีจากทางด้านหลังจนทรุดตัวลงไปข้างๆ ไดชิ

ทั้งสองต่างมองหน้ากันด้วยความสิ้นหวัง สติของพวกเขาเริ่มเลือนรางลงไปเรื่อยๆ จากความเจ็บปวดที่ได้รับ และในจังหวะที่พวกเขากำลังจะถูกเงาปีศาจที่เข้ามาล้อมรอบทำร้าย ทันใดนั้น...ก็มี ร่างของใครบางคน พุ่งเข้ามาอุ้มพวกเขาออกไปจากวงล้อมนั้นอย่างรวดเร็ว

ชายคนนั้นสวมชุดที่ดูคล้ายกับชุดของชาวประมง มีรูปร่างที่กำยำและแข็งแรง เขาวิ่งหนีการโจมตีของเงาปีศาจอย่างคล่องแคล่วว่องไว แม้จะแบกพวกเขาอยู่ก็ตาม ดาอิและไดชิรู้สึกปลอดภัยขึ้นเล็กน้อยเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขา ก่อนที่สติของพวกเขาจะเลือนหายไปในที่สุด

ผ่านไปสองชั่วโมง...

ไดชิและดาอิค่อยๆ ลืมตาขึ้น แสงสลัวๆ จากกองไฟภายในถ้ำทำให้พวกเขาต้องกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตา พวกเขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากกองไฟ และได้กลิ่นหอมของสมุนไพรที่ลอยอบอวลไปทั่วถ้ำ

พวกเขาพยายามนึกย้อนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และเมื่อนึกได้ว่าพวกเขาถูกเงาปีศาจโจมตีจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ทั้งคู่ก็รีบตกใจลุกขึ้นนั่งพร้อมกันทันที

"โอ๊ย!" ดาอิร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อแผลที่แขนของเธอถูกกระทบกระเทือน

"ดาอิ!" ไดชิเรียกชื่อน้องสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่เขาจะหันไปรอบๆ และพบว่ามี กลุ่มของชาวบ้าน กลุ่มหนึ่งที่อาศัยอยู่ในถ้ำเดียวกับพวกเขา พวกเขามีสีหน้าที่หวาดกลัว แต่ก็มีรอยยิ้มที่เป็นมิตร

"พวกเจ้าฟื้นแล้วหรอ" เสียงของชายวัยกลางคนรูปร่างใหญ่เอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินมาหาพวกเขา เขามีรอยสักรูปปีกนกบนแขนทั้งสองข้าง และใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

"นี่พวกเราอยู่ที่ไหน และพวกคุณเป็นใคร" ไดชิถามด้วยน้ำเสียงที่ระมัดระวัง

"พวกเราอยู่ที่ถ้ำศักดิ์สิทธิ์ของเกาะแห่งนี้" ชายคนเดิมกล่าว "และพวกฉันคือชนเผ่า อายา ของเกาะนี้"

"คุณช่วยพวกเรางั้นหรอ" ดาอิถามด้วยความแปลกใจ

"ใช่...เมื่อพวกเจ้าถูกส่งมาที่นี่ ก็ถือว่าเป็นหน้าที่ของพวกเราที่จะต้องช่วยดูแลพวกเจ้า" ชายคนเดิมกล่าวพร้อมกับยื่นแก้วน้ำที่ทำจากไม้ให้พวกเขา "ดื่มเสีย นี่เป็นยาฟื้นฟูร่างกาย จะช่วยให้พวกเจ้ามีกำลังขึ้นมา"

"ขอบคุณครับ/ค่ะ" ไดชิและดาอิกล่าวพร้อมกัน พวกเขารับแก้วน้ำมาดื่ม และรู้สึกได้ถึงความสดชื่นที่ไหลเวียนไปทั่วร่างกาย

"ฉันชื่อ รูฟ เป็นหัวหน้าเผ่า" ชายคนเดิมเอ่ยแนะนำตัว "ส่วนนี้คือ ปู่เฒ่า ดาฟ เป็นพ่อหมอประจำชนเผ่าเรา" เขาชี้ไปที่ชายชราคนหนึ่งที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กองไฟ เขามีผมสีขาวและหนวดสีขาวที่ยาวจนเกือบจะถึงพื้น ดวงตาของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความรู้และประสบการณ์ที่ผ่านกาลเวลามานานนับปี

"พวกเจ้าถูกส่งมาช่วยพวกเรางั้นรึ" หญิงชราคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่ก็เต็มไปด้วยความหวัง

"พวกเราถูกส่งมาทำภารกิจตามล่าดวงวิญญาณปีศาจที่เกาะแห่งนี้" ไดชิกล่าว

"เป็นโชคดีของเราจริงๆ นึกว่าจะต้องตายที่นี่เสียแล้ว" หญิงชราคนเดิมกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างโล่งใจ

"พวกเราขอถามหน่อยได้ไหมครับ" ไดชิเอ่ยถามด้วยความสงสัย "ทำไมพวกท่านถึงรอดมาได้ครับ ตอนที่พวกเรามาถึงเกาะนี้ แทบจะไม่เห็นสิ่งมีชีวิตอยู่เลย"

"เพราะสิ่งนั้นไงหละ...บรรพบุรุษเขาชนเผ่าให้เราไว้และบอกว่าวันหนึ่งจะมีผู้กล้าอย่างพวกเจ้ามารับมันไป" รูฟเอ่ยพร้อมกับชี้ไปที่ ผ้ายันต์สีแดง ที่ติดอยู่บนผนังถ้ำ ผ้ายันต์นั้นมีลวดลายที่ซับซ้อนและเปล่งแสงเรืองรองอยู่จางๆ

"นั้นมัน...ผ้ายันต์ที่เราต้องตามหา" ดาอิอุทานด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เธอจำได้ว่าในตำราที่พวกเขาอ่านเจอในถ้ำที่แล้ว มีการพูดถึงผ้ายันต์ทั้งห้าผืนที่ใช้ในการควบคุมพลังของหีบปริศนา

"จริงด้วย...นี่สินะที่ลุงภารโรงต้องการบอกเรา" ไดชิกล่าวพร้อมกับหันไปมองดาอิด้วยความตื่นเต้น "ใช่...ภารกิจของเรายังต้องตามหาผ้ายันต์ทั้งห้าผืนด้วย"

"พวกท่านพอจะเล่าเหตุการณ์ได้ไหมครับ ว่าเงาปีศาจพวกนั้นมันมาได้อย่างไร" ไดชิถามอย่างจริงจัง

"ได้สิ..." รูฟกล่าว เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้ทั้งคู่ฟังด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย

"เมื่อหลายเดือนก่อน...เกาะแห่งนี้เคยสงบสุขมาก ชาวเผ่าอายาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับธรรมชาติอย่างกลมกลืน เราเคารพผืนป่าและทะเล...จนกระทั่งวันหนึ่ง...ประตูมิติที่บรรพบุรุษของเราสร้างไว้ได้สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และเหล่าปีศาจก็พุ่งออกมาจากประตูมิตินั้นอย่างรวดเร็ว"

"พวกมันไม่ได้มาเพื่อทำลาย...แต่มาเพื่อครอบงำ" รูฟกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ "พวกมันครอบงำจิตใจของชาวบ้านที่ไม่มีพลังอาคม ทำให้พวกเขาเป็นเหมือนหุ่นเชิดที่ไร้วิญญาณ พวกมันทำลายทุกสิ่งทุกอย่างบนเกาะแห่งนี้...ผืนป่าที่อุดมสมบูรณ์...สัตว์ป่าที่เคยอาศัยอยู่ในป่า...และที่สำคัญที่สุด...พวกมันครอบงำชาวเผ่าของเราไปจนหมดสิ้น"

"แล้ว...พวกท่านรอดมาได้อย่างไรครับ?" ดาอิถามอย่างสงสัย

"เพราะเราหนีมาที่นี่" รูฟกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่ผ้ายันต์สีแดงที่ติดอยู่บนผนังถ้ำ "ผ้ายันต์นี้เป็นของขวัญที่บรรพบุรุษของเราให้มา มันสามารถสร้าง บาเรีย ที่แข็งแกร่งพอที่จะป้องกันปีศาจเหล่านั้นได้"

"แต่บาเรียนี้ก็ไม่ได้อยู่ได้ตลอดไป" รูฟกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย "พลังของมันเริ่มที่จะหมดลงเรื่อยๆ และเมื่อใดที่พลังหมดลง...เราก็จะถูกปีศาจเหล่านั้นครอบงำเหมือนกับชาวบ้านคนอื่นๆ"

"แล้วทำไมพวกท่านไม่หนีไปจากเกาะนี้ล่ะครับ?" ไดชิถาม

"เราหนีไปไม่ได้" รูฟตอบ "เพราะบาเรียนี้แข็งแกร่งพอที่จะป้องกันปีศาจได้ แต่ก็แข็งแกร่งพอที่จะป้องกันเราไม่ให้ออกไปจากถ้ำแห่งนี้ได้เช่นกัน"

"เราต้องหาผ้ายันต์ทั้งห้าผืนให้เจอ และนำกลับมาที่นี่เพื่อเพิ่มพลังให้กับบาเรียนี้" รูฟกล่าว "แต่เราก็ไม่รู้ว่าผ้ายันต์ที่เหลืออยู่มันซ่อนอยู่ที่ไหน"

"แล้ว...ทำไมผ้ายันต์ถึงมีแค่ห้าผืนครับ?" ดาอิถามอย่างสงสัย

"เพราะบรรพบุรุษของเราได้ฉีกผ้ายันต์ออกเป็นหกส่วน" รูฟกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่ผ้ายันต์สีแดงที่ติดอยู่บนผนังถ้ำ "ส่วนที่หก...พวกท่านมีมันอยู่กับตัว"

ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความตกใจ พวกเขารู้ทันทีว่าผ้ายันต์ที่รูฟพูดถึงคือ หีบปริศนา ที่พวกเขานำติดตัวมาด้วย

"นี่สินะ...ภารกิจที่แท้จริงที่ลุงภารโรงต้องการบอกเรา" ไดชิพึมพำด้วยความเข้าใจ "เราต้องตามหาผ้ายันต์ที่เหลืออีกสี่ผืนให้เจอ และนำกลับมาที่นี่เพื่อเพิ่มพลังให้กับบาเรีย และทำลายปีศาจเหล่านั้นให้หมดสิ้น"

"ใช่แล้ว..." ดาอิกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน "เราจะทำมันให้สำเร็จ"

ทั้งสองสบตากันด้วยความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้ พวกเขารู้ดีว่าภารกิจที่แท้จริงเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น และการเดินทางของพวกเขาจะเต็มไปด้วยอันตรายและอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เคยเจอมาอย่างแน่นอน