บทเพลงแห่งแสง

ลมยามค่ำคืนที่เคยสงบสุขกลับแปรเปลี่ยนเป็นพายุที่บ้าคลั่ง เสียงหวีดหวิวของมันดังสนั่นหวั่นไหวราวกับเสียงร้องครวญครางของปีศาจนับล้านตัว เมฆดำขนาดมหึมาที่ปกคลุมท้องฟ้าอย่างรวดเร็วเริ่มสั่นสะเทือน เปล่งแสงสีม่วงดำที่น่าสะพรึงกลัวออกมาอย่างรุนแรง และแล้ว...พวกมันก็ปรากฏตัวขึ้น

เหล่า เงาปีศาจ นับพันตัวพุ่งออกมาจากเมฆดำก้อนนั้นราวกับสายน้ำที่บ้าคลั่ง ร่างกายของพวกมันไม่ได้มีเพียงแค่ความมืดมิด แต่กลับมีประกายแสงสีม่วงดำเรืองรองราวกับลาวาที่กำลังจะระเบิด พวกมันกระจายตัวไปทั่วท้องฟ้า ปกคลุมดวงจันทร์จนเหลือเพียงแสงสลัวๆ ที่ส่องกระทบผืนดินที่ตอนนี้กลายเป็นสมรภูมิแห่งความมืด

"ไม่จริงน่า..." ดาอิพึมพำด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด นาฬิกาอาคมบนข้อมือของเธอส่งเสียงเตือนระดับสูงสุด ตัวเลขบนหน้าปัดกระพริบอย่างบ้าคลั่งจนไม่อาจจะนับจำนวนของปีศาจที่กำลังมุ่งหน้ามาหาพวกเขาได้

"เราต้องสู้!" ไดชิกล่าวเสียงดัง เขากำดาบอาคมในมือแน่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้ "ไม่ว่ามันจะมามากแค่ไหน เราก็จะจัดการมันให้หมด!"

ไดชิพุ่งเข้าใส่เงาปีศาจกลุ่มแรกที่รุกเข้ามาอย่างไม่ลังเล เขาฟันดาบอาคมออกไปอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ทุกครั้งที่ดาบของเขากระทบกับเงาปีศาจ ร่างของมันก็จะแตกสลายเหลือเพียงดวงวิญญาณสีม่วงเข้มที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ดาอิรีบวิ่งเข้าไปกักเก็บดวงวิญญาณเหล่านั้นด้วยขวดอาคมของเธออย่างรวดเร็ว

"หนึ่งตัว!" ดาอิกล่าวด้วยความโล่งใจเล็กน้อย

"สิบตัวแล้ว! ยังเหลืออีกกี่ร้อยตัว!" ไดชิสบถออกมาอย่างหงุดหงิด เขารู้สึกเหมือนกำลังต่อสู้กับกองทัพที่ไม่มีวันจบสิ้น เงาปีศาจที่ถูกกำจัดไปตัวหนึ่ง ก็จะมีอีกตัวโผล่ออกมาแทนที่ทันที

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ไดชิใช้ทักษะการต่อสู้ทั้งหมดที่มี ฟาดฟันดาบอาคมเข้าใส่เงาปีศาจอย่างไม่ยั้ง แม้จะเหนื่อยหอบแต่เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้ ดาอิเองก็ใช้ความคล่องแคล่วของตัวเองในการหลบหลีกและกักเก็บวิญญาณอย่างไม่ขาดตอน

"พวกมันเริ่มเร็วขึ้นแล้วนะไดชิ!" ดาอิกล่าวเสียงหอบ เธอรู้สึกว่าเงาปีศาจที่กำลังพุ่งเข้ามาโจมตีมีพลังงานที่รุนแรงขึ้นกว่าเดิม

"ฉันรู้! เราต้องหาทางหนี!" ไดชิกล่าว เขากวาดสายตาไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบทางหนีเลยแม้แต่น้อย ทุกทิศทางถูกปกคลุมไปด้วยเงาปีศาจที่กำลังรุกเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย

"เราจะทำยังไงดี..." ดาอิพึมพำด้วยความสิ้นหวัง

และในจังหวะที่ดาอิกำลังจะหันไปถามความคิดเห็นจากไดชิ...ทันใดนั้นเอง เงาปีศาจขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดก็พุ่งเข้าใส่เธอจากทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว กรงเล็บที่แหลมคมของมันพร้อมที่จะฉีกกระชากเธอเป็นชิ้นๆ ดาอิไม่ทันได้ตั้งตัว เธอหลับตาลงแน่น เตรียมพร้อมที่จะรับการโจมตี

"ดาอิ! ระวัง!"

เสียงของไดชิคำรามดังลั่น พร้อมกับร่างของเขาที่พุ่งเข้ามารับการโจมตีแทนเธออย่างรวดเร็ว กรงเล็บที่แหลมคมของปีศาจฟาดเข้าที่หลังของเขาอย่างรุนแรง ทำให้เขาต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากเสื้อผ้าของเขาจนเปรอะเปื้อนไปหมด

"ไดชิ! ไม่นะ!" ดาอิร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอรีบพุ่งเข้าไปหาพี่ชายของเธอทันที

"ไม่ต้องห่วง...ฉันไม่เป็นไร" ไดชิกล่าวพร้อมกับยิ้มแห้งๆ แต่ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด

ในขณะที่ดาอิพยายามที่จะช่วยพยุงไดชิให้ลุกขึ้นยืน เงาปีศาจอีกหลายตัวก็พุ่งเข้ามาล้อมพวกเขาไว้ พวกมันหัวเราะเยาะเย้ยราวกับกำลังสนุกกับความสิ้นหวังของพวกเขา

"จบแล้ว...มนุษย์" เสียงแหบพร่าจากเงาปีศาจดังขึ้นในหัวของพวกเขา

"อย่าทำอะไรพี่ชายของฉันนะ!" ดาอิร้องออกมาด้วยความโกรธ เธอหยิบขวดอาคมที่บรรจุดวงวิญญาณปีศาจไว้หลายดวงขึ้นมา และพร้อมที่จะใช้พลังทั้งหมดที่มีในการปกป้องพี่ชายของเธอ

แต่แล้ว...ทันใดนั้นเอง ไดชิก็รู้สึกถึง เครื่องราง ที่ห้อยอยู่ที่คอของเขา มันเป็นเครื่องรางหินสลักรูปปีกนกที่ครอบครัวของเขาให้มาในวันเกิดเมื่อหลายปีก่อน มันไม่เคยมีความสำคัญอะไรเลย แต่ตอนนี้...มันกลับสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และเปล่งแสงเรืองรองออกมาจากข้างใน

"นี่มัน...อะไรกัน?" ไดชิพึมพำด้วยความประหลาดใจ เขาหยิบเครื่องรางนั้นออกมาจากเสื้อ และพึมพำคาถาที่เขาเคยได้ยินจากพ่อแม่ของเขาเมื่อนานมาแล้ว

"โอ...ผู้ปกป้องแห่งแสง...ขอจงปลุกพลังที่หลับใหล...และขับไล่ความมืดมิดให้พ้นไปจากโลกนี้!"

ทันทีที่เขาร่ายคาถาจบ เครื่องรางหินสลักรูปปีกนกก็เปล่งแสงสีขาวบริสุทธิ์ออกมาอย่างรุนแรง แสงนั้นสาดส่องไปทั่วทั้งบริเวณ ราวกับพระอาทิตย์ที่กำลังจะขึ้นในยามค่ำคืน

"กร๊าซซซซซ!"

เหล่าเงาปีศาจที่ถูกแสงสีขาวสาดส่องต่างร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของพวกมันเริ่มสั่นสะเทือนและแตกสลายทีละนิดๆ ราวกับถูกน้ำร้อนสาดใส่ พวกมันพยายามที่จะหนีจากแสงนั้น แต่ก็ไม่เป็นผล

"นี่มัน...พลังแห่งแสง!" ดาอิกล่าวด้วยความตกใจ เธอไม่เคยเห็นแสงอาคมที่ทรงพลังขนาดนี้มาก่อนเลย

"ดาอิ! เร็วเข้า!" ไดชิกล่าวพร้อมกับพยักหน้าให้เธอ "รีบหนี! แสงนี้จะอยู่ได้ไม่นาน!"

ดาอิเข้าใจในทันที เธอรีบวิ่งเข้าไปพยุงไดชิให้ลุกขึ้นยืน และพาวิ่งไปตามทางเดินที่อยู่ด้านข้างของพวกเขาอย่างรวดเร็ว เสียงร้องโหยหวนของเหล่าปีศาจยังคงดังอยู่ข้างหลังพวกเขา ราวกับกำลังขับไล่พวกเขาให้หนีไป

"เร็วเข้าไดชิ! อีกนิดเดียว!" ดาอิกล่าวเสียงหอบ เธอรู้สึกถึงแรงของพี่ชายที่กำลังอ่อนแรงลงเรื่อยๆ

"ไม่เป็นไร...ฉันไหว..." ไดชิกล่าวพร้อมกับยิ้มแห้งๆ แต่ใบหน้าของเขาซีดเผือดจนไม่มีสีเลือด

เมื่อวิ่งมาถึงปากถ้ำ พวกเขาก็พบว่าแสงสีขาวจากเครื่องรางเริ่มที่จะจางลงแล้ว และเสียงร้องโหยหวนของเหล่าเงาปีศาจก็เริ่มที่จะเงียบลงเช่นกัน

"เข้ามาในถ้ำเร็ว!" ดาอิกล่าวพร้อมกับลากไดชิเข้าไปในถ้ำที่พวกเขาเคยหลบซ่อนอยู่

ทันทีที่เข้ามาในถ้ำ ทั้งสองก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง ดาอิรีบเข้าไปดูแผลที่หลังของไดชิ และพบว่ามันมีขนาดใหญ่กว่าที่คิดไว้มาก

"นาย...เป็นอะไรมากไหม?" ดาอิถามอย่างเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร...แค่แผลถลอกนิดหน่อย" ไดชิกล่าวพร้อมกับยิ้มแห้งๆ

แต่ดาอิรู้ดีว่าเขาไม่ได้พูดความจริง เธอจึงรีบหยิบสมุนไพรและคัมภีร์ของเขาออกมาอย่างรวดเร็ว และเริ่มร่ายคาถาเพื่อรักษาบาดแผลของเขา

ในขณะที่ดาอิกำลังรักษาแผลของไดชิอยู่นั้น เสียงคำรามของเงาปีศาจก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เสียงมันอยู่ใกล้ๆ ถ้ำที่พวกเขาหลบซ่อนอยู่มาก

"พวกมัน...ตามมาแล้ว!" ไดชิกล่าวด้วยความตกใจ

"ไม่ต้องห่วง...ฉันจะจัดการมันเอง" ดาอิกล่าวพร้อมกับลุกขึ้นยืน เธอหยิบขวดกักเก็บดวงวิญญาณปีศาจขึ้นมา และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่คาดฝันอีกครั้ง

แต่แล้ว...ทันใดนั้นเอง ผนังถ้ำก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และมีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของถ้ำ ราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังจะโผล่ออกมา

"นี่มัน...อะไรกัน?" ไดชิถามอย่างไม่แน่ใจ

"ฉันไม่รู้...แต่เราต้องไปดู" ดาอิกล่าวพร้อมกับวิ่งไปที่ด้านหลังของถ้ำอย่างรวดเร็ว ไดชิรีบตามเธอไปติดๆ แม้จะบาดเจ็บอยู่ก็ตาม

เมื่อมาถึงด้านหลังของถ้ำ พวกเขาก็พบว่ามีแสงสว่างจางๆ เล็ดลอดออกมาจากรอยแยกเล็กๆ บนผนังถ้ำ พวกเขาเดินเข้าไปใกล้ๆ และพบว่าเบื้องหลังของรอยแยกนั้นเป็น ห้องโถงขนาดใหญ่ ที่เต็มไปด้วยภาพวาดโบราณที่สลักเสลาอย่างประณีต และที่ใจกลางห้องโถงมี หินแกะสลักรูปปีกนก ขนาดใหญ่ที่เปล่งแสงเรืองรองอยู่

"นี่มัน...เครื่องรางของนาย!" ดาอิกล่าวด้วยความประหลาดใจ

"ใช่...มันคือต้นกำเนิดของพลังอาคม!" ไดชิกล่าวพร้อมกับมองไปที่หินแกะสลักรูปปีกนกด้วยความทึ่ง "ดูเหมือนว่าเราจะเจอเบาะแสสำคัญแล้วนะดาอิ"

ดาอิพยักหน้าเห็นด้วย เธอรู้สึกเหมือนเรื่องราวทั้งหมดกำลังจะถูกเปิดเผย และเธอพร้อมที่จะรับรู้ความจริงที่รออยู่เบื้องหน้า