Semua Bab 5/B เกาะร้างต้องคำสาป: Bab 21 - Bab 30

หลังจากที่จัดการกับปีศาจได้แล้ว ไดชิและดาอิก็เดินขึ้นฝั่งด้วยความอ่อนแรง พวกเขาหอบหายใจอย่างหนัก แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อิ่มเอมใจ ความมืดมิดที่เคยปกคลุมทะเลสาบแห่งความเงียบได้จางหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงผืนน้ำที่ใสสะอาดและสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้า"เรา...ทำได้แล้ว" ดาอิพึมพำด้วยความโล่งใจ เธอเหลือบมองไปที่พี่ชายของเธอที่กำลังเดินเข้าไปยังแท่นหินที่อยู่ตรงกลางทะเลสาบ ที่นั่นมีหนังสือเล่มหนึ่งที่ถูกเปิดออก และมีแสงสีขาวนวลส่องประกายออกมาจากภายในหนังสือ"นั่นคือผ้ายันต์ผืนสุดท้าย...ผ้ายันต์แห่งการทำลายล้าง" ไดชิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม เขาก้าวเข้าไปหยิบผ้ายันต์ผืนนั้นขึ้นมาอย่างระมัดระวัง และรู้สึกได้ถึงพลังงานมหาศาลที่แผ่ออกมาจากมันอย่างรุนแรง พลังนั้นไม่ได้บริสุทธิ์เหมือนผ้ายันต์ผืนอื่น แต่มันคือพลังที่สามารถทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ได้"เอาล่ะ...เรามาเริ่มพิธีกันเถอะ" ดาอิกล่าวพร้อมกับยื่นผ้ายันต์ทั้งสี่ผืนที่พวกเขารวบรวมมาได้ให้ไดชิ ไดชิรับผ้ายันต์เหล่านั้นมาไว้ในมือ และเริ่มท่องบทสวดโบราณที่ปู่เฒ่าดาฟสอนให้ เสียงของเขาดังก้องไปทั่วทั้งทะเลสาบ ผสานเข้ากับเสียงค

"ข้าไม่คิดว่าจะมีใครมาถึงที่นี่ได้" นางพญาแห่งสายลมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ แต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว "พวกเจ้า...ต้องการอะไร""พวกเราต้องการผ้ายันต์แห่งการสร้างสรรค์" ไดชิกล่าวอย่างไม่ลังเล "พวกเราจะนำมันกลับไปและทำลายปีศาจทั้งหมดให้หมดสิ้นไปจากโลกใบนี้""ฮ่าฮ่าฮ่า!" นางพญาแห่งสายลมหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง "เจ้าคิดว่าผ้ายันต์แห่งการสร้างสรรค์จะทำลายล้างได้งั้นรึ""ไม่...แต่เราจะใช้มันร่วมกับผ้ายันต์แห่งการทำลายล้าง" ดาอิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด "เราจะใช้มันเพื่อสร้างความหวังใหม่ให้กับเกาะแห่งนี้""เจ้าโง่เขลาเหลือเกิน" นางพญาแห่งสายลมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก "เจ้าคิดว่าถ้าไม่มีความมืด...จะมีความสว่างงั้นรึ ถ้าไม่มีความตาย...จะมีความเป็นงั้นรึ""หยุดพูดบ้าๆ ได้แล้ว!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด "แกถูกครอบงำด้วยพลังของความมืดแล้ว!""ข้าไม่ได้ถูกครอบงำ...ข้าคือความมืด" นางพญาแห่งสายลมกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มที่น่ากลัว เธอเริ่มเล่นพิณของเธออีกครั้ง และในพริบตานั้น...สายลมที่เคยอ่อนโยนก็เริ่มที่จะพัดอย่างรุนแรง พายุทอร์นาโดขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของพวกเขา และพุ่งเข้าใส่พวกเขาอย่างรวด

ไดชิและดาอิใช้เวลาถึงสามวันเต็มในการพักฟื้นร่างกายที่วิหารบนยอดเขา เมื่อลงมาถึงหมู่บ้าน ปู่เฒ่าดาฟและรูฟก็รอพวกเขาอยู่แล้วใต้ต้นไม้ใหญ่"พวกเจ้าตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม" ปู่เฒ่าดาฟถามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเมตตาไดชิพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ครับท่านปู่ พวกเราตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่ต่ออีกสามเดือน เพื่อค้นหาผู้พิทักษ์ที่แท้จริงของเกาะแสงอรุณคนต่อไป""เราไม่สามารถปล่อยให้เกาะที่เพิ่งฟื้นฟูกลับมาต้องเผชิญหน้ากับอันตรายอีกครั้ง หากพวกเราต้องจากไป" ดาอิกล่าวเสริมปู่เฒ่าดาฟยิ้มอย่างพึงพอใจ "เป็นความปรารถนาอันสูงส่งสมกับเป็นผู้ที่กอบกู้เกาะนี้จริงๆ" เขาเดินไปที่มุมวิหารและหยิบเอา คัมภีร์หนังโบราณ ที่ถูกเก็บซ่อนไว้ออกมา "การค้นหาผู้พิทักษ์ที่แท้จริงนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ผู้พิทักษ์จะต้องพิสูจน์ตนเองผ่านการทดสอบที่ไม่มีใครเคยผ่านมาก่อน และคัมภีร์เล่มนี้คือสิ่งที่ผู้พิทักษ์รุ่นก่อนทิ้งไว้ให้"ปู่เฒ่าดาฟยื่นคัมภีร์ที่มีตัวอักษรโบราณสลักอยู่ให้พวกเขา “จงหาผู้ที่ยืนหยัดอยู่ ณ จุดสูงสุดของความมืดมิด...แต่ยังคงส่องสว่างด้วยจิตวิญญาณแห่งแสงอรุณ”"จุดสูงสุดของความมืดมิด..." ดาอิพึมพำ "หมายถึง...คนที่เคยถู

หลังจากที่เรือกลับถึงฝั่งอย่างปลอดภัย ไดชิและดาอิรีบวิ่งขึ้นจากหาดทรายทันที หัวใจของพวกเขายังเต้นรัวจากความตื่นเต้นและความฉงนสนเท่ห์ที่ได้เห็นชายหนุ่มลึกลับคนนั้น ชายที่สามารถควบคุมพลังของทะเลและซ่อมแซมเรือได้ในพริบตา"เขา...เขาต้องเป็นผู้พิทักษ์คนต่อไปที่เราตามหาแน่ ๆ!" ดาอิกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดขีด"ใช่" ไดชิพยักหน้าอย่างเห็นด้วย "แต่เขาไม่ได้อยากให้เราเจอเลย และการที่เขาพาเรือเรากลับเข้าฝั่งอย่างรวดเร็วขนาดนี้ หมายความว่าเขาอาจจะมุ่งหน้าสู่ใจกลางเกาะแล้ว"สองพี่น้องตัดสินใจเริ่มต้นการตามล่าทันที โดยมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่พวกเขาเชื่อว่าจะเป็นเส้นทางที่สั้นที่สุดสู่ถ้ำของปู่เฒ่าดาฟและหมู่บ้าน ซึ่งพวกเขาเดาว่าชายหนุ่มคนนั้นน่าจะไปที่นั่นก่อนเพื่อพบกับผู้อาวุโสอุปสรรคแรก: ลานหินอัปลักษณ์พวกเขาต้องผ่าน ลานหินอัปลักษณ์ ที่เต็มไปด้วยก้อนหินแหลมคมและเศษซากของต้นไม้ที่ตายแล้ว ซึ่งเคยเป็นอาณาเขตของปีศาจหินก่อนที่เกาะจะฟื้นฟู พวกเขาต้องระมัดระวังเป็นพิเศษเพราะพื้นผิวที่ลื่นและไม่มั่นคง"ดาอิ ระวังให้ดี" ไดชิเตือนขณะที่ใช้มือจับดาบอาคม "พลังงานมืดที่นี่จางหายไปแล้ว แต่พลังอาคมของธาตุหิน

หมู่บ้านแสงอรุณกลับมาสู่ความสงบเงียบอีกครั้ง แต่ความเงียบสงบในครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน ๆ มันคือความสงบที่มาพร้อมกับความตึงเครียดและความเตรียมพร้อม ชาวบ้านช่วยกันพาไดชิ ดาอิ และไคลด์ไปที่วิหารเก่า ซึ่งถูกใช้เป็นสถานที่รักษาพยาบาลชั่วคราวบาดแผลและการเยียวยาไคลด์มีอาการหนักที่สุด พิษจากศรของชนเผ่าแห่งเงาได้เริ่มซึมซาบเข้าสู่กระแสเลือดของเขา แม้ร่างกายจะแข็งแกร่งดุจหินผา แต่พิษร้ายก็ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้สะดวก"นี่มันพิษจาก พฤกษามรณะ" ปู่เฒ่าดาฟกล่าวขณะที่กำลังทำความสะอาดบาดแผลอย่างระมัดระวัง "ชนเผ่าแห่งเงาใช้สารนี้มาตั้งแต่สมัยโบราณเพื่อทำให้เหยื่ออ่อนแรง...แต่ดีที่เจ้าเป็นบุตรแห่งทะเล ร่างกายจึงต้านทานได้ดีกว่าคนอื่น"ดาอิที่เฝ้าดูอาการของไคลด์อยู่ไม่ห่างรู้สึกผิดที่เธอไม่สามารถปกป้องเขาได้ เธอจึงตัดสินใจใช้พลังอาคมของตนเองเข้าช่วยในการรักษา ไดชิที่ถูกชนเผ่าทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยที่แขนและขา ก็พยุงตัวเองมานั่งข้าง ๆ น้องสาว"ดาอิ...บาดแผลของนาย" ไดชิกล่าวด้วยความเป็นห่วง"ฉันไม่เป็นไรหรอกพี่ไดชิ" ดาอิส่ายหน้า เธอจ้องมองไปที่บาดแผลของไคลด์อย่างตั้งใจ ก่อนจะหลับตาลงเพื่