บทนำ

มู่เจียอี ถูกมัดด้วยโซ่ตรวน ท่ามกลางเสียงด่าทอของชาวบ้านนางไม่ได้ฟังสิ่งใดเลย นอกจากสายตาที่มองหวงเต๋อฟานกับหวงชุนหมิง สามีและบุตรเลี้ยงของนาง

แววตาของทั้งคู่ที่มองมามีแต่ความเกลียดชัง ว่างเปล่า จนนางอดสะท้านในอกไม่ได้

“ข้าไม่ได้ทำ” นางพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา หวังว่าทั้งสองจะเชื่อในคำนาง

นางถูกกล่าวหาว่าลอบคบชู้สู่ชายกับพ่อบ้านในจวน มันไม่ใช่เรื่องจริงแม้แต่น้อย 

นางยอมแต่งให้เขา ซึ่งได้ชื่อว่าพี่เขย หลังจากที่พี่สาวฝาแฝดของนาง มู่เฟยหย่า ป่วยหนักเจียนตาย ได้ขอร้องให้นางรับปากจะยอมแต่งเป็นภรรยาของเขาเพื่อช่วยดูแลบุตรชายที่เพิ่งเกิดได้เพียงไม่ถึงปีแทนนาง

“อีอี เจ้ารับปากข้า ข้าไม่ไว้ใจผู้ใดนอกจากเจ้า” เพราะนางเป็นคนหัวอ่อน เชื่อฟังพี่สาวมาโดยตลอดจึงได้รับปากไป

ไม่คิดว่าการรับปากครั้งนั้นจะทำให้นางต้องทนทุกข์มานับสิบกว่าปี นางเพิ่งจะมารู้เมื่อไม่กี่เดือนก่อนว่าพี่สาวของนางยังไม่ตาย

ตอนนี้นางกลายเป็นพระชายาเอกของเว่ยอ๋อง น้องชายร่วมอุทรของฮ่องเต้ไปแล้ว ในตอนแรกที่นางรู้ว่าเว่ยอ๋องแต่งสตรีโดยสาบานจะรักมั่นเพียงนางผู้เดียว ยังอดคิดไม่ได้ว่าผู้ใดกันที่วาสนาดีถึงเพียงนี้

ก่อนจะโดนจับตัวส่งทางการ นางถึงได้รู้ว่าเหตุใดนางถึงไม่ตั้งครรภ์เสียที พี่สาวของนางกลัวว่าหากนางตั้งครรภ์ บุตรของนางจะได้ตำแหน่งโหว่ แทนบุตรชายของนาง จึงให้หวงเต๋อฟาน ใส่ยาห้ามครรภ์ให้นางกินทุกครั้ง

แม้นางจะเลี้ยงดูหวงชุนหมิงราวกับบุตรของนาง แต่ก็ไม่ทำให้เขารักนางเช่นมารดาแท้ๆ หลังจากอายุแปดหนาว เขารู้ว่ามู่เฟยหย่าคือมารดาของตน ก็ห่างเหินจากนางทันที เรื่องนี้นางก็เพิ่งจะรู้หลังจากที่พี่สาวนางกลับมาที่จวนในคืนวันใส่ร้ายนาง

“ข้าทำผิดต่อท่านที่ใด ถึงได้ทำกับข้าเช่นนี้” มู่เจียอีเอ่ยถามพี่สาวทั้งน้ำตา

“มันเป็นเพราะเจ้าทุกเรื่อง ทุกคนล้วนแต่รัก สนใจเพียงแค่เจ้า แล้วข้าเล่า ข้าได้รับความรักจากผู้ใด” มู่เฟยหย่าดวงตาแดงก่ำจ้องหน้าน้องสาวฝาแฝดที่เหมือนกับนางแทบจะทุกอย่าง

เพียงแต่ดวงตาคู่นั้นของมู่เจียอีที่ทอประกายราวกับดวงดาวบนฟากฟ้าทั้งหมดอยู่ในตาคู่งามของนาง ผู้ที่พบเห็นสองพี่น้องสามารถแยกออกได้ทันที

“เป็นข้า…ที่ยอมลงให้ท่านตลอด” เจียอีเอ่ยเสียงสั่นอย่างปวดใจ ไม่คิดว่าพี่สาวจะคิดกับนางเช่นนี้

“หึ มันไม่พอ ไม่พอ!!! ข้าไม่ต้องการความหวังดีของเจ้า ข้าต้องการมันจากเขาผู้นั้น”

เจียอีไม่เข้าใจในสิ่งที่เฟยหย่านางพูด แต่พอนางจะเอ่ยถาม เสียงของหวงชุนหมิงก็เอ่ยเร่งมารดาของเขาให้รีบออกมา

ตามมาด้วยเสียงฝีเท้ามากมายที่เข้ามาเห็นร่างเปลือยเปล่าของเจียอีนอนอยู่บนเตียงกับพ่อบ้านที่สลบไม่ได้สติ หลังจากนั้นนางกับพ่อบ้านถูกพาตัวไปขังไว้ที่คุกศาลต้าเยี่ยน

เจียอีหวนนึกถึงเรื่องในคืนนั้นก็หัวเราะเย้ยหยันความโง่ของตนออกมา ตอนที่นางถูกจับไปมัดไส้กับม้าสายตาของนางว่างเปล่าได้แต่โทษตนเอง หากบิดามารดายังอยู่ในวันนี้นางจะโดนเช่นนี้หรือไม่

ตอนที่ม้าทั้งห้ากำลังจะแยกร่างนาง นางได้แต่วิงวอนต่อสวรรค์ “หากชาติภพหน้ามีจริง ข้าขออย่าได้กลายเป็นเหยื่อเช่นนี้อีกเลย” 

เสียงด่าทอยังสาปแช่งนางไม่หยุด หวงเต๋อฟานหันหลังหนีไม่อาจทนมองสภาพเจียอีเช่นนี้ได้ หวงชุนหมิงเห็นแววตาสุดท้ายก่อนที่เจียอีจะโดนแยกมองมาทางเขาก็อดที่จะสั่นสะท้านออกมาไม่ได้