Semua Bab กรงปรารถนา: Bab 11 - Bab 20

ต้องรักเดินเกาะกลุ่มกับเพื่อนพนักงานออกมาจากอาคารเพื่อกลับบ้านดังเช่นทุกวัน นัยน์ตาคู่สวยชะเง้อมองไปยังที่จอดรถทางฝั่งของผู้บริหารอย่างลืมตัว รถยุโรปคันหรูที่เธอเคยนั่งยังคงจอดนิ่งอยู่ที่เดิม อันเป็นการบอกว่าเขาคนนั้นยังไม่ได้ออกจากที่นี่ อยากหยุดยืนเพื่อรอส่งตอนที่รถของเขาแล่นผ่าน แต่ก็เกรงว่าหากทำอย่างนั้นเขาจะมองว่าเธอกำลังทอดสะพานให้เขา คิดได้ดังนั้นจึงตัดสินใจเดินตามกลุ่มเพื่อนออกไปทว่ายังไม่ทันเดินพ้นเขตลานจอดรถดี รถคันที่ต้องรักมองดูอยู่เมื่อครู่ก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวแล่นผ่านหน้าของทุกคนไป ต้องรักมองไปยังกระจกของที่นั่งตอนหลังพร้อมกับคลี่ยิ้มให้ มองผิวเผินอาจจะดูเหมือนว่าเธอกำลังยิ้มให้เงาของตัวเองที่สะท้อนกลับมา แต่ใครเลยจะรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเธอกำลังยิ้มให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะหลังนั้นต่างหาก“รัก!”ได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งเรียกมาจากด้านหลัง แต่เจ้าของชื่อไม่ได้หันกลับไปเพราะมัวแต่มองส่งรถคนนั้นจนกระทั่งลับสายตา พร้อมกับที่ผู้ตะโกนเรียกมาหยุดรถมอเตอร์ไซค์อยู่ข้างๆ“รักขึ้นรถเราเถอะ เดี๋ยวเราไปส่ง”อน

“ไปคุยกันที่บ้านเอ็งดีกว่า” พูดจบก็เดินนำหน้าหญิงสาวไปอย่างเชื่องช้า ต้องรักจึงเดินไปข้างๆ พร้อมกับชะลอฝีเท้าให้ช้าลงตามไปด้วยยายสาเป็นคนแก่คนหนึ่งที่คนในซอยมักไม่ค่อยให้ความสนใจเท่าไรนัก อาศัยอยู่เพียงลำพังในบ้านเช่าใกล้วัด นานๆ จึงจะมีลูกหลานมาเยี่ยมมาหาสักครั้ง ซึ่งเธอเองก็ไม่ค่อยเข้าใจลูกหลานของยายสานักว่ากำลังคิดอะไรกันอยู่ ถึงได้ปล่อยปละละเลยให้คนชราที่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงอยู่เพียงลำพังได้“ยายมีของมาคืนให้เอ็งน่ะ”เมื่อเข้ามาในบ้าน หญิงชราก็นั่งลงที่เก้าอี้แล้วรูดซิปล้วงหยิบเอาถุงกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋าเสื้อคอกระเช้าพลางยื่นให้หญิงสาวตรงหน้าต้องรักเอื้อมมือไปรับมา คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างงุนงงสงสัย เห็นยายสาพยักพเยิดให้เธอเปิดถุงออกดูจึงได้รู้ว่าสิ่งที่อยู่ด้านในคือแหวนทองประดับด้วยทับทิมสีแดงเม็ดเดี่ยวๆ ไม่ใหญ่มากนัก แต่มันกลับทำให้หญิงสาวน้ำตารื้นขึ้นมาทันที เพราะจำได้ดีว่าแหวนวงนี้มีความสำคัญกับมารดามากเพียงใด“นังจง แม่เอ็งน่ะเอามาฝากยายไว้ตั้งนานแล้ว เพราะขืนเอาเก็บไว้ที่บ้านไอ้หลกมันคงขโมยไปขายเอาเงิ

ทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาในบริเวณของคอนโดมิเนียมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาแห่งหนึ่ง ต้องรักเผลอตัวเงยหน้าขึ้นมองความหรูหราของอาคารเบื้องหน้าผ่านทางกระจกรถ คอนโดฯ แบบนี้เธอเคยเห็นโฆษณาตามหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์อยู่บ่อยๆ ในราคาที่แพงแสนแพง ยังอดคิดไม่ได้เลยว่าคนที่ตัดสินใจซื้อได้นี่คงจะเงินเหลือกินเหลือใช้น่าดู เพราะถ้าเป็นเธอคงชอบบ้านที่เป็นหลังมากกว่า แถมราคาขนาดนั้นน่าจะซื้อบ้านได้สองหลังเลยกระมังชัชวาลนำรถเข้าจอดในช่องส่วนตัว พอดีกับที่มือของหญิงสาวรับรู้ได้ถึงแรงบีบกระชับเบาๆ จากอุ้งมืออุ่นของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หญิงสาวหันมามองเขา เป็นเวลาเดียวกับที่เขาปล่อยมือ ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในรถกระทบเข้ากับมืออีกข้างของเธอพอดิบพอดีจนรู้สึกเย็นสะท้าน แต่มือข้างที่เพิ่งเป็นอิสระกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น อาจเพราะก่อนหน้านี้มีมือของเขาเกาะกุมไว้ตลอดทางชนาธิปเปิดประตูแล้วก้าวขาออกจากรถ ส่วนประตูฝั่งที่เธอนั่งอยู่ถูกเปิดออกโดยมีชัชวาลยืนยิ้มบางๆ ส่งให้ ต้องรักจึงก้าวขาลงไปแล้วยืนเก้ๆ กังๆ อย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี“พวกนายไปพักผ่อนเถอะ”น้ำเส

นัยน์ตากลมโตมองที่นั่งข้างตัวเขาอย่างชั่งใจ ครั้นมองเลยขึ้นไปก็เห็นใบหน้าเรียบเฉยของเขาพร้อมกับอาการจับจ้องมาทางเธอนิ่งๆ ราวกับกำลังถามว่าจะมาหรือไม่มาสุดท้าย ต้องรักก็ต้องลุกไปหย่อนตัวลงนั่งใกล้กับเขา โดยจงใจเว้นระยะห่างระหว่างกันประมาณหนึ่งศอก เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมานอกเสียจากยกแขนข้างที่อยู่ใกล้เธอขึ้นพาดไปบนพนักโซฟาโดยอ้อมไหล่ของเธอไปด้วย มองผิวเผินเหมือนเขากำลังโอบเธออยู่ เพียงแต่ไม่มีการแตะเนื้อต้องตัวกันเท่านั้น“ต่อสิ...”เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบพร้อมกับเอียงตัวมาทางเธอนิดหนึ่งเพื่อตั้งใจฟัง จนต้องรักต้องแอบสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ระงับอาการตื่นเต้นที่กำลังปะทุขึ้นมาจนแน่นอก พลางบีบมือตัวเองแรงๆ“คือว่า...ก่อนหน้านี้แม่ของรักเสียค่ะ รักเลยไม่ได้ไปทำงานหลายวันเพราะต้องจัดการเรื่องงานศพ เมื่อคืนเป็นคืนสวดคืนสุดท้าย พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเผาแล้วค่ะ” หญิงสาวเว้นระยะการพูดไปครู่หนึ่งพลางหลุบตาลงมองพื้น“รักมีพ่อเลี้ยงคนหนึ่ง เมื่อคืนจู่ๆ มันก็เข้ามาจะทำมิดีมิร้าย...รักก็เลย...เอามีดแทงมั

ชนาธิปพาหญิงสาวมาที่ซูเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านโดยที่ไม่มีเอกรัฐหรือชัชวาลคอยติดตามอย่างเคย ต้องรักมองร่างสูงของเขาที่เข็นรถเข็นเดินนำอยู่ข้างหน้าแล้วก็อดหน้าแดงซ่านขึ้นมาไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่เขาจะหยิบ หรือจะซื้ออะไร เขามักจะหันมาถามความเห็นของเธอด้วยเสมอว่าชอบหรือไม่ อยากกินหรือเปล่าเหมือนคู่สามีภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันเลย!คิดแล้วก็เขิน...ต้องรักยกมือขึ้นกุมใบหน้าตัวเองเมื่อรู้สึกว่ามันวูบวาบแปลกๆ เหลือบมองคนที่กำลังเลือกช็อกโกแลตอยู่ตรงหน้าแล้วก็ได้แต่แอบถอนหายใจแผ่ว ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาทำดีกับเธอขนาดนี้ด้วย ไม่รู้บ้างเลยหรืออย่างไรว่าตัวเองกำลังทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องหวั่นไหว หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ หรือแค่สบตาเขาจะรู้สึกแบบเดียวกับเธอบ้างหรือเปล่า...ต้องรักรีบสะบัดหน้าแรงๆ สองสามครั้งเพื่อให้เลิกคิดฟุ้งซ่าน เขาเป็นใคร เธอเป็นใคร ไม่สมควรอย่างยิ่งหากจะคิดกับเขามากไปกว่าผู้มีพระคุณหรือเจ้านาย หญิงสาวพยายามเตือนสติตัวเองเอาไว้ไม่ให้เพ้อฝันไปกับชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า แม้ว่าความจริงแล้วจะทำได้ยากยิ่งเต็มที“เป็