Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นคุณแม่ลูแฝดกับมิติมหัศจรรย์: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 31ผู้บุกรุก กลางดึกอันเงียบสงัดในคืนหนึ่ง ดวงจันทร์ลอยเด่นบนท้องฟ้า แม้ว่าในช่วงหัวค่ำ เมืองเล่ออันจะสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ แต่เมื่อถึงกลางดึก บ้านเรือนแต่ละหลังล้วนดับไฟกันหมด สวบ สวบ… เสียงฝีเท้าเบากริบดังขึ้นในสวนหลังเรือน ถึงจะหลับสนิทไปแล้ว แต่เสียงที่เล็ดรอดเข้ามานั้น ทำเอาหูของชุนกระดิกเล็กน้อย ทั้งยังรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวเนื่องจากสัมผัสได้ถึงเจตนาร้าย ท่ามกลางห้องที่มืดสลัว ชุนลืมตาโพล่ง รีบหันไปมองเตียงของเด็กน้อยทั้งสอง ดีจริง พวกเขายังหลับสนิท…ไม่สิ ตอนนี้ต้องปลุกให้ตื่นต่างหากเล่า! ชุนลุกขึ้นจากเตียงอย่างปุบปับ ปลุกเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ให้ตื่น “คุณหนู ตื่นเจ้าค่ะ” “งือ พี่ชุน…” เป่าเอ๋อร์ขยี้ตาอย่างงัวเงีย “มีอารายเหรอ” เฉิงเอ๋อร์ลุกขึ้นมานั่ง แต่หัวสัปหงกปรกๆ ด้วยความที่ง่วงมากเลยทำให้พูดไม่ค่อยชัด ชุนไม่อยากรบกวนช่วงเวลาที่เจ้าหนูทั้งสองกำลังหลับฝันหวานเลยจริงๆ แต่ต้องปลุกให้พวกเขาตาสว่าง “ทั้งสองคนเงียบๆ ไว้นะ”

บทที่ 33ชีวิตนั้นไม่แน่นอน (ครึ่งหลัง) หัวคิ้วของลู่ซินฟางขมวดมุ่น มือทั้งสองข้างกำแน่น เหตุใดสถานการณ์ถึงดูเหมือนว่าลู่ซินฟางเป็นคนเลว กลั่นแกล้งเจียงลิ่วจนทำให้แม่ของนางต้องลงไปคุกเข่าขอร้องความเมตตา!? “ซินฟาง เห็นแก่ที่พวกเราเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน อภัยให้เจียงลิ่วด้วยเถอะนะ” นางเจียงคร่ำครวญพร้อมกับสะอื้นไห้ไปด้วย ครั้นเห็นภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากพยายามร้องขอการให้อภัย เจ้าบ้านเจียงก็เดินเข้ามา แล้วลงคุกเข่าลงตรงหน้าลู่ซินฟางด้วยอีกคน “ข้าเองก็ขอร้องด้วยอีกคน” ภาพนั้นไม่ต่างอะไรกับลู่ซินฟางกำลังรังแกคนแก่พอเห็นคนแก่สองคนคุกเข่าตรงหน้า ร้องไห้น้ำตาไหลแทบเป็นสายเลือด ลู่ซินฟางรู้สึกสะท้อนใจอย่างยิ่ง ใจหนึ่งนึกสงสาร หากว่าคนที่นั่งคุกเข่าอ้อนวอนเป็นพ่อแม่ของนาง ก็คงรู้สึกผิดจนรับตัวเองไม่ได้ “หน้าด้านจริงๆ นะขอรับ ทำผิดกับคนอื่นก่อนแท้ๆ ทำไมถึงมาอ้อนวอนขอให้อภัย” หลางไป๋พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน ลู่ซินฟางได้สติ ใช่แล้ว พ่อแม่ของลู่ซินฟางไม่มีทางลงไปนั่งคุกเข่าบนพื้นเพื่ออ้อนวอนผู้อ

บทที่ 35ย้ายบ้านอีกรอบ เมื่อลู่ซินฟางกับหลางไป๋กลับมาถึงที่ร้าน ทุกๆ คนก็เข้ามาห้อมล้อม ถามด้วยความห่วงใย “นายหญิง โจรพวกนั้นได้รับโทษตามสมควรหรือไม่ แล้ว...ตัวต้นเหตุทำอะไรกับท่านหรือเปล่าเจ้าคะ” ชุนถาม ในน้ำเสียงมีความขุ่นเคืองอยู่บ้าง “นายหญิง ต่อไปนี้ข้าจะอยู่ที่นี่ ช่วยคุ้มครองความปลอดภัยให้ท่านเอง!” สยงจวินโพลงเสียงดัง และยังยืดอกให้เห็นกล้ามที่ทรงพลัง “นายหญิง...ท่านปลอดภัยดีสินะ” “นายหญิง...พวกเราเป็นห่วงท่านมากเลย” ลูกจ้างทุกคนให้ความสำคัญต่อลู่ซินฟางมาก เห็นแล้วอดรู้สึกซึ้งใจไม่ได้จริงๆ “เอาละ นายหญิงเหนื่อยแล้ว พวกเจ้าหลบไปก่อน” หลางไป๋แหวกทางให้ลู่ซินฟางเข้าไปนั่งพัก “ท่านแม่ ท่านไม่เป็นอะไรนะ” “ท่านแม่ พวกนั้นรังแกท่านอีกแล้วหรือ” หลังจากลู่ซินฟางนั่งลง เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ก็พุ่งเข้ามากอดขา ดวงหน้าน้อยๆ ของเด็กทั้งสองเต็มไปด้วยความกังวล ดวงตากลมโตไร้เดียงสาของเด็กน้อยยังมีน้ำตาเม็ดโตขังคลอ ถึงตอนนี้ท่านแม่จะไม่ได้อ่อนแอเหมือนก่อนแล้ว แต่ท

บทที่ 37จอมยุทธ์ที่ซื่อตรง จิ่นเซี่ย ‘คนปากยื่นปากยาว’ คนนั้นไม่ใช่ใครอื่น นางคือฝางลี่ ภรรยารองของหัวหน้าหมู่บ้าน หลางไป๋ใช้ความสามารถสืบจนรู้ความ คนที่นำเรื่องโฉนดไปแพร่งพราย แถมยังยุแยงให้เจียงลิ่วหาเรื่องลู่ซินฟางก็คือผู้หญิงที่ชื่อฝางลี่คนนี้ เจียงลิ่วได้รับโทษทัณฑ์ของนางอย่างสาสม แต่คนยุแยงอย่างฝางลี่ยังลอยนวลอยู่ในหมู่บ้าน จากเรื่องในครั้งนี้ทำให้เห็นธาตุแท้ของมนุษย์ บ้านเจียงตกอับ สิ้นเนื้อประดาตัว ต้องกลายมาเป็นคนงานในสวนของลู่ซินฟาง ส่วนเจียงลิ่วเป็นหม้าย ถูกสามีหย่า แต่แทนที่ฝางลี่จะรีบวิ่งไปปลอบใจสหาย กลับทำท่าทีรังเกียจและมองเจียงลิ่วด้วยสายตาเหมือนกำลังสมน้ำหน้า พอฟังหลางไป๋เล่าจนจบ ลู่ซินฟางก็ยิ่งคันไม้คันมือ ในเมื่อฝางลี่ชอบสอดปากยุแหย่คนนั้นทีคนนี้ที เช่นนั้นก็จัดการกับปากของนางนี่แหละ ทำให้พูดเรื่องคนอื่นไม่ได้อีกเลยยิ่งดี หลังจากหลางไป๋ผละออกไป ลู่ซินฟางครุ่นคิดถึงแผนจัดการกับฝางลี่ที่แยบยลที่สุด ระหว่างนั้น จู่ๆ ชายแขนเสื้อของลู่ซินฟางก็ถูกดึง นางก้มมองต้นตอ เห็นว่าเป็น

บทที่ 39เลี้ยงไก่ (ครึ่งหลัง) ข้าวของของลู่ซินฟางกับลูกทั้งสองมีไม่มาก อันที่จริง ขนย้ายแค่เสื้อผ้าเท่านั้น เพราะที่เรือนหลักมีเครื่องเรือนพร้อมใช้อยู่แล้ว ทว่าในส่วนของเรือนเล็กนั้นยังไม่มีเครื่องเรือนใดๆ ลู่ซินฟางจึงยกโขยงสยงจวินกับพี่น้องกระต่ายและคนอื่นๆ ไปร้านเครื่องเรือนเพื่อซื้อตู้ โต๊ะและเตียงซึ่งอยู่อีกถนนหนึ่ง ตอนลู่ซินฟางพาพวกเขามาเลือกเครื่องเรือนก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว แม้ร้านเครื่องเรือนมีของให้เลือกมากมาย เนื่องจากเป็นเครื่องเรือนที่ทำสำเร็จรูป แต่กว่าจะเลือกเครื่องเรือนกันครบ และกว่าจะขนย้ายจากร้านมาถึงคฤหาสน์ก็ต้องใช้เวลา สรุปแล้ว กว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางก็เป็นเวลาค่ำมืดพอดี ตอนหัวค่ำ ระหว่างที่พวกเขากำลังจัดการห้อง ลู่ซินฟางกับเหนียงซิ่นซึ่งเป็นภรรยาของสยงจวินเข้าครัวช่วยกันทำอาหารขึ้นโต๊ะหลายอย่าง ถือเป็นการเลี้ยงฉลองเล็กๆ น้อยๆ พอในบ้านมีสมาชิกเพิ่ม ทั้งบรรยากาศบนโต๊ะอาหารยังครึกครื้นเช่นนี้ ลู่ซินฟางรู้สึกว่า แม้อาหารที่ทำจะเป็นของง่ายๆ ธรรมดา แต่พอเห็นทุกคนกินอาหารด้วยความเอ