All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นคุณแม่ลูแฝดกับมิติมหัศจรรย์: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22สหายของท่านแม่ (ครึ่งแรก) 7 วันให้หลังโดยประมาณ หน้าร้านตกแต่งเรียบร้อย โกดักเก็บสินค้าก็สร้างเสร็จแล้วเช่นกัน เหลือก็แต่บ้านหลังใหม่กับขนย้ายวัตถุดิบเข้าโกดังกับร้าน ลู่ซินฟางไม่กลัวว่าต้องทำงานหนัก แต่กำลังคิดหนักว่าจะพาคนจากมิติออกมาอย่างไรให้แนบเนียนที่สุด แม้ว่ายุคโบราณนี้ผู้คนยังไม่มีบัตรและเลขประจำตัว แต่ถ้าพูดถึงหลักฐานการมีตัวตน คงเป็นชื่อในทะเบียนราษฎร์ ทว่าตรงนี้ไม่ใช่ปัญหา ได้ยินมาว่าหมู่บ้านชนบทบางแห่งอยู่ลึกเข้าไปในป่า บางคนก็ไม่ได้แจ้งชื่อขึ้นในทะเบียนราษฎร์ ปัญหาสำคัญกว่านั้นจึงเป็นเรื่องจะให้พวกเขาแวบไปแวบมาระหว่างมิติอย่างไรเพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดตา ลู่ซินฟางมาปรึกษากับหลางไป๋ ทางนั้นแนะนำว่าควรหาสถานที่ที่เป็นส่วนตัว เงียบสงบ และไม่มีคนพลุกพล่าน เดิมที ลู่ซินฟางตั้งใจจะรอจนกว่าบ้านใหม่ในไร่สร้างเสร็จก่อน แล้วค่อยพาทุกคนออกมา แต่หลางไป๋แย้งว่า แบบนั้นธุรกิจของนางจะล่าช้าเกินไป ท้ายที่สุด นางจึงเช่าบ้านหลังเล็กในตรอกแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ค่อยมีผู้คนผ่านไปมามากนัก พอเรียกทุกคนมารวมตัวกัน ให้พ

บทที่ 24ของขวัญของกงเยียนซู วันนี้ท้องฟ้าสดใส แดดแรงกำลังดี ลู่ซินฟางถือโอกาสพาทุกคนเดินชมทิวทัศน์หมู่บ้านชนบท ระหว่างเดินบนถนนสายเล็ก มองทุ่งนาสีเขียวสองข้างทาง ลู่ซินฟางสัมผัสได้ถึงสายตาเคืองแค้นพุ่งตรงมา พอเหลือบมองไปก็เห็นว่าเป็นเจียงลิ่ว เดิมก็ไม่ชอบขี้หน้ากันอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอเรื่องของกงเยียนซู ทั้งความโกรธ ความขุ่นเคืองในใจ และความริษยาของเจียงลิ่วก็ยิ่งพุ่งสูงชนยอดฟ้า “ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรหรือ ทำไมมองนายหญิงด้วยสายตาน่าเกลียดเช่นนั้น” ชุนถาม ลู่ซินฟางเชื่อว่าทุกคนเองก็สัมผัสถึงสายตาของเจียงลิ่วได้ แต่ที่ไม่บอกเพราะไม่อยากใส่ใจ “อย่าสนใจเลย ก็แค่คนบ้าน่ะ” ลู่ซินฟางตอบอย่างไม่ใส่ใจ ทั้งยังบอกให้ทุกคนเดินผ่านเจียงลิ่วโดยไม่ต้องไปสนใจอะไรนางทั้งนั้น “ได้ยินว่าคนบ้าไม่รู้จักอารมณ์รักโลภโกรธหลง แต่ผู้หญิงคนนั้นกำลังมองนายหญิงด้วยความโกรธแค้น หึ ถ้ากล้ามาสร้างปัญหาให้นายหญิงละก็ ข้าจะจัดการให้เองขอรับ” สยงจวินถาม ทั้งยังเสนอตัวจะช่วยจัดการแทน เป่าเอ๋อร์ที่อยู่ในอ้อมแขนของสยงจวิน ได้ยิน

บทที่ 26เปิดร้าน! (ครึ่งหลัง) ในด้านของของพนักงานในร้าน ทุกคนต่างเป็นสัตว์อสูรในร่างแปลงที่มาจากมิติ หลายวันที่ผ่านมา หลางไป๋เป็นคนอบรมพวกเขา ทั้งวิธีการต้อนรับลูกค้า การยิ้มแย้ม ตอนแนะนำสินค้าก็ต้องพูดฉะฉาน ทำให้ลูกค้ารู้สึกว่าน่าสนใจด้วยเหตุนี้เอง แม้ยังไม่มีคนเข้าร้าน แต่พวกเขาก็ยืนประจำที่ของตน คอยยิ้มแย้มอยู่เสมอ ย้อนกลับมาที่ลู่ซินฟางกับซินหลิน “นี่ ดูๆ แล้วพวกเขาเอาแต่จดๆ จ้องๆ แล้ววันนี้จะมีคนเข้าร้านไหมเนี่ย” ซินหลินเดินเข้ามาพูดข้างๆ ลู่ซินฟางด้วยท่าทีติดจะรำคาญ “เอาน่า อดทนอีกหน่อย” ซินหลินกรอกตาไปมา ลู่ซินฟางยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ จังหวะนั้น มีเสียงตะโกนดังมาจากกลางฝูงชน “เถ้าแก่เนี้ย ของโปร่งใสที่คล้ายโครมไฟเล็กๆ นั่นคืออะไรหรือ” คนถามคือชายอายุราวๆ 40 กว่า มีรอยยิ้มที่เป็นมิตรเข้ากับคนง่าย หากแววตากลับโดดเด่น เฉียบแหลม เสื้อผ้าที่สวมใส่ดูดีมีราคา ไม่เหมือนนักเดินทางหรือชาวบ้านทั่วไป สายตาของชายคนนั้น ยามมองเข้ามาในร้านจะสอดส่องและประเมินตลอดเวลา

บทที่ 28สร้างเส้นสายกับพ่อค้าต่างเมือง (ครึ่งหลัง) เช้าวันถัดมา ระหว่างที่ลู่ซินฟางต้อนรับลูกค้าอยู่นั้น หลางไป๋เดินเข้ามาบอกว่าชายชื่อ ‘เจิ้งหาน’ เป็นตัวแทนร้านค้าต่างเมืองต้องการพบเป็นการส่วนตัวเพื่อเจรจาธุรกิจ ลู่ซินฟางไม่รู้จักชายที่ชื่อเจิ้งหาน แต่ในเมื่อแจ้งนามอย่างตรงไปตรงมา ดูแล้วน่าจะเป็นคนที่มีชื่อเสียงในระดับหนึ่ง เมื่อมาที่ห้องรับรองที่อยู่บนชั้นสอง พ่อค้าต่างเมืองที่ชื่อเจิ้งหานไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือคนที่สนใจตะเกียงแก้วเมื่อวานนั่นเอง “ท่านนี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าค่ะ” ลู่ซินฟางทักทายอีกฝ่ายอย่างเป็นกันเอง เจิ้งหานลุกจากเก้าอี้ ประสานมือโค้งเอวเล็กน้อยให้กับหญิงสาว ถือเป็นการให้เกียรติคนทำการค้าเหมือนกัน หากก็อยู่ในความพอดี ไม่ได้นอบน้อมจนเหมือนเสแสร้ง “ยินดีที่ได้รู้จัก ข้าเจิ้งหาน เป็นตัวแทนร้านค้าไฉฟู่แห่งเมืองซือซวน พอดีสนใจตะเกียงแก้วของเถ้าแก่เนี้ย ต้องการรับไปขายที่ร้านไฉฟู่ของเรา” เข้าประเด็นทันทีเช่นนี้ นับว่าเป็นคนที่ชัดเจน ลู่ซินฟางชอบคนประเภทนี้ ในคว

บทที่ 30วางแผนขยายฟาร์ม เมื่อเตรียมตัวพร้อมแล้ว ทั้งสี่ก็ออกไปเปิดร้าน ลู่ซินฟางหิ้วตะกร้าของว่างเต็มมือทั้งซ้ายขวา ส่วนชุนจูงเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์เดินตามหลังนายหญิง แต่พอมาถึงหน้าร้านกลับเห็นหลางไป๋มาเปิดร้านเรียบร้อยแล้ว “หลางไป๋มาแต่เช้าเชียวนะ” ลู่ซินฟางเอ่ยแซวยิ้มๆ หลางไป๋กับพวกซินหลินนั้นเดินทางไปกลับระหว่างสองมิติ และยังต้องเข้าออกบ้านเช่าซึ่งอยู่อีกตรอกหนึ่ง โดยทำทีเหมือนว่าพวกเขาอาศัยอยู่ที่นั่น เทียบกันแล้ว ลู่ซินฟางอาศัยอยู่เรือนหลังของร้าน แต่กลับช้ากว่าหลางไป๋ หมาป่าหนุ่มกล่าวพลางยิ้มอย่างมีสุข “ได้มาช่วยงานนายหญิงถือเป็นเกียรติมากขอรับ แล้วก็...ท่านหลินฝากมาบอกว่ารอคอยขนมจากนายหญิงอยู่นะขอรับ” ประโยคท้าย หลางไป๋ลดเสียงให้เบาที่สุด ลู่ซินฟางพยักหน้าอย่างเข้าใจ ในตอนนั้น เป่าเอ๋อร์ก้าวขึ้นมาข้างหน้า ดึงแขนเสื้อของหลางไป๋แล้วบอกว่า “น้าไป๋ วันนี้มีขนมเกาลัดด้วยละ” พูดจบ เจ้าตัวน้อยก็ยิ้มแป้น “มากินด้วยกันนะ” เฉิงเอ๋อร์ย้ำ “ทั้งสองคนก็มากินด้วยกันกับน้