ตอนที่ 5 ความอบอุ่นในหัวใจ

 หลังจากการพบกันครั้งแรกกับท่านขุนศรีอิศรา นลินญารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในใจของเธอ เธอรู้สึกมั่นใจมากขึ้น แม้จะยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ แต่เธอเริ่มรู้สึกว่าการอยู่ในยุคสุโขทัยอาจไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุด

 ในเช้าวันรุ่งขึ้น นลินญาตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงนกร้องจากท้องทุ่งนา ขณะที่แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านหน้าต่างไม้เข้ามาในห้อง เธอรู้สึกสงบและผ่อนคลายมากกว่าที่เคยรู้สึกในชีวิตในเมืองใหญ่ที่เธอจากมา

 หลังจากจัดการกับตัวเองเรียบร้อย นลินญาก็เดินออกมาที่ลานหน้าบ้านเพื่อสูดอากาศสดชื่นในยามเช้า สายตาคมสวยของเธอมองไปยังท้องทุ่งนาที่ทอดยาวไปไกลสุดสายตา แสงอาทิตย์สาดส่องท้องนาให้เปล่งประกายสีทอง นลินญารู้สึกทึ่งในความงดงามของธรรมชาติที่ยังคงบริสุทธิ์และสมบูรณ์ในยุคนี้

 ในขณะนั้นเอง แม่แย้มภรรยาของนายบ้านก็เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน “แม่หญิงนลินญา ท่านอยากที่ช่วยข้าเตรียมอาหารกลางวันไหมจ๊ะ”

 “ได้สิคะแม่แย้มให้ฉันช่วยได้ใช่ไหมคะ ฉันยินดีที่จะช่วยเท่าที่ทำได้ รบกวนแม่แย้มช่วยสอนฉันด้วยได้ไหมคะ” นลินญาตอบด้วยน้ำเสียงสดใส เธออยากที่จะเรียนรู้วิถีชีวิตในสุโขทัยให้มากที่สุด

 “ได้เลยจ่ะ งั้นแม่หญิงเดิมตามข้ามาที่ครัวเลยนะจ๊ะ”

 แม่แย้มภรรยานายบ้านเดินนำทางนลินญาไปยังครัวของบ้าน ซึ่งเป็นครัวกลางแจ้ง มีเตาถ่านตั้งอยู่ตรงกลางที่เอาไว้ใช้สำหรับหุงหาอาหาร มีหม้อดินและกระทะทองเหลืองวางอยู่รอบ ๆ แม่แย้มชี้ไปยังผักและสมุนไพรที่วางเรียงรายอยู่บนเสื่อ

 “วันนี้เราจะทำแกงเลียงกับข้าวเหนียวปิ้ง แม่หญิงเคยทำอาหารแบบนี้ไหมจ๊ะ”

 นลินญาส่ายศีรษะเบา ๆ ก่อนที่จะส่งยิ้มให้กับคนถามอย่างอายๆ “เปล่าค่ะ ฉันเคยแต่กินค่ะ แต่ไม่เคยได้มีโอกาสทำเองเลย”

 แม่แย้มภรรยานายบ้านหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยิ้มให้หญิงสาวด้วยความเอ็นดู ท่าทางเมืองที่แม่หญิงนลินญาจากมาคงจะไม่มีอะไรแบบนี้เป็นแน่

 “ไม่เป็นไรจ้ะ แม่หญิง เดี๋ยวข้าจะสอนท่านเอง การทำอาหารไม่ได้ยากเกินไปหรอก เพียงแค่ตั้งใจและปราณีตพร้อมทั้งมีความอดทน”

 นลินญานั่งลงข้าง ๆ แม่แย้ม พร้อมกับมองบ่าวในบ้านที่กำลังพากันทำกับข้าว และเธอเริ่มเรียนรู้วิธีการขั้นตอนการเตรียมอาหารจากแม่แย้มที่คอยบอกเธอและทำให้เธอดู นลินญาได้ลองฝานผัก หั่นสมุนไพร และตำเครื่องแกงด้วยตัวเอง แม้ว่าจะดูไม่ค่อยคล่องแคล่ว ท่าทางแปลกๆ แต่ภรรยานายบ้านอย่างแม่แย้มก็ชื่นชมกับความตั้งใจของเธอ

 “แม่หญิงทำได้ดีแล้วจ้ะ อีกไม่นานคงจะเก่งกว่าข้าที่เป็นคนสอนเสียอีก” แม่แย้มพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเอ็นดูหญิงสาวคราวลูก นลินญาเป็นคนสวยหน้าตางดงาม รอยยิ้มสวยเป็นมิตรกับทุกคน แม้ว่าคำพูดคำจาของแม่หญิงจะดูแปลกกว่าผู้คนชาวบ้านแถวนี้เมืองนี้ก็ตามเถอะ อีกทั้งนิสัยที่ชอบเรียนรู้ของแม่หญิงทำให้ชาวบ้านที่นี่ยินดีที่จะสอนทุกอย่างที่เธออยากรู้ให้

 ขณะที่นลินญากำลังช่วยกันเตรียมอาหาร เธอก็ได้เรียนรู้ถึงความหมายของการทำอาหารในยุคนี้ อาหารไม่ใช่เพียงแค่การเติมเต็มความหิวเท่านั้น แต่อาหารกลับเป็นการเชื่อมโยงระหว่างผู้คน คอยสร้างความใกล้ชิดและความผูกพันที่แท้จริง

 ในช่วงบ่าย เธอก็มีแขกมาเยือนถึงบ้านของนายบ้าน เธอมองร่างสูงสง่างามของท่านขุนศรีอิศราที่มาขอพบเธอ เเละขออนุญาตนายบ้านชวนหญิงสาวไปเดินชมวิถีชาวบ้านของที่นี่ ซึ่งหญิงสาวก็ตอบตกลงทันที

 นลินญาได้มีโอกาสออกไปเยี่ยมชมบรรยากาศหมู่บ้านรอบ ๆ กับท่านขุนศรีอิศรา ผู้ซึ่งเสนอให้พาเธอเดินชมวิถีชีวิตของชาวสุโขทัย ท่านขุนศรีอิศราสวมชุดผ้าไหมสีน้ำตาลอ่อนในวันนี้ ดูเรียบง่ายแต่ยังคงสง่างามเช่นเดิม

 “หมู่บ้านนี้มีความสำคัญมากสำหรับสุโขทัย เพราะเป็นแหล่งปลูกข้าวที่ใหญ่และนับว่าเป็นอู่ข้าวอู่น้ำที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่ง” ท่านขุนศรีอิศรากล่าวให้นลินญาฟัง ขณะที่เดินเคียงข้างนลินญาไปตามทางเดินเล็ก ๆ ที่ขนาบด้วยทุ่งนาทั้งสองข้าง 

 “ชาวบ้านที่นี่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย แต่ทุกคนต่างก็ทำงานหนักเพื่อให้ได้ผลผลิตที่ดี”

 นลินญารับฟังอย่างตั้งอกตั้งใจและรู้สึกทึ่งในความรอบรู้และความเอาใจใส่ของท่านขุนศรีอิศราเขาไม่ได้เป็นเพียงแค่ขุนนางที่มีอำนาจ แต่ยังมีความเข้าใจในวิถีชีวิตของชาวบ้านราษฎรอย่างลึกซึ้ง เธอรู้สึกได้ถึงความเคารพและความชื่นชมที่ชาวบ้านมีต่อท่านขุนผู้นี้

 “ท่านขุนศรีคะ ท่านดูเหมือนจะรู้จักและเข้าใจชาวบ้านดีมากเลยนะคะ” นลินญาเอ่ยขึ้นด้วยความชื่นชม ตาคมสวยมองเสี้ยวหน้าของบุรุษหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ด้วยความชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง

 ท่านขุนศรีอิศราหันมายิ้มให้คนที่เดินเคียงข้างเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาคมของเขาจะมองตรงไปยังเส้นทางข้างหน้า 

 “ข้าคิดว่า การที่เราจะเป็นผู้นำที่ดีได้นั้น เราต้องเข้าใจและใส่ใจผู้คนที่เราเป็นผู้ดูแล ข้าก็เลยมักจะมาเยี่ยมเยียนหมู่บ้านเหล่านี้เสมอ เพื่อให้มั่นใจว่าทุกคนมีความสุขและได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม”

 นลินญารู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอสัมผัสได้ถึงความเมตตาและความจริงใจในคำพูดของท่านขุนศรีอิศรา เขาไม่ใช่เพียงผู้ปกครองที่มีอำนาจ แต่ยังเป็นผู้ที่มีจิตใจอ่อนโยนและพร้อมที่จะช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ

 ขณะที่ทั้งสองเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางทุ่งนาและท้องฟ้าสีคราม นลินญาเริ่มรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่มีความหมายมากขึ้นสำหรับเธอ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับท่านขุนศรีอิศราก็ค่อย ๆ ลึกซึ้งขึ้น เธอไม่เพียงแต่รู้สึกปลอดภัยที่มีเขาอยู่เคียงข้าง ใจเธอเต้นแรงทุกครั้งที่ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของท่านขุนมองทอดมาทางเธอ และนลินญารับรู้ได้ถึงความรู้สึกผูกพันที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเธอ