Semua Bab กลรักคุณหมอแสนร้าย: Bab 41 - Bab 50

ภีมวัชขับรถมาถึงหน้าบริษัทของอิงลดาด้วยความเร็วสูง ทันทีที่จอดรถ เขาก็เห็นรถตู้สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ไม่ไกลจากทางเข้า ดูเหมือนจะมีคนขับนั่งอยู่เพียงคนเดียว ภีมวัชขมวดคิ้วแน่น เขารู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเขาเปิดประตูรถ ก้าวลงมาด้วยความเร่งรีบ ดวงตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในอาคารสำนักงานอย่างรวดเร็วเมื่อเข้ามาด้านใน บริเวณโถงต้อนรับที่ปกติจะเงียบสงบในยามเย็น บัดนี้กลับมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบายอารมณ์ ในมือมีแก้วกาแฟวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าภีมวัชมองเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน เขาเดาออกได้ทันทีว่าเป็นใคร และรู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ ความโกรธพุ่งพล่านขึ้นมาในอกของนายแพทย์หนุ่มทันที เขากำหมัดแน่น พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้พุ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายในทันทีรอบๆ ตัวภาณุ มีพนักงานบางส่วนที่ยังไม่กลับบ้านยืนกระซิบกระซาบกันอยู่เป็นกลุ่มๆ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวลและเป็นห่วงอิงลดา ไม่มีใครกล้ากลับบ้านไปก่อน เพราะกลัวว่าอิงลดาจะตกอยู่ในอันตราย ภีมวัชสังเกตเห็นท่าทางของพนักงานเหล่านั้น และยิ่งทำให้เขารู้สึกไม่พอใจภาณุ

ในรถยนต์คันหรู บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยความตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด แสงไฟจากท้องถนนยามเย็นสาดส่องเข้ามาเป็นระยะๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่ยังคงบึ้งตึงของภีมวัชอิงลดานั่งอยู่ข้างๆ เธอเอนหลังพิงพนัก เบือนหน้ามองออกไปนอกกระจก แต่แอบเหลือบมองภีมวัชเป็นระยะๆ“ภาณุ เขาบ้าไปแล้วหรือไง ตามมาถึงนี่ได้ยังไง” ภีมวัชสบถเสียงดัง มือข้างหนึ่งกำพวงมาลัยแน่นจนข้อขาวขึ้น“เขาไม่เลิกราง่ายๆ แน่ พี่ไม่น่าปล่อยให้อิงไปเจอเรื่องแบบนี้เลย” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโมโหและรู้สึกผิดในเวลาเดียวกันอิงลดามองเขาที่กำลังบ่นพึมพำอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาคมกริบที่เคยสุขุมและนิ่งขรึม ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและไม่พอใจ ท่าทางของเขาที่แตกต่างไปจากปกติ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจระคนกับความรู้สึกบางอย่างที่ผุดขึ้นในใจภีมวัชยังคงบ่นต่อ พรรณนาถึงความไร้เหตุผลของภาณุ และความรู้สึกไม่สบายใจของเขาที่อิงลดาต้องมาเจอเรื่องเช่นนี้“ถ้าเขายังไม่เลิกรา พี่จะต้องจัดการให้เด็ดขาดจริงๆ แล้วนะ นี่มันเกินไปแล้ว”

ค่ำคืนนั้น อิงลดากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องของเธอ เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างตัวสั่นเบาๆ บนโต๊ะไม้ เธอเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาดู หน้าจอแสดงชื่อของมารดา หญิงสาวกดรับสายด้วยรอยยิ้ม“สวัสดีค่ะคุณแม่” เธอทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส“อิง... ว่างคุยกับแม่ไหมลูก” เสียงของ อารีย์ มารดาของอิงลดา ดังขึ้นจากปลายสาย น้ำเสียงของเธอฟังดูจริงจังกว่าปกติ“ว่างค่ะคุณแม่ มีอะไรหรือเปล่าคะ” อิงลดาถามกลับ พลางวางหนังสือในมือลง“คือเรื่องภาณุน่ะลูก คุณดาริกาโทรมาคุยกับแม่แล้ว แล้วแม่ก็คิดว่าเรื่องนี้เราคงปล่อยไว้ไม่ได้จริงๆ นะ” อารีย์เริ่มเข้าเรื่องอิงลดานิ่งฟัง สีหน้าของเธอเคร่งขึ้นเล็กน้อย เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อบ่าย“แม่คิดว่า... ลูกจดทะเบียนสมรสกับพี่เขาไว้ก่อนดีไหมลูก อย่างน้อยก็ยังมีทะเบียนสมรสที่การันตีการแต่งงานของลูก สถานะของลูกจะได้ชัดเจน และทำให้ภาณุเลิกยุ่งกับลูกได้เสียที” อารีย์เสนอด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นคำพูดของมารดาทำให้อิงลดาถึงกับชะงัก

ที่โรงพยาบาล ภีมวัชกำลังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ตรวจสอบข้อมูลของคนไข้ที่เป็นผู้ป่วยนอก ทันทีที่เขาเลื่อนดูรายชื่อลงมา สายตาของเขาก็พลันหยุดชะงักลงที่ชื่อหนึ่ง“ภาณุ...” คิ้วของภีมวัชขมวดเข้าหากันแน่น ดวงตาคมกริบจ้องมองชื่อนั้นอย่างพิจารณา ความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้ามาในใจ‘คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอก’ เขาบอกตัวเอง แต่หากเป็นคนคนเดียวกันกับคนที่ตามตื๊อคู่หมั้นของเขา นั่นหมายความว่าการนัดหมายครั้งนี้ไม่ใช่การมาปรึกษาทางการแพทย์ทั่วไป แต่เป็นการเตือนจากภาณุ เป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายสืบรู้แล้วว่าเขาคือใคร และตามมาถึงที่ทำงานของเขาแล้วความโกรธเริ่มก่อตัวขึ้นในอกของภีมวัชอีกครั้ง แต่เขาก็พยายามควบคุมมันไว้ ใบหน้าของเขากลับมาเรียบเฉยดังเดิม ภีมวัชไม่ใช่คนที่จะหลบเลี่ยงปัญหา เขารู้ว่าการเผชิญหน้าคือสิ่งที่จะต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว“เชิญคิวต่อไปเลยครับ” เขาพูดเสียงเรียบ“คนไข้รายต่อไปชื่อคุณภาณุค่ะ เห็นว่ามีอาการปวดหัวเรื้อรังค่ะ” พยาบาลสาวพูดพร้อมกับยื่นแฟ้มให้ ก่อนที่เธอจะเดินออกไปเชิญคนไข้ที่เขากำลังสงสัย

ภีมวัชนั่งศึกษาเคสของผู้ป่วยคนหนึ่งในห้องทำงานในบ้านของตัวเองจนดึก เขามองดูนาฬิกาก่อนจะตัดสินใจปิดแฟ้มเอกสารเพื่อที่จะเข้านอนก่อนสี่ทุ่มชายหนุ่มหยุดอยู่หน้าประตูห้อง รอยยิ้มบางๆผุดที่มุมปากพลางคิดว่าเธอคงเข้านอนแล้ว แต่ก็อยากจะเห็นหน้าเธออีกสักครั้ง และไวกว่าความคิดในหัว มือของเขาก็เคาะที่ประตูห้องนอนเธอ พลางคิดว่าเป็นหมอระบบประสาทและสมองแท้ๆ แต่กลับควบคุมความคิดของตนเองไม่ได้ภายในห้องนอน อิงลดาที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงสะดุ้งเล็กน้อย เธอรู้ทันทีว่าใครอยู่หลังประตู หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ เธอจำได้ดีถึงเหตุการณ์ในคืนล่าสุดที่เขาจูบเธอ เจอหน้ากันก่อนนอนทีไรไม่จูบก็พูดจาทำให้หวั่นไหวแต่สุดท้ายหญิงสาวก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้อย่างเต็มใจทันทีที่บานประตูเปิดออก ภีมวัชก็ส่งยิ้มบางๆ ให้กับเธอ “ยังไม่นอนอีกเหรอ”“ถ้านอนแล้วจะลุกมาเปิดประตูได้เหรอคะ” อิงลดายิ้มตอบเขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้องของเธออย่างไม่ได้รับเชิญ“พี่แค่อยากจะมาบอกอิงว่าเรื่องจดทะเบียนสมรส พี่เต็มใจ