ตอนที่ 9 เพื่อนสนิท

ช่วงเย็นหน้าตึกโรงพยาบาล ผู้คนทยอยเลิกงานและมีเหล่าพยาบาลที่มาเปลี่ยนเวรเพื่อทำหน้าที่ดูแลคนไข้

แพทย์หญิงณัชชาก้าวเดินข้างภีมวัช ท่ามกลางสายตาของเหล่าหมอและพยาบาลที่มองทั้งคู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

“คุณหมอณัชชากับหมอภีม เดินด้วยกันอีกแล้ว”

“คู่นี้เหมาะกันจังเลยนะคะ หมอหล่อ หมอสวย ดูดีทั้งคู่”

“ลูกสาวหุ้นส่วนโรงพยาบาลเชียวนะ ใครได้ไปนี่โชคดีสุดๆ”

เสียงกระซิบจากกลุ่มพยาบาลลอยมาตามสายลม ณัชชายิ้มเล็กๆ ริมฝีปากแดงระเรื่อขยับรับคำชมโดยไม่ต้องพูดอะไร เธอเคยชินกับเสียงพวกนี้ แต่วันนี้มันพิเศษขึ้นนิดหน่อย เพราะเขาอยู่ข้างเธอ

ภีมวัชกลับก้าวเดินอย่างไม่เร่งรีบ เขาได้ยินทุกคำ แต่ไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

“วันนี้คุณดูเหนื่อยนะ” ณัชชาพูดพลางมอง หน้าเขา

“เหนื่อยกับคนไข้ไม่เท่าไรหรอก แต่กับคนรอบตัวนี่สิ มันเหนื่อยใจ” เขาหมายถึงพยาบาลที่ลืมให้ยาคนไข้จนชัก แต่ไม่สามารถเอาผิดได้เพราะไม่มีหลักฐานว่าเธอตั้งใจ และทั้งหมดที่ทำไปก็เพื่ออยากโทรเรียกเขาให้มาเข้าเวรในวันอาทิตยแค่นั้น มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นกับคนที่เรียนมาทางด้านพยาบาล

“บางคนก็ไม่ได้เรียนพยาบาลมาเพื่อจะดูแลคนไข้หรอกนะคะ บางคนเรียนเพื่อที่จะหาสามีเป็นหมอ บางคนอยากได้สามีเป็นตำรวจเป็นทหาร นี่ฉันได้ยินมาจากพยาบาลในวอร์ดเลยนะ” ณัชชาพูดถึงเรื่องนี้ แต่ภีมวัชเงียบ เขาไม่ชอบให้มีใครพูดถึงกันในทางไม่ดี

เมื่อเธอรู้ตัวจึงเปลี่ยนเรื่องพูด “ไม่ได้ไปบ้านหมอภีมนานแล้ว เย็นนี้ขอไปฝากท้องด้วยได้ไหมคะ”

เขาชะงักก้าวเล็กน้อย

“แม่ครัวบ้านคุณทำอาหารอร่อย ฉันคิดถึงพะแนงเนื้อของป้าสมรจัง” เธอยิ้มแบบไม่ใส่พิษภัย

เขานิ่งไปอึดใจ ก่อนจะหันมาสบตาเธอช้าๆ

“วันนี้...คงไม่สะดวก”

“หืม” เธอเลิกคิ้ว

“ช่วงนี้มีแขกมาพักที่บ้าน อาจจะไม่เหมาะ” เขาพูดเสียงเรียบ

“เข้าใจละ งั้นไว้คราวหน้าก็ได้” ณัชชายิ้มจางๆ พยักหน้า เธอกลบเกลื่อนน้ำเสียงผิดหวังทันที แต่ก็ยังหลุดแววตาเสียดายออกมาเล็กน้อย

เมื่อถึงลานจอดรถ เขาหยุดเดิน แล้วพยักหน้าให้

“กลับดีๆ นะ”

“อือ ขับรถดีๆ เหมือนกัน” เธอยิ้มหวาน อยากชวนเขาพูดคุยต่อสักพัก แต่เขาไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว

เสียงประตูรถของเขาดัง ‘ปัง’ เบาๆ ก่อนรถคันสีเทาเข้มจะเคลื่อนออกจากลานจอด

ณัชชายืนมองตามหลังรถคันนั้น ริมฝีปากที่ยิ้มไว้คล้ายจะจางลง

ถึงจะเป็นแค่เพื่อนสนิท แต่เธอก็ยังหวัง... หวังว่าสักวันหนึ่งเขาอาจจะหันมามองเธอบ้าง แต่ไม่รู้ทำไม วันนี้เธอกลับรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีบางอย่างเปลี่ยนไป เหมือนสิ่งที่เธอเฝ้ารอกำลังจะหลุดลอยไปจากมือ

ที่บ้านกุลธาราวงศ์ บรรยากาศในครัวอบอวลด้วยกลิ่นหอมของเครื่องแกงและไข่เจียวฟูๆ เสียงทอดไข่ในกระทะยังไม่ทันจาง ร่างของหญิงสาวในชุดสบายๆ ก็หันมายิ้มให้ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาทางประตูด้านหลัง

“คุณแม่บอกว่าคุณเข้าครัวเอง” ภีมวัชยืนนิ่งครู่หนึ่ง สายตากวาดไปทั่วห้องก่อนจะหยุดที่เธอ อิงลดาสวมผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ที่ดูใหญ่เกินตัวนิดหน่อย ใบหน้าแดงเพราะความร้อนจากเตาไฟ

“อย่าเพิ่งกังวลเรื่องรสชาติอาหารนะคะ ฉันใส่เครื่องปรุงตามที่ป้าสมรสอนทุกอย่าง ไม่ขาดไม่เกิน” เธอรีบอธิบายก่อนที่เขาจะไม่วางใจในอาหารที่เธอทำ

“เพื่อผมเหรอ” เขาถามเสียงเรียบ เดินเข้ามาใกล้

“คือ ฉันมาเป็นลูกมือป้าสมรน่ะค่ะ แล้วก็แอบเรียนรู้สูตรไปด้วย เผื่อจะเอาไว้ทำให้คุณพ่อคุณแม่กิน” หญิงสาวอธิบายต่อ ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดว่าเธออยากเรียนงานครัวเพื่อเอาใจเขชา

ภีมวัชพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนมองไปที่จานไข่เจียวบนโต๊ะ

“นี่ฝีมือคุณเหรอ ดูดีนี่”

“ส่วนผสมฉันเตรียมเองค่ะ แต่ตอนทอดให้ฟูกรอบมีป้าสมรคอยช่วยอยุ่ข้างๆ” เธอยิ้มเขินๆ

“แล้วจะไม่ให้ผมวิจารณ์ใช่ไหม”

“ลองชิมดูสิคะ รับรองไม่ตาย” เธอส่ายหน้าช้าๆ แล้วยกจานกับข้าวมาให้

เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างอดไม่ได้หยิบช้อนขึ้นมาตักแกงเลียงคำหนึ่งแล้วลองชิม ทำหน้านิ่งไปครู่หนึ่งจนเธอรู้สึกหวั่นๆ ก่อนพูดเสียงเรียบ

“รสมือเดียวกับป้าสมรเป๊ะ”

อิงลดายิ้มออกมาอย่างภูมิใจ ไม่ใช่เพราะคำชม แต่เพราะเธอรู้ว่าเธอพยายามแล้ว และไม่ทำเสียของ

“แสดงว่าฉันไม่ทำครัวพังใช่ไหมคะ”

“อืม” เขากำลังจะตักคำต่อไป แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแทรกบรรยากาศ

เสียงริงโทนธรรมดาๆ แต่ใบหน้าอิงลดาเปลี่ยนสีทันทีเมื่อเห็นชื่อบนหน้าจอ เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วปิดเครื่องทันทีโดยไม่ลังเล

ภีมวัชมองอย่างกังวล อะไรบางอย่างที่ทำให้เธอปิดเครื่องทันที และสีหน้าเล็กน้อยที่ดูอึดอัด ทำให้เขารู้ว่าเรื่องนี้คงไม่ได้จบง่ายๆ

************************