Semua Bab กลรักคุณหมอแสนร้าย: Bab 21 - Bab 30

หลังจากเขากลับไป อิงลดานั่งพิงหัวเตียงในชุดนอนสีอ่อน ผมนุ่มสยายลงบนบ่า มือเรียวกอดเข่าของตัวเองเอาไว้แน่น สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแสงจันทร์เลือนรางหัวใจของเธอไม่เคยเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ไม่ได้แบบนี้เลยสักครั้ง“นี่มันอะไรกัน... ทำไมต้องรู้สึกใจเต้นเวลาเขาเข้ามาใกล้”เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะหนีมาแต่งงานเพื่อแค่หลบภัย แค่ต้องการฉากบังหน้า แต่ไม่ทันถึงสัปดาห์ หัวใจของเธอก็เหมือนจะทรยศตัวเองไปเสียแล้วคำพูดของเขายังวนเวียนอยู่ในหัว“สายไปแล้วอิง เธอเดินเข้ามาในชีวิตพี่แล้ว จะถอยกลับไปง่ายๆ แบบนั้นไม่ได้หรอก”อิงลดาถอนหายใจยาว พยายามสลัดความรู้สึกฟุ้งซ่านออกจากหัว“คนแบบเขา...พูดจริงหรือแค่หยอกเล่นกันแน่” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางเอาหมอนมากอดแนบอกแต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ภาพรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปนอบอุ่นของเขาก็ไม่ยอมหายไปจากหัวเสียทีใครบอกกันว่าเขาเย็นชาและไม่ชอบผู้หญิง ที่แสดงกับเธอมันตรงกันข้าม เขาดูเจ้าเล่ห์

กลางดึก ความเงียบของบ้านกุลธาราวงศ์ปกคลุมไปทั่วทุกห้อง แสงไฟสลัวจากทางเดินทอดยาวมาถึงหน้าห้องของอิงลดา เสียงเคาะเบาๆ ดังขึ้นสองสามครั้งก่อนที่หญิงสาวจะเดินมาเปิดประตูแง้มไว้เพียงเล็กน้อย ใบหน้ายังคงมีร่องรอยของความสับสนและเหนื่อยล้าในวันนี้ภีมวัชยืนอยู่ตรงหน้า สวมชุดนอนสบายๆ แต่สีหน้ากลับจริงจังอย่างเห็นได้ชัด“มีอะไรคะ”เขามองเธอด้วยสายตาที่ตรงไปตรงมา ไม่หลบเลี่ยงเหมือนทุกครั้ง“พี่อยากแต่งงานกับเธอจริงๆ นะอิง” เสียงทุ้มต่ำกล่าวช้าๆ ชัดเจนทุกถ้อยคำอิงลดาชะงักไปชั่วครู่ หัวใจสั่นไหวเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับยังนิ่งเฉย เธอสูดหายใจลึกแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แม้ในใจจะว้าวุ่น“อิงดีใจไหม” เขาถามเธอแล้วลอบมองดูปฏิกิริยาของคู่หมั้นสาว“พี่ภีมอย่าลืมสิคะ ว่าเราแต่งงานกันเพราะอะไร อิงต้องดีใจอยู่แล้วที่จะหลุดพ้นจากเรื่องวุ่นวาย ไม่ใช่ดีใจเพราะจะได้แต่งกับพี่นะ” ประโยคนั้นเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจของภีมวัชอย่างไม่ทันตั้งตัวชายหนุ่มนิ่งเงียบไปทันที ดวงตาคมที่เคยแฝงรอยอ่อนโยนเมื่อครู่กลับกลายเป็นความเศร้าลึก เขากะพริบตาช้าๆ ก้มหน้

ณัชชาเดินเข้ามาในห้องประชุมด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกวัน แต่ดวงตากลับหม่นลงกว่าปกติ เธอเลือกนั่งที่มุมห้อง แยกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนร่วมงานที่กำลังหัวเราะคุยกันเสียงดัง ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าเหมือนเคย มือเรียวเปิดเอกสารการประชุมพลางถอนหายใจเบาๆ โดยไม่รู้ตัวหลายวันแล้วที่เธอไม่ได้เดินไปหาภีมวัชที่ห้องพักแพทย์แผนกศัลยกกรรม ไม่ได้ชวนเขาไปข้าวกลางวัน หรือแซวเขาเวลาเดินสวนกัน เธอแสร้งยุ่งกับงาน ตรวจคนไข้จนล้นมือ รับเคสเวรแทนแพทย์คนอื่น ทั้งหมดก็เพื่อหลีกเลี่ยงเขา และหลีกเลี่ยงความรู้สึกของตัวเองตอนนี้เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรทำตัวอย่างไร ระหว่างยอมรับความจริงว่าผู้ชายที่เธอแอบรักมานานเลือกคนอื่น หรือจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วอยู่ตรงนี้ต่อไปเหมือนเดิมเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมงานดังขึ้นเมื่อมีใครบางคนเล่าเรื่องขำๆ เธอแค่ยิ้มจางๆ ไม่ได้หัวเราะด้วย หัวใจเธอไม่ขำไปด้วยอีกแล้ว“หมอนัท เหนื่อยเหรอช่วงนี้ หน้าดูโทรมๆ นะ” หมอรุ่นพี่ทักขึ้นด้วยความเป็นห่วง ณัชชาเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มบางๆ พลางพยักหน้า“แค่พักน้อยน่ะค่ะ เดี๋ยวก็ชิน” คำตอบง่ายๆ แต่ในใจกลับเหนื่อยล้ามา

อิงลดาขับรถกลับจากโรงพยาบาลด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาผู้ช่วยส่วนตัวของเธอที่บริษัทสาขาย่อยของครอบครัว“เตรียมห้องประชุมไว้ ฉันจะเข้าประชุมเรื่องที่ดินโครงการใหม่บ่ายนี้” น้ำเสียงของเธอเด็ดขาด สุขุม ไม่เหมือนหญิงสาวที่เพิ่งกินข้าวกับผู้ชายที่ทำให้หัวใจสั่นไหวเมื่อครู่“รับทราบค่ะ คุณอิงลดา”ไม่นานนัก รถสีขาวมุกจอดเทียบหน้าตึกสำนักงานบริษัทเล็กแห่งหนึ่ง อิงลดาก้าวลงมาด้วยท่าทีสง่างาม พนักงานที่เห็นเธอเดินเข้ามาต่างยกมือไหว้ทักทายด้วยความเคารพ“สวัสดีค่ะ คุณอิง”“สวัสดีค่ะ บอส”เธอเพียงพยักหน้ารับ ไม่ได้ยิ้มแย้ม แต่ไม่เย็นชา เป็นความสุขุมที่มีระยะห่างอย่างมืออาชีพบริษัทแห่งนี้เป็นเพียงอาคารพาณิชย์หนึ่งคูหา มีไว้เพื่อประสานงานและติดต่องานกับลูกค้า เพื่อเตรียมจัดส่งสินค้าจากบริษัทแม่ที่ภาคเหนือ มีพนักงานขายอยู่ไม่กี่คน เพราะทำหน้าที่เพียงส่งเรื่องไปที่บริษัทแม่เท่านั้นเมื่อถึงห้องประชุม เธอถอดสูทออกพาดเก้าอี้แล้วนั่งลงอย่างสง่างาม สายตาเฉียบขาดกวาดมองเอกสารตรงหน้

เย็นวันศุกร์ที่ผู้คนต่างพากันเร่งรีบกลับบ้าน ณัชชายืนรอภีมวัชอยู่ที่ลานจอดรถหน้าโรงพยาบาล เธอเฝ้ารอด้วยใจที่เต้นระรัว ภายในใจเปี่ยมด้วยความหวังเล็กๆ ที่เธอไม่อาจเอ่ยออกมาได้เมื่อภีมวัชเดินออกมาจากอาคาร แววตาของเขายังคงฉายแววเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักทั้งวัน แพทย์สาวรีบก้าวเข้าไปหาเขา พร้อมรอยยิ้มที่พยายามปกปิดความประหม่า“หมอภีมคะ เย็นนี้ไปดินเนอร์ดื่มไวน์ด้วยกันไหมคะ” น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา แต่ก็ชัดเจนพอที่จะไปถึงหูของเขาภีมวัชชะงักไปเล็กน้อย สีหน้ามีความลังเลปรากฏขึ้นวูบหนึ่ง“ขอโทษนะหมอนัท พอดีผมต้องรีบกลับไปทานข้าวกับที่บ้านน่ะ” คำปฏิเสธนั้นเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจของหญิงสาว รอยยิ้มบนใบหน้าเธอเลือนหายไปชั่วขณะ ดวงตาคู่สวยสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด เธอพยายามกลั้นก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอ“แค่วันนี้ ไม่ได้เหรอคะ” เธอตอบกลับเสียงสั่น พยายามเก็บซ่อนความผิดหวังไว้ภายใต้แววตาที่หม่นหมอง แต่ถึงอย่างนั้น ภีมวัชก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ผิดปกติในน้ำเสียงของเธอ“ฉันมีเรื่องสำคัญอยากคุยกับคุณจริงๆ นะคะ” เสียงของเธอฟังดูเศร้าจนเขารู้สึกลังเล