Semua Bab กลรักคุณหมอแสนร้าย: Bab 11 - Bab 20

ห้องประชุมทีมแพทย์ ในโรงพยาบาลเอสทีฮอตปิตอล บรรยากาศเคร่งเครียดและต่างก็ให้ความสำคัญกับหัวข้อในวันนี้ภาพ MRI สมองของคนไข้ถูกฉายขึ้นบนจอ LED ขนาดใหญ่ หลายคนจดบันทึก บางคนเริ่มออกความเห็นเสียงเบาๆศัลยแพทย์ประสาทวิทยา พญ.มาริสา กำลังอธิบายถึงจุดเสี่ยงของเนื้องอกขนาดเล็กใกล้เส้นประสาทควบคุมการเคลื่อนไหวใบหน้า“ในตำแหน่งนี้ หากมีอาการบวมหลังผ่าตัด คนไข้จะมีโอกาสกล้ามเนื้อใบหน้าอ่อนแรงสูงถึง 20% แม้จะเป็นแค่ชั่วคราวก็ตามค่ะ” เธอพูดเสียงหนักแน่น ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มอีกฝั่งของโต๊ะนายแพทย์ภีมวัชนั่งพิงพนักเก้าอี้ มือข้างหนึ่งถือปากกา เขาไม่ได้จดอะไร เพียงแต่มองภาพสมองบนหน้าจอด้วยสายตานิ่งลึกในตอนนั้นผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอ่ยขึ้น“เคสนี้คนไข้สำคัญมาก เป็นนักแสดงระดับประเทศ ทีมผู้จัดการของเขาและญาติต้องการความมั่นใจว่า หลังผ่าตัดจะไม่มีผลกระทบต่อการใช้ใบหน้าและการแสดงเลย”สิ้นประโยคนั้นก็ตามมาด้วยความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรทุกคนหันมามองเขา ศัลยแพทย์ที่ขึ้นชื่อว่ามีฝีมือที่สุดในทีม และมีประสบการณ์กับเคสซับซ้อนภีมวัชวางปากกาลงบนโต๊ะ สายตานิ่งเฉียบก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบชัด“ผมเข้าใจดีว่าคนไข้

หลังมื้อกลางวัน ทั้งสองเดินกลับออกมาจากโรงอาหาร ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่ยังหันมามองเป็นระยะอิงลดาก้มหน้าก้มตาเดินข้างเขาเงียบๆ ภีมวัชเดินช้าๆ จนจังหวะเท้าเธอและเขาสอดรับกันโดยไม่ต้องนัดหมาย“จากนี้เรียกพี่นะ”“อะไรนะคะ” เธอหันไปมองทันที“พี่ภีม เรียกพี่ว่าพี่ภีม พี่แก่กว่าเรา แล้วก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว เรียกให้ชินไว้ก่อน” เขาย้ำ ชัดถ้อยชัดคำ“จู่ๆ ก็อยากเป็นผู้ชายอบอุ่นขึ้นมาเหรอคะ” เธอแกล้งถามพร้อมรอยยิ้มเยาะเบาๆเขาหยุดเดิน หันมามองเธอด้วยแววตานิ่งลึก“ถ้าเป็นกับเธอ พี่ก็อยากอบอุ่นให้ได้ทุกวัน”หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ โดยไม่รู้ตัว หัวใจที่เคยเต้นในจังหวะนิ่งๆ เริ่มเพี้ยนไป“แล้วพี่จะเรียกเราว่าอิง” เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย“ไม่ใช่คุณแบบห่างเหิน เรียกแบบนี้เพราะอยากให้รู้ว่าเราเป็นสนิมใจกันแล้ว”“ว้าว...” เธอหลุดขำ“เป็นคุณหมอเย็นชามาหลายปี อยู่ดีๆ ก็มีโหมดภีมวัชซีรีส์โผล่มาเฉยเลย”“ไปเอาข่าวมาจากไหน”“เคยบอกแล้วไงคะว่าสืบเรื่องของคุณ… หมายถึงเรื่องของพี่ภีมมาก่อนแล้ว แล้วเมื่อกี้ตอนนั่งรอ พวกพยาบาลก็พูดถึงพี่ในเรื่องนี้ด้วย คุณหมอสุดหล่อที่แสนเย็นชา”เขาไม่ได้โต้กลับ แค่ยิ้มบางๆ แ

เช้าวันต่อมา ภีมวัชเดินลงมาที่โต๊ะอาหารก่อนใคร สีหน้าของเขานิ่งสนิทเหมือนเดิม แต่คิ้วที่ขมวดเล็กน้อยบ่งบอกว่าจิตใจไม่ได้สงบเท่าไรดาริกาทักว่าเมื่อคืนหลับสบายไหม เขาเพียงพยักหน้ารับเงียบๆ ก่อนจะก้มหน้าจิบน้ำเปล่าอิงลดาเดินลงมาช้าๆ วันนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตสบายๆ กับกางเกงผ้าเนื้อดี ดูคล่องตัวแต่เรียบร้อย พอเห็นว่าภีมวัชนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว เธอก็ยิ้มบางๆ“อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่ภีม” หญิงสาวจงใจเน้นเสียงอย่างยียวนเขาเหลือบตามอง ตอบกลับเสียงเรียบและสีหน้าไม่เปลี่ยน“เที่ยงนี้พี่อยากกินข้าวผัดกุ้ง”อิงลดาเลิกคิ้ว เพิ่งจะเช้าเขาก็ถามหาอาหารเที่ยงแล้ว“ค่ะ เด่ยวบอกป้าสมรให้”“พี่อยากกินฝีมืออิง”“วันนี้ไม่อยากเข้าครัวค่ะ” เธอปฏิเสธตามตรง“อ้าว แย่เลยลูก พ่อคุณอยากกินข้าวผัดกุ้งแต่แม่ครัวคนเก่งไม่เข้าครัวซะแล้ว” ดาริกาหัวเราะเบาๆ“แต่อิงเห็นก๋วยเตี๋ยวต้มยำในโรงอาหารโรงพยาบาลน่ากินมากเลยนะคะ” เธอพูดพลางหรี่ตามองเขา“เรากินก๋วยเตี๋ยวร้านนั้นได้หรือเปล่าคะ”ภีมวัชเงียบไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ“อืม...” เขาไม่มีคำพูดอื่น แต่ในใจกลับรู้สึกผ่อนคลายลงนิดหน่อยอย่างน้อยเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่เสแสร้งเข้าค

ขณะที่นายแพทย์หนุ่มนั่งกับอิงลดา และเอาใจเธอ ทั้งไปสั่งอาหารให้ และเดินไปซื้อเครื่องดื่มให้โต๊ะอีกมุมหนึ่งของโรงอาหาร ณัชชานั่งมองภาพตรงหน้านั้น มือหนึ่งถือช้อน อีกมือกุมตะเกียบไว้แน่น“หมอภีมเป็นอะไรของเขา วันนี้อ่อนโยนผิดปกติ แบบนี้เรียกคลั่งรักใช่ไหมคะ” หมอนุ่นกล่าวแล้วยิ้มมองภาพเพื่อนร่วมงานที่ดูต่างออกไปจากปกติ เป็นภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แม้กระทั่งณัชชาที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เป็นนักศึกษาแพทย์ปีหนึ่ง เขาก็ยังไม่เคยมีมุมอ่อนโยนแบบนี้ให้เธอ “ไม่เคยเห็นยกข้าวยกน้ำให้ใคร ขนาดหมอนัทที่เป็นเพื่อนสนิทก็ยังไม่เคยเดินไปซื้อน้ำมาให้” “หมอธนินทร์พูดถูก สงสัยผู้หญิงคนนั้นคือตัวจริงล่ะมั้ง หมอภีมถึงได้ยอมเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้” หมอปุณณ์หัวเราะอย่างชอบใจณัชชาก้มหน้ากินอาหารคำต่อไปเหมือนเคี้ยวยากผิดปกติ ในหูเธอยังได้ยินเสียงพยาบาลโต๊ะข้างๆ กำลังเม้าท์ต่อ“ผู้หญิงคนนั้นน่ารักนะ สดใสเป็นธรรมชาติดี”“ใช่ ฉันเห็นตอนเธอมาส่งข้าวให้หมอภีมครั้งก่อน หมอภีมยิ้มอะปกติก็ไม่เคยเห็นยิ้มเลยสัก

ช่วงเช้าในบ้านกุลธาราวงศ์ บนโต๊ะอาหารเช้าวันนี้เป็นข้าวต้มปลาหมึกแห้งสูตรของยุพินและยุพาที่นำเสนอจนกลายเป็นอาหารเช้ามื้อหลักที่ต้องมีในทุกสัปดาห์“ข้าวต้นปลาหมึกแห้ง สูตรของสองสาวเขา อิงลองชิมนะลูก”“ค่ะ คุณแม่” เธอตอบรับอย่างว่าง่ายดาริกามองว่าที่สะใภ้ก็ยิ้มกริ่ม อิงลดาเป็นคนสมัยใหม่ แต่ว่านอนสอนง่าย พูดจาตรงไปตรงมาแต่นอบน้อม แม้จะแสดงเจตนาจะแต่งงานกับลูกชายเธอเพราะความจำเป็น แต่เธอเริ่มมองเห็นว่าทุกอย่างมันเริ่มลึกซึ้งและมีความผูกพันกันเกิดขึ้นทีละน้อย “จริงสิตาภีม แม่ลืมบอกไป” เธอหันไปทางลูกชายที่กำลังโรยหอมเจียวเพิ่มในข้าวต้ม“ครับแม่”“พ่อแม่ของอิงจะเดินทางมาถึงตอนเย็นวันนี้นะภีม พรุ่งนี้เป็นวันดี ฤกษ์งามยามเหมาะสำหรับพิธีหมั้น พวกเราเตรียมงานไว้หมดแล้ว เหลือแค่ลูกกับหนูอิงตกลงกันให้เรียบร้อยว่าจะเชิญแขกมาเพิ่มไหม เผื่อเปลี่ยนใจแม่จะได้สั่งห้องอาหารให้เตรียมอาหารเพิ่ม”ภีมวัชเงยหน้าจากถ้วยข้าวต้ม ดวงตาสงบนิ่งแต่แวววาวอย่างพอใจ“ครับแม่ ผมรับทราบ&rdquo