Semua Bab เสิ่นชีมารดาของวายร้ายทั้งสามจอมป่วนในจวนอ๋อง: Bab 1 - Bab 6

"นังหญิงชั่วเจ้าเหตุใดเจ้านำของของชินอ๋องไปขาย" เสิ่นชีรู้สึกว่าใบหน้าของนางโดนเท้าของผู้ใดเหยียบเข้าให้"ชูเยียนพอแล้ว อย่าทำพระชายาเลย" แม่นมจินร่ำไห้อย่างอาลัยทั้งกอดเจ้ากอดแป้งทั้งสาม เสี่ยวเจี่ย เสี่ยวเม่ยเมย เสี่ยวซานเมย "อย่าทำร้ายท่านแม่" สามแฝดตะโกนขึ้นพร้อมกัน แม้มารดาคนนี้จะใจร้ายกับพวกนาง แต่แม่นมจินก็พร่ำสอนให้กตัญญูต่อมารดา ดวงหน้าละอ่อนของพวกนางทั้งสามน้ำตาหยดแหมะลงพื้น ทำให้เสิ่นชีมองไปที่สตรีกลุ่มนั้นเหตุใดนางถึงได้ปวดใจเช่นนี้เล่า เสิ่นชีจำได้ว่านางอยู่ในหุบเขาช่วยทหารขนทรัพย์สมบัติแผ่นดินที่มีอายุหลายพันปี จากนั้นหุบเขาถล่มลงมาทุกคนตายกันหมดพอนางลืมตาขึ้นมาก็อยู่ในร่างของสตรีนางนี้ อีกทั้งมีชื่อแซ่เดียวกับนาง"ความชั่วของเจ้ายังไม่พอ เจ้ายังผลักท่านหญิงน้อยเซียวหมิ่นธิดาของฝูอ๋องอีกด้วย เจ้าจะให้ชินอ๋องไปบอกฝูอ๋องว่าอย่างไร" ชูเยียนเหยียบหน้าเสิ่นชีไว้อย่างนั้นความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมไหลเข้ามาในสมองของเสิ่นชี ท่านหญิงน้อยเซียวหมิ่นนั้นเป็นธิดาของฝูอ๋องกับชายาฝูอ๋องอย่างเจียวเหมย เซียวหมิ่นตกลงไปในสระบัวศีรษะนางกระทบกับก้อนหินเลือดออกบัดนี้ยังไม่ได้สติเซีย

เสิ่นชียังเอ่ยอีกว่า "หรือจวนชินอ๋องให้บ่าวเหยียบหัวนายได้ตามต้องการ หากองครักษ์ไม่เคารพท่าน ท่านจะเลี้ยงพวกเขาไว้หรือไม่ บ่าวที่ไม่เกรงกลัวเจ้านาย หากแพร่งพรายไปข้างนอก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น" นางร่ายยาวอย่างมาก ชินอ๋องไม่คิดว่านางจะมีสมองกลับมาแล้ว"ท่านจะกล่าวหาข้าว่าขโมยสินเดิมของท่านได้อย่างไร มีหลักฐานรึไม่""หลักฐานนะมีแน่ ไม่เชื่อให้คนไปค้นห้องของเจ้าดูสิ" เสิ่นชีมั่นใจอย่างมากชูเยียนกับพี่ชายอย่างชูหยางพลันสบตากันอย่างมีเลศนัย"ข้าไม่ไว้ใจชูเยียนกับชูหยาง หากเป็นหัวหน้าเสียนเห่าข้าไว้ใจ" เสิ่นชีรู้ความในใจของพี่น้องอสรพิษนั่นจึงดักทางไว้ก่อนชินอ๋องพลันมองเสิ่นชีในวันนี้ต่างจากเมื่อวาน นางพูดแล้วกล้าสบตากับคนอื่น ไม่เหมือนทุกครั้งเอาแต่ก้มหน้าด้วยความอาย"เสียนเห่าไปค้นห้องของหวังจือ" หวังจือคิดในใจว่าแย่แล้ว"ขอรับท่านอ๋อง" เสียนเห่าสาวเท้าอย่างฉับไวไม่เกินสองถ้วยชาเสียนเห่ากลับมาพร้อมหีบไม้เขาให้บ่าวยกมา"นี่คือสิ่งที่พบใต้เตียงของหวังจือ" เสียนเห่าเปิดออกทุกคนต่างมองของมีค่าทั้งหมด มีใบโฉนดที่ดินอีกทั้งปิ่นหยก "เจ้ายังว่าไม่ได้ขโมยอีกรึ" เสิ่นชียืนกอดอกถาม "พระชายาท่านสม

หวังเจียงเป็นคนของพ่อบ้านแล้ว หวังจือนั้นเป็นนางทาสไปแล้ว ในเรือนดอกเหมยกลับมาสงบอีกครั้งแม้สินเดิมจะได้ไม่ครบก็มิเป็นไรสามแฝดมองมารดาคนใหม่บัดนี้มารดามิได้แต่งกายสีสันฉูดฉาดเหมือนแต่ก่อนแล้ว ใบหน้าของมารดาปกปิดด้วยผ้าขาวบาง "เป็นอันใดเล่า มองแม่เช่นนั้น" น้ำเสียงหวานเอ่ยถามบุตรสาวทั้งสามคน สายตาพลันมองหน้าผากของเจ้าก้อนแป้งทั้งสามเต็มไปด้วยรอยบาดแผล"พวกเจ้ารอแม่ตรงนี้ ประเดี๋ยวแม่จะหายามาทาที่หน้าผากพวกเจ้า" สามแฝดมองมารดาเดินเข้าไปหลังฉากกั้นห้องนอนชั่วพริบตาเดียวมารดาพร้อมขวดยากระเบื้อง เสิ่นชีนั่งลงที่ตั่งเตี้ย เมื่อกี้นางเข้าไปในแหวนจิตวิญญาณนำเอายาทาแผลสมัยใหม่ออกมา"แม่จะทายาสมุนไพรให้พวกเจ้า" สามแฝดเชิดหน้าผากไปให้มารดา มือที่อ่อนโยนสัมผัสหน้าผากลูก ๆ ทั้งสามด้วยความรักและห่วงใย แม่นมจินไม่เคยเห็นภาพนี้มาก่อนพลันน้ำตาไหลพระชายาเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ เปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อคืนสงสัยพระชายาจะคิดได้ว่าสามแฝดรักพระชายามาก"ข้ารักท่านแม่ที่สุดเลย" สามแฝดเอ่ยพร้อมกัน นับแต่คลอดสามแฝดมามารดาไม่เคยใส่ใจพวกนางพี่น้อง แต่แม่นมจินได้แต่พร่ำบอกว่าให้รักและกตัญญูต่อมารดามากที่สุด"แม่ก็รักพ