All Chapters of สัญญารักไร้หัวใจ: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่20บาร์บีคิวริมทะเล หลังกลับจากเกาะที่แสนตื่นเต้น ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพื่อคลายความเหนื่อยล้า บรรยากาศภายในบ้านพักเงียบลงแต่ความตึงเครียดจากเหตุการณ์ที่โขดหินยังคงอบอวลอยู่จางๆ โดยเฉพาะในใจของพราวตะวัน เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย แต่ก็ยังไม่สามารถสลัดภาพแขนที่เป็นแผลของอคิณออกจากหัวได้ ความรู้สึกผิดและความห่วงใยตีรวนกันอยู่ในความคิดจนเธอทนอยู่นิ่งๆ ในห้องต่อไม่ไหว พราวตะวันเดินลงมาที่ชั้นล่าง เธอเห็นอคิณกำลังนั่งคุยโทรศัพท์เรื่องงานอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น แขนข้างขวาของเขาวางพาดอยู่บนพนักพิงอย่างผ่อนคลาย แต่ผ้าพันแผลสีขาวนั้นกลับดูโดดเด่นและคอยตอกย้ำความรู้สึกผิดของเธอ เมื่อเขาวางสายลง พราวตะวันจึงเดินเข้าไปหาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลในมือ “แขน เป็นยังไงบ้างคะ” เธอเอ่ยถามเสียงเบา “ฉันว่าเราควรทำแผลกันใหม่นะคะ แผลอาจจะโดนน้ำทะเลมา” อคิณเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา “แผลแค่นี้เองครับ ไม่เป็นไรหรอก” เขาพยายามทำเป็นเข้มแข็ง “ไม่ได้ค่ะ” น้ำเสียงของเธอเด็กขาดกว่าที่เคย “มานี่เลยค่ะ

ตอนที่22อรุณสวัสดิ์ริมทะเล แสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านผืนบางเข้ามาปลุก พราวตะวันให้ตื่นจากนิทราอันแสนหวาน เธอขยับตัวเล็กน้อยและรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากร่างกายของใครอีกคนที่อยู่ข้างๆ และวงแขนแข็งแรงที่โอบกอดเธอไว้หลวมๆ อย่างปกป้องโดยไม่รู้ตัว พราวตะวันค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าคมคายของอคิณที่กำลังหลับอย่างสงบอยู่ห่างไปไม่ถึงคืบ ลมหายใจที่สม่ำเสมอของเขาเป่ารดลงมาบนหน้าผากของเธอเบาๆ ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา พวกเขาคงเผลอขยับเข้ามาใกล้กันจนนอนกอดกันอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่รู้ตัว เธอรู้สึกตกใจหรืออึดอัด ตรงกันข้ามหัวใจของเธอกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกปลอดภัย เธอปล่อยให้ตัวเองนอนนิ่งๆ อยู่ในอ้อมกอดของเขา พราวตะวันนอนมองใบหน้าของเขาอยู่นาน ไล้สายตาไปตามสันจมูกโด่ง ริมฝีปากหยักได้รูป และแพขนตาที่ทอดตัวยาว ความรู้สึกรักที่เธอเพิ่งยอมรับกับหัวใจตัวเองเมื่อคืน มันเอ่อล้นขึ้นมาจนแทบจะเก็บไว้ไม่ไหว เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นอย่างแผ่วเบาที่สุด หมายจะปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากเขาออก จังหวะนั้นเองที่ดวงตาคู่คมค่อยๆ ปรือขึ้น ราวกับรับรู้ได้ถึงสัมผัสของเธอ เขามองหน้าเธอที่

ตอนที่24เดทแรก เย็นวันหนึ่งหลังจากอคิณกลับมาจากที่ทำงาน เขาบอกกับพราวตะวันด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัยว่า “คืนนี้แต่งตัวสวยๆ นะครับ” พราวตะวันที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจ แววตาฉายแววสงสัยระคนตื่นเต้น “ทำไมคะ” เขาเดินเข้ามาใกล้โซฟาที่เธอนั่งอยู่ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แล้วคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ก็เพราะว่าคืนนี้ เป็นคืนพิเศษของเราไงครับ” พราวตะวันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ “พิเศษยังไงเหรอคะ” “ถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิครับ” เขาขยิบตาให้เธออย่างมีเลศนัย “แต่รับรองว่า คุณจะต้องชอบแน่นอน” ความขี้เล่นของเขาทำให้เธออดที่จะยิ้มตามไม่ได้ “ก็ได้ค่ะ ไม่บอกก็ไม่บอก” เธอยอมแพ้ “แล้วต้องสวยขนาดไหนคะ มีธีมสีหรือเปล่า” อคิณส่ายหน้าช้าๆ สายตาของเขาจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “ไม่ต้องมีธีมหรอกครับ” เขายกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ข้างแก้มของเธอเบาๆ “แค่เป็นตัวคุณเองก็สวยที่สุดแล้ว” อคิณเอ่ยจบก็มองหน้าของพราวตะวันด้วยสายตที่ทำให้เธอเขินจนแทบไปไม่เป็นแต่คำพูดของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขจนแก้มร้อนผ่าว เธ

ตอนที่26คืนที่เงียบงัน บรรยากาศภายในรถยนต์คันหรูเงียบสนิท แสงสีของกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนที่วิ่งผ่านกระจกไปอย่างรวดเร็ว ความสุขและความโรแมนติกเมื่อชั่วโมงก่อนได้เลือนหายไปจนหมดสิ้น เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบที่หนักอึ้งและน่าอึดอัด อคิณกำพวงมาลัยแน่นขึ้นเล็กน้อย เขาเหลือบมองร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ เป็นระยะ พราวตะวันเอาแต่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย แสงไฟนีออนสาดกระทบใบหน้าสวยของเธอ เผยให้เห็นแววตาที่ว่างเปล่าและเย็นชา ในหัวของเธอ มีแต่เสียงของนิชาที่วนเวียนซ้ำไปซ้ำมา คำพูดเหล่านั้นเหมือนยาพิษที่ค่อยๆ ซึมลึกเข้าไปในหัวใจที่เพิ่งจะเริ่มแข็งแรงของเธอ ความเชื่อใจที่เพิ่งก่อตัวขึ้นอย่างสวยงาม บัดนี้กลับถูกความสงสัยเข้ากัดกินหัวใจของเธอ เดทที่ควรจะพิเศษที่สุด กลายเป็นเพียงการตอกย้ำว่าเธอเป็นเพียงเงาของใครอีกคน เป็นเพียงตัวแทนในสถานที่แห่งความทรงจำของเขา “พราว...” อคิณลองเรียกชื่อเธอเบาๆ ทำลายความเงียบที่น่าทรมาน เธอไม่ได้หันมามอง เพียงแต่ขานรับในลำคอด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน “คะ” ความเย็นชาในน้ำเสียงนั้นทำให้อคิณรู้สึกจุกในอก แต่เข

ตอนที่ 28 ความห่วงใยที่ไม่ถูกมองเห็น --- Part ของอคิณ --- เสียงปิดประตูรถของพราวตะวันยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของอคิณ เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน มองบ้านหลังใหญ่ที่บัดนี้เงียบสงัดและอ้างว้างลงไปถนัดตา กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของเธอยังคงหลงเหลืออยู่ในอากาศแต่เจ้าของกลิ่นได้จากไปแล้ว เขาเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงขึ้นไปยังห้องนอน ภาพโซฟาที่ว่างเปล่าตอกย้ำความจริงที่ว่าเขาถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพังอีกครั้ง อคิณทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงกว้าง ความเหนื่อยล้าจากการทำงานเทียบไม่ได้เลยกับความเหนื่อยล้าในหัวใจของเขาในตอนนี้ ‘ผมทำอะไรผิด...หรือการที่ผมเปิดใจให้คุณเร็วเกินไป...’ เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมทุกอย่างถึงพังทลายลงได้ง่ายดายขนาดนี้ เพียงแค่การปรากฏตัวของผู้หญิงคนเดียวที่เขาพยายามจะลบออกจากชีวิตมาตลอด วันต่อมาที่โรงพยาบาล อคิณจมตัวเองอยู่กับงานอย่างหนัก เขาประชุม สั่งงาน และตรวจคนไข้ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยและน่าเกรงขามกว่าเดิม จนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แต่ชวินมองปราดเดียวก็รู้ว่าเพื่อนรักของเขากำลังแตกสลายจากข้างใน “มึงโอเคนะไอ้คินน์” ชวินเอ่ยถามขึ้นเมื่ออยู่กันตามลำพังในห้องทำงาน อคิณถอน