All Chapters of สัญญารักไร้หัวใจ: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 10 ความจริงที่ถูกซ่อน เสียงนกเจื้อยแจ้วปลุกพราวตะวันให้ตื่นจากภวังค์ เธอยังคงสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่หลงเหลือบนหมอนข้างที่ใช้กอดเมื่อคืน ความรู้สึกปลอดภัยที่อ้อมกอดของอคิณมอบให้ยังคงหลงเหลืออยู่ในความรู้สึกของเธอ พราวตะวันโกรธตัวเองที่เผลอไผลไปกับสัมผัสของเขา ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีตีวนอยู่ในอก ความดีที่เขาแสดงออกตลอดมาสวนทางกับภาพลักษณ์เสือผู้หญิงที่เธอปักใจเชื่อ “พราวแกจะมาเห็นใจเขาง่ายๆ อย่างนี้ไม่ได้นะ แกต้องแข็งแกร่งเข้าไว้” พราวตะวันพึมพำกับตัวเอง เพราะเธอไม่อยากให้ความรู้สึกอ่อนไหวไปกับการกระทำแค่นี้ของเขาไม่ได้ไม่เช่นนั้นแผนการทั้งหมดของเธอก็จะพังทลายลง ในเช้าวันนั้น อคิณกำลังจะออกไปทำงานตามปกติ พราวตะวันลงมายังห้องอาหารด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอยังคงรักษาระยะห่างจากเขาเหมือนเดิม แต่สายตาของเธอก็มีเผลอมองเขาอยู่บ่อยครั้ง อคิณเองก็เช่นกัน เขามองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและอ่อนโยนที่มันออกมาจากใจของเขาจริงๆ “วันนี้ผมต้องเข้าโรงพยาบาลทั้งวัน” อคิณกล่าวขึ้นมาขณะจิบกาแฟ “ถ้าคุณมีอะไรก็เรียกคนใช้หรือว่าโทรหาผมได้ตลอดเลยนะ ไม่ต้องเกรง

ตอนที่ 12 ยิ่งพยายามใกล้ยิ่งห่างไกล อคิณกลับเข้ามาในห้องทำงานด้วยสีหน้าอ่อนล้าจากการประชุมที่ยาวนานกว่าที่คิด เขามองไปที่พราวตะวันที่กำลังยืนอยู่ริมหน้าต่าง ใบหน้าของเธอหันออกไปมองทิวทัศน์ข้างนอก แต่แววตาของเธอกลับว่างเปล่า ราวกับว่าความคิดของเธอกำลังล่องลอยไปในที่ไกลแสนไกลอคิณเดินเข้ามาใกล้เธอช้าๆ เขารู้สึกผิดที่บังคับเธอให้มารอเขาประชุม“ผมขอโทษนะครับพราว ที่ทำให้คุณต้องรอนาน” อคิณกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พราวตะวันไม่ตอบอะไร เธอยังคงนิ่งราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในห้องกับเธอ ราวกับว่าการมีตัวตนของเขาไม่มีผลอะไรต่อเธอเลยแม้แต่น้อยอคิณถอนหายใจเบาๆ เขาเดินเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นแล้วเอื้อมมือไปจับมือของเธอไว้เบาๆ“ผมรู้ว่าคุณโกรธ แต่ผมขอโทษได้ไหม” พราวสะบัดมือของเขาออกอย่างแรง“ฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันรำคาญที่ต้องอยู่ใกล้ๆ คุณอย่างนี้และยิ่งตอนนี้ฉันก็ยิ่งไม่อยากอยู่ใกล้ๆ คุณ”“ผมรู้ว่าคุณรำคาญผมแต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมไม่ได้อยากทำให้คุณอึดอัด” อคิณบอกกับเธออคิณเงียบไปชั่วขณะ เขามองพราวตะวันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด และตัดพ้อ“พราวคุณไม่เคยคิดเลยหรือไงว่าที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้ ผมหวังดีกับ

ตอนที่14ความห่วงใยของอคิณ พราวตะวันยังคงจมอยู่กับความเศร้า เธอเอาแต่นอนเศร้าไม่ยอมทำอะไรทั้งนั้น อคิณชวนเธอไปไหนก็ไม่ไป เขาจึงเดินเข้าไปนั่งที่ขอบเตียงอย่างเงียบๆ พราวตะวันหันหลังให้เขาและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง “พราว...” อคิณเรียกพราวตะวันขึ้นมาแต่เธอก็ยังไม่ยอมเอาตัวออกมาจากผ้าห่ม “พราวตะวัน...” อคิณเรียกเธออีกครั้งแต่เธอก็เอาแต่นอนคลุมโปงอยู่อย่างนั้น “ผมเข้าใจเลยว่าคุณเสียใจ แต่การจมอยู่กับมันแบบนี้ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ” พราวตะวันไม่ตอบ เธอซุกหน้าเข้ากับหมอนแน่นขึ้น “การอยู่กับความเศร้าในห้องสี่เหลี่ยมนี้จะยิ่งทำให้คุณแย่ลง” อคิณพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่จริงจัง “การได้ออกไปเจอโลกภายนอกบ้าง ได้เห็นสิ่งใหม่ๆ อาจจะช่วยให้คุณรู้สึกดีขึ้น” พราวตะวันยังคงนิ่งเงียบ อคิณจึงตัดสินใจพูดในสิ่งที่เขาคิดจริงๆ “ผมไม่ได้จะบังคับคุณ แต่มันไม่มีใครสามารถมีความสุขได้ถ้าต้องทนทุกข์อยู่ตลอดเวลา ผมอยากให้คุณออกมาจากตรงนี้เพื่อตัวคุณเองนะครับ ผมพร้อมที่จะอยู่ข้างๆ คุณเสมอ”หลังจากที่อคิณพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ ทิ้งให้พราวตะวันนอนอย

ตอนที่16ผู้พิทักษ์คนใหม่ หลังจากกลับจากโรงพยาบาล พราวฟ้าได้แต่เก็บความอัดอั้นและความรู้สึกไร้ประโยชน์ไว้ภายในใจที่ไม่เคยช่วยเหลือพี่สาวกับแม่ได้เลย จนเธอต้องหาทางระบายออกด้วยการรับคำชวนของเพื่อนไปเที่ยวที่บาร์ เพื่อปล่อยความเครียดที่สะสมมาให้ละลายหายไปกับแสงสีและเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม พราวฟ้าในชุดเสื้อครอปสีดำโชว์หน้าท้องแบนราบกับกางเกงยีนส์เอวสูงตัวโปรด ก้าวเข้าไปภานในร้านด้วยท่าทางที่ดูมั่นใจ แต่ในใจของเธอ กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกอัดอั้นที่ยากจะระบายออกมา เสียงเบสที่ดังกระหึ่มจากลำโพงทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ แสงไฟนีออนสีแดงและสีม่วงสาดส่องไปทั่วบริเวณ สร้างบรรยากาศที่ปลุกเร้าให้ผู้คนรอบข้างหลงลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วปล่อยให้ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลงที่แสนจะคุ้นเคย พราวฟ้าเลือกที่จะนั่งอยู่ที่โต๊ะที่อยู่มุมร้านเพื่อจะได้มีพื้นที่ส่วนตัวมากพอทีจะพูดคุยกับเพื่อนๆ ของเธอได้อย่างาสบายใจ “พราว แกเงียบไปนะ” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยทัก “ไม่สนุกเหรอ” พราวฟ้าส่ายหน้า “เปล่าหรอก แค่รู้สึกเหนื่อยๆ นิดหน่อย” “ฉันเข้าใจนะ” เพื่อนอีกคนพูด “แกลอง

ตอนที่18รักที่ถูกซ่อน หลังจากเดินทางมาถึงหัวหินแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันเข้าพักในห้องของตัวเองเพื่อเก็บสัมภาระและพักผ่อนจากการเดินทางอันยาวนานพราวตะวันอยู่ในห้องพักที่ตกแต่งอย่างเรียบหรูภายในบ้านพักตากอากาศของตระกูลวรวิชญ์ แต่มีความอบอุ่นซ่อนอยู่ เธอเดินไปที่ระเบียงห้องซึ่งเปิดรับวิวทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา เสียงคลื่นซัดสาดเข้าฝั่งช่วยขับกล่อมให้จิตใจที่ว้าวุ่นตลอดทั้งวันสงบลงได้ไม่น้อยอคิณที่เพิ่งออกจากห้องน้ำในชุดลำลองสบายๆ เดินมายืนอยู่ข้างๆ พราวตะวัน เขามองไปที่ท้องทะเลที่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้าอย่างเงียบๆ“เหนื่อยไหมครับ” อคิณถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลพราวตะวันหันไปมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะตอบ “ไม่เหนื่อยค่ะ” “เมื่อครู่คุณแม่ให้คนมาตามไปทานข้าวเย็นด้วยกัน” อคิณบอก “ผมอยากให้คุณลงไปพร้อมกับผมเลยได้ไหมครับ” พราวตะวันเงียบไปครู่หนึ่ง เธอรู้ดีว่าในฐานะสามีภรรยา การทำกิจกรรมร่วมกันเป็นเรื่องปกติ แต่เธอก็ยังคงไม่คุ้นชินกับการอยู่ใกล้ชิดกับเขา “แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ ตามใจคุณ” อคิณกล่าวเมื่อเห็นว่าเธอเงียบไปนาน “ไม่เป็นไรค่ะ ไปพร้อมกันนี่แหละ” พราวตะวัน