Semua Bab สัญญารักไร้หัวใจ: Bab 31 - Bab 40

ตอนที่30เมื่อความจริงปรากฎเมื่อพราวตะวันมาถึงหน้าประตูบ้าน เธอก็พบว่าบ้านทั้งหลังเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่แสงไฟที่เปิดอยู่ เธอเดินเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกที่หดหู่เล็กน้อย เธอรู้สึกได้ถึงความอ้างว้างที่เข้าปกคลุมบ้านหลังนี้ มันไม่เหมือนกับที่เธอคิดไว้เลยว่าเขาจะกลับไปปาร์ตี้หรือสังสรรค์กับเพื่อนๆพราวตะวันเดินเข้าไปในห้องทำงานของอคิณ เธอเห็นคอมพิวเตอร์ของเขายังคงเปิดอยู่ แต่เขาไม่อยู่ในห้อง เธอรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เจอเขาในตอนนี้ แต่ก็ตัดสินใจที่จะรอเขาอยู่ที่นี่ เธอเดินไปนั่งลงบนโซฟาแล้วรอเขากลับมาเวลาผ่านไปช้าๆ พราวตะวันนั่งอยู่บนโซฟาจนกระทั่งเธอเผลอหลับไปในที่สุดเมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาเช้าแล้ว เธอพบว่าตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของอคิณ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจ“คุณ… คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” พราวตะวันถามเสียงแผ่ว“ผมเพิ่งกลับมาเมื่อไม่นานมานี้เองครับ” อคิณตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน“ผมเห็นคุณหลับอยู่ที่โซฟา ผมก็เลยอุ้มคุณมานอนบนเตียงครับ”พราวตะวันเงียบไป เธอรู้สึกผิดที่เธอหนีเขามาแต่เขาก็ยังคงดูแลเธอเหมือนเดิม“คุณ…” พราวตะวันเริ่มบทสนทนา “ฉันขอโทษ”อคิณ

ตอนที่32วันหวานหวานแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนใหญ่ผ่านผ้าม่านเข้ามา พราวตะวันขยับตัวเล็ดน้อยแล้วรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากร่างกายของอคิณที่อยู่ข้างๆ และวงแขนแข็งแรงที่โอบกอดเธอไว้หลวมๆ อย่างปกป้อง เธอลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพแรกที่เห็นคือ ใบหน้าคมคายของอคิณที่กำลังหลับอย่างสงบอยู่ห่างไม่ถึงคืบ ลมหายใจที่สม่ำเสมอของเขาเป่ารดลงมาบนหน้าผากของเธอเบาๆ ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา พวกเขาคงเผลอขยับเข้ามาใกล้กันจนนอนกอดกันอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่รู้ตัวพราวตะวันปล่อยให้ตัวเองนอนนิ่งๆ อยู่ในอ้อมกอดของเขา หัวใจของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกปลอดภัย เธอไม่รู้สึกตกใจหรืออึดอัดแม้แต่น้อย เธอใช้ปลายนิ้วของเธอสัมผัสไปที่ริมฝีปากที่แห้งผากของเขาเบาๆจังหวะนั้นเองที่ดวงตาคู่คมค่อยๆ ปรือขึ้นราวกับรับรู้ได้ถึงสัมผัสของเธอ เขามองหน้าเธอที่อยู่ใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกันด้วยแววตาที่ยังคงงัวเงียเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มอบอุ่นและอ่อนโยนจะค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก“อรุณสวัสดิ์ครับที่รักของผม” เสียงทุ้มแหบพร่าของเขาจากการเพิ่งตื่นนอนดังขึ้นทำลายความเงียบ คำลงท้ายสั้นๆ นั้นทำให้หัวใจของพราวตะวันพองโตจนแทบระเบิด ใบหน้าขอ

ตอนที่34บทสรุปความเข้าใจผิด หลังจากที่ทั้งคู่ได้ปรับความเข้าใจกันแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็แน่นแฟ้นขึ้น พราวตะวันตัดสินใจที่จะไม่สนใจคำพูดของณิชาอีกต่อไป เธอเชื่อมั่นในตัวอคิณและในความรักของเขา เพราะเธอรู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ที่เคยได้ยินมา เมื่อรถยนต์หรูของอคิณเคลื่อนตัวออกจากตัวบ้าน พราวตะวันหันไปมองเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใสกว่าทุกวัน “เราจะไปทานอะไรกันเหรอคะ” เธอถามด้วยความตื่นเต้น อคิณยิ้มตอบ “คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ” พราวตะวันส่ายหน้า “ตามใจคุณเลยค่ะ” เธอตอบ อคิณหัวเราะเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นเราไปทานอาหารญี่ปุ่นกันนะครับ” “มีร้านหนึ่งที่ผมอยากพาคุณไปนานแล้ว” หลังจากขับรถมาได้ไม่นาน อคิณก็พาพราวตะวันมาถึงร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังแห่งหนึ่งในใจกลางเมือง บรรยากาศในร้านตกแต่งจนนึกว่าอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น พราวตะวันเดินตามอคิณเข้าไปในร้านแล้วก็รู้สึกได้ถึงความโรแมนติกที่อบอวลไปทั่วทั้งร้าน ทั้งคู่เลือกนั่งที่โต๊ะมุมหนึ่งที่สามารถมองเห็นวิวเมืองยามค่ำคืนได้เมื่อบริกรนำเมนูมาให้ พราวตะวันก็สั่งอาหารจานโปรดของเธออย่างซาซิมิ ส่

ตอนที่36จุดเริ่มต้นของแผนการร้ายเช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นพร้อมกับอากาศสดใสในยามเช้า อคิณเดินออกมาจากห้องนอนด้วยใบหน้าอิ่มสุข เขาเหลือบมองพราวตะวันซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้าในห้องครัว พลันรอยยิ้มอบอุ่นก็ผลิบานบนใบหน้า อคิณเดินเข้าไปสวมกอดเธอจากด้านหลัง และวางคางลงบนไหล่บางอย่างออดอ้อน“วันนี้อยากให้กลับมาช่วยทำอาหารเย็นไหมครับ” อคิณถามเสียงนุ่มนวล“ไม่ต้องหรอกค่ะ” พราวตะวันตอบ พลางหันมายิ้มให้เขาอย่างเขินๆ “คุณกลับมาเหนื่อยๆ จะได้พักผ่อน”“แต่วันนี้มีประชุมสำคัญ” อคิณพูดเสียงเรียบ “คงจะกลับดึกหน่อย”พราวตะวันพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ไม่เป็นไรค่ะ พราวดูแลตัวเองได้”อคิณก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของพราวตะวันเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถเพื่อไปยังโรงพยาบาลที่เขาต้องดูแล อคิณขับรถออกไปแล้ว แต่พราวตะวันยังคงยืนอยู่ที่หน้าต่างและมองตามหลังเขาไปอย่างมีความสุข เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกที่ได้แต่งงานกับผู้ชายที่แสนดีและอบอุ่นอย่างอคิณ...ตะวันคล้อยต่ำยามเย็น แสงสีส้มอ่อนสาดกระทบกับเงาของบ้านหลังใหญ่ พราวตะวันหิ้วถุงของสดพะรุงพะรังเข้ามาในบ้านอย่างคุ้นชินหลังจากกลับจากซูเปอ

ตอนที่38คำโกหกของฟิล์ม อคิณมองลึกลงไปในดวงตาของพราวตะวัน เขาสัมผัสได้ถึงกำแพงที่ถูกสร้างขึ้นระหว่างพวกเขาในชั่วข้ามคืน ความสงสัยและความไม่มั่นใจฉายชัดอยู่ในแววตาของเธอ อคิณไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้เร่งเร้าหรือคาดคั้น เขาเพียงแค่สวมกอดเธอเบาๆ แล้วพูดเสียงนุ่มนวล “ไม่เป็นไรนะครับพราว ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น พราวบอกผมได้เสมอนะ” พราวตะวันไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงซบหน้าลงบนอกของเขา ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบงัน อคิณลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน เขาเดาได้ว่าณิชามาหาเธอ แต่ตอนนี้เขายังติดต่อณิชาไม่ได้จึงยังไม่ได้รู้เรื่องทั้งหมด “พราวไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ แค่รู้สึกสับสนในบางเรื่องคุณไม่ต้องคิดมากหรอกนะคะ” พราวตะวันผละออกจากอ้อมกอดของอคิณ แล้วปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว อคิณมองหน้าเธอด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดในใจ เขาอยากจะบอกเธอว่าเขาพร้อมจะทำทุกอย่างให้เธอสบายใจ แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนดี “ผมอยากให้พราวสบายใจนะ” อคิณเอ่ยเสียงแผ่ว “ไม่ว่าพราวจะต้องการอะไร ขอแค่บอกผม” พราวตะวันได้ยินดังนั้นก็เงียบไป เพราะความรู้สึกสับสนในตอ