All Chapters of ภรรยาห้าอีแปะ: Chapter 91 - Chapter 100

เฉินเซียงหรงหลุบตาลงมองกลีบเกสรดอกบัวที่บังเอิญพลัดจากกามาอยู่ในถ้วยชาของตน สีหน้าหม่นลงเล็กน้อย “ก็ไม่ได้มีอะไรน่ารังเกียจเช่นนั้นหรอก...แม้บางครั้งจะน่าโมโหอยู่บ้าง ทว่าแท้จริงแล้วคนผู้นั้นเป็นบุรุษที่ดีผู้หนึ่ง ข้าจึงไม่อยากให้เขาต้องมาเสียเวลากับข้า”“เพราะพี่หญิงไม่อยากแต่งงานออกเรือนน่ะหรือ” เฉินจิ้งเสียนทอดถอนใจ “แต่ว่าพี่หญิง แต่ไหนแต่ไร บุรุษต้องออกรบ สตรีต้องออกเรือน พี่หญิงจะปฏิเสธธรรมชาติของตนเองได้อย่างไรกัน”“บุรุษออกรบเสียเลือดเนื้อ สตรีออกเรือน ต่อให้ไม่นับว่ายามตั้งครรภ์คลอดบุตรเจ็บปวดทรมานก็ล้วนมีเรื่องให้ทุกข์ใจและเจ็บปวดอย่างน้อยๆ ก็คนละอย่างสองอย่าง แม้จะกล่าวว่าเป็นเรื่องธรรมชาติหรือเป็นเรื่องธรรมดา หากเป็นธรรมชาติที่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนั้น ไม่จำเป็นต้องทำตามก็ได้ไม่ใช่หรือ”แววตาเฉินจิ้งเสียนพลันหม่นแสงลงทันทีที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุนี้...ใช่ว่าเฉินจิ้งเสียนไม่เข้าใจความคิดของพี่สาวร่วมครรภ์มารดาเรื่องที่มารดาแท้ๆ ของตนและพี่หญิงต้องมาด่วนจากไปเพราะการคลอดบุตร ก

เซียงหรงไล่สายตาตรวจดูสีหน้าอาการและหยาดเลือดบนผ้าเช็ดหน้า หลังใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก็ถอนหายใจพลางพยักหน้า "เช่นนั้นข้าจะเตรียมตัวทันที"แม้จะไม่ได้ร่ำเรียนวิชาการแพทย์จากท่านอาจารย์ แต่ท่านอาจารย์ผู้เฒ่าของนางก็นับว่ามีความรู้ด้านการแพทย์ไม่น้อย จึงเคยกล่าวถึงลักษณะอาการของโรคต่างๆ ให้ฟังอยู่บ่อยครั้งอาการอย่างแม่รองของนางในยามนี้ หากไม่ใช่ว่าต้องพิษ ก็คืออาการของโรคปอด...โรคเช่นนี้ เมื่อเป็นหนัก หากไร้กำลังใจย่อมไม่อาจรักษาเยียวยาหากแม่รอง...อนุหาน ถึงกับยอมกลืนยาพิษเพื่อหลอกลวงนาง เช่นนั้นก็ยอมให้นางหลอกลวงสักครั้งเถอะจะอย่างไรนางก็ยังมีองครักษ์คอยคุ้มภัย อีกทั้งครั้งนี้ยังออกเดินทางร่วมกันกับพี่ชายรอง เฉินจื้อเฉิงแต่ไหนแต่ไรพี่ชายรองที่สุภาพสำรวมปฏิบัติต่อนางด้วยดีเสมอมา เพิ่งจะมาห่างๆ กันก็เพียงไม่กี่ปีมานี้เพราะพี่ชายรองผิดหวังจากการสอบซิ่วไฉ่จนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน...ไม่แน่ว่าออกเดินทางไปวัดถานฝอครั้งนี้ พี่ชายรองของนางอาจได้พบความสงบและคิดตก ยอมละเลิกสุราก็เป็นได้เอาเถอะ ต่อให้สุดท้ายเรื่องอื่นอาจนับว่าเสียเปล่า อย่างน้อยๆ ก็ย

เฉินจื้อเฉิงสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนก้าวเข้าไปในเรือนอย่างมุ่งมั่น“หรงเอ๋อร์...ข้า...ข้าไม่ไหวแล้ว!”“ท่านพูดอะไรน่ะ! ออกไปนะ!” เซียงหรงรีบถอยหนี แต่คุณชายรองกลับพุ่งเข้ามาอย่างกระชั้นชิด ท่าทางคลั่งไคล้ไร้สติโดยสิ้นเชิงเซียงหรงพยายามขัดขืน นางพยายามง้างมือเขาออกจากไหล่ของตนเอง “พี่รอง! ปล่อยนะ! ท่านเป็นบ้าไปแล้วหรือ?!”เสียงหวีดร้องของน้องสาวทำให้เฉินจื้อเฉิงชะงักชั่วขณะ แต่กลิ่นของนาง น้ำเสียงของนาง ใบหน้าของ หรงเอ๋อร์ กลับทำให้เขาบ้าคลั่งมากยิ่งขึ้น“หรงเอ๋อร์...อย่าแต่งให้หลี่จือหลินเลย...” เขาคว้าร่างบอบบางในมือเข้ามาใกล้ เพียรยื่นหน้าเข้าหานางอย่างรวดเร็วหมายจะจุมพิต “หรงเอ๋อร์...หรงเอ๋อร์ เจ้ายอมพี่เถิดนะ”“ยอมบ้าอะไรของท่าน ได้สติเสียที!” เซียงหรงพยายามดิ้นรนแต่กลับสู้แรงบุรุษไม่ได้ นางสะอื้นไห้จนตัวโยน “พี่รอง ท่านอย่าทำแบบนี้! ปล่อยข้าไปนะ!”ซู่ซินที่นอนหลับอยู่ห้องข้างๆ ได้ยินเสียงคุณหนูของตน นางรีบโผเข้ามาผลักร่างคุณชายรองออก

กลางดึกอันหนาวเหน็บ เสียงแมลงกลางคืนกรีดร้องผสานเสียงกระแสลมหวีดหวิวผ่านกิ่งไม้สูงฟังแล้วน่าขนลุก เฉินเซียงหรงรู้สึกตัวขึ้นมาก็พบว่าตนเองโชคดีถูกกระแสน้ำเชี่ยวกรากซัดมาเกยริมตลิ่ง ทว่ายามนี้ร่างกายเปียกปอนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้านางจำได้ดี ว่าก่อนหน้านี้ ตอนที่ตกลงมา มีบุรุษร่างใหญ่ผู้หนึ่งดิ่งตัวตามลงมารวบตัวนางไว้ เดาว่าคงไม่พ้นเป็นคนของพี่ชายรอง หรือไม่ก็เป็นคนของ...อนุหาน?เมื่อนึกถึงเรื่องที่เหตุการณ์ครั้งนี้อาจเป็นแผนการของอนุหาน นางก็ทั้งผิดหวังเสียใจที่ความปรารถนาดีของนางรวมถึงความใจกว้างที่แล้วๆ มา ที่มีต่อ ‘ท่านแม่ทั้งสาม’ และพี่น้องต่างมารดาในจวนรวมถึงคนของพวกเขาทั้งหมดกลายเป็นเรื่องโง่เง่า และยิ่งกว่าเสียใจที่ไม่เชื่อคำเตือนของน้องชายสาม ทั้งยังโกรธตนเองที่ได้แต่รับการปกป้องจากพี่ซู่ซินของนางเช่นนี้ทว่ายามนี้ไม่อาจย้อนเวลาไปแก้ไขสิ่งใดแล้วทั้งนั้น สิ่งที่นางทำได้มีเพียงการพยายามเอาชีวิตรอดกลับไป...กลับไปเพื่อหยุดยั้งคนเหล่านั้น ไม่ให้แตะต้องพี่ชายและน้องชายร่วมครรภ์มารดาของนาง และเผื่อว่าจะสามารถช่วยเหลือพี่ซู่ซินที่เอาตัวเองเข้าปกป้องนางในเรื่องใดได้บ้างนางจะต้องมีชีวิต

ยามนี้ใบหน้าของนางซีดขาวราวกับไร้โลหิต ริมฝีปากที่เคยอิ่มงามและชุ่มชื้นแตกแห้งและสั่นระริกเพราะความหนาว กระแสลมหนาวเหน็บพัดเส้นผมที่ยาวสยายไร้ระเบียบของนางไปติดแก้ม บดบังทัศนวิสัยส่วนหนึ่ง นางพยายามจะยกมือขึ้นปัดมันออก แต่กลับแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้วสักนิดต้องหาที่หลบ...ก่อนที่คนร่างสูงนั่นกับคนพวกนั้นจะตามมาเจอ...ยามนี้มีเพียงความคิดเหล่านี้เท่านั้นวนเวียนในหัวนาง นางพยายามเร่งฝีเท้าทั้งที่ร่างกายบอบช้ำจนแทบจะยืนไม่อยู่แล้วด้วยซ้ำต้องไปต่อ...ต้องรอด...ต้องไม่ตาย...พี่ซู่ซิน...พี่ใหญ่...น้องเล็ก...จะต้อง...กลับไปให้ได้...ฝ่ามือเล็กๆ ของนางกำหมัดแน่น สันกรามของนางขบกันจนปวดแปลบเพื่ออดทนกับความเจ็บปวด ดวงตาคู่หวานที่เคยทอประกายสดใสในยามปกติ บัดนี้เต็มไปด้วยแววหวาดหวั่นผสมความดื้อรั้นไม่ยอมแพ้ แต่ยิ่งเดินเท่าไหร่ ผืนป่าก็ยิ่งมืดลงราวกับว่านางเลือกเส้นทางผิดพลาดราวกับว่า...ป่าแห่งนี้กำลังค่อยๆ กลืนกินนาง...เซียงหรงรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังบีบรัดนางให้แหลกสลาย สองหูได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตัวเองที่หนักหน่วงขึ้นทุกทีนางพยายามกัดฟันเดินต่อไปเรื่อยๆ แต่ร่างกายก็ไม่อาจฝืนได้อีกต่อไ