บททั้งหมดของ จิ๊ดริดที่รัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

ดวงตาเล็กของที่รักค่อย ๆ กลมโตขึ้น เธอรีบยื่นมือไปคว้าอย่างรวดเร็ว แต่คชาภัทรเร็วกว่า“เรียกพี่ช้าง” เขาชูมือข้างที่ถือคุกกี้ไว้เหนือศีรษะน้ำลายของที่รักไหลซึมมาตรงมุมปากก่อนที่เธอจะรีบสูดกลับไปอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาที่ยังคงขุ่นขึ้งจับจ้องคุกกี้ยี่ห้อโปรดที่จุอยู่ในซองเล็ก ๆ สีม่วงนั้นนิ่ง“พี่...จ๊าง” แล้วความอยากก็ชนะทุกสิ่งคชาภัทรยิ้มกว้างและพยักหน้าหงึก ๆ อย่างพอใจในชัยชนะครั้งนี้“น้องพูดแล้วก็รีบแกะขนมสิ” ฝ่ายพี่สาวหันมาเร่งเพราะทนสายตาละห้อยของที่รักไม่ไหวสิ้นคำสั่งพี่ มือของคชาภัทรก็เพิ่มความเร็วในการฉีกถุงโดยอัตโนมัติจนแกะขนมได้สำเร็จ เขาทิ้งถุงขนมเปล่าในมือลงพื้นไปเดี๋ยวนั้น“ม่ายยย...” ที่รักตะโกนเสียงหลง เธอรีบหยิบถุงขนมเปล่าบนพื้นขึ้นมาและวิ่งไปยังกระสอบพลาสติกใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมรั้วก่อนจะหย่อนถุงคุกกี้ในมือลงในกระสอบและยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ ณ เวลานี้ ถุงเปล่าเล็ก ๆ นี้ดูเหมือนจะมีความสำคัญมากกว่าคุกกี้ที่ยังคงอยู่ในมือของคชาภัทรเสียอีก“ตังค์

“ปู่นอนในนี้ครับ” เด็กชายหันมาบอกด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นอย่างชัดเจนทั้งสายและวรรณารีต่างใช้มือปิดจมูกเมื่อกลิ่นอับและเหม็นหืนลอยออกมาจากห้อง ทั้งสองพยายามกลั้นหายใจขณะเดินไปใกล้คนป่วยที่นอนไม่ขยับบนแคร่ไม้ไผ่ผุและขึ้นรา“ปู่ ๆ มีคนมาช่วยพาปู่ไปโรงพยาบาลแล้ว” หนึ่งเดินไปเขย่าตัวของชายชราเบา ๆ อยู่หลายทีชายชราที่นอนนิ่งเหมือนไม่มีลมหายใจพยายามขยับมือและลืมตาขึ้นมาอย่างลำบาก “หนึ่งหรือลูก” เขาถามหลายชายด้วยเสียงแหบระโหยสายที่เดินตามเข้ามาถึงกับชะงักนิ่งเมื่อได้ยินเสียงนั้น เธอก้าวขายาวขึ้นเพื่อเดินมามองร่างผ่ายผอมของผู้ชายบนแคร่ เมื่อมองเห็นได้ชัด สายถึงกับยืนมองอย่างตื่นตะลึง“สุขเกษม?”สุขเกษมก็ตะลึงค้างไม่ต่างกัน“ส...สายระวี” สุขเกษมมองตรงไปที่สายด้วยดวงตาพร่ามัว เขายกมือสั่น ๆ ขึ้นมาเบื้องหน้าหมายจะเอื้อมเข้าไปใกล้ “ผม...ผมขอโทษ” เขาพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหยก่อนจะหมดสติไป  -----

สุขเกษมกำลังนอนลืมตาอย่างเหม่อลอยที่เตียงในโรงพยาบาล นี่เป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์ที่เขามีสติดีที่สุดนับแต่ป่วยหนักมา เขาเหลียวมองหลานชายที่นั่งหน้าหมองอยู่ข้างเตียงแล้วยกมือสั่น ๆ ไปลูบศีรษะเด็กชายที่กำลังจะไร้ญาติคนนี้อย่างเวทนาใช่...สุขเกษมรู้ตัวดีว่าเหลือเวลาอีกไม่มากนัก แต่นับว่าสวรรค์ยังไม่ใจดำ ยังเปิดทางสว่างให้กับหลานชายคนนี้และเปิดโอกาสให้เขาได้ขอโทษสายระวีก่อนจะเดินทางไกลไปชั่วนิรันดร์ไม่คิดเลยว่าจากที่ทั้งครอบครัวช่วยกันตามหาจนแทบพลิกแผ่นดิน จะมาเจอสายระวีใต้เปลือกตาตรงนี้เอง แต่กว่าจะเจอก็สายไปเขาเฝ้าแต่โทษตัวเองมาตลอดนับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นในต่างประเทศ เพราะความเหงาและคิดถึงสายระวีจับใจจึงเผลอไปมีอะไรกับแสงระวีเข้า แม้จะไม่ได้รักแสงระวีเหมือนกับที่รู้สึกต่อสายระวี แต่เขาก็ไม่คิดจะปฏิเสธความรับผิดชอบ โดยเฉพาะเมื่อแสงระวีเผอิญตั้งครรภ์ขึ้นมาการเข้าไปสารภาพความจริงและขอเลิกกับสายระวีเป็นเรื่องเจ็บปวดอย่างที่สุดสำหรับเขา แต่ก็เชื่อว่าสายระวีย่อมเจ็บปวดกว่าหลายเท่าตัว ทั้งหมดก็เพราะความเลวของเขาทั้งสิ้นผลกรรมที่

“ทองแดงโลละสองร้อย ขวดใสโลละแปด กระดาษอ่อนโลห้าบาท กระดาษแข็งโลสามบาท”เสียงใสของเด็กหญิงวัยห้าขวบที่ยังพูดไม่ชัดนักเจื้อยแจ้วอยู่บริเวณหน้าร้านรับซื้อของเก่า เป็นภาพที่ชินตาสำหรับผู้คนที่ผ่านไปมาแถวนี้เป็นอย่างดีไม่เพียงแค่ตะโกนบอกราคาเสียงใส ตัวเธอเองก็ไม่อยู่นิ่ง มือคอยขยับยกข้าวของที่มีลูกค้านำมาขาย จับแยกออกเป็นประเภทอย่างชำนาญเพื่อให้สะดวกต่อการชั่งน้ำหนักและคิดราคา แม้ข้าวของจะแลดูสกปรกในสายตาผู้คนทั่วไปแต่เด็กหญิงก็หารังเกียจไม่ ภาพนี้สร้างความรู้สึกเอื้อเอ็นดูให้กับลูกค้าที่เข้ามารับบริการเป็นอย่างยิ่ง“จิ๊ดริด อย่ายกของหนักนะลูก ให้ลุงหวินกับน้าโหน่งยกแทน” วรรณารีหันมาเตือนลูกสาวเป็นระยะ“จิ๊ดริดยกไหวจ้ะแม่จ๋า แม่ไม่ต้องห่วง” เด็กหญิงพูดตอบกลับไป“ไม่ได้นะลูก กระดูกหนูยังอ่อน ยกของหนักมากกระดูกจะเสียหายได้ แล้วหนูก็จะไม่สูงด้วยนะ”พอได้ยินคำว่าไม่สูง ที่รักรีบวางกองหนังสือที่มัดเรียงกันเป็นตั้งลงทันที ไม่ได้สิเรื่องความสวยความงามต้องมาที่หนึ่งที่รักจากแรกเกิด

“จิ๊ดริดไม่สบายหรือลูก ทำไมเดินแบบนั้น” วรรณารีร้องถามอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นที่รักกำลังก้าวขาออกจากห้องนอนอย่างเชื่องช้าในเช้าวันต่อมา กว่าที่เธอจะก้าวเท้าสัมผัสพื้นแต่ละก้าวได้นั้นเล่นเอาคนเป็นแม่ยืนลุ้นจนใจหายใจคว่ำ“หนูไม่เป็นไข้” ที่รักบอกแม่เสียงเบา“ในเมื่อสบายดีแล้วทำไมหนูก้าวช้าแบบนั้น หรือว่าปวดขาปวดข้อตรงไหน”“หนูไม่ปวด”“งั้นก้าวขาเร็ว ๆ สิลูก ค่อย ๆ ย่างแบบนั้นเดี๋ยวเสียจังหวะหัวทิ่มได้นะ”“หนูจะเดินช้า ๆ”“ทำไมล่ะลูก”“จะได้ผอม” ที่รักตอบพร้อมกับค่อย ๆ ย่างเท้าซ้าย“ทำแบบนี้จะผอมได้ยังไง”“แม่ไม่ถามเดี๋ยวหนูอ้วน” ที่รักค่อย ๆ ย่างเท้าขวาต่อวรรณารียืนงงเป็นไก่ตาแตกที่รักซึ่งใช้เวลาสิบนาทีในการก้าวจากห้องนอนไปยังห้องครัวได้สำเร็จ เธอยกมือปาดเหงื่อที่แตกซ่กตรงหน้าผากด้วยสีหน้าสดชื่นแจ่มใสเป็นที่สุดแตกต่างจากสีหน้าของแม่และยายที่กำลังยืนมองดูเธออยู่แบบลิบลับ“ทำไมหนูเดินช้าล่ะลูก” วรรณารียังคงถามอย่างกังขา“หนูจะได้ไม่หิว”“ทำแบบนี้จะไม่หิวได้ยังไง” สายไม่เข