All Chapters of พรหมซ่อนรัก: Chapter 31 - Chapter 40

คิรินทร์ให้เวลาแขกพิเศษได้พักผ่อน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะพาไปเที่ยวชมภายในฟาร์ม ต้นกล้าตื่นเต้นมากเมื่อเห็นหอยมุกหรือหอย south sea ที่ถูกแขวนเลี้ยงในกระชัง“ทำไมหน้าตามันน่าเกลียดจังเลยคับพ่อคิน” ต้นกล้าถาม“มันเป็นธรรมชาติไงต้นกล้า ธรรมชาติสอนเราว่าอย่ามองอะไรแค่ภายนอก คนบางคนอาจจะไม่ได้ดูสุภาพ มึงมาพาโวยแต่เป็นคนดีก็มีเยอะไป” คิรินทร์ชำเลืองมองไปทางอรุณประภาแต่ดูว่าเธอไม่ได้ฟังเลยอรุณีมาลาก็มองเห็นเช่นกัน “พิณ เป็นอะไรน่ะทำไมวันนี้เหม่อจัง” “ไม่มีอะไรหรอก ที่นี่อาจจะลมเย็นเลยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” อรุณประภาแก้ตัว“วันนี้พี่เตรียมอาหารไว้ต้อนรับแล้วครับจะไปทานกันเลยไหม” คิรินทร์ยกนาฬิกาขึ้นดูเห็นว่าเป็นเวลาเย็นแล้ว เขาเตรียมให้คนจัดโต๊ะอาหารไว้ที่ระเบียงบนตึกใหญ่ด้านติดชายหาด ซึ่งเหมาะกับการทานอาหารในช่วงที่แดดร่มลมตกแล้วมาก“อันนี้ของเด็กๆ ครับน้องออ ปลากะพงทอดน้ำปลา หมึกกระเทียม แพ้กุ้งกันทั้งคู่เลยไหม” คิรินทร์เลื่อนอาหารให้เด็กๆ ปลากระพงแดงถูกแล่เนื้อหั่นเป็นลูกเต๋าทอดจนเหลืองแล้วนำกลับมาวางเสริฟบนส่วนหัวและก้างที่ทอดจนเหลืองเช่นกัน“ค่ะ แพ้ทั้งสองคน ขอบคุณมา

ศิวัชพาอรุณีมาลาและลูกแฝดชายหญิงไปบ้านของเขาที่ระนอง นายหัวภาคย์มีบ้านหลังใหญ่ที่อ.เมืองหนึ่งหลัง และมีบ้านที่เกาะพยามอีกหลัง ชายหนุ่มจอดรถหน้าบ้านในตัวเมืองในเวลาเที่ยงตรง เด็กๆ ตื่นเต้นมองไปรอบๆ อย่างสนใจ“บ้านคุณปู่เหรอคับ” ต้นกล้าถาม“ครับ เข้าไปหาคุณปู่คุณย่ากันลูก” “นึกว่าบ้านอยู่ติดทะเลเสียอีกค่ะ ไม่คิดว่าจะอยู่ในเมือง” อรุณีมาลาเปรย“อันนั้นต้องไปเกาะพยามครับ เดี๋ยวพี่พาไปเรามีบ้านบนนั้นอีกหลัง” ศิวัชตอบเขาพาเธอและเด็กๆ ไปถึงห้องโถงพอดี“ว่าไงเจ้าเสือน้อยของปู่” นายหัวภาคย์รอรับหลานชายหลานสาวอยู่แล้ว ท่านรับไหว้อรุณีมาลาและหันไปคุยกับต้นกล้า“มาแล้วเหรอลูก หนูออเหนื่อยไหมจ๊ะ” คุณศิตาเข้ามาสมทบ“สวัสดีค่ะคุณแม่ ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ” เธอยิ้มให้มารดาของศิวัช “ไปทานข้าวกันเลยไหมวัช แม่ให้เด็กตั้งโต๊ะแล้ว” “ทานเลยก็ได้ครับแม่ ต้นข้าวบอกหิวแล้ว” ชายหนุ่มตอบ เขาอุ้มลูกสาวขึ้นก่อนจะเรียกอรุณีมาลา“ไปกันครับออ” ส่วนต้นกล้าคุยกับคุณปู่ เด็กชายเดินตามนายหัวออกไปแล้วเมื่อทานอาหารกันแล้ว เด็กในบ้านพาอรุณีมาลาไปดูห้องพักข้างบน ศิวัชบอกให้เธอพักก่อนได้เลยเมื่อเห็นหญิงสาวปิดปาก

“ชัยพล” หญิงสาวถอยกรูด ชัยพลก้าวเข้าหาช้าๆ “จำพี่ได้ด้วยเหรอครับ” ชัยพลถาม แววตาเขาดูเหมือนคนบ้า“พะ..พี่พลมาได้ยังไงคะ” เธอพยายามคุยดีๆ“พี่ประกันตัวออกมาได้ ข่าวดีใช่ไหมครับแหมสีหน้าน้องออดีใจจังเลย” เขาพูดพร้อมกับยิ้ม“พี่น่ะรักน้องออจริงๆ นะ ถึงพี่จะเกลียดไอ้เด็กเวรสองคนนั่นก็เถอะ ดีนะวันนี้มาไม่เจอมันไม่งั้นพี่คงจับส่งไปขายที่จีนแล้ว” อรุณีมาลาเอามือปิดปากกับสิ่งที่ได้ยิน“แต่น้องออก็ใจร้ายกับพี่จังเลย ร่วมมือกับผัวเก่าจะเอาพี่เข้าคุกเหรอ” หญิงสาวพยายามตั้งสติ เธอแอบกดปุ่มที่สมาร์ทวอทบนข้อมือ ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ มันเป็นนาฬิกาที่ศิวัชให้มาช่วยทดลองใช้เมื่อสามวันก่อน“พี่เพิ่งทำสมาร์ทวอทตัวใหม่ อยู่ในช่วงทดลองใช้เพิ่งออกจากห้องทดลองมาไม่นาน พี่เขียนโปรแกรมเองนะครับตัวนี้ อยากให้ออใส่สักเดือนว่ามันเสถียรแค่ไหน” ศิวัชสวมให้เองในตอนนั้น“ออใส่อาบน้ำได้เลยมันกันน้ำได้ ถ้ามีอะไรฉุกเฉินกดปุ่มข้างๆ สองครั้งสัญญาณจะส่งไปที่โทรศัพท์ของพี่” หญิงสาวไม่คิดเลยว่าจะได้ทดลองใช้อุปกรณ์ใหม่ของศิวัชรวดเร็วขนาดนี้ศิวัชกำลังขับรถไปยังบ้านของอรุณีมาลา ต้นกล้ากับต้นข้าวอยากได้ข

อรุณีมาลานอนโรงพยาบาลสองวันหมอจึงให้กลับได้ ในเช้าวันที่จะกลับบ้านเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของตัวเองที่แม่บ้านจัดมาให้ ศิวัชเปิดประตูเข้ามาหลังจากที่เขาไปเคลียร์ค่าใช้จ่ายและรับยามาให้แล้ว“นี่ยานะครับออ” เขาวางถุงยาไว้บนโต๊ะ หญิงสาวเดินมานั่งที่เก้าอี้สำรวจถุงยาว่ามีอะไรบ้าง“ส่วนนี่พี่ซื้อกาแฟมาให้กับขนม” เขาวางกาแฟกับขนมถัดไปจากยา หญิงสาวพึมพำขอบคุณ“ส่วนนี่อีกอย่างครับ แม่พี่ให้มา” เขาวางกล่องกำมะหยี่ลง หญิงสาวมองของแล้วมองหน้าเขาศิวัชนั่งลงกับพื้นตรงหน้าเธอ “วันนี้ออจะได้กลับบ้านที่เป็นบ้านของเรา พี่อยากทำให้ถูกต้อง ไม่อยากให้ใครเอาออไปพูดเสียๆ หายๆ ออแต่งงานกับพี่นะครับ พี่จะได้ดูแลออได้เต็มที่” อรุณีมาลามองหน้าเขา ศิวัชเปิดกล่องแหวนมันเป็นแหวนมรกตน้ำงามล้อมรอบด้วยเพชร“แหวนนี่เป็นแหวนเก่าของท่านตาใช้สวมในท่านยายในวันแต่งงานของท่าน ตกทอดมาถึงคุณแม่ที่เป็นลูกคนเดียวแล้ววันนี้มันจะเป็นของออช่วยรับไว้เก็บไว้ให้ต้นข้าว ในวันแต่งงานของต้นข้าวนะครับ” “แต่งงานเหรอคะ” เธอพึมพำ“ครับ ถ้าออตกลงพ่อกับแม่พี่จะคุยกับคุณอัญ พี่อยากบอกออว่าทั้งหมดที่ผ่านมาพี่รักออ อยากอยู่ใกล้

หลังจากที่คู่แต่งงานใหม่ใช้เวลาด้วยกันตามลำพังสามวัน คุณปู่คุณย่าก็พาเด็กๆ ตามมาสมทบที่เกาะพยาม และเพราะว่าอยู่ในช่วงปิดเทอมใหญ่ จึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องโรงเรียนของเด็กๆเช้านี้นายหัวภาคย์มีแผนจะพาเด็กๆ ไปชมปะการังโดยขึ้นเรือท้องกระจกขนาดใหญ่ ศิวัชสวมเสื้อชูชีพให้ต้นกล้าและต้นข้าว เด็กชายถามบิดาว่า“แล้วเราจะลงไปดูในทะเลจริงๆ ได้ไหมคับพ่อ”“ได้ลูก แต่ลูกต้องโตกว่านี้แล้วไปเรียนดำน้ำก่อนครับ” ศิวัชตอบลูกชายที่ตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างที่บ้านคุณปู่“ต้นข้าวไม่เห็นอยากลงไปเลย แม่บอกว่าเดี๋ยวตัวดำ” เด็กหญิงพูดขึ้นบ้าง“นี่มันเรื่องของลูกผู้ชาย” ต้นกล้าหันไปพูดกับน้อง เขาจำคำพูดของปู่มาใช้“ไปกันลูกเรียบร้อยแล้ว ห้ามดื้อ ห้ามโผล่หน้าออกนอกเรือ เข้าใจไหมครับ” ดร.หนุ่มบอกลูกแฝดต้นข้าวไม่เท่าไร เขากลัวต้นกล้าจะทำอะไรแผลงๆ มากกว่าเริ่มสายทั้งหมดจึงลงเรือกัน เรือที่ใช้วันนี้เป็นเรือขนาดใหญ่ มีที่ให้เดินหรือนั่งนอนได้ตามสบายตรงกลางท้องเรือเป็นแผ่นกระจกหนาเส้นผ่าศูนย์กลาง ประมาณ 2.5 เมตร ทว่า..เด็กชายต้นกล้ากลับไปสนใจมองปะการังนอกตัวเรือ เขาชะโงกหน้าออกไปเรื่อยๆ “ต้นกล้า หยุ