All Chapters of RUN, SELESTINA! (SSPG): Chapter 11 - Chapter 20

‎"GUNNER, SHIELD," mariing wika ni Rogue, puno ng awtoridad. Pinagmasdan ni Selestina habang hinihiwalay ng tinted ang limousine. Nagtagpo ang mga mata nila ni Rogue. Bumaba ang tingin nito sa mapupulang labi niya. Hinaplos 'yon ng hinlalaki ni Rogue. Parang kinuryente si Selestina nang maramdaman ang hawak ni Rogue. Pumikit pa ang lalaki na parang ninamnam ang lambot ng labi niya. Tumitig si Selestina kay Rogue, pinagmamasdan ang anyo ng isang lalaking hindi basta kayang lapitan, isang puwersang naghihiwalay sa kanila gaya ng salaming humahadlang. Hindi niya akalaing magiging asawa siya ng kagaya ni Rogue nang gano'n kadali. "You can scream all you want while I pleasure you, Ma belle épouse. It's Sound proof," napapaos na bulong ni Rogue bago ibinaon ang mukha sa leeg niya. Napasinghap si Selestina nang dilaan ni Rogue ang bawat parte ng kanyang leeg, papunta sa kanyang collarbone at sa kanyang cleavage. Ngunit nabigla siya nang kagatin ni Rogue ang balat niya. Ramdam niya

NANLAKI ANG mga mata ni Selestina, at isang walang kasagutang pagnanasa ang nanirahan sa kanyang loob. Ang init na sinimulan ng lalaki ay biglang nawala, iniwan siyang nakabitin sa bangin ng kaligayahan. Napahigpit ang kanyang kapit sa manipis na tela ng negligee. Naghahabol pa siya ng hininga. Pero hindi niya mapigilang mainis. Sinasadya yata ni Rogue na bitinin siya palagi.Para bang ginagawa lamang ni Rogue para pahirapan siya, upang sirain ang kanyang kalooban, at gawing bihag ng isang apoy na ito lamang ang may kakayahang pag-alabin siya nang tuluyan.Nang tumayo si Rogue nang walang babala, natigilan si Selestina, at sa pagkabigla ay nahulog siya sa gilid ng kama. Pilit niyang ikinikiskis ang kanyang mga hita upang hanapin ang kahit anong uri ng lakas, subalit mabilis na kumilos ang lalaki. Iginapos ang kanyang mga binti sa magkabilang sulok ng kama, inilantad ang kanyang kahinaan na para bang iyon lamang ang kanyang pakay.“What’s wrong, baby? Why do you look like that? Do you

NAGBIHIS SI Selestina ng simpleng asul na jeans at dilaw na blouse. Isinuot niya ang asul na sandals na halos bagong bago, lahat ng kasuotan ay ipinadala sa kanya ngayong umaga. Napatanong siya sa sarili kung paano nalaman ni Rogue ang lahat ng sukat niya.Paglabas niya ng mansyon, binuksan agad ng guwardiya ang gate. Bilang asawa ng kanilang amo, walang tumutol. Libre siyang lumabas, kahit na alam niyang sa mata ni Rogue, siya ay parang ibong ikinulong sa hawla.Nag-taxi siya patungong park. At pagdating doon, agad niyang nasilayan si Harold, nakaupo sa isang lumang bangko, abala sa pagmamasid sa paligid.“Hey!” masiglang bati ni Selestina sabay yakap ng mahigpit. Halos maluha siya sa ginhawang dulot ng yakap na 'yon.“Easy, bunny. May problema ba?” tanong ni Harold, nakakunot pa ang noo.Saglit na nag-isip si Selestina kung dapat ba niyang itago ang lahat, ngunit ang matinding bigat sa kanyang dibdib ay hindi na mapigilan. At sa isang iglap, bumigay siya, at napaiyak. Doon niya ibin

TAHIMIK SI Selestina sa sala, nakaupo sa sofa na parang walang nangyari. Ang mga mata niya ay nakatuon pa rin sa anime na pinapanood niya, pilit pinapakalma ang sarili. Pero kung alam lang ni Rogue ang totoong takot na bumabalot sa kanya.“Selestina.”Napakislot siya nang marinig ang boses nito. Kahit pangalan lang ang binigkas, ramdam na niya ang matinding kaba sa dibdib. Ang boses ni Rogue ay tila palaging may kasamang banta.“Come here.”Kinagat niya ang labi at dahan-dahang tumayo. Mabigat ang mga paa niya, nanginginig habang lumalapit. Nang nasa harap na siya ni Rogue, ibinaba niya ang tingin. Hindi niya kayang salubungin ang mga mata nito.Itinaas ni Rogue ang kamay at hinaplos ang pisngi niya. Ngunit parang kuryente ang dumaloy sa katawan ni Selestina, kaya mabilis siyang umatras papalayo dito. Napatingin siya sa lalaki, at doon nagtagpo ang kanilang mga mata. Nang makita ni Rogue ang takot sa kanyang mga mata, napangisi ang lalaki.“Are you scared?” bulong nito, nagsisimula na

HALOS HINDI na niya maihakbang ang kanyang mga paa habang pilit umaakyat sa hagdan. Nanginginig ang kanyang tuhod, at tumutulo ang mga luha sa kanyang pisngi na parang hindi na mauubos. Hindi man lang niya nilingon si Rogue na nakabagsak pa rin sa sahig, umuungol at walang lakas. Pinili niyang hindi ito tulungan, wala na siyang pakialam kung mamatay man ito roon. Gumapang siya papunta sa walk-in closet, binuksan iyon at nagmamadaling inilabas ang isang maleta. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang pinupuno iyon ng mga damit, kasabay ng walang tigil na pag-iyak at paglalabas ng sama ng loob. Sa kanyang isip, paulit-ulit ang sumpa niya kay Rogue. Kung maaari lang, gusto na niyang mawala ito sa mundo. Nang matapos siya sa pag-aayos, marahan niyang isinara ang maleta at umupo sa gilid ng kama. Ipinipilit niyang lamunin ang kirot, ang bigat sa kanyang dibdib, pero lalo lamang siyang nabibigatan. Ilang minuto ang lumipas bago siya muling nagkaroon ng lakas para tumayo. Bitbit ang ma