All Chapters of ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง: Chapter 31 - Chapter 40

ย้อนกลับไปเมื่อยามเช้าตรู่หลี่มู่กวาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาหลังจากไป๋เหลียนออกไปได้ไม่นาน คราแรกยอมรับว่าตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าตนจะหลับลึกถึงขั้นไม่รู้สึกตัวตื่นได้ถึงเพียงนี้ ที่ผ่านมาแม้บาดเจ็บหรือเจ็บป่วยแค่ไหน อดหลับอดนอนหลายวันก็ตาม หากมีอะไรเล็กน้อยขยับใกล้ตัวเขาจะตื่นตัวทันที ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่ไม่แม้แต่จะรู้ตัวด้วยซ้ำว่าไป๋เหลียนหายไปตั้งแต่ตอนไหนเมื่อครั้นตั้งสติได้ชายหนุ่มก็เริ่มมองหาเจ้าของบ้าน ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่าไร้เงาไป๋เหลียน ภายในหัวฉุกคิดขึ้นมาได้หรือว่าสตรีบ้าบังอาจหนีเขาไปแล้ว นอกจากไม่คิดจะรับผิดชอบยังคิดจะหนีอีกหรือ คอยดูเถิดตามตัวได้เมื่อใดรับรองได้ว่าจะสับนางให้เป็นหมื่น ๆ ชิ้นกายหนาควานหาดาบคู่กายแต่ไม่ว่าจะหาอย่างไรก็ไม่พบ เขาแทบจะรื้อทั้งห้องนอนก็ว่าได้ จนกระทั่งพบว่าดาบของเขาถูกซุกไว้ใต้เตียง หลังจากเก็บดาบเข้าปลอกคาดเอวก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความฉงน เมื่อมีถาดอาหารที่กำลังส่งกลิ่นหอมเรียกน้ำย่อยอยู่บนโต๊ะข้างเตียง“เข้าเมือง จะกลับให้ทันมื้อกลางวัน ทำโจ๊กไว้ให้ตื่นมาอย่าลืมกินข้าวและกินยา ไป๋เหลียน” หลี่มู่กวาอ่านข้อความในจดหมายถึงกับหัวเราะอย่างขบขัน

“ส่งมาให้ข้า” เมื่อเห็นว่าไป๋เหลียนเก็บสมุนไพรเสร็จเตรียมจะกลับบ้าน หลี่มู่กวาก็ได้รีบแบมือขอสัมภาระจากนางทันที ขามาไม่ได้ช่วยนั่นเพราะมันเป็นแค่กระบุงเปล่า แต่ขากลับน้ำหนักคงมิใช่น้อย ๆ ตัวหรือก็ผอมบางเกินกว่าจะแบกของหนักได้“แต่แผลของท่านยังไม่หายดีเลยนะเจ้าคะ ให้ข้าถือเองดีกว่า” ด้วยความเป็นห่วงแผลที่หลังของเขาจะปริแตกอีกรอบ ไป๋เหลียนจึงเอนตัวหลบไม่ให้เขาแย่งกระบุงไปได้ ทว่าสุดท้ายก็ก้าวพลาดเกือบทำให้ล้มหงายหลัง ยังดีที่ท่านแม่ทัพดึงรั้งนางไว้ได้ทัน มิเช่นนั้นก็คงได้ล้มก้นจ้ำเบ้าเป็นแน่“พูดไม่รู้ฟัง”ไป๋เหลียนมองคนตรงหน้าตาปริบ ๆ น้ำเสียงดุดันทว่ากลับแฝงไปด้วยความห่วงใย จะมีใครแสนดีไปมากกว่าพระรองของนางอีกเล่า แต่น่าเสียดายการมาครั้งนี้ก็เพื่อมาฆ่าล้างแค้นมันคงจะดีไม่น้อยถ้าไอ้กลไกชีวิตเส็งเคร็งนั่นไม่พังแล้วพังอีก ป่านนี้ตนก็คงได้เป็นตัวละครอื่นได้อยู่กับพระรองอย่างแฮปปี้เอนดิ้งไปนานแล้ว มิใช่อยู่ในความสัมพันธ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้หลังจากแย่งกระบุงมาได้ ชายหนุ่มก็เดินจ้ำอ้าวตามทางกลับบ้าน คิ้วหนาขมวดเข้าหากันยุ่งอดแปลกใจไม่ได้เหตุใดถึงได้เบานัก เก็บสมุนไพรอยู่ครึ่งค่อน

“คนพวกนั้นมันอะไรกัน เจ้าโดนเช่นนี้มาตลอดเลยหรือ ทนอยู่ไปเพื่ออะไร” หลี่มู่กวาโกรธถึงขีดสุดกลับถึงบ้านก็สาดคำถามใส่ไป๋เหลียนทันที มิใช่แค่คนบางกลุ่มแล้วที่รังแกนาง จากที่เห็นเมื่อครู่เรียกได้ว่าคนทั้งหมู่บ้านกระมัง“ข้าชินแล้วเจ้าค่ะ เก็บเงินได้แล้วข้าตั้งใจจะย้ายเข้าไปอยู่ในเมือง ต่อไปก็ไม่ต้องพบเจอกันอีก”“หาสมุนไพรขายแค่นั้นเมื่อไรจะได้ย้ายออกเสียที ไปอยู่กับข้าไม่ต้องเก็บมันแล้วสมุนไพรนั่นน่ะ เก็บทั้งปีทั้งชาติจะได้สักกี่ตำลึงกัน” เขาน่ะร่ำรวยใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด สตรีคนเดียวเหตุใดจะเลี้ยงไม่ได้“ข้ายังไม่อยากตายเร็วเจ้าค่ะ ขอเก็บเงินเองดีกว่า เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่รบกวนท่านมู่กวาเจ้าค่ะ”ไป๋เหลียนพูดทีเล่นทีจริงไม่จริงจังนัก นางไม่พร้อมจะไปอยู่ด้วยในตอนนี้ เพราะยังไม่รู้เลยว่าหลี่มู่กวายังต้องการชีวิตกันอยู่หรือไม่ การที่เจ้าตัวยังไม่ทำอะไรในตอนนี้ฉะนั้นก็เท่ากับว่าตนยังมีโอกาสมีชีวิตรอด จะไม่มีทางทำอะไรที่เป็นการสุ่มเสี่ยงเด็ดขาดคิดได้ดังนั้นร่างบางจึงรีบเข้าครัวไปเตรียมอาหารทันที ไม่อยู่ต่อปากต่อคำให้แม่ทัพหนุ่มต้องรำคาญใจ วันนี้เห็นทีต้องจัดอาหารพิเศษสักหน่อย เพื่อตอบแทนที่ท่า

ลี่มู่กวากำลังง่วนอยู่กับการมุงหลังคาใหม่ตั้งแต่เช้า ยามฝนตกหรือก็ช่างน่ารำคาญยิ่งนัก ต้องหาถ้วยชามมารองน้ำฝนตรงรูรั่วไม่ไหวแล้ว เขาจึงจัดการซ่อมแซมมันเสียเองทว่างานนี้ก็มิใช่ว่าจะเสร็จโดยง่ายด้วยกำลังเพียงคนเดียว กว่าจะถักหญ้าเพื่อมาทำหลังคาได้ใช้เวลาไปตั้งหลายวัน ทั้งยังต้องทำโครงหลังคาพร้อมทั้งส่วนที่ต่อเติมเพิ่ม บ้านหลังนี้เล็กเกินไปหากส่วนที่ต่อเติมออกไปเสร็จแล้วก็คงจะดูกว้างขึ้นไม่น้อยแม้บ้านจะถูกต่อเพิ่มออกไปหลายส่วน ทว่ากลับมีอย่างเดียวที่ไม่ได้ทำเพิ่มและไม่คิดจะทำ นั่นคือห้องนอนที่พวกเขาทั้งสองใช้ร่วมกัน นอนเตียงเดียวกันกระทำทุกอย่างไม่ต่างอะไรกับคู่สามีภรรยา ยกเว้นก็แต่เรื่องบนเตียงที่ยังไม่เกิดขึ้น จะบอกว่ายังไม่เกิดขึ้นก็ไม่ได้ หากจะพูดให้ถูกก็คงจะเป็นยังไม่มีครั้งที่สองและครั้งต่อ ๆ ไปเสียมากกว่าเวลาแค่เดือนเศษที่ได้มาอยู่กับไป๋เหลียน แม่ทัพหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่าความคิดที่อยากจะเอาชีวิตกันนั้นได้ค่อย ๆ เลือนหายไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่อาจทราบได้ แม้แต่ตัวเขาเองตอนนี้กลายเป็นว่าชินกับการใช้ชีวิตร่วมกันไปเสียแล้ว“ไป๋เหลียนหยิบเชือกให้ข้าหน่อย” กายหนาอยู่นั่งอยู่บนโครงไม้หลังค

นางคือภรรยาของข้าคำคำนี้ยังคงก้องอยู่ในหู ทำเอาไป๋เหลียนยืนเหม่อลอยทำอะไรไม่ถูก แม้นางจะถูกร้องขอให้ออกมาทำอาหารเย็นแล้วก็ตาม ทว่าความเป็นจริงกลับเอาแต่ยืนนิ่งมาได้สักพักใบหน้างามเห่อร้อนแดงเรื่อลามไปถึงใบหูอย่างช่วยไม่ได้ ขัดเขินเสียจนไม่แน่ใจว่าจะกล้ามองหน้าหลี่มู่กวาได้โดยไม่รู้สึกอะไรหรือไม่ ถึงเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดเช่นนั้นก็เถอะ กระนั้นก็ยังรู้สึกดีไม่น้อยเช่นนั้นในเมื่อวันนี้หลี่มู่กวาพูดถูกใจ นางก็จะทำของอร่อยเอาใจเขาเพิ่มจากเดิมอีกสักสองสามอย่างแล้วกัน อย่างไรเสียก็มีคนมาเพิ่มของเดิมที่ทำไว้คงไม่พอจะเรียกว่าทำอาหารก็ไม่ถูก เพราะนางก็ไม่ได้ทำอะไรดีขนาดนั้น ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เอาออกมาจากมิติวิเศษ ส่วนที่ทำเองก็คงจะมีแค่หุงข้าวและอาหารพื้น ๆ ของโลกเดิมแค่บางอย่างที่ตนเองถนัดก็เท่านั้นเป็ดปักกิ่งถูกแร่หนังกรอบ ๆ จัดเรียงในจานอย่างดี ส่วนเนื้อเป็ดนั้นหั่นเป็นชิ้นพอดีคำแยกออกมาอีกจาน นอกจากนั้นยังมีปลานึ่งซีอิ๊วอีกหนึ่งอย่าง กระนั้นสิ่งที่นางลงมือทำจริงก็คือต้มยำกุ้งน้ำข้น รสชาติจัดจ้านซดร้อน ๆ ก็คงจะคล่องคอดีทว่าระหว่างทำอาหารอยู่นั้น ไป๋เหลียนก็ยังคงคอยเอียงหูฟังอยู่ตลอด บ้าน