Semua Bab ผู้หญิงของมาเฟีย: Bab 21 - Bab 30

เช้าวันต่อมา อันนา ตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย เธอขาดเรียนมาตั้งแต่วันจันทร์ก็ยังไม่ได้ไป แถมยังไม่ได้ติดต่อเพื่อนสนิทอย่าง พลอย เลย ป่านนี้พลอยคงตามหาเธอให้วุ่นวายแล้วอันนาใส่ชุดลำลองเพื่อที่จะต้องกลับไปเอาชุดนักศึกษาที่เธอเตรียมมาจากบ้าน แล้วก็เดินไปหามาร์คัสด้วยความสองจิตสองใจ เพราะกลัวมาร์คัสจะไม่ยอมคืนโทรศัพท์มือถือให้เธอ"คุณมาร์คัสคะ" อันนาที่เดินมาเคาะประตูห้องของมาร์คัสเสียงใสของอันนาทำให้มาร์คัสที่กำลังเคร่งเครียดกับการทำงานต้องเงยหน้าและวางทุกอย่างลง สายตาคมกริบจ้องมองร่างบางตรงหน้าด้วยแววตาที่มีไฟโทสะ ชุดนักศึกษาของอันนา เสื้อที่ฟิตจนแทบจะปริแตกออกมา หน้าอกหน้าใจก็ดูใหญ่โตเกินกว่าเสื้อตัวนั้น ส่วนกระโปรงก็สั้นจู๋ มาร์คัสเห็นแล้วไม่สบอารมณ์ อยากจะกระชากเสื้อผ้าพวกนี้ออกจากร่างบางของเธอเหลือเกิน"นี่มันชุดบ้าอะไรวะ!" มาร์คัสสบถออกมาอย่างหงุดหงิด เขามองอันนาตั้งแต่หัวจรดเท้า"เอ่อ...อันนาจะมาขอมือถือคืนค่ะ วันนี้อันนามีเรียน เลิกเรียนบ่ายสองโมงนะคะ แล้วเดี๋ยวอันนาจะรีบกลับมา" อันนากลั้นใจพูดและบอกกับมาร์คัส เพราะเธอเองก็ยังมีหน้าที่ต้องทำ ส่วนในหน้าที่ภรรยาของ

"ฉันอยู่ตรงนี้.!"เสียงทุ้มต่ำของมาร์คัสดังขึ้นที่หน้าประตูห้องเรียน ทุกคนในห้องหันไปมองเป็นตาเดียว มาร์คัสยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าเรียบเฉย แววตาคมกริบกวาดมองไปที่ไตรภพอย่างเย็นชา และหยุดลงที่อันนาไตรภพถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อเผชิญหน้ากับรัศมีอำนาจที่แผ่ออกมาจากตัวมาร์คัส แต่ด้วยความรักและเป็นห่วงที่มีต่ออันนา ทำให้เขาไม่ยอมถอย"คุณเป็นใคร! ปล่อยอันนาไปเดี๋ยวนี้!" ไตรภพพูดออกไปอย่างกล้าหาญมาร์คัสยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน "ฉันบอกไปแล้วว่าฉันเป็นใคร และเธอกำลังเป็นของฉัน" เขาหันไปมองอันนา "ไปกันได้แล้ว"มาร์คัสเดินตรงเข้ามาหาอันนา คว้าข้อมือของเธอไว้แล้วดึงให้เดินตามเขาไป อันนาพยายามขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้"อันนา...อย่าไปนะ!" ไตรภพพยายามจะเข้ามาขวาง แต่สมหญิงรีบดึงแขนเขาไว้"พี่ไตรภพ! หยุดก่อน! พี่ทำอะไรไม่ได้หรอก! ดูสายตาผู้ชายคนนั้นสิ" สมหญิงเตือนอย่างหวาดกลัวมาร์คัสหันมามองไตรภพด้วยสายตาที่เย็นชาและอันตราย ราวกับจะเตือนว่าถ้ายังไม่หยุด เขาจะไม่จบแค่การข่มขู่ ไตรภพจึงได้แต่กำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจมาร์คัสจูงอันนาเดินออกไปจากห้องเรียน ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่จ

ผ้าถูกถอดทิ้งกรองลงบนพื้นเหลือเพียงกางเกงที่สวมใส่หน้าอกอวบอิ่มดูเย้ายวนเหมือนเชื้อเชิญให้มาร์คัสมาสัมผัสและเชยชมแอร์ที่ทำงานเย็นเฉียบกระทบกายของอันนา แต่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเย็นตามอุณหภูมิห้องเลยความเร่าร้อนที่ได้รับมาจากผู้ชายตรงหน้าทำให้อันนาล่องลอยเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยตัววนอยู่ในท้องมันทั้งสุขและเสียวในเวลาเดียวกันเหมือนมีไฟฟ้าโลดแล่นช็อตแปล๊บ ๆ ภายในร่างกายที่ร้อนระอุ อันนาทั้งกลัวและอยากจะหนีไปแต่แรงอารมณ์ของอันนาที่ถูกถ่ายทอดมานั้นมันทำให้เธอตกเป็นทาสของมาร์คัสในเวลานี้"ฮืม ...เด็กดี ..หวาน" มาร์คัสพูดเสียงเบาๆเอยชมอันนามันทำให้อันนารู้สึกเขินจนหน้าร้อนผ่าว"พอแล้วได้ไหมคะ..อ้าส์" อันนาที่เสียวกระสันจนครางส่งเสียงเย้ายวนออกมา ปากบอกให้พอ แต่พอโดนมาร์คัสหยอกเย้ายอดประทุมเธอก็แอ่นอกให้เขาอย่างเต็มใจร่างกายกับปากของเธอมันช่างตรงข้ามกันทุกระเบียบนิ้ว"หึ!" มาร์คัสเปล่งเสียงเย้ยหยันในลำคอออกมา เขาถูกอกถูกใจที่อันนาผู้หญิงที่เขาเลือกตอบสนองไวต่อความต้องการของเขา"เธอนี่มันร่าน! ฮืม..." สองมือหนาลูบไล้ผิวขาวเนียน จากสันหลังลงมาที่เอวคอดแล้วเลื่อนมาที่สะโพกงอน มาร์คัสบีบเค้นจนขึ้นเ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...ตามสัญญา สมหญิง และ พลอย เพื่อนสนิทของอันนา ก็ได้เดินทางมาถึงคฤหาสน์หรูของมาร์คัสเพื่อทำวิทยานิพนธ์ด้วยกันก่อนเรียนจบในอีกสี่เดือนข้างหน้า อันนารู้สึกตื่นเต้นและดีใจที่จะได้เจอเพื่อนๆ อีกครั้ง หลังจากที่ต้องเผชิญกับเรื่องวุ่นวายมากมายเพียงลำพังเมื่อทั้งสองก้าวลงจากรถแท็กซี่ พวกเธอก็ต้องอ้าปากค้างกับความยิ่งใหญ่ของคฤหาสน์เบื้องหน้า สมหญิงถึงกับยกมือทาบอกด้วยความตกตะลึง"อันนา! นี่บ้านแกเหรอเนี่ย!" พลอยอุทานเสียงดัง "นี่มันวังชัดๆ เลยนะแก!"สมหญิงหันไปมองรอบๆ ด้วยดวงตาเป็นประกาย "โห...มาร์คัสรวยขนาดนี้เลยเหรอแก อันนา! แกไม่ต้องทำงานใช้หนี้แล้วก็ได้มั้งเนี่ย!""ถึงว่าสิลูกเจ้าของร้านทองอย่างพี่ไตรภพชิดซ้ายเลย"พลอยหันมาบอกแบบยิ้มๆอันนาเดินเข้าไปกอดเพื่อนทั้งสองด้วยรอยยิ้ม "เว่อร์ไปแล้ว! ไปๆ เข้าบ้านก่อนเถอะ"เมื่อเข้าไปในคฤหาสน์ พวกเธอยิ่งตกตะลึงกับความหรูหราอลังการที่เห็น ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนอยู่ในหนังที่สมหญิงเคยดู พลอยกับสมหญิงเดินสำรวจไปทั่วบ้านจนลืมจุดประสงค์ที่มาในวันนี้"คุณอันนาคะ" เสียงของ ป้าสมศรี หัวหน้าแม่บ้านดังขึ้น "คุณมาร์คัสให้เตรียมห้องพักสำหรับเ

"นี่มัน...อะไรกันเนี่ย!" พลอยอุทานเสียงดังด้วยความโมโหเพราะสิ่งที่เผยแพร่ออกมาทำให้ชื่อเสียงของเพื่อนรักเสียหายไปหมดสมหญิงเองก็รู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของอันนาเธอพยายามปกป้องเพื่อนรักทุกวิถีทางเช่นกัน "อย่าให้ฉันรู้นะว่าไอ้พวกนี้มันเป็นใครสึกเผาบ้านมันให้หมด" เลยสมหญิงเอยด้วยความโมโหอันนาอ่านคำบรรยายใต้ภาพแล้วรู้สึกเหมือนมีใครมาบีบคั้นหัวใจ ภาพเมื่อเช้าที่เธอมีความสุข ตอนนี้กลับกลายเป็นเครื่องมือในการทำร้ายเธอ สมหญิงอ่านคอมเมนต์ต่างๆ แล้วถึงกับกำมือแน่นด้วยความโกรธ"ไอ้พวกบ้า! มันเขียนอะไรกันเนี่ย! บอกว่าแกเป็นเมียเก็บ! บอกว่าแกขายตัว!" สมหญิงด่าทอออกมาอย่างเหลืออดอันนาได้แต่ก้มหน้าลงต่ำ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า เธอรู้สึกอับอายและเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิด ทำไมคนเหล่านั้นถึงได้เกลียดชังเธอได้มากขนาดนี้พลอยเห็นอันนาเริ่มร้องไห้ก็รีบดึงเธอเข้ามากอด "ไม่ต้องร้องนะอันนา พวกนั้นมันอิจฉาแก""แต่ว่า...ฮึก...คำพูดพวกนั้นมันแรงเกินไป" อันนาสะอื้นไห้ "ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี"อันนารู้สึกเสียใจเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเรื่องราวของเธอจึงเป็นจุดสนใจของผู้คนมากมายในขณะนี้ทั้งที่ตัว