Semua Bab ผู้หญิงของมาเฟีย: Bab 31 - Bab 40

ราเชนทร์รีบดึงตัวมาร์คัสออกมาจากไตรภพ มาร์คัสหันมามองอันนาด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้น แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความโกรธ "อันนา...ไม่เป็นไรนะ" เขาดึงตัวอันนาเข้ามากอดแน่นราวกับจะปกป้องเธอจากทุกสิ่งบนโลกใบนี้ พลอยและสมหญิงที่ยืนอยู่ด้วยกันก็ถึงกับน้ำตาไหลด้วยความสงสารและเป็นห่วงเพื่อน "อันนาไม่เป็นอะไรค่ะ คุณมาร์คัสเจ็บตรงไหนไหมคะ" อันนาที่พลิกตัวซ้ายขวาเพราะเป็นห่วงมาร์คัสทั้งที่จริงควรจะมองคู่กรณีอย่างไรพบที่ทั้งดั้งหักปากแตกแล้วฟันร่วงถ้าดูจากอาการเผลอๆน่าจะมีซี่โครงหักด้วย "ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ต้องเป็นห่วง"มาร์คัสตอบเสียงเรียบ "ก่อนที่แกจะถามว่าคุณมาร์คัสเป็นอะไรหรือเปล่า นู่น..! แกดูสภาพพี่ไตรภพนู่น.ฉันว่าโรงพยาบาลจะรับเย็บหรือเปล่า ถ้าเป็นจบพ่อแม่คงจำสภาพไม่ได้อ่ะ" พลอยถึงกับต้องหันมาแสดงท่าทีสงสารเพราะรู้สึกว่าไตรภพน่าจะเละเป็นโจ๊กก็ว่าได้ "ดีสมน้ำหน้า ปากเสียดีนัก" สมหญิงหันมาสมน้ำหน้าให้กับไตรภพที่พูดจาไม่รู้จักคิดและดูถูกผู้หญิงเพศแม่ "แต่คุณมาร์คัสเท่มากเลยค่ะ" พลอยกับ สมหญิงถึงกับยกนิ้วโป้งให้เพราะไม่เคยเห็นใครโหดได้เท่านี้ มาร์คัสที่ได้ยินคำชมแบบนี้เป็นครั้งแรกก็แอบรู้สึกเขินปก

"คุณมาร์คัส!" อันนาร้องเสียงหลง พยายามจะถอยหลังหนีแต่ก็ไม่มีที่ให้ไปอีก เพราะข้างหลังคือประตูห้องน้ำที่เธอเพิ่งจะเดินออกมา มาร์คัสดันประตูให้ปิดสนิท แล้วหันมามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "อย่าเพิ่งตกใจไปสิ" มาร์คัสพูดเสียงนุ่มทุ้ม แล้วค่อยๆ เดินเข้ามาหาเธอช้าๆ "แค่คิดถึง" อันนาถึงกับเขินจนหน้าแดงไปหมด เธอกำผ้าขนหนูที่นุ่งกระโจมอกไว้แน่น "คุณมาร์คัส...อันนายังไม่ได้แต่งตัวเลยนะคะ" อันนาแม่รู้ว่าเป็นเพียงลูกแกะในกำมือของหมาป่าที่อยากจะขย้ำเธอ แต่เธอก็ยังทำท่าทำทีต่อรองต่อให้รู้ว่าจะหนีไม่พ้น มาร์คัสไม่สนใจคำพูดของเธอ เขายื่นมือออกมาแล้วค่อยๆ ลูบผมที่เปียกชื้นของอันนาอย่างแผ่วเบา "ไม่เป็นไรหรอก สวยดี" มาร์คัสยังคงใช้มือเกลี่ยไปที่ปอยผมลูบไล้ไปที่ใบหน้าของอันนาเชยคางของเธอให้เงยหน้าขึ้นมามองสบตากับเขา คำพูดของเขาทำให้อันนารู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้า มาร์คัสโน้มตัวลงมาใกล้ แล้วก้มลงจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะไล่ลงมาที่ปลายจมูกและริมฝีปากนุ่มของอันนา "คุณมาร์คัส...อือ" อันนาร้องครางในลำคอ เมื่อเขาเริ่มจูบอย่างดูดดื่มและเร่าร้อน เธอไม่ได้ขัดขืน แต่กลับตอบร

เช้าวันนี้ที่คฤหาสน์หรูของมาร์คัส บรรยากาศดูอึมครึมไปหมด อันนาก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าเหมือนคนอมทุกข์ ตลอดทั้งคืนเธอรู้สึกนอนไม่หลับ เพราะตอนนี้ในชีวิตของเธอเอาหัวใจไปผูกไว้ที่ข้อเท้าของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าหนี้และสามีตีตราของเธอ“อันนามีอะไรหรือเปล่า” มาร์คัสพยายามพูดให้บรรยากาศทุกอย่างมันดีขึ้น ซึ่งเขาก็รู้ว่า เขาไม่จำเป็นต้องแคร์อันนาก็ได้ แต่ความรู้สึกของเขากลับไม่เป็นอย่างนั้น“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” อันนาเงยหน้าขึ้นแล้วฝืนยิ้ม ใบหน้าที่ซีดเผือดเพราะนอนไม่หลับเกือบทั้งคืนจนร้องไห้ตาแดงบวม แม้จะถูกปกปิดด้วยเครื่องสำอาง แต่ก็ยังมองออก“ทำไมตาบวมขนาดนั้นล่ะอันนา” มาร์คัสสังเกตไปที่ดวงตาสวยที่บวมเปล่งแทบจะปิด“สงสัยเมื่อคืนอันนานอนดึกมั้งคะ นอนไม่หลับน่ะ” อันนาพูดออกไปด้วยท่าทีไม่ได้คิดอะไร เพราะในใจตอนนั้นกำลังจมดิ่งกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น“ทำไมนอนไม่หลับล่ะ คิดถึงฉันหรือไง” มาร์คัสพยายามพูดหยอกเย้าให้อันนาอารมณ์ดี“ค่ะ อันนาคิดถึงคุณมาร์คัส” อันนารับสารภาพออกมาตรง ๆ เพราะเธอก็คิดว่าไม่มีอะไรจะเสียหาย ในเมื่อเธอรู้สึกว่าเธอรักมาร์คัสเข้าให้แล้วมาร์คัสที่ได้ยินคำตอบก็ถึงกับไ

วันนี้อันนาจึงอยากจะดื่มให้ลืมความทุกข์ที่เธอได้รับชีวิตของเธอมันบัดซบมากพออยู่แล้วเงินที่ มาคัสให้ตลอดสี่เดือนเดือนละแสนมันมากพอสำหรับที่เธอจะตั้งตัวใหม่ได้เลยวันนี้เธอจึงตัดสินใจหยิบบางส่วนออกมาใช้ก็คงไม่ผิด"งั้นวันนี้ฉันเลี้ยงเองนะ" อันนาเผยรอยยิ้มแต่มันก็ยังคงดูเศร้าในสายตาของเพื่อนอยู่ดีสามสาวพากันนั่งรถแท็กซี่กลับไปที่บ้านของพลอยโดยที่อันนาไม่เดินทางกลับคฤหาสน์และมาร์คัสที่มัวแต่ยุ่งกับเรื่องของลลิสา ผู้หญิงที่เป็นคนส่งข้อความปริศนามาให้เขาจนลืมสั่งให้ราเชนทร์ตามติดมาดูอันนาส่วนราเชนก็ยุ่งกับงานใต้ดินของเจ้านายทุกคนต่างพากันลืมอันนาไปหมดมาร์คัสขับรถไปยังสถานที่นัดหมายที่ลลิสาเป็นคนบอกมา มันเป็นร้านกาแฟเล็กๆ ที่เงียบสงบในซอยลึก ที่นี่เป็นสถานที่ที่พวกเขาชอบมานั่งกันบ่อยๆ สมัยยังเรียนมหาวิทยาลัย ภาพความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมาในหัวของมาร์คัสอย่างไม่ขาดสายเมื่อเดินเข้าไปในร้าน เขาก็เห็นลลิสานั่งรออยู่ที่โต๊ะมุมสุด เธอสวยเหมือนเดิม...หรืออาจจะสวยกว่าเดิมด้วยซ้ำ ลลิสายิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน"สวัสดีมาร์คัส"ลลิสาในชุดสีแดงเพลิงเหมือนแม่หม้ายกระดังงาลนไฟมาร์คัสเดินไปนั่งลงตรงข้ามเธอ "

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่มาร์คัส จะรู้ว่าอันนาหายออกไปจากคฤหาสน์ ..ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์หรูของมาร์คัส มาร์คัสที่เพิ่งจะกลับจากขับรถเล่นก็รู้สึกถึงความเงียบสงัดที่ผิดปกติป้าสมศรีที่มักจะคอยมารอรับมาร์คัสเป็นปกติทุกวันแต่วันนี้กลับดูมีบางอย่างพิรุธเปลี่ยนไปคือความเงียบสงบที่เงียบจนผิดปกติ"มีอะไรหรือเปล่าป้า อันนาล่ะนอนหรือยัง" มาร์คัสที่มาถึงก็ถามถึงอันนาเป็นคนแรกเพราะเขามีเรื่องให้คิดมากมายจนลืมโทรหาอันนาแต่พอกลับมาได้สติเขาก็รีบกลับมาที่คฤหาสน์เพราะเป็นห่วงร่างบาง"เออคือว่า.." ป้าสมศรีไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยว่าอันนาไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ตั้งแต่ออกไปเรียนจนถึงเที่ยงคืนตอนนี้ก็ยังไม่ถึงที่คฤหาสน์"ป้ามีอะไรก็รีบพูดมาเถอะอ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละฉันอยากไปพักผ่อน" มาร์คัสที่เห็นท่าทีของป้าสมศรีก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย"ฉันถามว่าอันนาอยู่ที่ไหน.!" มาร์คัสเริ่มพูดเสียงเข้มขณะที่นางปูก็อยู่ด้านหลังยืนตัวสั่นพอได้ยินเสียงที่ดุเข้มของมาร์คัส"คุณหนูอันนา ตั้งแต่ออกไปเรียนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาเลยค่ะนายท่าน" ป้าสมศรีก็บอกความจริงออกไปตามตรง"ป้าว่าอะไรนะ.!" มาร์คัสที่ได้ยินว่าอันนาไม่ได้อยู่ท