All Chapters of กฎหลักคือห้ามรักมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

วันที่เขาประกาศกร้าวว่า 'อย่าล้ำเส้น' พิมดาวก็พยายามใช้ชีวิตอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอทำตัวเหมือนวิญญาณที่ล่องลอยอยู่ในคฤหาสน์เธอหลบไม่ให้เขารำคาญสายตาเมื่อเห็นหน้าด้วยการไปขลุกตัวอยู่ตรงบริเวณห้องจิบน้ำชาที่เห็นวิวสวนและอ่านหนังสือเป็นส่วนใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังใส่ใจรอเขากลับมาถึงบ้านก่อนแล้วค่อยนอน (แยกห้อง) พร้อมกันเขามักจะกลับมาในเวลาประมาณเที่ยงคืนถึงตีหนึ่งเป็นส่วนมาก ซึ่งระหว่างนั้นเธอก็จะพัฒนาตนเองด้านอื่น ทั้งการฝึกบุคลิกภาพให้ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น การอ่านหนังสือ ดูซีรีส์ฝึกภาษาที่แน่นอยู่แล้วให้ดีขึ้นไปอีก และพอกะ ๆ เวลาว่าสามีจะเดินทางกลับมา เธอถึงจะเดินไปแอบดูอยู่บริเวณประตูบานเลื่อน เพราะคฤหาสน์หลังนี้มีขนาดใหญ่และเก็บเสียงมาก ทำให้ไม่ค่อยได้ยินเสียงอะไรและเมื่อเห็นเขาลงจากรถหญิงสาวก็จะรีบไปแอบแถวห้องครัวเพื่อเลี่ยงการปะทะ ซึ่งลูปชีวิตของเธอก็จะวนเวียนแบบนี้ทุกวัน"ใกล้จะมาแล้วมั้ง" หญิงสาวพึมพำกับตัวเองพลางเก็บหนังสือไปวางไว้ในตู้โชว์และเดินออกไปหน้าประตู แต่ก็ดันพบร่างสูงใหญ่ที่เดินโซซัดโซเซเข้ามาในบ้านด้วยสภาพเมามายอย่างไม่ทันตั้งตัวในตอนแร

ตอนนี้เธอก็แต่งงานกับจาง อินหลงมาได้สามเดือนแล้ว ความคุกรุ่นที่เคยลุกเป็นไฟในช่วงแรก ๆ ยังไม่ดับลงทั้งหมดแต่ก็ถือว่ารุนแรงน้อยลงนิดหน่อย พิมดาวยังต้องรับมือกับอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของคุณชายเขาอยู่ทุกวัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวเย็น ถึงส่วนมากจะร้ายและร้อนตลอดก็เถอะ แต่พิมดาวก็ใจสู้เธอเองก็เริ่มชินกับบรรยากาศร้อน ๆ หนาว ๆ ในคฤหาสน์แห่งนี้แล้ว เขาและเธอยังคงใช้ชีวิตแยกกันเช่นเคย ทำอาหารเช้าให้ก็ไม่ทานเช่นเดิม แต่ก็มีเสี้ยววินาทีที่เธอสัมผัสได้ว่าเขากำลังเปลี่ยนไปทีละน้อย เช่น มีครั้งหนึ่งที่เลิกจากกาสิโนดึก เขาก็ส่งข้อความมาบอกเธอว่า 'กลับดึก' สั้น ๆ ได้ใจความ แต่ก็ทำให้หญิงสาวคลายความกังวลลงไปได้แต่วันนี้เขากับเธอคงจะเลี่ยงการเจอหน้ากันไม่ได้ เพราะตระกูลจางจะทำการเปิดตัวบริษัทเรือขนส่งสินค้า ZJ Shipping ซึ่ง Z ย่อมาจาก Zhang และ J คือตัวอักษรนำหน้าของนามสกุลจึงศิริพานิชนั่นเองในตอนแรกที่หญิงสาวได้ยินว่าหลี่หมิงจะไม่ลบชื่อเก่าที่พ่อเธอตั้งไว้คือ J Shipping เธอก็รู้สึกว่าพวกเขาให้เกียรติเธอและพ่อมาก ๆ ดูได้จากการดูแลบริษัทเป็นอย่างดี และแถมยังให้เธอเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นหลักถึง

ในขณะที่สมาชิกตระกูลจางทุกคนต่างมีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เพราะวันนี้ถือเป็นวันฉลองของครอบครัว แต่สำหรับจาง อินหลงนั้นตรงข้าม เพราะเขาแสดงถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดตลอดทั้งงานเขาเอาแต่ดื่มแชมเปญแก้วแล้วแก้วเล่าและไม่พูดจากับเธอเลยสักคำ ไม่สิ ไม่มองหน้าเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งถึงเวลางานเลี้ยงเลิก เขาก็แยกไปขึ้นรถอีกคันทั้ง ๆ ที่ขามาก็ยังมาด้วยกัน แต่ขากลับเธอต้องนั่งรถคนเดียวเสียอย่างนั้นสองชั่วโมงต่อมาหลังจากเดินทางกลับมาถึงคฤหาสน์ เขาและเธอก็ต่างคนต่างแยกย้ายเข้าห้องตัวเองเช่นเคย แม้ว่าเธอจะรู้สึกเหมือนมีอะไรติดอยู่ในใจที่ยังไม่ได้เคลียร์กับเขา แต่ก็พยายามอดทนและอาบน้ำนอนร่างเล็กนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงขนาดใหญ่เป็นชั่วโมงแต่ก็นอนไม่หลับ จนในที่สุดก็ตัดสินใจลุกออกจากเตียงและเดินมายืนหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ห้องข้าง ๆ เธอเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องเขานานนับนาที หัวใจเต้นแรงด้วยความกังวลว่ากำลังโดนสามีมองเธอผิด และด้วยความอึดอัดที่ถูกมองแบบนั้นเธอเลยตัดสินใจเคาะประตูห้องเขาสามทีเงียบกริบ... หรือเขาจะนอนไปแล้วนะ? แต่ดูจากใต้ประตูก็ยังมีแสงไฟส่องออกมาอยู่เลยนี่นา ลองเคาะอีกดีกว่าก๊อก ก๊

"อย่าเกร็ง" มือใหญ่นวดนิ้วโป้งวนรอบท้องน้อยแบนราบเบา ๆ ให้เธอผ่อนคลายตัวเองขึ้น และค่อย ๆ สอดใส่แท่งเอ็นขนาดมโหฬารเข้าไปที่ช่องทางคับแน่นช้า ๆ "อ๊ะ!" แต่เข้าไปได้แค่เพียงไม่ถึงครึ่งหญิงสาวก็ผวาจิกไหล่แกร่งของเขาแรง เพราะความเจ็บแสบที่แล่นเข้ามาที่บริเวณกลางตัวนั้นมากกว่าที่คิด"ชู่...ใจเย็น ๆ ไม่เป็นไร" อินหลงโน้มตัวลงมากระซิบข้างใบหูน้อยพลางจูบไซ้พวงแก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างปลอบโยน ก่อนจะค่อย ๆ ชันกายขึ้นและกดแทรกลำท่อนแข็งตึงเข้าไปจนสุดในครั้งเดียว"อื้อ...เฮียคะ เจ็บค่ะ" หญิงสาวโอดครวญใบหน้าบิดเบี้ยวจากความรู้สึกทั้งเจ็บและจุกที่บริเวณใจกลางลำตัว"...อยากให้ฉันหยุดไหม" แม้ว่าเธอจะตอดรัดเขาแน่นจนแทบจะระเบิดตัวตนออกมา แต่อินหลงก็ยังคงความเป็นสุภาพบุรุษที่คิดถึงความรู้สึกของคู่นอนเป็นอันดับแรกเสมอเห็นเขาปากหมาด่าเก่งเหยียดหยันเธอเป็นที่หนึ่งแบบนี้ แต่เรื่องบนเตียงเขาคนละเรื่องนะ...เขาไม่เคยรุนแรงใส่ใคร และไม่ต้องการให้ตนเองเป็นฝันร้ายในการหลับนอนของผู้หญิงคนไหนด้วยไม่ว่าเขาจะไม่ชอบขี้หน้าเธอขนาดไหน แต่เธอก็ไม่สมควรได้รับประสบการณ์ทางเพศที่แย่ ไม่มีผู้หญิงคนไหนสมควรโดน ดังนั้นเ

คฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลจางพอได้รับรูปภาพจากบุคคลนิรนามอินหลงก็พาภรรยามานั่งรอพบบิดาที่คฤหาสน์หลังใหญ่ทันที โชคดีที่คฤหาสน์ของเขาและหลี่หมิง นั้นอยู่ในระแวกเดียวกันห่างไม่เพียงกี่ร้อยเมตรเท่านั้นระหว่างที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกพิมดาวก็ตัวสั่นจนสังเกตได้ เขาจึงทำสิ่งที่พิมดาวไม่คาดคิดนั่นคือนั่งจับมือเธอไว้...แต่นั่นก็ช่วยได้มาก เพราะสัมผัสจากมือใหญ่ของเขาช่วยให้เธอรู้สึกปลอดภัยและอุ่นใจขึ้นในระดับหนึ่ง หญิงสาวบอกตนเองว่าต้องตั้งสติและพร้อมตั้งรับทุกสถานการณ์ เธออยู่ในความดูแลของตระกูลที่ยิ่งใหญ่อย่างตระกูลจางแล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัวขนาดนั้น"เกิดอะไรขึ้น" หลี่หมิงและเกศมณีลงมาจากชั้นบนของบ้านและพบลูกชายคนเล็กกับลูกสะใภ้นั่งหน้าเครียดกันอยู่อินหลงยื่นโทรศัพท์ของพิมดาวให้พ่อดู หลี่หมิงหยิบขึ้นมาดูภาพอุบัติเหตุนั้นและขมวดคิ้วทันที "ใครส่งมา?""มันเป็นข้อความไม่ระบุตัวตนครับป๊า แต่นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ๆ " อินหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงตึงเครียด"พวกมันกำลังข่มขู่เรา แถมส่งสัญญาณเตือนมาแบบนี้แสดงว่าพวกมันน่าจะเริ่มเคลื่อนไหวกันแล้ว" หลี่หมิงใช้สายตาอันเฉียบคมมองไปที่ภาพถ่ายอีกครั้ง เขายื่นโทรศัพ