Chapter 12 : หวง?

ตอนนี้เธอก็แต่งงานกับจาง อินหลงมาได้สามเดือนแล้ว ความคุกรุ่นที่เคยลุกเป็นไฟในช่วงแรก ๆ ยังไม่ดับลงทั้งหมดแต่ก็ถือว่ารุนแรงน้อยลงนิดหน่อย พิมดาวยังต้องรับมือกับอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของคุณชายเขาอยู่ทุกวัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวเย็น ถึงส่วนมากจะร้ายและร้อนตลอดก็เถอะ แต่พิมดาวก็ใจสู้

เธอเองก็เริ่มชินกับบรรยากาศร้อน ๆ หนาว ๆ ในคฤหาสน์แห่งนี้แล้ว เขาและเธอยังคงใช้ชีวิตแยกกันเช่นเคย ทำอาหารเช้าให้ก็ไม่ทานเช่นเดิม แต่ก็มีเสี้ยววินาทีที่เธอสัมผัสได้ว่าเขากำลังเปลี่ยนไปทีละน้อย เช่น มีครั้งหนึ่งที่เลิกจากกาสิโนดึก เขาก็ส่งข้อความมาบอกเธอว่า 'กลับดึก' สั้น ๆ ได้ใจความ แต่ก็ทำให้หญิงสาวคลายความกังวลลงไปได้

แต่วันนี้เขากับเธอคงจะเลี่ยงการเจอหน้ากันไม่ได้ เพราะตระกูลจางจะทำการเปิดตัวบริษัทเรือขนส่งสินค้า ZJ Shipping ซึ่ง Z ย่อมาจาก Zhang และ J คือตัวอักษรนำหน้าของนามสกุลจึงศิริพานิชนั่นเอง

ในตอนแรกที่หญิงสาวได้ยินว่าหลี่หมิงจะไม่ลบชื่อเก่าที่พ่อเธอตั้งไว้คือ J Shipping เธอก็รู้สึกว่าพวกเขาให้เกียรติเธอและพ่อมาก ๆ ดูได้จากการดูแลบริษัทเป็นอย่างดี และแถมยังให้เธอเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นหลักถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์ เพราะหลี่หมิงจะบอกเสมอว่าถึงแม้เขาจะซื้อบริษัทมาดูแลไว้แต่พิมดาวก็ถือว่าเป็นลูกสาวของชาญที่ควรได้รับความเท่าเทียมในธุรกิจ

และวันนี้เธอก็ต้องเตรียมตัวให้ดูดีที่สุดเพื่อเป็นเกียรติแก่งานเปิดตัว...

"คุณพิมสวยมากเลยค่ะ" บรรดาแม่บ้านที่มาช่วยเธอแต่งตัวต่างออกปากชมกันไม่ขาดสาย

"ขอบใจจ้ะ" หญิงสาวยิ้มให้ผู้คนที่มักจะใจดีกับเธอเสมอน้อย ๆ อันที่จริงเธอก็แอบเขินนิด ๆ เพราะแต่ละชุดที่เกศมณีส่งมาให้เลือกนั้นมีแต่ราคาแพง ๆ เพราะเธอบอกว่าจะออกงานทั้งทีก็ต้องดูดีให้สมกับเป็นสะใภ้ตระกูลจางหน่อย

วันนี้พิมดาวเลยเลือกใส่ชุดเดรสสีแดงเปิดไหล่มีแขนที่เนื้อผ้าพอดีตัวเห็นสัดส่วนโค้งเว้าชัดเจน แต่ไม่โป๊ความยาวคลุมเข่า กับรองเท้าส้นสูง และเกล้าผมขึ้นโชว์ใบหน้าและลำคอ ให้ความรู้สึกสง่างามสมกับเป็นสะใภ้ตระกูลจาง

แน่นอนว่ามันไม่ใช่ในละครที่เธอเดินออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วพระเอกจะมานั่งรอพร้อมร้องว้าวในทันทีที่นางเอกปรากฏกาย

เรื่องจริงคือเธอต้องแต่งตัวมานั่งรอเขา ซึ่งก็รอมานานกว่ายี่สิบนาทีแล้วแต่ก็บ่นไม่ได้ เพราะขืนให้คุณชายเป็นฝ่ายรอมีหวังได้บ้านระเบิดอีก สถานการณ์ยิ่งกำลังพอไปได้อยู่ เธอจะไม่ยอมเสี่ยงเด็ดขาด

"ทำไมมานั่งอยู่นี่ ไปขึ้นรถสิเดี๋ยวก็ไปไม่ทัน" พิมดาวหันไปมองตามเสียงทุ้มที่ดูไม่สบอารมณ์เหมือนเคย เขาเดินลงมาจากชั้นสองพร้อมทั้งติดกระดุมที่แขนเสื้อไปด้วย แต่บอกเลยว่า...หล่อบรรลัย

ผมสีดำถูกที่เซตเป็นอย่างดี กับชุดสูทปลดกระดุมที่อกสไตล์ Bad boy ช่างดูดีราวกับนายแบบ แต่เธอมองได้เพียงครู่เดียวก็ต้องรีบลุกจากที่นั่ง เพราะสายตาดุ ๆ กำลังตำหนิว่าเธอกำลังจะทำให้เขาสาย

"ไปแล้วค่า..." คนตัวเล็กรีบก้าวเท้าด้วยความรวดเร็วตามสามีออกไปยังบริเวณหน้าบ้านที่มีรถจอดรออยู่แล้ว พอเข้าไปนั่งในรถด้วยกันเสร็จ เขาก็ไม่พูดอะไรเช่นเคย จนไม่นานขบวนรถแห่งตระกูลจางก็เคลื่อนมาถึงโรงแรมสถานที่จัดงาน

แม้จะเดินทางมาพร้อมกัน แต่พอลงไปถึงในงานเขาก็เดินปลีกตัวออกไปคุยกับคนโน้นคนนี้ที ทิ้งให้เธอยืนเหงาอยู่คนเดียว จะว่าน้อยใจไหมมันก็ไม่ถึงขนาดนั้น เพราะการใช้ชีวิตด้วยกันมาสามเดือนก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากการอยู่คนเดียวอยู่แล้ว

หญิงสาวได้แต่ยืนมองผู้เป็นสามีที่ยืนคุยกับกลุ่มผู้ชายที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเขาโดยไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย พิมดาวเพียงถอนหายใจเบา ๆ และหยิบแก้วแชมเปญขึ้นมาจิบให้ดูเหมือนไม่มีอะไร

ทันใดนั้นเองก็มีหนึ่งในแขกของงานนี้พุ่งตรงเข้ามาหาเธอ ใบหน้าดูท่าจะเมาได้ที่ทั้ง ๆ ที่งานเพิ่งเริ่มได้ชั่วโมงกว่า

"สวัสดีครับคุณผู้หญิง" เขาไม่เพียงแค่เอ่ยทักทาย แต่ยังจับมือเธอขึ้นไปจูบทักทายที่หลังมือแบบสากล ซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกอึดอัด เพราะเขาเป็นใครก็ไม่รู้